Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Ostatnio byłam tak bardzo pochłonięta lekturą, czytając przed laty po raz pierwszy mojego ukochanego „Ptaśka”. Pierwsze strony powieści przyprawiły mnie o zdumienie, nie byłam pewna, czy sięgnęłam po ową cudowną książkę, polecaną przez użytkowników LC jako jedyną w swoim rodzaju i wyjątkową. Bałam się, czy uda mi się dobrnąć choćby do jej połowy. Nie zdążyłam się obejrzeć, a lektura pochłonęła mnie tak bardzo, iż o mały włos nie przegapiłam swojego przystanku autobusowego, a w pracy myślami błądziłam gdzieś obok, wstrząśnięta przeżywaniem dramatu bohatera, który w wyniku eksperymentu rozwijającego intelekt, zaczynał rozumieć otaczający go świat. Bohatera o dobrym sercu, ale niepełnosprawnego intelektualnie, co sprawiło, iż stanowił idealny obiekt do drwin w środowisku, w którym dojrzewał - przez jednych wyśmiewany, przez innych traktowany z obrzydzeniem czy agresją. Ogromnie mu współczułam, gdy z bólem zaczynał pojmować prawdziwe intencje otoczenia, pochłaniałam rozdział za rozdziałem, wpis za wpisem, zaś w przerwach między lekturą moje myśli nadal krążyły wokół losów Charliego. Było mi wstyd za to, jak bardzo ludzkość jest niedoskonała, dążąca do zgromienia każdego, kto wyróżnia się na tle innych, pozytywnie bądź negatywnie. Jako trafną puentę przytoczę cytat z książki - „Inteligencja i wykształcenie nie wzbogacone ludzkimi uczuciami nie mają żadnego znaczenia” . Powieść uczy, że o człowieczeństwie nie świadczy to, ile potrafimy, jaką wiedzę posiadamy i za kogo się uważamy, ale to, na ile potrafimy zaakceptować i docenić innych, zarówno z ich zaletami, jak i ułomnościami. Żadna wiedza nie czyni nas mądrymi, dopóki nie potrafimy spojrzeć na drugiego człowieka sercem. Czytając słowa - „Kto powiedział, że moje światło jest lepsze od twego mroku?”, przypominam sobie fragment George'a R.R. Martina - „Najwięksi głupcy często okazują się mądrzejsi od tych, którzy się z nich śmieją”. Zdecydowanie poleciłabym książkę każdemu, kto pragnie mądrej lektury - skłania do przemyśleń i pozostawia w stanie kolokwialnie zwanego „książkowego kaca”. Z nadzieją i niecierpliwością będę oczekiwać jej wznowienia w naszym ojczystym języku, by móc zakupić własny egzemplarz i umieścić na półce z ulubionymi tytułami.

Ostatnio byłam tak bardzo pochłonięta lekturą, czytając przed laty po raz pierwszy mojego ukochanego „Ptaśka”. Pierwsze strony powieści przyprawiły mnie o zdumienie, nie byłam pewna, czy sięgnęłam po ową cudowną książkę, polecaną przez użytkowników LC jako jedyną w swoim rodzaju i wyjątkową. Bałam się, czy uda mi się dobrnąć choćby do jej połowy. Nie zdążyłam się obejrzeć,...