Znak Ateny

Zacznę trochę negatywnie.

Moim zdaniem to najgorsza książka z serii ,,Olimpijscy Herosi"

Bardzo przytłaczająca fabuła, a historia skupiająca się na innym bohaterze w każdym rozdziale jest męcząca.

W tym tomie mamy już styczność z całą siódemką bohaterów. Spotkamy tu oczywiście konflikty, sojusze i uprzedzenia. A fabuła w końcu ruszy do przodu.

Ma też kilka dobrych stron, oczywiście.
Zakończenie było niesamowite, i w końcu mogliśmy nacieszyć się odrobinę Percy'm i Annabeth.

Nie bardzo zapadła mi w pamięć, a drugi raz czytało mi się to naprawdę ciężko.

Mimo złych stron, wielkim fanom Riordan'a powinno przypaść do gustu.

Zacznę trochę negatywnie.

Moim zdaniem to najgorsza książka z serii ,,Olimpijscy Herosi"

Bardzo przytłaczająca fabuła, a historia skupiająca się na innym bohaterze w każdym rozdziale jest męcząca.

W tym tomie mamy już styczność z całą siódemką bohaterów. Spotkamy tu oczywiście konflikty, sojusze i uprzedzenia. A fabuła w końcu ruszy do przodu.

Ma też kilka dobrych...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

W tym tomie już wszyscy się znaleźli i wiedza ze to ze się na chwile rozstali i przeniesieni było w danym celu. Obydwa obozy dowiedzieli się o sobie i o nowej przepowiedni zapowiadająca następna wojnę z gigantami. W tej książce szczęśliwa 7 musi odzyskać Atenę Parthenos i przy okazji zaliczyć inne misje aby wykonać ta

W tym tomie już wszyscy się znaleźli i wiedza ze to ze się na chwile rozstali i przeniesieni było w danym celu. Obydwa obozy dowiedzieli się o sobie i o nowej przepowiedni zapowiadająca następna wojnę z gigantami. W tej książce szczęśliwa 7 musi odzyskać Atenę Parthenos i przy okazji zaliczyć inne misje aby wykonać ta

Pokaż mimo to

"Znak Ateny" to dobra książka. Zresztą jeśli dotarłam do tego etapu twórczości Ricka Riordana, to halo, przecież muszę pałać do niego jakąś sympatią, inaczej bym sobie odpuściła. Jednak im dalej brnę w "Olimpijskich herosów", tym bardziej dociera do mnie, że tej serii dużo brakuje. W moim odczuciu nie potrafi ona tak bardzo przywiązać do siebie czytelników, jak zrobiła to jej poprzedniczka, czyli seria "Percy Jackson i bogowie olimpijscy". To dziwne, ponieważ tutaj jest stosunkowo więcej postaci, z którymi osoby w moim wieku mogą się utożsamiać. Szczególnie w "Znaku Ateny", gdzie legendarna siódemka nareszcie staje razem do walki. Może właśnie chodzi o ten nadmiar - rozdziały pisane z perspektywy czterech czy nawet pięciu bohaterów to chyba za duże rozszczepienie, które nie pozwala dobrze wciągnąć się w każdy z wątków. W ogóle wydaje mi się, że taki sposób narracji jest trochę niebezpieczny - zazwyczaj niektóre rozdziały biorą górę i - tak jak było w moim przypadku - najbardziej czekałam na to, co się będzie działo z Annabeth i Percym, podczas gdy rozdziały Leo i Piper były takim mało przyjemnym przerywnikiem...

Poza tym wydaje mi się, że te książki cechuje jakaś wyjątkowa powtarzalność. To jest oczywiście bardzo subiektywne, bo ktoś mi tu może kontrargumentować przedstawiając to, jak zakończyła się ta część (kto ma wiedzieć ten wie), ale jednak czuć ten sam schemat przewijający się przez "Zagubionego herosa", "Syna Neptuna", "Znak Ateny", i "Dom Hadesa", który teraz czytam.

Oczywiście to wszystko nie znaczy, że książka mi się nie podobała. Tak jak napisałam na początku - była dobra. Zabawna, tak jak zawsze, no i ze wspomnianym już zakończeniem, które mówiąc kolokwialnie "zmiotło mnie z planszy".

Muszę wspomnieć o niesamowitych opisach momentów w Rzymie, według mnie tą książkę warto przeczytać nawet tylko dla nich. No i, jeju, mamy Percy'ego i Annabeth znowu razem! Jak widać jeśli tylko chcę, mogę znaleźć też dużo zalet...

"Znak Ateny" to dobra książka. Zresztą jeśli dotarłam do tego etapu twórczości Ricka Riordana, to halo, przecież muszę pałać do niego jakąś sympatią, inaczej bym sobie odpuściła. Jednak im dalej brnę w "Olimpijskich herosów", tym bardziej dociera do mnie, że tej serii dużo brakuje. W moim odczuciu nie potrafi ona tak bardzo przywiązać do siebie czytelników, jak zrobiła to...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Przepowiednia siódemki w końcu wchodzi w życie!
Bez bicia przyznaję się, że uwielbiam humor w książkach Riordana, idealnie wpasowuje się w mój gust, no i jestem zauroczona postacią Leo, w tej części polubiłam go jeszcze bardziej.
Riordan genialnie przedstawia relację Annabeth i Percy'ego, staje się dojrzalsza i bardziej wyjątkowa, szczególnie scena z zakończenia chwyciła mnie za serce do tego stopnia, że szczerze się wzruszyłam, jestem ogromnie ciekawa jak ich losy potoczą się w kolejnej części.
Ogromnie wahałam się między 7 a 8 gwiazdkami. 7,5 byłoby idealne, bo trzecia część jest znacznie lepsza od pierwszej, ale z drugiej strony nie bawiłam się na niej aż tak dobrze jak przy "Synu Neptuna".

Przepowiednia siódemki w końcu wchodzi w życie!
Bez bicia przyznaję się, że uwielbiam humor w książkach Riordana, idealnie wpasowuje się w mój gust, no i jestem zauroczona postacią Leo, w tej części polubiłam go jeszcze bardziej.
Riordan genialnie przedstawia relację Annabeth i Percy'ego, staje się dojrzalsza i bardziej wyjątkowa, szczególnie scena z zakończenia chwyciła...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Jak na razie moja ulubiona część serii

Jak na razie moja ulubiona część serii

Pokaż mimo to

O matko, to zakończenie. Sprawia, że od razu chce się sięgnąć po kolejny tom.

I chyba nawet trochę polubiłam Annabeth w tej części.

O matko, to zakończenie. Sprawia, że od razu chce się sięgnąć po kolejny tom.

I chyba nawet trochę polubiłam Annabeth w tej części.

Pokaż mimo to

Humor jak zawsze u Ricka. Piękne akcje Jasona i Perciego. Polecam.











Ale wciąż wolałabym, żeby Perciego tu nie było.

Humor jak zawsze u Ricka. Piękne akcje Jasona i Perciego. Polecam.











Ale wciąż wolałabym, żeby Perciego tu nie było.

Pokaż mimo to

Mam bardzo mieszane uczucia względem tego tomu. Brakowało logiczności i składu całej opowieści. Chyba też pomału jestem już zmęczona czytaniem w kółko tego samego schematu. Walka, potwory, ratowanie świata, użalanie się nad złamanym sercem. Do bólu przewidywalna fabuła, gdzie wiadomo z góry, że wszystko zakończy się i tak szczęśliwym happy endem.

Mam bardzo mieszane uczucia względem tego tomu. Brakowało logiczności i składu całej opowieści. Chyba też pomału jestem już zmęczona czytaniem w kółko tego samego schematu. Walka, potwory, ratowanie świata, użalanie się nad złamanym sercem. Do bólu przewidywalna fabuła, gdzie wiadomo z góry, że wszystko zakończy się i tak szczęśliwym happy endem.

Pokaż mimo to

W końcu doszło do spotkania dwóch obozów i cóż to było za spotkanie!
Nasi bohaterowie w końcu mogą dokonać przepowiedni, ale przy okazji Annabeth musi zmierzyć się sama ze sobą.
Jak na razie ta część wywarła na mnie najlepsze wrażenie i już nie mogę się doczekać jak się wszystko rozwienie, bo delikatnie się sprawy pokomplikowały.
Na plus wyszła u mnie Piper, którą do tej pory nie za specialnie lubiłam i mam nadzieję, że ponownie mnie do siebie nie zrazi.

W końcu doszło do spotkania dwóch obozów i cóż to było za spotkanie!
Nasi bohaterowie w końcu mogą dokonać przepowiedni, ale przy okazji Annabeth musi zmierzyć się sama ze sobą.
Jak na razie ta część wywarła na mnie najlepsze wrażenie i już nie mogę się doczekać jak się wszystko rozwienie, bo delikatnie się sprawy pokomplikowały.
Na plus wyszła u mnie Piper, którą do tej...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Fani się nie zawiodą i jedynie im polecam tą pozycję. 7 nastolatków z problemami emocjonalnymi ratuje świat. 2/3 książki jest poświęcona emocjom. Niespójności mnie już tu dobiły. Autor chce nagle uczyć i moralizować czytelników (nastolatków). Bohaterowie od 12 roku życia są wysyłani na samobójcze misje przemierzając całą Amerykę i śpiąc obok siebie gdzie się da. Jednak gdy są już prawie dorośli, to muszą mieć opiekuna i przyzwoitkę (no bo amerykańskie dzieci muszą wiedzieć, że Europa jest niebezpieczna i nie mogą tam sami jechać z dziewczyną). Europa jest pełna świątyń i posągów greckich bogów, ale bogowie niechętnie tu bywają - BO TAK !

Główni źli są tak słabi i tępi, że herosi pokonują ich kilkukrotnie. Mowa tu o gigantach zrodzonych by zabić bogów. Było mi po prostu przykro jak te błazny skończyły. Brawa dla Bachusa, który wiedział że ten finał to żenada. Pokazał wszystkim, że ci giganci, którymi się wszystkich straszy (uuu... zniszczą olimp i świat blablabla...) są nic niewartymi przeciwnikami. I to jest największa wada wszystkich opowiadań autora. Przez 98% książki straszy głównym złym, a koniec jest BANALNY!

Fani się nie zawiodą i jedynie im polecam tą pozycję. 7 nastolatków z problemami emocjonalnymi ratuje świat. 2/3 książki jest poświęcona emocjom. Niespójności mnie już tu dobiły. Autor chce nagle uczyć i moralizować czytelników (nastolatków). Bohaterowie od 12 roku życia są wysyłani na samobójcze misje przemierzając całą Amerykę i śpiąc obok siebie gdzie się da. Jednak gdy...

więcej

mniej

Pokaż mimo to