Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Rok 2021 rokiem Stanisława Lema.
Książka 19 z 20.
Zbiór mniej znanych opowiadań Lema. W moim wydaniu jest ich 13. Jak to bywa w przypadku opowiadań są te lepsze, ale i trafiają się też gorsze.
Plusy:
- szerokie spektrum poruszanych tematów;
- dokąd zmierza nasz świat, cywilizacja, a co za tym idzie nasze życie;
- czy jesteśmy gotowi na kontakt z obcą cywilizacją;
- czy inne cywilizację będą chciały nawiązać z nami współpracę;
- czy świat skazany jest na korzystanie ze sztucznej inteligencji;
- czy maszyny będą zdolne od uczuć, w tym miłości i nienawiści;
- zmuszają do przemyśleń, refleksji, chwili zastanowienia;
- intrygujące i mroczne opowiadanie „Ciemność i pleśń”;
- najlepsze jak dla mnie opowiadania to „Przyjaciel” oraz „Formuła Lympherta”.
Minusy:
- trochę razi przekonanie w idealizm i trwałość socjalizmu, tu Lem się trochę pomylił;
- jak dla mnie słabe opowiadania „Młot” oraz tytułowe „Maska”.
Ogółem dobry zbiór opowiadań, ale bez fajerwerków.

Rok 2021 rokiem Stanisława Lema.
Książka 19 z 20.
Zbiór mniej znanych opowiadań Lema. W moim wydaniu jest ich 13. Jak to bywa w przypadku opowiadań są te lepsze, ale i trafiają się też gorsze.
Plusy:
- szerokie spektrum poruszanych tematów;
- dokąd zmierza nasz świat, cywilizacja, a co za tym idzie nasze życie;
- czy jesteśmy gotowi na kontakt z obcą cywilizacją;
- czy...

Co jakiś czas sięgam z wielką przyjemnością po kolejną książkę z cyklu „Orły Imperium”. Do tej pory nie zawiodłem się i tak pozostało.
Plusy:
- tym razem fabuła oparta nie na walkach legionów, lecz na tajemniczej misji dwóch przyjaciół Katona i Macro;
- dobrze, że akcja przeniesiona na morze, bo Brytanii było już nadto;
- umieszczenie bohaterów w nowych realiach wyszło zdecydowanie na plus;
- bohaterowie ponownie zostaję uwikłani w intrygi i knowania rzymskich notabli;
- realistycznie opisane potyczki i bitwy na morzu nie tylko z piratami;
- dobrze oddane realia czasów starożytnego imperium rzymskiego;
- wiele informacji na temat floty rzymskiej, o której pisze się niewiele, bo zasadniczo Rzym kojarzy się z legionami;
- spora dawka informacji o przeszłości Macro;
- ciekawa intryga, wartka akcja, nie ma czasu na nudę;
- kilka scen wywołujących uśmiech na twarzy (bójka w Tańczącym Delfinie).
Minusy:
- początek mało dynamiczny, akcja powoli nabierała tempa;
- trochę raziła współczesna terminologia marynistyczna.
Ogółem książka dobra.

Co jakiś czas sięgam z wielką przyjemnością po kolejną książkę z cyklu „Orły Imperium”. Do tej pory nie zawiodłem się i tak pozostało.
Plusy:
- tym razem fabuła oparta nie na walkach legionów, lecz na tajemniczej misji dwóch przyjaciół Katona i Macro;
- dobrze, że akcja przeniesiona na morze, bo Brytanii było już nadto;
- umieszczenie bohaterów w nowych realiach wyszło...

Pani Garcia zaintrygowała mnie trylogią „Białego miasta” która miała swój specyficzny klimat i mojej ocenie była naprawdę dobra. Skusiłem się więc na i sięgnąłem po „Akwitanię”. Opis zaciekawił, warto spróbować. No i mam wielki problem z oceną tej książki.
Plusy:
- powieść historyczna z elementami kryminału i thrillera;
- historia niezwykłej, a zarazem błyskotliwej kobiety średniowiecza Eleonory Akwitańskiej;
- pokazanie, że w świecie rządzonym przez mężczyzn, silna kobieta też może dojść do głosu, mieć coś do powiedzenia;
- bardzo dobrze wykreowana postać Eleonory;
- bezwzględna, krwawa i okrutna walka o władzę na wielu poziomach;
- dobre połączenie faktów historycznych z fikcją literacką;
- prowadzenie narracji w pierwszej osobie z perspektywy trzech osób;
- intrygująca postać chłopca, którego tożsamość zostanie ujawniona na końcu;
- styl pisania mający oddać język i słownictwo tamtej epoki.
Minusy:
- początek mało dynamiczny, za to koniec za bardzo pędził do przodu;
- za dużo faktów historycznych, tajemnic, intryg, zdrad, masa drugoplanowych postaci.
Ogółem książka dobra.

Pani Garcia zaintrygowała mnie trylogią „Białego miasta” która miała swój specyficzny klimat i mojej ocenie była naprawdę dobra. Skusiłem się więc na i sięgnąłem po „Akwitanię”. Opis zaciekawił, warto spróbować. No i mam wielki problem z oceną tej książki.
Plusy:
- powieść historyczna z elementami kryminału i thrillera;
- historia niezwykłej, a zarazem błyskotliwej kobiety...

Małe przemeblowanie domowej biblioteczki spowodowało, że w ręce wpadł mi niewielki zbiór opowiadań Huberatha. Na pewno go przeczytałem zaraz po kupieniu. Coś tam w pamięci pozostało. No cóż przeczytałem ponownie. Z wiekiem jednak zmienia się postrzeganie świata i wrażenia już nie były takie.
Plusy:
- różnorodne cztery historie o intrygujących tytułach;
- najlepsze najdłuższe tytułowe opowiadanie;
- alternatywna wizja świata, gdzie nie narodził się Chrystus, a Cesarstwo Rzymskie panuje nad podbitymi terenami;
- człowiek dążąc do rzeczy wzniosłych nie zawsze myśli i działa racjonalnie;
- pokazanie jak zmienia się osobowość człowieka pod wpływem przeżyć;
- nowe ideologie rozprzestrzeniają się szybko, gdy się ich zabrania;
- każdy chciałby mieć pamiątkę po odchodzącej najbliższej osobie;
- intrygujący pomysł na podróże kosmiczne w opowiadaniu „Spokojne, słoneczne miejsce lęgowe”;
- czy w przyszłości trafimy na inną inteligentną cywilizację w kosmosie, pytanie z opowiastki „Maika Ivanna”.
Minusy:
- jakoś nie przemówiła do mnie historia „Absolutny powiernik Alfreda Dyjaka”
- trzy krótkie opowiadania zamieszczono też w innych zbiorach.
Ogółem książka dobra.

Małe przemeblowanie domowej biblioteczki spowodowało, że w ręce wpadł mi niewielki zbiór opowiadań Huberatha. Na pewno go przeczytałem zaraz po kupieniu. Coś tam w pamięci pozostało. No cóż przeczytałem ponownie. Z wiekiem jednak zmienia się postrzeganie świata i wrażenia już nie były takie.
Plusy:
- różnorodne cztery historie o intrygujących tytułach;
- najlepsze...

Komiksy z cyklu „Kajko i Kokosz” zawsze mnie fascynowały. Od młodych lat niektóre tytuły przeczytałem po kilka razy. Gdy po prawie 30 latach przerwy zaczęła się pojawiać nowa seria moja radość była przeolbrzymia. Powrót do czasów młodości. Jednak pierwsze trzy części nie przypadły mi do gustu. Czułem wielki zawód. Czwarta część to duża odmiana. O to mi chodziło.
„Na Plasterki”
Plusy:
- można było w końcu poczuć ducha Janusza Christy;
- sporo śmiesznych momentów, przy których zrywamy boki ze śmiechu;
- dobra nowoczesna kreska, rysunki realistyczne, oddające atmosferę;
- kolorystyka naprawdę wpada w oko, płynnie przeskakuje się po obrazkach;
- dialogi śmieszą, wprowadzają celnie w sytuację;
- szeroki uśmiech i zabawa gwarantowana;
- niezłomni Zbójcerze na czele z niezawodnym Ofermą;
- pomysł na wiedźmy południce, zaćmice, zmierzchnice itp.
- rewelacyjny pomysł z podwójnym ślubem;
- szalona przygoda goni niesamowitą przygodę.
Minusy:
- jak dla mnie trochę zbyt wiele tekstu.
Ogółem komiks bardzo dobry.

Komiksy z cyklu „Kajko i Kokosz” zawsze mnie fascynowały. Od młodych lat niektóre tytuły przeczytałem po kilka razy. Gdy po prawie 30 latach przerwy zaczęła się pojawiać nowa seria moja radość była przeolbrzymia. Powrót do czasów młodości. Jednak pierwsze trzy części nie przypadły mi do gustu. Czułem wielki zawód. Czwarta część to duża odmiana. O to mi chodziło.
„Na...

Kontynuacja cyklu „Władcy mórz” na poziomie pierwszej części.
Plusy:
- kolejne ciekawe i wciągające przygody Attyka i Septymusa;
- bezwzględna walka o dominację na morzu i opanowanie Sycylii pomiędzy Kartaginą i Rzymem w III wieku p.n.e.;
- brutalna batalia polityczna o jak największą władzę w Imperium Rzymskim;
- knowania, zdrady, chęć zemsty na przeciwniku, nietypowe sojusze;
- chore ambicje i wysokie mniemanie o sobie młodych wysoko urodzonych, chcących coraz większej władzy;
- nie liczą się kwalifikacje i męstwo, ważne jest poparcie wysoko postawionej rodziny;
- mając prawie nieograniczoną władzę nie liczysz się z nikim i niczym;
- pokazanie bezwzględnej taktyki piratów morskich;
- dynamiczne opisy potyczek i bitew morskich świetnie opisana bitwa pod Eknomos;
- dobrze opracowana strategia walki sprawdza się w każdych warunkach;
- ze smakiem i wyczuciem pokazany wątek romantyczny;
- z przyjemnością sięgnę po ostatnią część.
Minusy:
- miejscami za dużo polityki, za mało akcji, szczególnie na morzu.
Ogółem książka dobra.

Kontynuacja cyklu „Władcy mórz” na poziomie pierwszej części.
Plusy:
- kolejne ciekawe i wciągające przygody Attyka i Septymusa;
- bezwzględna walka o dominację na morzu i opanowanie Sycylii pomiędzy Kartaginą i Rzymem w III wieku p.n.e.;
- brutalna batalia polityczna o jak największą władzę w Imperium Rzymskim;
- knowania, zdrady, chęć zemsty na przeciwniku, nietypowe...

Przeczytałem już kilka książek Dukaja. Zawsze intrygował mnie specyficzny styl pisania i postrzegania rzeczywistości. W końcu trzeba spróbować przeczytać coś innego niż zazwyczaj czytuję.
Plusy:
- ciekawy pomysł na fabułę, alternatywna rzeczywistość Kraju Kwitnącej Wiśni;
- zmiany społeczne i kulturowe zachodzące w Japonii końca XIX wieku;
- niewielkie nawiązanie do „Lalki” Prusa, misja Wokulskiego i Ochockiego;
- metal lżejszy od powietrza, na bazie którego powstaje podniebna flota;
- przedstawienie historii i kultury, tak odmiennego od europejskiego kraju jakim jest Japonia;
- napisana w formie haiku - gatunek poezji japońskiej, maksymalna zwięzłość treści w przekazie;
- szeroka gama metafor, nawiązań, znaczeń, przenośni i symboliki;
- jakie jest miejsce człowieka w otaczającym go świecie;
- podziw dla autora za nabycie wiedzy o niesamowitym wyspiarskim kraju;
- na pewno było to poszerzające horyzonty doświadczenie.
Minusy:
- muszę powiedzieć, że formę poezji haiku w prozie czytało mi się ciężko;
- ten sposób przekazu jakby sennego widzenia jednak nie jest dla mnie.
Ogółem książka dobra.

Przeczytałem już kilka książek Dukaja. Zawsze intrygował mnie specyficzny styl pisania i postrzegania rzeczywistości. W końcu trzeba spróbować przeczytać coś innego niż zazwyczaj czytuję.
Plusy:
- ciekawy pomysł na fabułę, alternatywna rzeczywistość Kraju Kwitnącej Wiśni;
- zmiany społeczne i kulturowe zachodzące w Japonii końca XIX wieku;
- niewielkie nawiązanie do „Lalki”...

Przeczytałem wszystkie książki Carrisi. Były pozycje dobre i bardzo dobre. Jak do tej pory się nie zawiodłem i tak pozostało po przeczytaniu najnowszej, chociaż lekki niedosyt pozostał.
Plusy:
- oryginalny pomysł na fabułę, oparty na autentycznych faktach;
- jak przeżycia z dzieciństwa odciskają piętno na całe życie;
- pokazanie jak w człowieku stopniowo rodzi się coraz więcej zła;
- jednak czasami jedno zdarzenie może zmienić wszystko w życiu;
- czy morderca może stać się aniołem stróżem;
- poruszenie tematu bitych w zaciszu domowym kobiet, bojących się pomocy;
- zawsze warto zastanowić się co wyrzucamy do śmieci;
- ciekawy zabieg, zamiast imion posługiwanie się określeniami, Łowczyni much, Sprzątający mężczyzna, Dziewczynka z fioletowym kosmykiem;
- głęboka analiza psychologiczna człowieka z schizofrenią paranoidalną ;
- jak bardzo wyniszcza człowieka samotność, brak kogoś bliskiego;
- mroczna, miejscami wręcz brutalna, jednak warta przeczytania.
Minusy:
- wątek obyczajowy ciekawy, akcent thrillera taki sobie;
- zbyt przewidywalna, niewiele elementów mnie zaskoczyło.
Ogółem książka dobra.

Przeczytałem wszystkie książki Carrisi. Były pozycje dobre i bardzo dobre. Jak do tej pory się nie zawiodłem i tak pozostało po przeczytaniu najnowszej, chociaż lekki niedosyt pozostał.
Plusy:
- oryginalny pomysł na fabułę, oparty na autentycznych faktach;
- jak przeżycia z dzieciństwa odciskają piętno na całe życie;
- pokazanie jak w człowieku stopniowo rodzi się coraz...

Asimova, a szczególnie jego cykl Fundacja trzeba polubić. Jeśli po pierwszej części nie przypadnie do gustu, po prostu trzeba odłożyć. Ja tak mam, jeśli po przeczytaniu początku danej serii „męczę się” to odkładam na bok.
Plusy:
- kolejna bardzo udana wyprawa w uniwersum przyszłości Asimova;
- poszukiwania zaginionej i zapomnianej Ziemi, kolebki życia galaktycznego i początku dominacji ludzi w kosmosie nabierają tempa;
- oryginalny pomysł na Gaję, połączenie wielu umysłów;
- czy możliwe jest zapanowanie na umysłem innego człowieka;
- każde społeczeństwo chce jak najlepiej poznać swoje pochodzenie;
- dorobek ludzkości, historia, sztuka itp. powinny być darzone szacunkiem;
- nawiązanie do robotyki i trzech praw, opowiadania z cyklu „Roboty” intrygowały;
- ciekawie prowadzone dialogi pomiędzy poszczególnymi bohaterami;
- pokazanie jakie pobudki mają ludzie sprawujący władzę;
- styl pisania i sposób prowadzenia narracji bardzo mi odpowiadają;
- zaskakujące i nieprzewidywalne zakończenie.
Minusy:
- chyba Asimov miał problem z kobietami, bo ciągle ich nie lubi;
- na początku zbyt wiele powtórzeń z poprzednich części.
Ogółem książka bardzo dobra.

Asimova, a szczególnie jego cykl Fundacja trzeba polubić. Jeśli po pierwszej części nie przypadnie do gustu, po prostu trzeba odłożyć. Ja tak mam, jeśli po przeczytaniu początku danej serii „męczę się” to odkładam na bok.
Plusy:
- kolejna bardzo udana wyprawa w uniwersum przyszłości Asimova;
- poszukiwania zaginionej i zapomnianej Ziemi, kolebki życia galaktycznego i...

Nie do końca jestem przekonany, czy autorzy piszący świetnie w danym gatunku literackim powinni eksperymentować i próbować swoich sił w czymś innym. Sanderson doskonale sprawdza się w fantasy. Science-fiction z zagadką kryminalną i domieszką thrillera wyszło jednak dość dobrze.
Plusy:
- oryginalny pomysł na fabułę, jak będą wyglądały śledztwa w przyszłości;
- ciekawie przedstawiona tytułowa Migawka, pozwalająca na powrót do przeszłości;
- fajna historia przedstawiona w pigułce, szybko i dynamicznie;
- dylematy moralne bohaterów dotyczące podjętych działań i interwencji;
- walka jednego z detektywów z wewnętrznymi demonami przeszłości;
- cały czas mamy przeczucie, że coś jest nie tak, coś nie pasuje do schematu;
- potęguje to niepokój i napięcie, narastające z każdą chwilą;
- zmusza do refleksji, zadumy, może całe nasze całe życie to taka Migawka;
- zaskakujące zakończenie, to prawdziwa bomba.
Minusy:
- zbyt krótka ta powieść (raczej opowiadanie), potencjał był olbrzymi, wolę jednak Sandersona w dłuższym wydaniu;
- jak dla mnie za mało wiadomości o charakterze samej Migawki.
Ogółem książka dobra.

Nie do końca jestem przekonany, czy autorzy piszący świetnie w danym gatunku literackim powinni eksperymentować i próbować swoich sił w czymś innym. Sanderson doskonale sprawdza się w fantasy. Science-fiction z zagadką kryminalną i domieszką thrillera wyszło jednak dość dobrze.
Plusy:
- oryginalny pomysł na fabułę, jak będą wyglądały śledztwa w przyszłości;
- ciekawie...

Po dłuższej przerwie postanowiłem wrócić do Deavera. Muszę przyznać, że kolejna książka z duetem Rhyme i Sachs nie zawiodła moich oczekiwań.
Plusy:
- pomysł na fabułę na czasie, bezkarność wszelkiego typu podmiotów politycznych;
- ludziom WŁADZY wydaje się, że są nietykalni i niezniszczalni (skąd my to znamy);
- totalna inwigilacja zwykłego obywatela nadchodzi nieuchronnie;
- eliminując wrogów kraju trzeba liczyć się ze skutkami ubocznymi;
- ale czy dla realizacji celów można poświęcić życie niewinnych ludzi;
- czy na pewno „słuszny” cel uświęca podjęte działania;
- na czasie, w dobie technologii, sam pomysł na Pokój Straceń i jego funkcjonowanie;
- jak zwykle niezawodni Amelia Sachs i Lincoln Rhyme;
- początek nie zachwycił, ale im dalej, tym dynamika akcji przyśpiesza;
- połączenie wątków kryminalnych, politycznych, a nawet kulinarnych;
- życie to nie tylko biel i czerń, mamy też inne odcienie szarości;
- zakończenie jak zwykle u pisarza zaskakujące.
Minusy:
- jak dla mnie za wiele skomplikowanych motywów politycznych;
- za mało samych analiz dokonywanych przez bohaterów.
Ogółem książka dobra.

Po dłuższej przerwie postanowiłem wrócić do Deavera. Muszę przyznać, że kolejna książka z duetem Rhyme i Sachs nie zawiodła moich oczekiwań.
Plusy:
- pomysł na fabułę na czasie, bezkarność wszelkiego typu podmiotów politycznych;
- ludziom WŁADZY wydaje się, że są nietykalni i niezniszczalni (skąd my to znamy);
- totalna inwigilacja zwykłego obywatela nadchodzi...

Bardzo lubię kiedy serie, które czytane w młodości wydawane w krótkich zeszytach w końcu ktoś zebrał w większą całość. Jeśli czytelnik polubił Gaimana jako prozaika, nie będzie zawiedziony jego wizją świata w komiksach.
Plusy:
- kolejne udane spotkanie z Sandmanem, władcą krainy marzeń sennych;
- świetne rysunki wielu czołowych rysowników świata;
- każda kolejna strona jest nieprzewidywalna, nie wiadomo co nas spotka;
- szczególnie podobały mi się aranżacje plansz na całą stronę;
- przeplatanie się fikcji z faktami historycznymi;
- każda opowiedziana i narysowane historia ma w sobie coś niezwykłego;
- opowieści nawzajem się splatają i zazębiają;
- wyobraźnia Gaimana nie zna granic czasu ani przestrzeni;
- pokazanie wielu wad człowieka, jego żądzy posiadania i władzy, nieliczenie się z innymi, małostkowość, czasami wręcz okrucieństwo;
- najlepsza historia to ta o spotkaniach co sto lat;
- całość czyta się rewelacyjnie, po stronach lekko się przemyka.
Minusy:
- jako dorosły widzę małe ułomności, ale może nie warto do końca dorastać.
Ogółem komiks bardzo dobry.

Bardzo lubię kiedy serie, które czytane w młodości wydawane w krótkich zeszytach w końcu ktoś zebrał w większą całość. Jeśli czytelnik polubił Gaimana jako prozaika, nie będzie zawiedziony jego wizją świata w komiksach.
Plusy:
- kolejne udane spotkanie z Sandmanem, władcą krainy marzeń sennych;
- świetne rysunki wielu czołowych rysowników świata;
- każda kolejna strona jest...

Jak zwykle autor nie zawiódł moich oczekiwań. Najlepsze książki szpiegowskie jakie do tej pory przeczytałem.
Plusy:
- kolejny świetnie zrealizowany pomysł na walkę wywiadów i starcia z terroryzmem;
- fanatyzm religijny jest niebezpieczny w każdym wyznaniu, nie tylko w islamie;
- zagrożenie terrorystyczne na świecie i w Polsce istniało i będzie istnieć;
- polityczne rozgrywki są bezwzględne i nie liczą się koszty;
- dla rządzących najważniejsze są słupki poparcia i utrzymanie władzy;
- zwykły człowiek jest pionkiem na scenie politycznej;
- mieszanie się polityków w działanie służb wywiadowczych, czy wojska najczęściej przynosi mizerne efekty;
- zdarzają się jeszcze ludzie gotowi nieść darmową pomoc w potrzebie;
- charyzmatyczni bohaterowie targani moralnymi dylematami;
- bez trudu możemy rozpoznać wiele postaci współczesnej sceny politycznej;
- zakończenie, które wbiło mnie w fotel i długo nie mogłem wstać;
- mam nadzieję, że to nie koniec i ciąg dalszy nastąpi w wykonaniu pań.
Minusy:
- jak można uśmiercić lub pogrążyć tylu lubianych bohaterów.
Ogółem książka bardzo dobra.
Gorąco polecam.

Jak zwykle autor nie zawiódł moich oczekiwań. Najlepsze książki szpiegowskie jakie do tej pory przeczytałem.
Plusy:
- kolejny świetnie zrealizowany pomysł na walkę wywiadów i starcia z terroryzmem;
- fanatyzm religijny jest niebezpieczny w każdym wyznaniu, nie tylko w islamie;
- zagrożenie terrorystyczne na świecie i w Polsce istniało i będzie istnieć;
- polityczne...

Po raz pierwszy po przeczytaniu książki Nesbo mam dylemat jak ją ocenić. Z jednej strony temat dość ciekawy, z drugiej jednak samo rozwinięcie wydawało mi się za krótkie, jak opowiadanie. Coś innego niż cykl Harry Hole, ale czy powieść zapadnie na dłużej w pamięci. Chyba raczej nie. Z sentymentu dla Jo ocena zawyżona.
Plusy:
- może nie odkrywczy, ale dobry pomysł na fabułę i niczego sobie wykonanie;
- ciekawe przedstawienie psychiki płatnego zabójcy;
- jak bardzo cierpi psychika, gdy musimy się zmierzyć z wyrzutami sumienia;
- postać Olava wykreowana naprawdę intrygująco;
- każdy ma w sobie dobro, ale i zarazem zło, targany jest sprzecznymi uczuciami;
- czy można w życiu zaufać nieznajomej osobie i powierzyć jej swoje sekrety;
- oryginalny pomysł z trumnami na wykonanie zlecenia;
- zabawa byłaby dobra, ale zanim się wkręciłem to był już koniec.
Minusy:
- brakowało mi jakiejś głębi, moralnego przesłania;
- słaba namiastka kryminału z mało interesującym romansem;
- historia banalna, przewidywalna i mało wciągająca;
- miał być kolejny Leon Zawodowiec, a wyszło jakoś przeciętnie.
Ogółem książka taka sobie.

Po raz pierwszy po przeczytaniu książki Nesbo mam dylemat jak ją ocenić. Z jednej strony temat dość ciekawy, z drugiej jednak samo rozwinięcie wydawało mi się za krótkie, jak opowiadanie. Coś innego niż cykl Harry Hole, ale czy powieść zapadnie na dłużej w pamięci. Chyba raczej nie. Z sentymentu dla Jo ocena zawyżona.
Plusy:
- może nie odkrywczy, ale dobry pomysł na fabułę...

Bardzo lubię Sir Pratchetta i nikt mi satysfakcji z przeczytania jego książek nie zabierze. Napisał sporo książek, ja jednak celowo stopniowo dawkuję sobie przyjemność z ich czytania.
„Przedstawienie musi trwać”
Plusy:
- tym razem na tapetę trafiła opera, jej organizacja i funkcjonowanie;
- co to jest opera, prawie nikt nie wie, ale wypada do nie chodzić;
- jak zwykle spora dawka humoru słownego i sytuacyjnego, dygresji, ironii;
- celne spostrzeżenia dotyczące naszej rzeczywistości, popkultury;
- pokazanie ludzkich słabości i przywar w przezabawny sposób;
- każdy z nas czasami zakłada maskę , ale kim się wtedy staje;
- cała gama nietuzinkowych postaci przewijająca się przez powieść;
- ciekawy wątek „Upiora w operze” zamaskowanego mordercy;
- duet czarownica Weatherwax – niania Ogg po prostu rewelacja;
- miejscami nie mogłem się powstrzymać i płakałem ze śmiechu;
- takiej rozrywki było mi potrzeba w tych coraz gorszych czasach;
- no i oczywiści pojawianie się mojej ulubionej postaci – Śmierci.
Minusy:
- szkoda, że książki Pratchetta są tak krótkie.
Ogółem książka bardzo dobra.

Bardzo lubię Sir Pratchetta i nikt mi satysfakcji z przeczytania jego książek nie zabierze. Napisał sporo książek, ja jednak celowo stopniowo dawkuję sobie przyjemność z ich czytania.
„Przedstawienie musi trwać”
Plusy:
- tym razem na tapetę trafiła opera, jej organizacja i funkcjonowanie;
- co to jest opera, prawie nikt nie wie, ale wypada do nie chodzić;
- jak zwykle...