Jest to ciekawy przypadek dystopii, która nie jest napisana w sposób wybitnie wciągający, za to swym konceptem porywa. Nie dla tego, że chcemy się w tym świecie zatracić, ale widzimy jego zaczątki w naszej rzeczywistości. Wzbudza przedziwną mieszankę obaw o przyszłość i wdzięczności na najzwyklejsze elementy codzienności, które uważamy za oczywiste.

Jest to ciekawy przypadek dystopii, która nie jest napisana w sposób wybitnie wciągający, za to swym konceptem porywa. Nie dla tego, że chcemy się w tym świecie zatracić, ale widzimy jego zaczątki w naszej rzeczywistości. Wzbudza przedziwną mieszankę obaw o przyszłość i wdzięczności na najzwyklejsze elementy codzienności, które uważamy za oczywiste.

Może przesadzam, ale w tej książce jest coś pięknie biblijnego. Zepsuty świat, jeden wybraniec ponoszący cierpienie i poświęcenie za wszystkich... Prawda i miłość jako odpowiedź... Odrzucenie ciężkich choć budujących trosk.... Fatalizm... Jednak wciąż wielkie i płomne nadzieje...

Świetna młodzieżówka. Świetna dystopia. Świetna przypowieść.

Może przesadzam, ale w tej książce jest coś pięknie biblijnego. Zepsuty świat, jeden wybraniec ponoszący cierpienie i poświęcenie za wszystkich... Prawda i miłość jako odpowiedź... Odrzucenie ciężkich choć budujących trosk.... Fatalizm... Jednak wciąż wielkie i płomne nadzieje...

Świetna młodzieżówka. Świetna dystopia. Świetna przypowieść.

Fajna książka. Krótkie rozdziały. Szybko się czyta. Polecam

Fajna książka. Krótkie rozdziały. Szybko się czyta. Polecam

Pokład miłości zewsząd ogarniający człowieka w tej książce śmiało pretenduje ją do miana wybitnego tytułu.

Pokład miłości zewsząd ogarniający człowieka w tej książce śmiało pretenduje ją do miana wybitnego tytułu.

Jest to moja ukochana książka ❤️ Od wielu, wielu lat. Polecam!

Jest to moja ukochana książka ❤️ Od wielu, wielu lat. Polecam!

Przy lekturze „Dawcy” odbijają się wszelkie kadry z 2002 roku, gdy namiętnie słuchaliśmy „Sprzedawców marzeń” Myslovitz: „jaki piękny jest ten świat - wszystko czarno-białe; to jest proste - widzę, wiem”. Chociaż Lowry napisała powieść dla nastolatków, która nie wymaga od czytelnika wielkiej pracy umysłowej, jednak nie pozostawia obojętnymi nawet doświadczonych w lekturach dystopijnych dorosłych. Wyobraźcie sobie czarno-biały świat (jak nasze lata osiemdziesiąte),o wszystkim decydują za was, trzeba być podporządkowanym nieomylnej starszyźnie - idealnie! Jednak główny bohater w dniu 12 urodzin nie zostaje przydzielony do zwykłego zawodu, lecz stanie się Biorcą Pamięci. Tytułowy Dawca jest już starcem i będzie uczył chłopca nowego (a znanego czytelnikom) świata: pełnego emocji, których nikt nie eliminuje za pomocą tabletek; bólu, bez środków przeciwbólowych; zapachów; kolorów; miłości. To świat, w którym wszystko jest jednorodne, a starość i nietypowe cechy są wykluczane. Jak w każdej utopii, staje się ona swoim przeciwieństwem. Polecam każdemu nastolatkowi.

Przy lekturze „Dawcy” odbijają się wszelkie kadry z 2002 roku, gdy namiętnie słuchaliśmy „Sprzedawców marzeń” Myslovitz: „jaki piękny jest ten świat - wszystko czarno-białe; to jest proste - widzę, wiem”. Chociaż Lowry napisała powieść dla nastolatków, która nie wymaga od czytelnika wielkiej pracy umysłowej, jednak nie pozostawia obojętnymi nawet doświadczonych w lekturach...

Ta książka zostanie w mojej pamięci na zawsze! Nie wiem, dlaczego, ale przeczytałam tylko pierwszy tom... Koniecznie zabieram się za kolejne!

Ta książka zostanie w mojej pamięci na zawsze! Nie wiem, dlaczego, ale przeczytałam tylko pierwszy tom... Koniecznie zabieram się za kolejne!

Jak wyglądałby świat pozbawiony kolorów? Jak potoczyłoby się nasze życie gdyby ktoś o wszystkim za nas decydował? Na te pytania odpowiada Lois Lowry, pokazując dystopijny świat, w którym mieszka dwunastoletni Jonasz.

Pierwsze strony znudziły mnie tak bardzo, że odłożyłam na jakiś czas „Dawcę” myśląc, że jest to kolejna bajka dla dzieci. Jakież było moje zdziwienie, gdy po kilku tygodniach pochłonęłam resztę książki w jeden wieczór.

Wraz z głównym bohaterem przeżywałam jego historię poznawania prawdziwego świata i wspomnień, którymi dzielił się z nim Dawca. Nastolatek uczył się zjawisk, kolorów i uczuć, które do tej pory były mu obce, a ja uczyłam się ich razem z nim. Przeżywałam znane mi wrażenia na nowo, dostrzegając je w swoim otoczeniu.

Ból, miłość, głód i smutek to tylko niektóre uczucia, które Jonasz poczuł po raz pierwszy dzięki Dawcy. W świecie, w którym żył i się wychowywał nie były one nikomu znane, a dla każdego z nas są przecież oczywiste i normalne. Nie myślimy o nich jak o czymś niezwykłym. A właśnie dzięki tej książce takie się stają.

Sięgając po tę lekturę nie spodziewałam się, że będzie ona jedną z ważniejszych, jakie przeczytam w życiu. Była wyjątkowa, a dzięki niej zacznę wyjątkowo postrzegać dotąd nieistotne szczegóły.

Jak wyglądałby świat pozbawiony kolorów? Jak potoczyłoby się nasze życie gdyby ktoś o wszystkim za nas decydował? Na te pytania odpowiada Lois Lowry, pokazując dystopijny świat, w którym mieszka dwunastoletni Jonasz.

Pierwsze strony znudziły mnie tak bardzo, że odłożyłam na jakiś czas „Dawcę” myśląc, że jest to kolejna bajka dla dzieci. Jakież było moje zdziwienie, gdy po...

Powieści dystopijne dobrze się czyta. Nie ma to jak siedzieć wygodnie w kąciku własnego domu, najlepiej z kubkiem ulubionego parującego napoju, mając świadomość, że nawet jeśli ma się sporo problemów w życiu, to i tak nie jest aż tak źle jak w książkowym świecie, z pozoru zaskakująco pomysłowym i wręcz idealnym, ale będącym jednak wcieleniem koszmaru. Mając ochotę na taki dysonans, sięgnęłam po „Dawcę” Lois Lowry, dobrze ocenianą wśród społeczności dystopię.

W pierwszej chwili odrzuciła mnie postać głównego bohatera, którym uczyniła autorka 11-letniego chłopca o imieniu Jonasz. Nie lubię narracji prowadzonej z perspektywy dziecka, nie trafia do mnie stylizacja na język dzieci. Dałam jednak książce szansę i okazało się to słuszne, bo umieszczenie niedorosłego człowieka w roli narratora miało zamierzony cel. Jak lepiej przedstawić czytelnikowi świat z tysiącem nowych zasad, jeśli nie właśnie używając do tego perspektywy dziecka, które dopiero ten świat poznaje i zaczyna rozumieć?

W „Dawcy” życie każdego wpisane jest w sztywne ramy stworzonego przez Wielką Komisję schematu. Rodzisz się – trafiasz do specjalnej placówki, w której najlepsi opiekunowie i pedagodzy będą się o ciebie troszczyć. Po 12 miesiącach otrzymujesz swoje imię i trafiasz do małżeństwa, które złożyło wniosek o przyznanie im potomstwa. Dorastasz i co roku nadawane ci są nowe przywileje i obowiązki. Na przykład do ósmego roku życia nie możesz nosić kurtki zapinanej z przodu – jej guziki mogą znajdować się tylko z tyłu, aby nauczyć ciebie i inne dzieci w twoim wieku, jak ważne i konieczne jest otrzymywanie i dawanie pomocnej dłoni. Dopiero w ósmym roku życia otrzymasz kurtkę zapinaną z przodu i będzie to znak, że dojrzewasz, że możesz zacząć być niezależnym. Jako dziewięciolatek dostajesz oficjalnie pozwolenie na jazdę rowerem. Najważniejsz0y dla nowego członka społeczeństwa jest rok dwunasty. Wielka Komisja wyciągnie wnioski z 12 lat monitorowania twojego życia, podsumuje opisy twojej osobowości, obserwacje twoich pasji i zainteresowań i przydzieli ci profesję. Od teraz będziesz szkolić się w stronę drwala, szwacza, dostawcy jedzenia, sprzątacza czy lekarza – wszystko zależy od twoich predyspozycji i talentów. Następnie w dorosłym życiu Komisja przyzna ci partnera idealnie do ciebie dopasowanego pod względem osobowości, inteligencji i usposobienia. Wniosek o potomstwo będziecie mogli złożyć dopiero po trzech latach małżeństwa, tyle wszak czasu Komisja potrzebuje, aby sprawdzić, czy nadajecie się na rodziców. I tak zatoczy się koło, a życie w społeczności będzie kręcić się dalej.

Brzmi absurdalnie, albo co najmniej niepoważnie? To tylko kropla w morzu zasad i koncepcji, które prezentuje Lowry, a których więcej zdradzać nie chcę, aby nie zepsuć lektury zainteresowanemu czytelnikowi.

Jeżeli jak do tej pory odbierasz ten tekst jako pozytywną opinię o „Dawcy”, to nie jesteś w błędzie. Powieść zawiera mnóstwo interesujących dystopijnych treści, które mogą szokować, skłaniają do refleksji, a nawet sprawiają, że mimo początkowej dezaprobaty jesteśmy w stanie przyznać, że może nawet byłoby lepiej, gdyby takie zasady wprowadzić… To dobrze o powieści świadczy, że potrafi w czytelniku wzbudzić tyle różnych emocji.

Chcąc nie chcąc, docieram w końcu do punktu, kiedy muszę wspomnieć, co mi do gustu nie przypadło. Długo się zastanawiałam, czy o tym w ogóle wspominać, bo to – no właśnie – po prostu kwestia mojego gustu i mojego widzimisię. Ja od dystopii oczekuję też akcji. Prócz świata przedstawionego, który szokuje i porusza komórki myślowe, musi się coś dziać. W „Dawcy” nie dzieje się nic: kolacje z rodziną, chodzenie do pracy, branie udziału w uroczystościach… Jonasz poznaje otaczający go świat i odkrywa kolejne prawa, którymi rządzi się społeczeństwo, ale wszystko jest statyczne, powolne, opisowe. Taka dystopia bez przygody, skupiona na samym traktacie niż na akcji.

„Dawca” prowokuje do myślenia, ale trochę nudzi brakiem działania. Jest lekturą ambitną, ale odrobinę nużącą, szokuje, ale fatyguje. Cenię jej refleksyjną stronę, ale nie mogę dać maksymalnej oceny, którą rezerwuję dla dystopii zarówno zmuszających do myślenia, jak i pełnych przygód i zwrotów akcji. Mimo wszystko czasu spędzonego na lekturze nie uznaję za zmarnowany i polecam powieść każdemu. Ale dystopii idealnej dalej będę szukać.

Powieści dystopijne dobrze się czyta. Nie ma to jak siedzieć wygodnie w kąciku własnego domu, najlepiej z kubkiem ulubionego parującego napoju, mając świadomość, że nawet jeśli ma się sporo problemów w życiu, to i tak nie jest aż tak źle jak w książkowym świecie, z pozoru zaskakująco pomysłowym i wręcz idealnym, ale będącym jednak wcieleniem koszmaru. Mając ochotę na taki...

Jakie to było dobre!
Brakowało mi tego typu historii na półce przeczytanych książek.

Jakie to było dobre!
Brakowało mi tego typu historii na półce przeczytanych książek.