Dymy nad Birkenau

bardzo dobra ksiazka

bardzo dobra ksiazka

W tematyce obozowej wolę jednak zdecydowanie reportażowy styl od poetyckiego języka

W tematyce obozowej wolę jednak zdecydowanie reportażowy styl od poetyckiego języka

Myślę, że w literaturze obozowej pozycja ta jest klasykiem. W doskonały sposób pokazuje obóz od tej innej strony... 📖

Myślę, że w literaturze obozowej pozycja ta jest klasykiem. W doskonały sposób pokazuje obóz od tej innej strony... 📖

Jesli ktos lubi historie to bardzo dobra pozycja. Nieraz ciezko sie czyta o strasznych rzeczach opartych na faktach wiec tym bardziej ciezko pisac takie historie.

Jesli ktos lubi historie to bardzo dobra pozycja. Nieraz ciezko sie czyta o strasznych rzeczach opartych na faktach wiec tym bardziej ciezko pisac takie historie.

Słuchałam jej bardzo długo, przygnębiała mnie tak bardzo...żadna książka o tej tematyce tak mocno mnie nie dotknęła. Napisana w sposób rzeczowy, prosty. Nie daje gwiazdki. Są to doświadczenia traumatyczne nie do wyobrażenia.

Słuchałam jej bardzo długo, przygnębiała mnie tak bardzo...żadna książka o tej tematyce tak mocno mnie nie dotknęła. Napisana w sposób rzeczowy, prosty. Nie daje gwiazdki. Są to doświadczenia traumatyczne nie do wyobrażenia.

Tzw. „powieści obozowe” od dłuższego czasu cieszą się dość duża popularnością. Na rynku literackim regularnie pojawiają się kolejne części serii. Mam tu na myśli fabularyzowane powieści historyczne, w których jednak główne skrzypce gra fantazja autora, zainspirowana kilkoma faktami historycznymi. Pomijając kilka wyjątków takich jak np. „Słowik” K. Hannah, serię Hanni Münzer czy powieści M. Nurowskiej, które można określić dodatkowo mianem literatury pięknej, nie bardzo mam ochotę sięgać po tego typu książki. Jeśli już czytam na ten temat, to preferuję wspomnienia, relacje czy literaturę faktu, w których brak miejsca na fikcję i fantazjowanie. Dlatego też postanowiłam przeczytać „Dymy nad Birkenau” czyli jedną z bardziej znaczących i pierwszych relacji literackich z obozu Auschwitz-Birkenau.

Seweryna Szmaglewska od 1942 do 1945 roku była więźniem obozu koncentracyjnego, a 18 stycznia 1945 roku, podczas marszu śmierci podjęła zakończoną sukcesem ucieczkę. To, że udało jej się tak długo przeżyć w Auschwitz, a na dodatek uciec, należy do rzadkości. Już od pierwszych dni na wolności zaczęła spisywać relację z tego piekła na ziemi, którego latami doświadczała. Będąc za drutami wykonywała liczne wyczerpujące i wyniszczające prace fizyczne, przeżyła też kilka ciężkich chorób, które doprowadziły do śmierci ogromne ilości więźniów. To wszystko razem wydaje się tak nieprawdopodobne, jakby Szmaglewska miała zapisane gdzieś na górze przeżyć ten koszmar i dać jego świadectwo – świadectwo więźniów i ofiar obozu koncentracyjnego Auschwitz-Birkenau.

C.D.: https://czytany-blog.blogspot.com/

Tzw. „powieści obozowe” od dłuższego czasu cieszą się dość duża popularnością. Na rynku literackim regularnie pojawiają się kolejne części serii. Mam tu na myśli fabularyzowane powieści historyczne, w których jednak główne skrzypce gra fantazja autora, zainspirowana kilkoma faktami historycznymi. Pomijając kilka wyjątków takich jak np. „Słowik” K. Hannah, serię Hanni Münzer...

Przerażające i poruszające świadectwo potworności obozów koncentracyjnych. Choć nie jest to lektura przyjemna, jednak trzeba ją poznać, aby nie bagatelizować tej kwestii, aby zobaczyć całe zło i okrucieństwo.

Przerażające i poruszające świadectwo potworności obozów koncentracyjnych. Choć nie jest to lektura przyjemna, jednak trzeba ją poznać, aby nie bagatelizować tej kwestii, aby zobaczyć całe zło i okrucieństwo.

Napisana tuż po wojnie opowieść pokazuje ogrom zbrodni i stanowi cenne memento nigdy więcej wojny. Pozycja ta ujawnia najgorsze ludzkie instynkty i zachowania wydaje się, że diabelski triumf nazistów jednak pozostawił trwały ślad w psychice ludzkiej

Napisana tuż po wojnie opowieść pokazuje ogrom zbrodni i stanowi cenne memento nigdy więcej wojny. Pozycja ta ujawnia najgorsze ludzkie instynkty i zachowania wydaje się, że diabelski triumf nazistów jednak pozostawił trwały ślad w psychice ludzkiej

Zgadzam się z opinią, że bardzo ciężko dać jakąkolwiek ocenę tej książce. Jest to świadectwo zbrodni nazistowskich podane na sucho, bez większych emocji, często z dokładnymi opisami nieludzkiego traktowania więźniów. Bardzo ciężka dawka emocji i zabrakło mi jakiejś refleksji na koniec. Mimo to uważam, że jakiekolwiek oczekiwania czytelnika nie mają znaczenia. Książka była sposobem autorki na poradzenie sobie z traumą, której nikt nie jest w stanie sobie wyobrazić...

Zgadzam się z opinią, że bardzo ciężko dać jakąkolwiek ocenę tej książce. Jest to świadectwo zbrodni nazistowskich podane na sucho, bez większych emocji, często z dokładnymi opisami nieludzkiego traktowania więźniów. Bardzo ciężka dawka emocji i zabrakło mi jakiejś refleksji na koniec. Mimo to uważam, że jakiekolwiek oczekiwania czytelnika nie mają znaczenia. Książka była...

Nie jestem w stanie określić ile czasu płakałam z bezsilności nad tą książką. Miałam wrażenie, że kilka przeczytanych dzieł z literatury wojennej trochę mnie uodporniło na aż tak gwałtowne emocje.
Musicie to przeczytać...

Nie jestem w stanie określić ile czasu płakałam z bezsilności nad tą książką. Miałam wrażenie, że kilka przeczytanych dzieł z literatury wojennej trochę mnie uodporniło na aż tak gwałtowne emocje.
Musicie to przeczytać...