Książka przedstawia historii  kobiet, których napisało samo życie. Są to bardzo ciężkie przypadki takie jak  choroba współmałżonka, śmierć  narodziny dziecka niepełnosprawnego  czy niepłodność.  Każda z tych przedstawionych powyżej przypadków  była trudna do zaakceptowania. Jednak te kobiety pomimo ogromne osobistego cierpienia, nie załamały się, a walczą każdego, dnia,  u nie wszystkich można je dostrzec gołym okiem to, co im pomaga to wiara Boga.  Gdy czytałem książkę, wyobrażałam sobie moją mamę zapisaną na kartach tej publikacji. Ponieważ gdy się  dowiedziała, że urodziłem się dziecięcym porażeniem mózgowym.  Było jej bardzo ciężko zaakceptować to sytuację, w której się znalazła. To, co dawało jej ogromną to czytanie pisma i wsparcie mojego taty. Książkę kieruje do kobiet, które przeżywają różnego rodzaju osobiste rodzinne i zawodowe. Niech ta publikacja doda wam, siły do walki z przeciwnościami losu.

Książka przedstawia historii  kobiet, których napisało samo życie. Są to bardzo ciężkie przypadki takie jak  choroba współmałżonka, śmierć  narodziny dziecka niepełnosprawnego  czy niepłodność.  Każda z tych przedstawionych powyżej przypadków  była trudna do zaakceptowania. Jednak te kobiety pomimo ogromne osobistego cierpienia, nie załamały się, a walczą każdego, dnia,  u...

Poprosiłam o tę książkę na swoje. Swego czasu dużo można o niej było przeczytać na Instagramie.

Kobieta chora. Kobieta w depresji. Kobieta bezdzietna. Kobieta po stracie. Kobieta oddana choremu mężowi... "11 kobiet" to zbiór jedenastu wywiadów. Trudnych, dających nadzieję rozmów z jedenastoma kobietami.

I możliwość spojrzenia z tej drugiej strony. Jak czuje się każda z nich, czego potrzebuje, co jest najtrudniejsze.

Poprosiłam o tę książkę na swoje. Swego czasu dużo można o niej było przeczytać na Instagramie.

Kobieta chora. Kobieta w depresji. Kobieta bezdzietna. Kobieta po stracie. Kobieta oddana choremu mężowi... "11 kobiet" to zbiór jedenastu wywiadów. Trudnych, dających nadzieję rozmów z jedenastoma kobietami.

I możliwość spojrzenia z tej drugiej strony. Jak czuje się każda z...

Kiedy po raz pierwszy sięgałam po tę książkę, było o niej słychać w mediach społecznościowych. Szczególnie na tych profilach, którym bliskie jest wydawnictwo Edycji Świętego Pawła i treści, które wydają. Czytałam te opinie i sama chciałam poznać te historie, "usłyszeć" głosy bohaterek wywiadów.
Tylko że dwa lata temu nie byłam gotowa na te opowieści. Może nie chodzi konkretnie o stronę psychiczną, ale w jakimś stopniu czegoś mi brakowało. A nie chciałam przeczytać tego na odwal się...

Musiałam do niej dojrzeć, ale wielokrotnie biorąc ją do ręki, czułam, że nadejdzie ten moment. Wtedy jednak nie wiedziałam dwóch rzeczy.
Pierwszej, że będę pisać pracę magisterską dotyczącą kobiet, etyki troski i w jakimś stopniu macierzyństwa. A po drugie, że ta książka i lektury związane z pracą. Zaczną mnie prowadzić w kierunku szukania i odnajdywania własnej kobiecości i dojrzewania w niej.

Ile rzeczy jest w stanie człowieka zaskoczyć [to tak na marginesie].

Pani Karolina Guzik zaprosiła do współpracy jedenaście niesamowitych i inspirujących kobiet, takich jak ja i Ty. Nie są celebrytkami na pierwszych stronach gazet, a ludzie nie wpatrują się w nie jak w boginie. Są kobietami naszych czasów, które stawiły czoła i stawiają czoła, temu co przynosi im życie. I to w jaki sposób przez nie idą, zasługuje jak najbardziej na docenienie. Może stanowić również inspirację dla innych.

Zanim o samych wywiadach, chciałabym napisać coś jeszcze, choć pewnie Autorka tego nie przeczyta.

Pani Karolino, chciałabym Pani pogratulować odwagi rozmawiania o rzeczach trudnych, szczególnie z taką lekkością i empatią. Jak również głośnego dotykania tak zwanych tematów tabu, które wciąż i wciąż skrywamy pod dywanem. A te zamiatane problemy wciąż się kumulują i tworzą inne. To bardzo ważne, że powstają takie książki. Myślę, że mogą zmieniać powoli optykę wielu ludzi. Więc dziękuję.

Każdy wywiad, to historia, to żyjcie kobiety. Każda z nich jest inna, ale każda jest niezwykła. Doświadczyły w życiu różnych problemów, bolączek i strat, ale każdego dnia starają się żyć jak najlepiej. I w rozmowach przeprowadzonych przez Panią Karolinę otwarcie mówią o rzeczach trudnych, wielokrotnie dotykających bardzo ich same, ale również ich najbliższych. Nie brakuje rozmów na temat depresji, bezpłodności, samotności, doświadczenia mam dzieci niepełnosprawnych i barku empatii.

Przyznaję, że książka jest piękna, ale historie do łatwych nie należą, czytałam tę książkę z przerwami. Niektóre musiałam po prostu przemyśleć, poukładać w głowie czyjeś słowa. Nie wiem gdzie dalej doprowadzą mnie te inspirujące rozmowy, ale wiem, że zostawiły we mnie ślad, dobry znak.
By przeżywać swoją kobiecość i swoje życie w zgodzie ze sobą.

Polecam!

Kiedy po raz pierwszy sięgałam po tę książkę, było o niej słychać w mediach społecznościowych. Szczególnie na tych profilach, którym bliskie jest wydawnictwo Edycji Świętego Pawła i treści, które wydają. Czytałam te opinie i sama chciałam poznać te historie, "usłyszeć" głosy bohaterek wywiadów.
Tylko że dwa lata temu nie byłam gotowa na te opowieści. Może nie chodzi...

Kto wie, czy największej korzyści z tej książki nie odniosła jej autorka, która mogła z tymi 11 kobietami bezpośrednio porozmawiać, pobyć. I to wcale nie jest słodzenie, gdy pisze o nich, że są piękne, dzielne, silne i wspaniałe. I nie dziwi, że one same tak o sobie nie myślą. Robią przecież to, co do nich należy – czy jest to opieka nad chorym mężem albo dzieckiem, czy nad 5 -6 zdrowych, czy zmaganie się z niepłodnością albo – przeciwnie – śmiercią dziecka.
Najważniejsza z całego zbioru była dla mnie rozmowa autorki z jej mamą. Piękny hołd oddany najważniejszej kobiecie w życiu każdej kobiety. Wzruszający jest już wstęp do tego wywiadu, w którym mowa jest o cichych bohaterkach domów rodzinnych.

Kto wie, czy największej korzyści z tej książki nie odniosła jej autorka, która mogła z tymi 11 kobietami bezpośrednio porozmawiać, pobyć. I to wcale nie jest słodzenie, gdy pisze o nich, że są piękne, dzielne, silne i wspaniałe. I nie dziwi, że one same tak o sobie nie myślą. Robią przecież to, co do nich należy – czy jest to opieka nad chorym mężem albo dzieckiem, czy nad...

,,To książka dla każdej kobiety, która myśli, że jest sama, nie ma wsparcia w rodzinie, nie wierzy w siebie, cierpi, bo została zraniona lub kogoś straciła, boi się choroby i leczenia’’.

,,(...) widziałam cierpienia wielu kobieti chciałam pokazać, że jest szansa, że nadzieja zawsze umiera ostatnia’’.

,,Szczęście to umiejętność akceptowania wszystkiego, co życie przynosi i umiejętność obracania tego, co trudne i bolesne, w coś pozytywnego. Jeżeli dążymy do wyidealizowanego poczucia szczęścia, nigdy nie będziemy szczęśliwe’’.

Po przeczytaniu tej książki wciąż tli się we mnie wiele emocji. Wzruszenie, podziw, smutek, ale przede wszystkim jest też nadzieja. Nadzieja, która pozwala zacząć wszystko od nowa, nie ważne jak trudna i druzgocąca jest sytuacja, w jakiej może się znaleźć każdy z nas…

Autorka odbyła rozmowy z wyjątkowymi kobietami, a wśród nich umieściła także swoją mamę. Poruszyła niezmiernie ważne, ale niestety trudne tematy, które niestety w dzisiejszym społeczeństwie są spychane na dalszy plan, uznawane za tematy ,,tabu’’. Czy słusznie?

Moim zdaniem warto poznać historię kogoś, kto stracił ukochane dziecko, męża, ciężko zachorował lub nie może doczekać się upragnionego potomstwa. Dlaczego warto? Bo być może perspektywa i świadectwo tej osoby odmieni także i Twoje życie. We mnie na pewno wzbudziło to masę refleksji i postawienia sobie wielu pytań natury nie tylko duchowej, ale po prostu psychologicznej, moralnej.

Jestem pełna podziwu dla autorki oraz dla każdej kobiety, która zdecydowała się współtworzyć to piękne i ważne dzieło. Każdy powinien je przeczytać, każda kobieta i mężczyzna.

Serdecznie dziękuję jednemu z moich ukochanych wydawnictw za wysłanie mi egzemplarza do recenzji. Często, jeszcze podczas nauki w liceum, w czasie przerw w lekcjach, wpadałam do Waszej księgarni obok mojej szkoły i losowałam fragmenty z wielkiego słoika ze Słowem Bożym, rozglądając się za świeżo wydanymi pozycjami! Jesteście wielcy i czekam na kolejne perełki od Was. I z całego serca dziękuję autorce za podjęcie się napisania tej wspaniałej książki. Z pewnością jak najwięcej osób powinno się z nią zapoznać!

,,To książka dla każdej kobiety, która myśli, że jest sama, nie ma wsparcia w rodzinie, nie wierzy w siebie, cierpi, bo została zraniona lub kogoś straciła, boi się choroby i leczenia’’.

,,(...) widziałam cierpienia wielu kobieti chciałam pokazać, że jest szansa, że nadzieja zawsze umiera ostatnia’’.

,,Szczęście to umiejętność akceptowania wszystkiego, co życie przynosi i...

11 kobiet… Każda inna, borykająca się z innymi problemami. Łączy je jednak ogromna siła, która pozwala przetrwać pomimo wszystko…

Książka Karoliny Guzik wciągnęła mnie bez reszty. Nie czytałam jej jednak ,,na raz”, gdyż chciałam na spokojnie podejść do każdej historii i wyciągnąć z niej odpowiednie wnioski.

Skala trudności, z którymi musiały się zmierzyć lub nadal mierzą się bohaterki jest ogromna. Czytając takie historie człowiek zdaje sobie sprawę, jak często to co wydaje nam się codziennym problemem wcale nim nie jest. Dlatego ta książka jest bardzo wartościowa. Dzięki niej możemy spojrzeć na pewne sprawy z innej perspektywy. Choć nie chodzi mi tu o myśl ,,na szczęście mnie to nie spotkało”. Wszystkie choroby, trudności, ograniczenia mogą spaść na nas w każdej chwili. Nie patrząc na nasze plany i marzenia. Bardzo podobało mi się stwierdzenie jednej z kobiet, że wierzy ona, iż w każdej chorobie trudności jest Boży Plan i choć ona obecnie go nie widzi to on jest. Jest to ogromnie ważna umiejętność, która pozwala na życie mimo wszystko.

Ogromnym atutem książki jest także sposób rozmowy autorki z 11 kobietami. Jest on niezwykle atrakcyjny i jednocześnie pozwalający dowiedzieć się tego co najważniejsze. Podsumowując jest to niezwykle warta przeczytania lektura o kobietach, i nie tylko dla kobiet. Jedynym minusem było to, że były one dla mnie zbyt...krótkie(co może być także uznane za zaletę).

11 kobiet… Każda inna, borykająca się z innymi problemami. Łączy je jednak ogromna siła, która pozwala przetrwać pomimo wszystko…

Książka Karoliny Guzik wciągnęła mnie bez reszty. Nie czytałam jej jednak ,,na raz”, gdyż chciałam na spokojnie podejść do każdej historii i wyciągnąć z niej odpowiednie wnioski.

Skala trudności, z którymi musiały się zmierzyć lub nadal...

Dużo dobrego o niej słyszałam i czytałam. Dlatego z wielkimi oczekiwaniami weszłam w świat "11 kobiet" Karoliny Guzik.

Książka ma podtytuł "O czym inni nie chcą rozmawiać" i rzeczywiście to tematy tabu poruszane są w przeprowadzonych przez autorkę wywiadach. Depresja, poronienie, choroba, niepełnosprawność, śmierć ukochanego męża i dziecka, niepłodność... to problemy dużego kalibru, wobec których czujemy się bezradni i często nie umiemy albo nie chcemy o nich rozmawiać.

A przecież one istnieją!
Tysiące osób się z nimi heroicznie zmaga!

Autorka wybiera jedenaście z tych cichych bohaterek codzienności i pyta je o rzeczy bolesne i rozdzierające serce. A one odpowiadają, dzieląc się swoimi traumatycznymi przeżyciami i często trudnymi do nazwania emocjami. I są w nich prawdziwe tak bardzo, że każda kobieta, która przeszła lub właśnie przechodzi przez podobne doświadczenia, może się z nimi utożsamiać.

Tak, one są jak lustra, w których możemy się przeglądać. A właściwie przeglądać mogą się nasze serca...

Właśnie takie poczucie miałam, kiedy czytałam kolejne rozmowy i myślałam sobie, że przecież to o mnie, że ja czułam tak samo, mnie też wtedy było potwornie ciężko...
I za chwilę przychodziło coś na kształt ulgi i pocieszenia płynącego ze WSPÓLNOTY PRZEŻYĆ. Bo ktoś "miał tak jak ja", to samo przeżywał, a przede wszystkim nazwał to, czego ja nazwać nie umiałam.

Nie będę ukrywać, że była to dla mnie trudna lektura. Rozdrapała częściowo już zagojone rany, kazała się skonfrontować z tym, co wciąż boli, choć zagłuszane jest przez codzienność. Znowu wyraźnie poczułam smak straty. Popłynęły łzy, przed oczami stanęły częściowo wyparte wspomnienia.
Ale przyszło też poczucie zrozumienia, bo choć z żadną z tych kobiet nie spotkałam się osobiście, miałam realne wrażenie, że one ze mną współodczuwają.

I dlatego myślę, że te rozmowy są dla wszystkich. Nie tylko dla kobiet, choć one się najlepiej w nich odnajdą, ale i dla tych, którzy chcą uwrażliwić swoje serce i są otwarci na lekcję empatii. Żeby kiedyś umieć wysłuchać i zrozumieć kogoś, kto przeżył lub przeżywa trudne chwile, żeby nie uciekać wzrokiem od cierpienia, żeby naprawdę "nic co ludzkie nie było nam obce"...

Cóż dodać? Może po prostu tyle, że przyłączam się do chóru zachwytów i polecam książkę z całego serca!

Dużo dobrego o niej słyszałam i czytałam. Dlatego z wielkimi oczekiwaniami weszłam w świat "11 kobiet" Karoliny Guzik.

Książka ma podtytuł "O czym inni nie chcą rozmawiać" i rzeczywiście to tematy tabu poruszane są w przeprowadzonych przez autorkę wywiadach. Depresja, poronienie, choroba, niepełnosprawność, śmierć ukochanego męża i dziecka, niepłodność... to problemy...

W skrócie: Generalnie ok, jeden duży minus i jeden duży plus.

Więcej: Książka przybyła do mnie w czasie, gdy już daaaawno nie czytałam wywiadów i zapomniałam, jak bardzo je lubię. Dzięki tej formie "11 kobiet" czytało mi się bardzo szybko, mimo że historie opowiedziane przez bohaterki nie należą do łatwych. Momentami nawet zdarzało mi się wchodzić w dyskusję jaki trzeci rozmówca. Dołączam więc zdecydowanie do grona osób wzruszonych i pełnych podziwu dla dzielnych kobiet.
Jedna rzecz sprawia, że nie potrafię się cieszyć z tej lektury. Jest to redakcja i korekta tekstu. Gdyby to była jedna literówka, niejednoznaczny przecinek - spoko. Ale niektóre przecinki były w bardzo dramatycznych miejscach ("Sąd nie miał tego dziecka, gdzie umieścić"),a w niektórych ich brakowało. Rozumiem, że redakcja wypowiedzi to co innego niż pisanie własne, ale było widać niedociągnięcia. Na pytanie "co ktoś mówił" pada odpowiedź "Mówił, ale tylko do mnie" - sory, ale to nie jest odpowiedź na pytanie "co", tylko "czy".
Szkoda mi tym bardziej, że wiem, ile serca włożyła w tę książkę Karolina Guzik z jej relacji na Instagramie. Wiem też, że książka powstawała wystarczająco długo, by takie błędy wyłapać - jak dla mnie takich miejsc było za dużo, by czytało się to komfortowo.
Jest jednak pewien duży plus długiego wydawania tej książki - to dopisek jednej z bohaterek o podjęciu psychoterapii i zmianie jej zdania na ten temat. Jeśli dla tego dopisku wydanie tej książki miało się opóźnić, to dobrze się stało. Polecam do przeczytania.

W skrócie: Generalnie ok, jeden duży minus i jeden duży plus.

Więcej: Książka przybyła do mnie w czasie, gdy już daaaawno nie czytałam wywiadów i zapomniałam, jak bardzo je lubię. Dzięki tej formie "11 kobiet" czytało mi się bardzo szybko, mimo że historie opowiedziane przez bohaterki nie należą do łatwych. Momentami nawet zdarzało mi się wchodzić w dyskusję jaki trzeci...

Ta książka to jedenaście historii.
Jedenaście kobiet.
Zwyczajnych a jednak niezwyczajnych.
Okładkowy napis „O czym inni nie chcą rozmawiać” nie kłamie, bo czy kiedyś przeczytałaś rozmowę z kobietą, której mąż właśnie umiera na raka? Albo z kobietą która zmaga się z niepłodnością albo z niepełnosprawnością? Lub z taką, która choruje na depresję/ raka/inną chorobę. Lub z kobietą która straciła dziecko.
Tych historii nie czyta się lekko, ale każda jest piękna i wywołuje różne emocje - od wzruszenia, uśmiechu, po złość i rozgoryczenie. Pokazuje jak wiele jesteśmy w stanie znieść i jednocześnie, jak różnie podchodzimy do tego co spotyka nas w życiu.
A po przeczytaniu mam ochotę napisać tylko jedno - Kobiety, dbajmy o siebie, o swoje zdrowie, emocje, troszczmy się o siebie jak o najlepszą przyjaciółkę, a wtedy łatwiej przyjdzie nam troszczenie się o innych.

Ta książka to jedenaście historii.
Jedenaście kobiet.
Zwyczajnych a jednak niezwyczajnych.
Okładkowy napis „O czym inni nie chcą rozmawiać” nie kłamie, bo czy kiedyś przeczytałaś rozmowę z kobietą, której mąż właśnie umiera na raka? Albo z kobietą która zmaga się z niepłodnością albo z niepełnosprawnością? Lub z taką, która choruje na depresję/ raka/inną chorobę. Lub z...

„11 kobiet” to książka, której od kilku dni nie przestaję tulić do serca. Karolina Guzik rozmawia ze swoimi bohaterkami o rzeczach, o których na co dzień mało kto chce rozmawiać. Ciężka choroba, śmierć dziecka, poronienie, niepłodność, niepełnosprawność, depresja, rozwód, śmierć męża, wiara w Boga to zaledwie kilka tematów poruszanych przez autorkę i jej rozmówczynie.
Cała recenzja: https://tinyurl.com/344zmnsv

„11 kobiet” to książka, której od kilku dni nie przestaję tulić do serca. Karolina Guzik rozmawia ze swoimi bohaterkami o rzeczach, o których na co dzień mało kto chce rozmawiać. Ciężka choroba, śmierć dziecka, poronienie, niepłodność, niepełnosprawność, depresja, rozwód, śmierć męża, wiara w Boga to zaledwie kilka tematów poruszanych przez autorkę i jej rozmówczynie.
Cała...