Dymy nad Birkenau

" Ze względu na daleko posunięte oszczędności gazu dzieci ulegają paleniu żywcem" ................................................................................................
Czasem brakuje słów. Po prostu. "W tej książce nie znajdziesz tanich łez, lirycznej łatwizny (...) tylko surowe w swej prostocie, przejmujące prawdą oskarżenie zbrodni."
Od razu widać, że to jest rzetelne sprawozdanie osoby, która była w Auschwitz i na własnej skórze odczula to, co tam się działo. Świadectwo. Szmaglewska opisuje takie rzeczy jak głód, którego zagłuszyć niepodobna. Jak odwszarzanie, ktore jest kolejnym sposobem na upodlenie ludzi, a i tak nic nie daje. Miiliony, miliardy pluskiew, które nie pozwalają spać. Fekalia, które są wszędzie. Choroby, obłęd dawanie złudnej nadziei. Opadają łuski zasad, foremki dobrych obyczajów. "Ludzie przemijaja w obozie jak pokolenia pszczół".
Opisuje tez problemy logistyczne Niemcow, bo palenie nie moze nadążyć gazowaniu....
Opisuje monotonię i brak samotności. W obozie każdy dzień jest podobny do dnia jeszcze bardziej niż więzień do więźnia. Ciągła obecność innych ludzi jest bardzo uciążliwa... Kto przeżył tam rok, jest jak człowiek obdarzony przywilejem nieśmiertelności. Nic nie zostało po ludziach, którzy zginęli w Oświęcimiu oprócz krwi, która wsiąkła w ziemię...
Najbardziej drastyczny jest kontrast języka i ówczesnych czasów, języka lirycznego i poetyckiego, którym autorka musi opisywać niewyobrażalną rzeczywistość Birkenau.

I jak refren, pytanie retoryczne: "Przecież Niemcy to ludzie. I my, Żydzi, też ludzie. Tak?" (...)

" Ze względu na daleko posunięte oszczędności gazu dzieci ulegają paleniu żywcem" ................................................................................................
Czasem brakuje słów. Po prostu. "W tej książce nie znajdziesz tanich łez, lirycznej łatwizny (...) tylko surowe w swej prostocie, przejmujące prawdą oskarżenie zbrodni."
Od razu widać, że to...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Dobrze, ze przy okazji wysypu obozowego popu mozna znow odswiezyc to arcydzielo

Dobrze, ze przy okazji wysypu obozowego popu mozna znow odswiezyc to arcydzielo

Pokaż mimo to

× www.majuskula.blogspot.com ×

W ostatnim czasie wydaje się coraz więcej książek dotyczących obozów koncentracyjnych, a konkretniej — ich ofiar, ale też „pracowników”. Cała gama strażników, doktorów, pielęgniarek, i innych. Przyznaję, nie zaliczam się do grona miłośników tych wszystkich fabularyzowanych historii, „opartych na faktach”. Choć doskonale rozumiem, że mogą w pewnym sensie mieć wartość edukacyjną (małą, jednak „jakąś”), gdyż nie każdy jest w stanie przejść przez relacje naocznych świadków. Równocześnie uważam, iż najistotniejsze są dwie publikacje: „Medaliony” Zofii Nałkowskiej oraz „Dymy nad Birkenau” Seweryny Szmaglewskiej. Nałkowska pracowała w Głównej Komisji Badania Zbrodni Niemieckich w Polsce, gdzie usłyszała, a później spisała ważne informacje o dramatycznych wydarzeniach. Natomiast Szmaglewska była więźniarką Auschwitz-Birkenau, udało jej się zbieg podczas marszu śmierci. „Dymy nad Birkenau” to memuar, swoją konstrukcją przypominający powieść. Literatura wybitna. Tego typu książki zwyczajnie nie mogą zostać zapomniane.

To ogromnie ważne świadectwo. Bez upiększania, koloryzowania, wpychania na siłę poczucia jakiejś nadziei. Nie, nadziei próżno szukać w obozie koncentracyjnym, gdzie każdy dzień jest wypełniony najpierw strachem, a potem swoistą obojętnością. Szmaglewska dokładnie nakreśliła obraz chwil, które spędziła otoczona śmiercią. Nawet pojedyncze słowa wzbudzają w czytelniku smutek, złość, niedowierzanie. Przyznaję, skończenie całości zajęło mi stosunkowo sporo czasu, gdyż musiałam się zatrzymywać w połowie, momentami cofać do danego fragmentu, powtarzać. Naprawdę kawał ciężkiej lektury, wymagający skupienia i odpowiedniego nastroju. Lecz warto sięgnąć po tę książkę, zdecydowanie. Wypala w człowieku trwały ślad. Bolesny, acz arcyistotny.

Proszę sobie wyobrazić, że publikacja powstała w zaledwie kilka miesięcy. Mam wrażenie, iż emocje w autorce kumulowały się na tyle intensywnie, by finalnie wybuchnąć. Przemieniła je w piękne zdania — „piękne”, ponieważ Szmaglewska opisała swoją historię w niemal poetycki sposób, co mocno kontrastuje z przekazem. Dlatego doskonale rozumiem zachwyt nad formą, nad czysto literacką wartością dzieła. Nawet teraz przed oczami pojawiają mi się pewne akapity, wryte w umysł, o czym wspominałam troszkę wcześniej. Ach, trudno stworzyć tę recenzję, bo jakiekolwiek wyrażenie wydaje się być nieadekwatne…

Bardzo interesujące (znowu głupie słowo) są opisy rozkładu dnia. Praca, głodowe racje żywieniowe, metody na radzenie sobie z wszechobecnymi wszami, pchłami, chorobami. Więźniowie byli niezwykle pomysłowi w sposobach przetrwania. Zwłaszcza kobiety, ogromnie silne w chwilach grozy. Bohaterki! Czy mogłabym je inaczej nazwać? Pani Seweryna tak dokładnie przedstawiła każdy kąt obozu, że po prostu łzy stają w oczach. Stają, a nie chcą płynąć. Brud, traktowanie człowieka gorzej niż karalucha, strażnicy czerpiący sadystyczną przyjemność z dręczenia… Tym mocniej przeżywam lekturę, myśląc o moich dwóch dziadkach, którzy również byli więźniami Auchwitz i Buchenwaldu. Udało im się dotrwać do końca wojny, a wielu umarło…

„Dymów nad Birkenau” chyba nie da się dobrze zrecenzować. Pragnę jedynie pisać o swoich uczuciach towarzyszących czytaniu. Nic więcej. To jedna z pozycji, która zawsze powinna być obecna na liście szkolnych lektur. Właśnie obok Nałkowskiej. Aż ciśnie się motto znane z „Medalionów”, dlaczego „ludzie ludziom zgotowali ten los”? Pytanie istnieje bez odpowiedzi. Możemy tylko domniemywać, dbać, aby świat został bezpiecznym miejscem. Dla nas, naszych dzieci, wnuków. Dbać, aby śmierć milionów nie poszła na marne. Oni też mieli imiona, nazwiska, marzenia…

× www.majuskula.blogspot.com ×

W ostatnim czasie wydaje się coraz więcej książek dotyczących obozów koncentracyjnych, a konkretniej — ich ofiar, ale też „pracowników”. Cała gama strażników, doktorów, pielęgniarek, i innych. Przyznaję, nie zaliczam się do grona miłośników tych wszystkich fabularyzowanych historii, „opartych na faktach”. Choć doskonale rozumiem, że mogą w...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Porażająca prawda, która wygląda z każdej strony. To nie jest lektura "dla przyjemności", ale to koniecznie trzeba przeczytać.

Porażająca prawda, która wygląda z każdej strony. To nie jest lektura "dla przyjemności", ale to koniecznie trzeba przeczytać.

Pokaż mimo to

”Dokąd iść, żeby nie spotkać ciagle nagich ciał leżących na ziemi? Dokąd iść, żeby zapomnieć”
Bardzo brutalna historia przedstawiająca prawdziwe oblicze obozu koncentracyjnego Auschwitz. Od pozostałych różni się tym, że nie znalazłam w niej nic, co dawałoby jakąś nadzieję. Nic, co sprawiłoby, że autorka jako jedna z więźniarek wierzy w lepsze jutro. To bardzo okrutna, brutalna, a przede wszystkim prawdziwa historia upodlenia ludzkości. Pani Seweryna skupia się na realiach tamtych lat. W tym.. pewnego rodzaju pamiętniku nie znajdziemy grama radości, czy miłosnych uniesień. To walka o przeżycie opisana dokładnie dzień po dniu, chwila po chwili, przez osobę, która trafiła w sam centrum piekła na ziemi.
„Spieszcie się SS-mani, zacierajcie ślady. Nie zatrzecie wszystkiego. Choć cząstka tego, co robiliście pozostanie na świadectwo. Wybuchnie prawda. Ziemia opowie ją ludziom.”
Myślę, że każdy z nas powinien sięgnąć po historię na faktach dotyczących czasów wojennych, jednak trzeba do nich w pewnym sensie dojrzeć. Z pewnością to nie pozycja dla osób wrażliwych.
To niesamowita lekcja historii, której w szkołach nie uczą. Nikt nie jest w stanie zobrazować czasów okupacyjnych jak ludzie, którzy to przeżyli.

”Dokąd iść, żeby nie spotkać ciagle nagich ciał leżących na ziemi? Dokąd iść, żeby zapomnieć”
Bardzo brutalna historia przedstawiająca prawdziwe oblicze obozu koncentracyjnego Auschwitz. Od pozostałych różni się tym, że nie znalazłam w niej nic, co dawałoby jakąś nadzieję. Nic, co sprawiłoby, że autorka jako jedna z więźniarek wierzy w lepsze jutro. To bardzo okrutna,...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Książka zupełnie inna niż czytane przez mnie do tej pory o tematyce obozowej. Bez upiększania, bez miłych, szczęśliwych uniesień. Szczegóły jakich trudno szukać w innych pozycjach. Czytając przenosisz się do obozu, widzisz to wszystko co opisuje autorka, zimne prycze, zawszone koce, podarte pasiaki, wychudzone ciała i ogolone głowy. Aspekty często nie poruszane w innych książkach, mrozi krew i wzrusza niejednokrotnie.

Książka zupełnie inna niż czytane przez mnie do tej pory o tematyce obozowej. Bez upiększania, bez miłych, szczęśliwych uniesień. Szczegóły jakich trudno szukać w innych pozycjach. Czytając przenosisz się do obozu, widzisz to wszystko co opisuje autorka, zimne prycze, zawszone koce, podarte pasiaki, wychudzone ciała i ogolone głowy. Aspekty często nie poruszane w innych...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Najlepsza książka jaką czytałem o tematyce obozowej. Ciężko się ją czyta bo napisana poetyckim i wzniosłym tekstem, ale warto!

Najlepsza książka jaką czytałem o tematyce obozowej. Ciężko się ją czyta bo napisana poetyckim i wzniosłym tekstem, ale warto!

Pokaż mimo to

„Te śliczne dziewczęta (...) to juz małpoludy, sine, zgarbione, o głowach wygolonych nierówno, o twarzach napiętnowanych zwierzęcym strachem” - „Dymy nad Birkenau”. Jedna z najważniejszych naocznych relacji bezpośrednio z dna piekła. Kiedy ocalony więzień, pisze czym jest tyfus, czym są wszy i pluskwy, to czytelnik je czuje, „realnie przeżywa”. To psychologiczny obraz zagłady i walki na najwyższym literackim poziomie. To szeroka panorama obozu, walki o byt i nadziei na wolność „ja chcę żyć! - spękane od pragnienia usta szeptają”. Faktografia wydarzeń sprawiła, że relacja został włączona do akt oskarżenia zbrodniarzy hitlerowskich, w którym autorka wystąpiła jako świadek w procesie norymberskim. Pani Seweryna przedstawiała szereg wartościowych danych w tym nazwisk zbrodniarzy, dat wydarzeń czy szczegółowe opisy topograficzne i geograficzne Obozu. ”Dokąd iść, żeby nie spotkać ciagle nagich ciał leżących na ziemi? Dokąd iść, żeby zapomnieć”. To dojrzały realizm, niesamowita gra słów prowadzona przez narratora. To reportaż, który każdy z nas powinien przeczytać, bo „bywają takie wątłe nitki, łączące człowieka z otoczeniem, które dopiero wtedy, gdy przychodzi do zerwania ich, okazują się naczyniami krwionośnymi”.

„Te śliczne dziewczęta (...) to juz małpoludy, sine, zgarbione, o głowach wygolonych nierówno, o twarzach napiętnowanych zwierzęcym strachem” - „Dymy nad Birkenau”. Jedna z najważniejszych naocznych relacji bezpośrednio z dna piekła. Kiedy ocalony więzień, pisze czym jest tyfus, czym są wszy i pluskwy, to czytelnik je czuje, „realnie przeżywa”. To psychologiczny obraz...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Sposób pisania oraz narracja w ogóle nie koresponduje z tym o czym książka opowiada. Strasznie się to gryzie i przez to, czyta się bardzo ciężko. Miałem duże oczekiwania co do tej książki, ale niestety bardzo się zawiodłem.

Sposób pisania oraz narracja w ogóle nie koresponduje z tym o czym książka opowiada. Strasznie się to gryzie i przez to, czyta się bardzo ciężko. Miałem duże oczekiwania co do tej książki, ale niestety bardzo się zawiodłem.

Pokaż mimo to

Jakże człowiek potrafi być okrutny... Niby wiem o tym od dawna, ale każda lektura w temacie "Auschwitz-Birkenau" potrafi wciąż zadziwić.

Wstyd przyznać, ale o Sewerynie Szmaglewskiej usłyszałem dopiero w roku 2019, gdy sięgnąłem po tego audiobooka w jednej z subskrybowanych aplikacji. Od razu nasunęło mi się pytanie: jak tak doskonale napisana pod względem dokumentalnym, a i nienagannie literacko książka powstała jeszcze w tym samym roku, w którym przestał istnieć obóz w Oświęcimiu?

Zapewne Autorka musiała to wszystko w ten sposób "wykrzyczeć" na papierze. Nie dziwię się - ten świat za drutami w ogóle nie powinien powstać, a trzeba było starać się w nim przeżyć. Niektórzy robili to bez względu na koszty, inni zachowując człowieczeństwo, a spora część po prostu czekała na śmierć.

Największym atutem "Dymów nad Birkenau" jest obiektywizm. Mimo sporej ilości przemyśleń mało tu oceny - ona należy do czytelników. Dostajemy fakty, informacje, osoby. Co z tego zostanie w nas na przyszłość jako nauczka - jest już kwestią indywidualną.

Lektura obowiązkowa dla tych, którzy mają jeszcze złudzenia co do tego, co może stać się z masą, gdy jest zależna od totalitarnej władzy.

Jakże człowiek potrafi być okrutny... Niby wiem o tym od dawna, ale każda lektura w temacie "Auschwitz-Birkenau" potrafi wciąż zadziwić.

Wstyd przyznać, ale o Sewerynie Szmaglewskiej usłyszałem dopiero w roku 2019, gdy sięgnąłem po tego audiobooka w jednej z subskrybowanych aplikacji. Od razu nasunęło mi się pytanie: jak tak doskonale napisana pod względem dokumentalnym, a...

więcej

mniej

Pokaż mimo to