Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Po tej książce zmieniłam zdanie o polskich pisarzach, bardziej się do nich przekonałam bo na ogół rzadko czytam książki polskich autorów.Joanna Fabicka stworzyła cudowną i łamiącą serce historię, od której nie da się oderwać, a jeśli już to żeby przemyśleć natłok minionych wydarzeń. Ale też zwyczajnie powieść skłania do myślenia i pomimo tylko 200 stron książki, nie potrafi przeczytać się jej tak szybko. (W moim przypadku) Ta historia ma swój klimat, ma swój odmienny styl i trzeba się w to wczuć. Trzeba ją zrozumieć. Wtedy nabiera ona tak ogromnego uroku. Uważam, że jest świetna i gdzieś w głębi duszy wierzę, że będzie kontynuowana, ponieważ wydaje mi się, że autorka musi jeszcze parę spraw nam wyjaśnić!



Książka opowiada o nastolatce o imieniu Sara. Jej życie niby zwyczajne wcale takie nie jest. Ale z jakimi problemami może zmagać się Sara skoro jej mama Ewa jest poszanowaną dziennikarką w mieście. Ludzie miewają o niej dobre zdanie a jej felietony są bardzo popularne. Ale pod tą złudną przykrywką Ewa wcale nie jest taką osobą, za jaką ją inni uważają. Nie będę pisać więcej o fabule. Przeczytaj a zrozumiesz.

W książce jest narracja 3 osobowa i często autorka opisuje uczucia z perspektywy Sary, Ewy a czasem nawet bohaterów występujących tylko w jednym rozdziale. Czasem można się trochę pogubić.

UWAGA: RADZĘ NIE CZYTAĆ OPISU NA OKŁADCE, PONIEWAŻ ZWIERA ONA MEGA SPOJLERY. PRAWIE CAŁĄ KSIĄŻKĘ A WIĘC.. NIE CZYTAJ OPISU, KUPUJ, BIERZ DO RĘKI I CZYTAJ!!

Po tej książce zmieniłam zdanie o polskich pisarzach, bardziej się do nich przekonałam bo na ogół rzadko czytam książki polskich autorów.Joanna Fabicka stworzyła cudowną i łamiącą serce historię, od której nie da się oderwać, a jeśli już to żeby przemyśleć natłok minionych wydarzeń. Ale też zwyczajnie powieść skłania do myślenia i pomimo tylko 200 stron książki, nie potrafi...

Nigdy nie słyszałam ani o filmie ani o książce "Gwiazd naszych wina". Pewnego razu z koleżanką obejrzałyśmy film. Niestety żałuję że nie wiedziałam wcześniej o tej książce bo najpierw bym przeczytała a później wzięła się za film. Ale pomimo tego, iż znałam całą fabułę kupiłam książkę i jestem zachwycona do dziś! Wciągnęła mnie bardzo. Nie tylko fabuła czy postacie mi się podobały. Każdy najmniejszy wątek pokochałam w tej książce. Uważam że jest świetna i była to pierwsza książka która aż tak dogłębnie mnie poruszyła i wywołała łzy i smutek! Film oglądałam 2 razy książkę czytałam tylko raz ale nie długo do niej wrócę. Polecam bardzo! Książka bardzo dużo wnosi w życie. Daje do myślenia! Na papierosy patrzę przez pryzmat biednej Hazel, która cierpi aby móc normalnie oddychać. Jest napisana pięknym językiem. I widzę w tej książce tylko same pozytywy. No choć może koniec ale nie do końca. Bo czy w prawdziwym życiu jest zawsze dobre zakończenie?

Nigdy nie słyszałam ani o filmie ani o książce "Gwiazd naszych wina". Pewnego razu z koleżanką obejrzałyśmy film. Niestety żałuję że nie wiedziałam wcześniej o tej książce bo najpierw bym przeczytała a później wzięła się za film. Ale pomimo tego, iż znałam całą fabułę kupiłam książkę i jestem zachwycona do dziś! Wciągnęła mnie bardzo. Nie tylko fabuła czy postacie mi się...

Brak mi jakichkolwiek słów aby opisać tą książkę. Była przepiękna i naprawdę nie spodziewałam się, że może okazać się tak świetna. To co pisarka zrobi z twoimi uczuciami drogi czytelniku na koniec książki, jest wręcz NIE POJĘTE!

JEST DOSYĆ SPORA MOŻLIWOŚĆ, ŻE TA OPINIA MOŻE BYĆ SPOJLEREM..

Akcja książki rozgrywa się na małej wyspie "Beechwood" w trakcie Lata. Wyspa należy do bardzo bogatej rodziny Sinclairami. Dokładnym właścicielem wyspy jest dziadek Harris. Na wyspie znajdują się 4 domy, z których 3 należą do jego trzech córek. W każde lato rodzina przyjeżdża na tą wysepkę, aby rzekomo spędzić razem czas. W każde takie lato czwórka najlepszych przyjaciół-Łgarze spotykają się czyli: Cady, Mirren, Gat i Johnny. Paczka spędzająca wspólnie wakacje. W piętnastym lecie Cady ma wypadek i nie pamięta zdarzeń przed wypadkiem jak i po. Skutkami tego wypadku są jej silne bóle głowy. Przez nasilające się migreny ojciec Cady zabiera ją w podróż po Europie, dlatego też szesnastego lata nie spędzi na wyspie. Po pięknej wycieczce, która raczej nie pomogła jej i nie zrekompensowała skutków wypadku, dziewczyna wraca na wyspę już siedemnaste lato. Lekarze uznali, że z czasem wróci jej pamięć lecz ona nadal nie potrafi sobie przypomnieć, nic co działo się przed wypadkiem poza bardzo małymi fragmentami. Czy dziewczyna odzyska pamięć? Jaki to był wypadek? Co tak naprawdę wydarzyło się w to piętnaste lato?


Na początku fabuła bardzo przypominała mi, książkę "Tego lata stałam się piękna", lecz dwie te książki nie mają praktycznie nic wspólnego! Może poza jednym wyjątkiem: akcja trwa w lecie. Historia wywarła na mnie wielkie wrażenie i stwierdzenie J.Greena "DIABELNIE INTELIGENTA" jest bardzo adekwatne do treści. Powoli zbliżając się do końca, byłam coraz bardziej wciśnięta w fotel! Tyle informacji! Taka akcja! Tyle emocji naraz! Naprawdę ta książka zasługuje na 10 gwiazdek! To przecudowna i wyjątkowa historia rodziny Sinclairami, w którą z pewnością warto się zagłębić.

Brak mi jakichkolwiek słów aby opisać tą książkę. Była przepiękna i naprawdę nie spodziewałam się, że może okazać się tak świetna. To co pisarka zrobi z twoimi uczuciami drogi czytelniku na koniec książki, jest wręcz NIE POJĘTE!

JEST DOSYĆ SPORA MOŻLIWOŚĆ, ŻE TA OPINIA MOŻE BYĆ SPOJLEREM..

Akcja książki rozgrywa się na małej wyspie "Beechwood" w trakcie Lata. Wyspa...

Cóż, by tu napisać o tej książce.. Jest nie typowa i pierwszy raz w życiu czytałam lekturę, która była zbiorem różnych opowieści i filozoficznych rozmyślań. Osobiście bardzo mi się podobała i przez Paula inaczej patrzę na pewne rzeczy. Zachwyca mnie w tym autorze fakt, że potrafi dostrzegać piękno w najzwyklejszych drobiazgach, rzeczach. Potrafi wynieść jakiś morał, z zwykłych historii. Fascynuje mnie w nim jeszcze to, że dostrzega rzeczy, które zazwyczaj są przez nas pomijane, lecz nadal w pewnych kwestiach tak samo istotne. Za to doceniam go jak i jego twórczość.

Cóż, by tu napisać o tej książce.. Jest nie typowa i pierwszy raz w życiu czytałam lekturę, która była zbiorem różnych opowieści i filozoficznych rozmyślań. Osobiście bardzo mi się podobała i przez Paula inaczej patrzę na pewne rzeczy. Zachwyca mnie w tym autorze fakt, że potrafi dostrzegać piękno w najzwyklejszych drobiazgach, rzeczach. Potrafi wynieść jakiś morał, z...

Po takim zakończeniu trzeciej części z serii Lux "Opalu" myślałam, że nic mnie już nie zaskoczy. Ale bardzo się myliłam! Czwarta część, okazała się jeszcze lepsza! Jennifer naprawdę gra na emocjach. Książkę czytałam w wielkim napięciu, z pytaniem "Co się teraz stanie?". Jak to w poprzednich częściach, nadal nie wiedziałam komu można zaufać i czy bohaterowie podjęli słuszną decyzję. Czytało mi się bardzo szybko i przyjemnie ale w ciągłym strachu, czy bohaterom uda się uciec. I na pewno nie jest to przewidywalna fabuła, bo tak naprawdę nigdy nie wiadomo, co się może w danej chwili wydarzyć i jest to kolejny powód, dla którego kocham tą serię, jak i pisarkę, która ma świetny styl pisania. Rzeczą, która tylko podkreśla moje zamiłowanie do tej książki, były rozdziały pisane nie tylko z perspektywy Katy ale też z perspektywy Daemona. Zawsze chciałam wiedzieć co ten chłopak ma w głowie! Jak reaguje na różne sytuację. Jedyną rzeczą, która mnie zasmuciła (nie biorąc pod uwagę skutków pewnych starć w książce) było to, że to już przed ostatnia część. Pomimo, małych nie dociągnięć, które zapewne pochodzą od tłumacza oceniam tą książkę na 10 gwiazdek! :)



Czasem przez ten przyjemny styl pisania autorki, czułam się jakbym sama była jedną z bohaterów w książce.

Po takim zakończeniu trzeciej części z serii Lux "Opalu" myślałam, że nic mnie już nie zaskoczy. Ale bardzo się myliłam! Czwarta część, okazała się jeszcze lepsza! Jennifer naprawdę gra na emocjach. Książkę czytałam w wielkim napięciu, z pytaniem "Co się teraz stanie?". Jak to w poprzednich częściach, nadal nie wiedziałam komu można zaufać i czy bohaterowie podjęli słuszną...

Książka napisana jest ostrym, lapidarnym językiem. Nie jest "płytką" historyjką. Wnosi i uczy bardzo wiele. Pokazuje dzisiejszy świat młodzieży, ogólnie dzisiejszy pogląd ludzi na świat, na stare czasy. Opowiada o losach matki i córki. Matki, która w dzieciństwie przeżyła spory, spory koszmar oraz córki, która czuła się odrzucona, i nie rozumiała matki więc od niej uciekła. Obie żyły własnym życiem, osobno. Nauczyły się żyć w samotności. I jedynym dniem, który przypomniał córce, o matce był jej pogrzeb. Brzmi okropnie. Przypomnieć sobie istnienie kogoś na jego pogrzebie. Córka (wyrażam się tak ogólnikowo, ponieważ zapomniałam dopisać na początku, iż nie ma podanych imion ani córki ani matki), jednak chcę poznać przeszłość swojej matki. Czyta jej diariusz. Ten diariusz nie tylko wniósł moralność w życie córki lecz i w moje! Inaczej patrzę na starsze czasy, Lecz też na czasy dzisiejsze. Ta książka podkreśla płytkość i brak szacunku współczesnej młodzieży. Pokazuje jak łatwo było się stoczyć, i że "ucieczka z domu" wcale nie jest taka super za jaką może się wydawać. Pokazuje jakie błędy do dziś popełniają ludzie, i jak łatwo można podjąć nie właściwą decyzję. Przeczytanie tej książki bardzo dużo wnosi. W twoim myśleniu jak i w myśleniu głównej bohaterki. Warte przeczytania. Polecam.

Książka napisana jest ostrym, lapidarnym językiem. Nie jest "płytką" historyjką. Wnosi i uczy bardzo wiele. Pokazuje dzisiejszy świat młodzieży, ogólnie dzisiejszy pogląd ludzi na świat, na stare czasy. Opowiada o losach matki i córki. Matki, która w dzieciństwie przeżyła spory, spory koszmar oraz córki, która czuła się odrzucona, i nie rozumiała matki więc od niej uciekła....