Jesteśmy społecznością, która kocha książki

“Wiem, że May nie żyje. To znaczy takie są fakty, ale ja tego nie czuję. Cały czas mi się wydaje, że jakimś cudem wciąż jest ze mną. Że którejś nocy wpełznie przez okno, bo wymknęła się, i opowie mi, jakie miała przygody. Może gdybym była bardziej taka jak ona, umiałabym żyć bez niej.” Na temat książki “Kochani, dlaczego się poddaliście?” Avy Dellairy słyszałam mnóstwo złego. To, że jest słabo napisana, dziwnym i zbyt prostym językiem, że główna bohaterka nie da się lubić, że akcja nie wciąga i ogólnie, że ta książka jest do bólu przeciętna. Zdecydowanie częściej wpadałam na te negatywne lub zwyczajnie niepochlebne recenzje od tych w których czuć zachwyt. Mnie opis tej książki niesamowicie mocno zachęcił do przeczytania, więc jak to ja - musiałam się przekonać na swojej skórze czy jest ona warta uwagi. I niezmiernie cieszę się, że zawsze mam takie podejście, bo kolejny raz mogłam dzięki temu przeczytać takie cudeńko jakim jest książka “Kochani, dlaczego się poddaliście?”. Szesnastoletnia Laurel niedawno straciła siostrę, o której śmierć się obwinia. By ulżyć sobie w cierpieniu zaczyna zwierzać się w listach zupełnie obcym sobie osobom, które już odeszły - swoim idolom. Z listów do Kurta Cobaina, Amy Winehouse, Jima Morrisona, Janis Joplin i innych układa się jej opowieść - historia o stracie, nadziei i poszukiwaniu przebaczenia. “Kochany Kurcie, chciałam napisać do osoby, z którą mogłabym pogadać. Chciałabym, żebyś mi powiedział, gdzie teraz jesteś i dlaczego odszedłeś. Byłeś ulubionym muzykiem mojej siostry May. Odkąd jej nie ma, trudno mi być sobą, bo tak naprawdę nie wiem, kim jestem.” Powodów, dla których pokochałam tę książkę jest wiele. Po pierwsze - główna bohaterka, Laurel, która sprawiła, że czułam jej emocje na swojej skórze. Sposób, w który przelewała ona swoją frustrację, żal, ale też nadzieję w listy skradł moje serce. Zgaduję, że to w dużej mierze dzięki pięknemu, momentami wręcz poetyckiemu językowi, którym autorka posłużyła się przy tworzeniu książki. Po za tym często utożsamiałam się z odczuciami i przeżyciami Laurel, czułam się w jakimś stopniu podobna do niej. Zabrała mnie ona także do wspomnień z początku mojego związku, co było cudownym przeżyciem. Również to jak Ava Dellaira ukazała ogrom straty Laurel i ból z nim związany, mocno mnie poruszyły - zdarzyło mi się nawet uronić kilka łez. Wspomnienia głównej bohaterki były ważną częścią tej książki, co dodało jej pewnej nostalgii i specyficznego uroku. Właśnie dzięki wspomnieniom, pomimo iż May nie żyła wręcz czuło się jej obecność podczas czytania. Postaci drugoplanowe pokochałam w równej mierze co Laurel. Były bardzo zróżnicowane i zwyczajnie dawały się lubić. Kolejną rzeczą, która sprawiła, że przyjęłam tę książkę z otwartymi ramionami były osoby, do których główna bohaterka pisała listy. Wielu z tych artystów bardzo sobie cenię a dzięki tej książce reszta z nich, nieznana mi wcześniej stała mi się bliższa. Czytałam ich krótkie biografie, oglądałam zdjęcia dzięki czemu cała książka wydała mi się bardziej realna, z życia wzięta. Jednym z minusów, które często słyszałam o tej książce było to, że dialogi są płytkie i zupełnie się nie kleją. Po części rozumiem to oskarżenie, bo dialogi faktycznie nie były złożone i jakoś na potęgę głębokie, ale wydawały mi się realne w danych sytuacjach opisanych przez autorkę. To, że nie były one przesłodzone bardzo mi odpowiadało, chociaż przyznaję się, że może raz czy dwa brakowało mi rozwinięcia pewnych wypowiedzi. Książkę Avy Dellairy “Kochani, dlaczego się poddaliście” przeczytałam w ekspresowym tempie – nie potrafiłam się od niej oderwać. Pokochałam każdą małą część tej historii i wiem, że nigdy o niej nie zapomnę. Uwielbiam opowieści tak bardzo przesycone emocjami jak ta. Z całego serca ją polecam! :)