Dymy nad Birkenau

ważna książka dla każdego, nie tylko tych, którzy interesują się tą literaturą.
razem z autorką stałam na wielogodzinnym apelu, brodziłam w głębokim błocie, oczyszczałam koce z wszy, wychodziłam na ciężkie roboty.
bardzo dokładne i plastyczne opisy codziennego życia w Auschwitz.

ważna książka dla każdego, nie tylko tych, którzy interesują się tą literaturą.
razem z autorką stałam na wielogodzinnym apelu, brodziłam w głębokim błocie, oczyszczałam koce z wszy, wychodziłam na ciężkie roboty.
bardzo dokładne i plastyczne opisy codziennego życia w Auschwitz.

Pokaż mimo to

Trudno mi oceniać książki pisane przez byłych więźniów obozów. Je po prostu trzeba przeczytać, żeby mieć przeczytane. Żeby obraz tego co się wydarzyło, na przestrzeni kolejnych pokoleń nie zamazał się.
Ciężko mi się ją czytało, jak każdą o tematyce obozowej - Pięć lat Kacetu, Medaliony czy Dziewczęta z Auschwitz. Ale trzeba. Trzeba przeżyć tę złość i bezsilność nad książką. Ten wstyd jak bardzo nie doceniamy tego co mamy. Mnie po skończeniu lektury inaczej smakowała herbata i kromka chleba. Inaczej spało się w ciepłym łóżku...

Trudno mi oceniać książki pisane przez byłych więźniów obozów. Je po prostu trzeba przeczytać, żeby mieć przeczytane. Żeby obraz tego co się wydarzyło, na przestrzeni kolejnych pokoleń nie zamazał się.
Ciężko mi się ją czytało, jak każdą o tematyce obozowej - Pięć lat Kacetu, Medaliony czy Dziewczęta z Auschwitz. Ale trzeba. Trzeba przeżyć tę złość i bezsilność nad...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Przeczytanie tej książki zajęło mi sporo czasu. Myślę, że nie będzie przesadą powiedzenie, że to była najtrudniejsza publikacja poruszająca tematykę Holokaustu, z którą przyszło mi się zmierzyć.

To nie jest książka, którą czyta się jednym tchem. Ja musiałam co parę stron robić sobie przerwę, żeby przetrawić to, o czym opowiedziała mi autorka. Opisy w tej publikacji wstrząsające. Czytałam już wiele książek na ten temat, ale nigdy nie będę umiała spokojnie o tym czytać. I pozwólcie, że na chwilę zatrzymam się przy tych opisach, bo mam pewien problem z narracją. Momentami było dla mnie nieco zbyt poetycko.

Jeśli liczycie podczas lektury na emocje, to muszę Was rozczarować. Ta książka to dokument historyczny, głos ofiar, nie ma tutaj odczuć autorki. I ja to rozumiem. Każdy na swój sposób przeżywa dramatyczne przeżycia, które go spotkały i nikt nie może oceniać tego, jak to robi. Jedni podchodzą do sprawy na chłodno, drudzy nie są w stanie ukryć swoich emocji. Czytanie tej książki może momentami przypominać czytanie podręcznika do historii.

Nie uważam, że jest to zła książka. Jest po prostu trudna, ale stanowi świadectwo niewyobrażalnych zbrodni. Miejmy nadzieję, że te wydarzenia nie powtórzą się nigdy więcej.

Przeczytanie tej książki zajęło mi sporo czasu. Myślę, że nie będzie przesadą powiedzenie, że to była najtrudniejsza publikacja poruszająca tematykę Holokaustu, z którą przyszło mi się zmierzyć.

To nie jest książka, którą czyta się jednym tchem. Ja musiałam co parę stron robić sobie przerwę, żeby przetrawić to, o czym opowiedziała mi autorka. Opisy w tej publikacji...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Są książki, które fotografuje się inaczej... To książki, które nie potrzebują żadnych ozdób by je ukazać. Są książki, które wymagają od nas szacunku nawet podczas czytania... Są książki, które powinien przeczytać każdy Polak...
"Ta książka jest wstrząsająca. Każde jej zdanie pisane potem i krwią. Pod symbolami znaczków literowych czujesz żywy, drgający miąższ ludzkiego bólu. (...) Kto przeczyta Dymy nad Birkenau, pojmie, że niełatwo mówić, a trudniej jeszcze pisać o takim cierpieniu, takiej zbrodni i takim bohaterstwie." W. Mach

Są książki, które fotografuje się inaczej... To książki, które nie potrzebują żadnych ozdób by je ukazać. Są książki, które wymagają od nas szacunku nawet podczas czytania... Są książki, które powinien przeczytać każdy Polak...
"Ta książka jest wstrząsająca. Każde jej zdanie pisane potem i krwią. Pod symbolami znaczków literowych czujesz żywy, drgający miąższ ludzkiego...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

" Nawet bohaterstwo, gdy jest bezbronne, nie sprosta uzbrojonemu bestialstwu"
Na temat obozów koncentracyjnych powstało wiele książek. Dlaczego więc to Dymy na Birkenau powinny być lekturą szkolną?
Książka rozpoczyna się od roku 1942 i kończy w 45. Jest to inna forma opowieści niż czytałam dotychczas. W Innym świecie Grudziński opowiada w pierwszej osobie, mówi o swoich przeżyciach. Z kolei opowiadania Borowskiego przepełnione są brutalnością. W książce Szmaglewskiej pojawiają się te kwestie, ale w zupełnie innej formie, autorka używa zupełnie innego języka; bardziej obrazowego, pełnego metafor i porównań. Czytając czujesz ciężar historii, ale również spokój, który towarzyszy narratorowi. Widzimy obóz oczami więźnia. Poznajemy ten świat od podszewki. Jednak nie dowiecie się, jak wyglądało życie Szmaglewskiej w obozie, bowiem autorka postawiła na rzetelne przedstawienie faktów, a nie na powieść biograficzną. Co skutkowało włączenie książki do procesów noryberdzkich, w których wzięła udział również Szmaglewska.
Na czym polegała organizacja? Kto, gdzie pracował? Kim były funkcyjne i blokowe? Co najbardziej doskwierało więźniom? Jak zmieniał się obóz? Tego dowiecie się czytając Dymy! Dodatkowo wydanie z 2020 roku zawiera oryginalne listy autorki do rodziny oraz jej rysunki.

" Nawet bohaterstwo, gdy jest bezbronne, nie sprosta uzbrojonemu bestialstwu"
Na temat obozów koncentracyjnych powstało wiele książek. Dlaczego więc to Dymy na Birkenau powinny być lekturą szkolną?
Książka rozpoczyna się od roku 1942 i kończy w 45. Jest to inna forma opowieści niż czytałam dotychczas. W Innym świecie Grudziński opowiada w pierwszej osobie, mówi o swoich...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Gdy czyta się o obozach koncentracyjnych we wspomnieniach, dokumentach, reportażach lub innej litaraturze na faktach za każdym razem przeżywa się niedowierzanie, że coś takiego w ogóle mogło się wydarzyć. Potem ten ból, przerażenie, niesmak trochę "powszednieje" do czasu aż trafi się na kolejne dzieło, książkę lub film, które rozedrze Cię od środka na nowo... i znowu zdajesz sobie sprawę, że to czego słuchałeś, co czytałeś, co oglądałeś to nie fikcja, nie horror jakiegoś psychopatycznego reżysera... to prawda. To historia. I znowu boli. Znowu wszystko we wewnątrz krzyczy: NIE ZGADZAM SIĘ! To już się stało. Nie można tego cofnąć.

Taką książką są wspomnienia Pani Seweryny. Nie jestem w stanie nic więcej napisać.

Gdy czyta się o obozach koncentracyjnych we wspomnieniach, dokumentach, reportażach lub innej litaraturze na faktach za każdym razem przeżywa się niedowierzanie, że coś takiego w ogóle mogło się wydarzyć. Potem ten ból, przerażenie, niesmak trochę "powszednieje" do czasu aż trafi się na kolejne dzieło, książkę lub film, które rozedrze Cię od środka na nowo... i znowu...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Seweryna Szmaglewska, to pisarka, która po aresztowaniu spędziła w obozie Auschwitz Birkenau prawie 3 lata. Przez ten okres doświadczyła i była świadkiem tego wszystkiego, w co świat długo nie chciał uwierzyć. To świadectwo to „Dymy nad Birkenau”.

O książce możemy przeczytać, że:
Gdy w styczniu 1945 r. więźniów obozu pognano w marszu śmierci, udało jej się uciec. Od pierwszych dni wolności przystąpiła do opisania tego, co niewyobrażalne. Tak w ciągu kilku miesięcy powstał pierwszy dokument o nazistowskiej machinie zagłady. Książka ukazała się przed końcem 1945 roku.
Wydanie zawiera niepublikowane listy z obozu, rysunki Seweryny Szmaglewskiej tworzone w trakcie pisania oraz fragmenty najważniejszych recenzji oraz wypowiedzi samej autorki o książce.

Podsumowując. Trudno napisać opinię o takiej książce. Bo to nie fikcja i jak zarzucić autorce, że na ten przykład przynudza, czy stosuje dłużyzny w swoich opisach. Oczywiście to tylko przykłady, nie na temat tego wydania. Pisarka, to jedyna Polka zaproszona do złożenia zeznań w procesie norymberskim. W swojej publikacji opisała to wszystko czego doświadczyła i więcej. Każdy powinien poznać te zapiski. Można także zapoznać się z listami, które Szmaglewska pisała, a także obejrzeć rysunki, ale nie tylko. Jak już wspominałem niezwykle trudno napisać opinie o takiej publikacji. Najlepiej samemu się przekonać, zagłębiając się w lekturę.

Seweryna Szmaglewska, to pisarka, która po aresztowaniu spędziła w obozie Auschwitz Birkenau prawie 3 lata. Przez ten okres doświadczyła i była świadkiem tego wszystkiego, w co świat długo nie chciał uwierzyć. To świadectwo to „Dymy nad Birkenau”.

O książce możemy przeczytać, że:
Gdy w styczniu 1945 r. więźniów obozu pognano w marszu śmierci, udało jej się uciec. Od...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Wartościowa literatura obozowa, ale... Nie dam więcej niż 7, bo czytanie tego było dla mnie męczące.
Owszem, ładny, literacki język. Owszem, niezły dokument. Owszem, nie jest to Tatuażysta ani Cilka, a jednak... czytanie co 20 stron tego samego zmęczyło mnie okrutnie i dokończyłam audiobookiem.

Autorka jakby nie pamiętała, co już napisała, wielokrotnie ubarwia proste informacje, korzystając z tych samych środków artystycznych.

Kobiety wracające dziesiąty dzień z pracy nie mogą tak po prostu wrócić do baraku, one muszą iść zmęczone, zmartwione, z głowami zwisającymi smutno, z tępym wzrokiem wbitym we własne, zniszczone buty. One mają brudne, zawszone ubrania obleczone na skórze zniszczonej, wyschniętej, poranionej, z zakrzepłą krwią i ranami po ugryzieniach, które rozdrapują powodując jeszcze większe rany, a spływająca po ubraniu krew maluje na nim smutne obrazy, usztywniając materiał, który potem rani ich wychudzone ciało. itd. itp. w ten deseń.

Ładne są takie obrazki, ale ileż można? Przy 80 stronie już wiedziałam, co będzie dalej, gdy tylko pierwsze przymiotniki zaczynały się pojawiać zbiorowo.

Dobrze przeczytać tę książkę, ale nie dziwię się, że wielu tego nie zrobiło, za to sięgnęło po Tatuażystę np. Lżej się czyta.

Dziesiątki książek o tej tematyce przeczytałam. Ta jest jedną z najlepszych w kontekście historycznym i jedną z najtrudniejszych do przeczytania ze względu na styl.

Wartościowa literatura obozowa, ale... Nie dam więcej niż 7, bo czytanie tego było dla mnie męczące.
Owszem, ładny, literacki język. Owszem, niezły dokument. Owszem, nie jest to Tatuażysta ani Cilka, a jednak... czytanie co 20 stron tego samego zmęczyło mnie okrutnie i dokończyłam audiobookiem.

Autorka jakby nie pamiętała, co już napisała, wielokrotnie ubarwia proste...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

“Kto przeżył tu rok, jest jak człowiek obdarzony przywilejem nieśmiertelności: patrzy na nadchodzenie nowych pokoleń i żegna je, gdy odchodzą. Jeśli ma serce żywe, przywiązuje się czasem do kogoś z tych przechodniów, siłą wyobraźni wyczarowuje z nim razem świat, w którym żyć łatwiej. Świat ten zowie się jutro. Kto w nim żyć potrafi, chodzi wśród zajęć dnia powszedniego jak w czapce niewidce, jak w zaczarowanej zbroi, która hartowana jest i odporna na ciosy SS-mańskich dłoni”.
“Dymy nad Birkenau” to ten rodzaj literatury, która boli jak się ją czyta. Boli i łamie serce, bo to nie jest fikcja. To się wydarzyło naprawdę. Autorką książki jest Seweryna Szmaglewska, która do Oświęcimia trafiła w październiku 1942, była tam do 1945 roku. “Dymy nad Birkenau” opisują wydarzenia dziejące się głównie w żeńskiej części obozu. Obejmują one czas od budowania do rozbioru Birkenau. Opisane jest życie w obozie, apele i wszystko to co tam się działo. Na końcu książki zostały zamieszczone grybsy autorki do matki, fragmenty korespondencji obozowej oraz rysunki, które przedstawiają obóz. “Dymy nad Birkenau” są dokładnym świadectwem tego, co działo się w czasie wojny w obozie. Przedstawiają straszną rzeczywistość. Uważam, że każdy z nas powinien przeczytać “Dymy nad Birkenau”.

“Kto przeżył tu rok, jest jak człowiek obdarzony przywilejem nieśmiertelności: patrzy na nadchodzenie nowych pokoleń i żegna je, gdy odchodzą. Jeśli ma serce żywe, przywiązuje się czasem do kogoś z tych przechodniów, siłą wyobraźni wyczarowuje z nim razem świat, w którym żyć łatwiej. Świat ten zowie się jutro. Kto w nim żyć potrafi, chodzi wśród zajęć dnia powszedniego jak...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Jak ciężko w napływie wszechobecnej ostatnio literatury obozowej znaleźć prawdziwe perły, wie ten, kto systematycznie sięga po tę tematykę. Ostatnia rocznica wyzwolenia obozu Auschwitz była idealną okazją do tego, by przypomnieć czytelnikom o chyba nieco zapomnianych książkach, bezpośrednich relacjach więźniów obozów koncentracyjnych. Wznowiona książka „Dymy nad Birkenau” to jedno z pierwszych świadectw bezpośrednio przedstawionych oczami więźniarki Seweryny Szmaglewskiej, której udało się uciec z marszu śmierci. Kobieta zaczęła zapisywać swe przeżycia krótko po ucieczce, a książka ukazała się jeszcze przed końcem 1945 roku i do dziś jest jednym z najbardziej wiarygodnych, jak i bez wątpienia znaczących dokumentów, które stały się chociażby dowodami w sprawie toczących się po latach słynnych już procesów norymberskich.
Można mówić o codzienności obozowej, o poszczególnych, często jednak zaś anonimowych pełniących określone funkcje obozowe ludziach, o tragicznych wydarzeniach, pozbawionych sensu śmierciach czy prostej – zdawałoby się – misji, jaką jest przeżycie kolejnego dnia. Można raczyć czytelnika nadmierną emocjonalnością, jakby sam tragiczny los więźniów nie był naszpikowany silnymi emocjami. Można w patetyczny sposób, gdzie każde słowo jest umyślnie dobrane i obrócone trzy razy nim znajdzie się w książce opisać obozową rzeczywistość. A w końcu można, jak to się udało autorce, postawić na chłodną, smutną, pozbawioną niepotrzebnych emocji relację, gdzie odniesiemy wrażenie uczestnictwa w życiu więźniów, niemal jakbyśmy byli zaproszeni do stania obok i świadczenia o tym, co widzimy. Nikt tak dosadnie nie pochylił się nad losem kobiet w obozie koncentracyjnym, jak zrobiła to autorka „Dymów z Birkenau”. Wartości relacji dodaje język, jakim posługuje się Szmaglewska, bo czyż można pięknie i bezkompromisowo mówić o brzydocie, okrucieństwie, śmierci i zapomnieniu? Szmaglewska niczym poetka drybluje słowami między barakami, wszami, zwłokami i zupą z brukwi nadając szaro-burym poznaczonym gdzieniegdzie cieniem śmierci widokom całkiem inny obraz.
„Dymy nad Birkenau” to pozycja, która bez wątpienia powinna znaleźć się na półce czytelników lubujących się w tematyce obozowej, jak i tych, którzy stawiają na jakość oraz sposób przekazu, a także oczekują od autora wystrzegania się od stronniczości oraz szeroko pojmowanego obiektywizmu. Nie sposób wymazać z pamięci obrazów, porównań i antropomorfizmów, które pozostaną z nami na długo po zakończeniu książki – tak pięknego języka, jakim operuje Szmaglewska próżno szukać we współcześnie tworzonej literaturze opartej na doświadczeniach byłych więźniów.
Nowe wydanie uświetnione zostało oryginalnymi listami, jakie autorka pisała z obozu do rodziców oraz grafikami, które wykonała tuż po ucieczce z marszu śmierci.
Ta książka to perła wśród przeczytanych przeze mnie dotychczas pozycji z zakresu literatury obozowej – polecam.

Jak ciężko w napływie wszechobecnej ostatnio literatury obozowej znaleźć prawdziwe perły, wie ten, kto systematycznie sięga po tę tematykę. Ostatnia rocznica wyzwolenia obozu Auschwitz była idealną okazją do tego, by przypomnieć czytelnikom o chyba nieco zapomnianych książkach, bezpośrednich relacjach więźniów obozów koncentracyjnych. Wznowiona książka „Dymy nad Birkenau”...

więcej

mniej

Pokaż mimo to