Jesteśmy społecznością, która kocha książki

W skrócie: Generalnie ok, jeden duży minus i jeden duży plus. Więcej: Książka przybyła do mnie w czasie, gdy już daaaawno nie czytałam wywiadów i zapomniałam, jak bardzo je lubię. Dzięki tej formie "11 kobiet" czytało mi się bardzo szybko, mimo że historie opowiedziane przez bohaterki nie należą do łatwych. Momentami nawet zdarzało mi się wchodzić w dyskusję jaki trzeci rozmówca. Dołączam więc zdecydowanie do grona osób wzruszonych i pełnych podziwu dla dzielnych kobiet. Jedna rzecz sprawia, że nie potrafię się cieszyć z tej lektury. Jest to redakcja i korekta tekstu. Gdyby to była jedna literówka, niejednoznaczny przecinek - spoko. Ale niektóre przecinki były w bardzo dramatycznych miejscach ("Sąd nie miał tego dziecka, gdzie umieścić"),a w niektórych ich brakowało. Rozumiem, że redakcja wypowiedzi to co innego niż pisanie własne, ale było widać niedociągnięcia. Na pytanie "co ktoś mówił" pada odpowiedź "Mówił, ale tylko do mnie" - sory, ale to nie jest odpowiedź na pytanie "co", tylko "czy". Szkoda mi tym bardziej, że wiem, ile serca włożyła w tę książkę Karolina Guzik z jej relacji na Instagramie. Wiem też, że książka powstawała wystarczająco długo, by takie błędy wyłapać - jak dla mnie takich miejsc było za dużo, by czytało się to komfortowo. Jest jednak pewien duży plus długiego wydawania tej książki - to dopisek jednej z bohaterek o podjęciu psychoterapii i zmianie jej zdania na ten temat. Jeśli dla tego dopisku wydanie tej książki miało się opóźnić, to dobrze się stało. Polecam do przeczytania.