Celine Kiernan

Lubię fantastykę, więc pomyślałam, że sięgnę po ten tytuł, ale po przeczytaniu w sumie nie wiem, co o nim myśleć. Od początku witają nas długie opisy i dosyć mało dialogów, a patrząc na dalsze rozdziały to nie będzie ich jakoś więcej, więc jeśli nie lubicie dużej ilości opisów to możecie się trochę męczyć. Tą książkę odebrałam jako jeden wielki prolog, bo wydaje mi się, że nie działo się tu nic godnego uwagi. Niby był jakiś zamach na nowego następcę tronu, ale było to jak pobieżnie przedstawione, że w następujących rozdziałach wszyscy o tym zapomnieli. O ile sam świat w historii bardzo mi się podobał to przedstawienie go było gorsze. Dostajemy multum pytań, a prawie żadnych odpowiedzi. Nasza bohaterka rozmawia z duchami i kotami, ale autorka tak to pokazała, że tak naprawdę nie wiemy, skąd to potrafi i czy tylko ona tak umie czy wszyscy, ale się nie przyznają. W sumie Wynter wydała mi się taka bezbarwna. Niby miła, pomocną, ale też sarkastyczna, lecz nie przekonała mnie do siebie. Nie była to taka postać, którą mogłabym polubić i podziwiać, bo tak naprawdę prawie nic i niej nie wiemy. W odróżnieniu do Christophera, przyjaciela Raziego, czyli nowego następcy tronu, którego pokochałam od pierwszej sceny, w której się pojawił. Jest to bohater, którego nie da się nie lubić. Trochę podrywacz, ale uroczy i też cyniczny. Jak dla mnie to cała książka mogłaby być o nim. Jego głupiutkie momentami zachowanie, kiedy nie mógł odnaleźć się na dworze, było urocze i zabawne. O nim chyba dowiedziałam się najwięcej i dlatego go uwielbiam. Jest takim płomykiem szczęścia w tej fabule. Fabuła momentami była nudnawa, ale czytało się w miarę szybko. Naprawdę, czasami to postaci dosłownie nic nie robili i czułam się tak, jakby to miało tylko zapełnić fabułę. Dlatego uważam to za dłuższy wstęp do właściwej historii. Drugą część będę czytała z nadzieją, że będzie się działo więcej, akcja nabierze tempa i pojawi się ponownie Christopher.