To, co zostało

Najchętniej podzieliła bym książkę na dwie. Pierwsza - teraźniejsza opowieść
Druga - czasy wojny
Ta aktualna historia w ogóle mi się nie podobała. Tu historia Sage i jej blizny tam Josef i jeszcze wszędzie wątki religijne żydowskie/chrześcijańskie
Do tego wątek erotyczny i była zakonnica prowadząca piekarnie i dodatkowo babcia głównej bohaterki ze swoją opowieścią. Nie. Za dużo wszystkiego. Było wiele elementów które nic nie wniosły. Nie wiadomo na czym się skupić i co jest ważne.
Druga część wojenna znacznie lepsza. Ciekawa i trudna historia bardzo bolesna. Z resztą jak każda opisująca tamte czasy. Co prawda nie zgadzam się że wszystkim co było tam opisane ale to już indywidualne odczucia.
Na samym końcu doceniłam także opowieść babci. Nabrała większego znaczenia. Aczkolwiek zakończenie jest przewidywalne.

Najchętniej podzieliła bym książkę na dwie. Pierwsza - teraźniejsza opowieść
Druga - czasy wojny
Ta aktualna historia w ogóle mi się nie podobała. Tu historia Sage i jej blizny tam Josef i jeszcze wszędzie wątki religijne żydowskie/chrześcijańskie
Do tego wątek erotyczny i była zakonnica prowadząca piekarnie i dodatkowo babcia głównej bohaterki ze swoją opowieścią. Nie....

Książka wywołująca wiele emocji, pełna trudnych tematu, przeżyć w obozie Auschwitz, granicy, po której zatraca się człowieczeństwo, moralnych dylematów, relacji ofiary i oprawcy. Zaskakujące zakończenie, jednak zrozumiałe dla mnie. Polecam.

Książka wywołująca wiele emocji, pełna trudnych tematu, przeżyć w obozie Auschwitz, granicy, po której zatraca się człowieczeństwo, moralnych dylematów, relacji ofiary i oprawcy. Zaskakujące zakończenie, jednak zrozumiałe dla mnie. Polecam.

Uwielbiam książki Judi Picould. Uwielbiam też powieści takie jak ta - z historią w tle (w tym przypadku czasy II Wojny Światowej). Na dodatek jedna z bohaterek to Polka, która przeżyła Auschwitz. I generalnie wszystko powinno być w porządku, ale nie było.
Bardzo ciężko czytało mi się tę powieść, bardzo długo, nie wciągnęła mnie, nie czytałam z zapartym tchem.

Uwielbiam książki Judi Picould. Uwielbiam też powieści takie jak ta - z historią w tle (w tym przypadku czasy II Wojny Światowej). Na dodatek jedna z bohaterek to Polka, która przeżyła Auschwitz. I generalnie wszystko powinno być w porządku, ale nie było.
Bardzo ciężko czytało mi się tę powieść, bardzo długo, nie wciągnęła mnie, nie czytałam z zapartym tchem.

Czy Amerykanka może tak napisać o Holokauście i okropieństwach wojny, obozach koncentracyjnych, by nie zirytować polskiego czytelnika? Bo przecież każdy z nas jest specjalistą w tym temacie. Tak opisać getto, by nie było wątpliwości, że dogłębnie przestudiowała temat i jeszcze miała do powiedzenia coś nowego, a przy okazji nie zatraciła empatii i wyczucia. Jak okazuje się można, z powodzeniem, gdy autorka to Jodi Picoult.
Jeśli ktoś nie dowierza, niech przeczyta „To co zostało”. Opowieść o najcięższych czasach, jak zwykle z moralnym dylematem - tym razem o katach i ofiarach, o odpowiedzialności i przebaczaniu. Całość osłodzona chrupiącymi cynamonowymi bułeczkami.
Mnóstwo dobre skrojonych postaci, zwrotów akcji i zaskoczeń.
Szczerze radzę przed lekturą nie czytać żadnych opinii i opisów, żeby nie natknąć się na kryptospojlery, których na LC co niemiara. Nie odbierajcie sobie przyjemności odkrywania tej historii.

Czy Amerykanka może tak napisać o Holokauście i okropieństwach wojny, obozach koncentracyjnych, by nie zirytować polskiego czytelnika? Bo przecież każdy z nas jest specjalistą w tym temacie. Tak opisać getto, by nie było wątpliwości, że dogłębnie przestudiowała temat i jeszcze miała do powiedzenia coś nowego, a przy okazji nie zatraciła empatii i wyczucia. Jak okazuje się...

Książka, moim zdaniem, nierówna. Historie Minki i Josefa z czasu wojny świetne, natomiast współczesne wątki damsko-męskie oscylują niebezpieczne blisko granicy banału.

Książka, moim zdaniem, nierówna. Historie Minki i Josefa z czasu wojny świetne, natomiast współczesne wątki damsko-męskie oscylują niebezpieczne blisko granicy banału.

"To, co zostało" przeczytałam kilka lat temu i zastanawiając się dzisiaj nad książkami, które wywarły na mnie największe wrażenie, doszłam do wniosku, że ta jest na pierwszym miejscu. Nie sięgnęłabym do niej ponownie, ale zdecydowanie rekomenduję każdemu.

"To, co zostało" przeczytałam kilka lat temu i zastanawiając się dzisiaj nad książkami, które wywarły na mnie największe wrażenie, doszłam do wniosku, że ta jest na pierwszym miejscu. Nie sięgnęłabym do niej ponownie, ale zdecydowanie rekomenduję każdemu.

Wspaniała!!! Cudowna!!! Myślę, że to powinna być lektura obowiązkowa dla każdego.

Wspaniała!!! Cudowna!!! Myślę, że to powinna być lektura obowiązkowa dla każdego.

dla mnie bardzo nierówna, część o obozach najciekawsza, ta współczesna już troszkę mniej a wplatana powieść jakoś tak rozmywała dla mnie spójność fabuły, niemniej polecam, bo sam temat żalu i wybaczenia -sobie i innym- ciekawy

dla mnie bardzo nierówna, część o obozach najciekawsza, ta współczesna już troszkę mniej a wplatana powieść jakoś tak rozmywała dla mnie spójność fabuły, niemniej polecam, bo sam temat żalu i wybaczenia -sobie i innym- ciekawy

Sage Singer, osamotniona po śmierci matki, zaprzyjaźnia się ze starszym mężczyzną, emerytowanym nauczycielem i ulubieńcem lokalnej społeczności. Josef prosi ją o nietypową pomoc: chce, aby Sage go zabiła. Wyznaje jej, że wcale nie jest tym, za kogo przez tyle lat się podawał. Jego tajemnice sięgają czasy II wojny światowej i są bezpośrednio związane z czasem Holocaustu.

To moje pierwsze spotkanie z twórczością pisarki i myślę, że nie ostatnie. Tematyka tej pozycji jest niezwykle trudna, ciężko jest powiedzieć, że historia jest wciągająca. Mimo że autorka porusza tutaj tematykę drugiej wojny światowej i wydarzeń z nią związanych, książkę pochłania się bardzo szybko.

Nieraz czytałam fragmenty partnerowi, które mną wstrząsnęły. Nieraz książka ta skłoniła mnie do refleksji nad tym, jakie wielkie szczęście mam, żyjąc w tych czasach. Kompletnie nie spodziewałam się obrotu spraw w tej historii. Jednak wiem, że po przeczytaniu tej książki, każdy z nas zrozumie i zastanowi się nad tym, jak bardzo czasy Holocaustu były traumatyczne.

Sage Singer, osamotniona po śmierci matki, zaprzyjaźnia się ze starszym mężczyzną, emerytowanym nauczycielem i ulubieńcem lokalnej społeczności. Josef prosi ją o nietypową pomoc: chce, aby Sage go zabiła. Wyznaje jej, że wcale nie jest tym, za kogo przez tyle lat się podawał. Jego tajemnice sięgają czasy II wojny światowej i są bezpośrednio związane z czasem Holocaustu.

To...

Drugie podejście i ocena już dużo krytyczniejsza. Jak już moje poprzedniczki zauważyły to mam do autorki ogromny żal do takiego brzydkiego potraktowania naszych rodaków. Ktoś kto nie ma zbyt wielkiego pojęcia o tamtych czasach na pewno sobie pomyśli, że w sumie to Polacy wcale nie byli lepsi od Niemców i nie zasługują na żadne współczucie. Każde wzmianka o Polsce miała kiepski wydźwięk przez co nie sposób było pozbyć się niesmaku. Nie wiem czym sobie zasłużyliśmy na takie podsumowanie. Być może autorka ma jakąś osobistą awersję do naszego kraju, no ale to przy tworzeniu historii dotykającą taką tematykę absolutnie nie powinno mieć miejsca. Na pewno nie wszyscy byli święci, ale również nie brakło osób, które za cenę własnego życia ponosiły ryzyko pomocy drugiemu człowiekowi. Dla autorki ten fakt nie jest jednak na tyle istotny by poświęcić mu choć zdanie. Lepiej zrobić z nas potwory, a esesmanów pokazać również jako ludzi mających uczucia i sumienie. Sama historia jest bardzo ładna, nie brak w niej również wartych zapamiętania cytatów. Niestety nie mogę ocenić jej wyżej, gdyż autorka nie podeszła do tematu obiektywnie, a wypunktowała jedynie to co było dla niej najwygodniejsze. Nie mniej jednak polecam, bo książka jest na pewno warta przeczytania. A to jak Pani Picoult przedstawiła pewne sytuację pozostawiam każdemu do indywidualnej oceny...

Drugie podejście i ocena już dużo krytyczniejsza. Jak już moje poprzedniczki zauważyły to mam do autorki ogromny żal do takiego brzydkiego potraktowania naszych rodaków. Ktoś kto nie ma zbyt wielkiego pojęcia o tamtych czasach na pewno sobie pomyśli, że w sumie to Polacy wcale nie byli lepsi od Niemców i nie zasługują na żadne współczucie. Każde wzmianka o Polsce miała...