Część niezwykle spójna i w treści i w humorze, który jest adekwatny do postaci i wątków. Nie ma taniej satyry, a jest sporo celnych obserwacji i wartkiej akcji. Jak często się zdarza "ułatwia" to zbrodnia i poczucie tajemnicy. A ta oparta jest na specyfice opery, karierze Agnes Perdity w operze , upiorze w operze i zabójstwach w operze . A Babcia i Niania oddają swe czarodziejskie umiejętności w służbie sprawiedliwości i ujawnienia prawdy.

Część niezwykle spójna i w treści i w humorze, który jest adekwatny do postaci i wątków. Nie ma taniej satyry, a jest sporo celnych obserwacji i wartkiej akcji. Jak często się zdarza "ułatwia" to zbrodnia i poczucie tajemnicy. A ta oparta jest na specyfice opery, karierze Agnes Perdity w operze , upiorze w operze i zabójstwach w operze . A Babcia i Niania oddają swe ...

Tą powieścią Sir Terry zaprasza czytelnika do magicznego świata opery.
Tutaj wszystko może się zdarzyć – bandyta okazać bohaterem, a dawno wyczekiwany syn siostry Twojego przyjaciela... No tak. Trudno to opisać, zwłaszcza wtedy, kiedy żyrandol majestycznie chwieje się na głową publiczności przyjmując zakłady na to, kto tej nocy stanie się celem legendarnego upiora albo i zgrai skrytobójców.

Autor umiejętnie żongluje odwołaniami do wielu dzieł operowych, które w powieści posiadają nieznacznie zmienione nazwy. Trzeba przyznać, że sięgnął i po te bardziej, i te mniej znane szerokiej publiczności utwory, puszczając oczko do koneserów tego rodzaju sztuki. Smaczki znajdą tu także miłośnicy musicali – głównie „Upiora w operze”, ale i kilku innych, które zostają w pewnym momencie wspomniane w powieści.

Czy Sir Terry wyśmiewa operę jako sztukę? Nie bardziej niż jakikolwiek inny aspekt życia społecznego. Pomiędzy groteskowymi obrazami przedstawień, wyśmiewa jednak przede wszystkim komsupcjonizm, snobizm czy kwestię finansowania instytucji publicznych. Porusza też wiele ważnych tematów, dotyczących relacji międzyludzkich, a motywem wiodącym jest nakładanie metaforycznej maski, którą prezentuje się innym ludziom.

Jedna z moich ulubionych powieści Mistrza. Cudownie było do niej wrócić po latach, po obejrzeniu na deskach teatrów wiele dzieł operowych. Odszukiwanie powiązań stanowiło dla mnie prawdziwą czytelniczą ucztę.

Tą powieścią Sir Terry zaprasza czytelnika do magicznego świata opery.
Tutaj wszystko może się zdarzyć – bandyta okazać bohaterem, a dawno wyczekiwany syn siostry Twojego przyjaciela... No tak. Trudno to opisać, zwłaszcza wtedy, kiedy żyrandol majestycznie chwieje się na głową publiczności przyjmując zakłady na to, kto tej nocy stanie się celem legendarnego upiora albo i...

Kolejny raz mamy wgląd w naturę ludzką, gdzie spotykamy najbardziej powykręcane jej części. I znowu też kłaniają się przed nami opowieści, tu przyobleczone w kubraki miejskich legend, scenicznych przesądów, uprzedzeń oraz tej ich części, która sprawia, że ludzi bardziej pociąga to, co piękne, niż to, co prawdziwe. Oraz to, że zawsze powinno się płacić Cenę, jeżeli to tylko możliwe. Bo los zawsze wystawia rachunek. I że długa podróż nie pomoże uciec od samego siebie, bo siebie możemy jedynie zmienić albo się z sobą pogodzić. Ewentualnie postarać zmienić się świat, który nas otacza, by nieco szerzej rozprostować ramiona. Oczywiście jedno nie wyklucza drugiego. Mało tego - czasem jedno z drugim się łączy.

Kolejny raz mamy wgląd w naturę ludzką, gdzie spotykamy najbardziej powykręcane jej części. I znowu też kłaniają się przed nami opowieści, tu przyobleczone w kubraki miejskich legend, scenicznych przesądów, uprzedzeń oraz tej ich części, która sprawia, że ludzi bardziej pociąga to, co piękne, niż to, co prawdziwe. Oraz to, że zawsze powinno się płacić Cenę, jeżeli to tylko...

Kapitalna książka. Jedna z najlepszych z cyklu o Czarownicach z Lancer.

Kapitalna książka. Jedna z najlepszych z cyklu o Czarownicach z Lancer.

Ze Światem Dysku mam taki problem, że choć uwielbiam koncepcję i otwartość świata, to jest dość nierówny - i obok wybitnych wręcz dzieł często trafiają się takie, które mijają mnie bokiem strasznie przy tym męcząc. Maskarada, mimo że nie zalicza się do tych świetnych (choć pewnie miłośników opery by mogła zachwycić, ale jaki to target, dwieście osób na całym świecie?),to nie jest też tą męczącą. Wartkie, zabawne, trochę w koncepcji kryminału, jest ok

Ze Światem Dysku mam taki problem, że choć uwielbiam koncepcję i otwartość świata, to jest dość nierówny - i obok wybitnych wręcz dzieł często trafiają się takie, które mijają mnie bokiem strasznie przy tym męcząc. Maskarada, mimo że nie zalicza się do tych świetnych (choć pewnie miłośników opery by mogła zachwycić, ale jaki to target, dwieście osób na całym świecie?),to...

Jak zawsze u Pratchetta opowieść mocno przeszarżowana, nie zawsze konskwentna i niekoniecznie logiczna. Fabuła toczy się jednak wartko, z tekstu przebija żywy, niewymuszony humor, oparty na ukazaniu w krzywym zwierciadle satyry współczesnego, otaczającego nas świata. Przeczytałem z przyjemnością.

Jak zawsze u Pratchetta opowieść mocno przeszarżowana, nie zawsze konskwentna i niekoniecznie logiczna. Fabuła toczy się jednak wartko, z tekstu przebija żywy, niewymuszony humor, oparty na ukazaniu w krzywym zwierciadle satyry współczesnego, otaczającego nas świata. Przeczytałem z przyjemnością.

Cykl o wiedźmach nie należy do moich ulubionych, ale to była chyba jedna z lepszych części z babcią i nianią. Może przez powrót do Ankh-Morpork, a może przez dobrze pociągnięty wątek kryminalny. Humor Pratchett'a wciąż żywy bije z tej książki. Zastanawiam się czy nie ma tutaj trochę fat shamingu, bo momentami robiło mi się żal biednej Perdity/Agnes z powodu docinek narratora. Mając nianię Ogg można się jednak było spodziewać niepoprawnych żartów.

Cykl o wiedźmach nie należy do moich ulubionych, ale to była chyba jedna z lepszych części z babcią i nianią. Może przez powrót do Ankh-Morpork, a może przez dobrze pociągnięty wątek kryminalny. Humor Pratchett'a wciąż żywy bije z tej książki. Zastanawiam się czy nie ma tutaj trochę fat shamingu, bo momentami robiło mi się żal biednej Perdity/Agnes z powodu docinek...

Bardzo lubię Sir Pratchetta i nikt mi satysfakcji z przeczytania jego książek nie zabierze. Napisał sporo książek, ja jednak celowo stopniowo dawkuję sobie przyjemność z ich czytania.
„Przedstawienie musi trwać”
Plusy:
- tym razem na tapetę trafiła opera, jej organizacja i funkcjonowanie;
- co to jest opera, prawie nikt nie wie, ale wypada do nie chodzić;
- jak zwykle spora dawka humoru słownego i sytuacyjnego, dygresji, ironii;
- celne spostrzeżenia dotyczące naszej rzeczywistości, popkultury;
- pokazanie ludzkich słabości i przywar w przezabawny sposób;
- każdy z nas czasami zakłada maskę , ale kim się wtedy staje;
- cała gama nietuzinkowych postaci przewijająca się przez powieść;
- ciekawy wątek „Upiora w operze” zamaskowanego mordercy;
- duet czarownica Weatherwax – niania Ogg po prostu rewelacja;
- miejscami nie mogłem się powstrzymać i płakałem ze śmiechu;
- takiej rozrywki było mi potrzeba w tych coraz gorszych czasach;
- no i oczywiści pojawianie się mojej ulubionej postaci – Śmierci.
Minusy:
- szkoda, że książki Pratchetta są tak krótkie.
Ogółem książka bardzo dobra.

Bardzo lubię Sir Pratchetta i nikt mi satysfakcji z przeczytania jego książek nie zabierze. Napisał sporo książek, ja jednak celowo stopniowo dawkuję sobie przyjemność z ich czytania.
„Przedstawienie musi trwać”
Plusy:
- tym razem na tapetę trafiła opera, jej organizacja i funkcjonowanie;
- co to jest opera, prawie nikt nie wie, ale wypada do nie chodzić;
- jak zwykle...

A w tym odcinku mamy Ankh-Morpork, czarownice, kryminał i operę. Nie była zła, ale chyba muszę odpocząć od Pratchetta.

A w tym odcinku mamy Ankh-Morpork, czarownice, kryminał i operę. Nie była zła, ale chyba muszę odpocząć od Pratchetta.

Moja ocena: 8/10

Seria o czarownicach dotychczas była dla mnie drogą przez mękę. Miewałem nawet chwile słabości kiedy zamierzałem pominąć te tomy, jednak sumienność wygrała. Tym razem, o dziwo, podobało mi się! Naprawdę. Wiele trafnych spostrzeżeń, ciekawy temat, mnóstwo humoru. Bardzo podobały mi się postacie (na czele z właścicielem Kubłem) i nawet czarownice nie przeszkadzały.

"-Sam już nie wiem! Autorzy chcą, żeby im płacić! Dysk się kończy."

Zdecydowanie najlepsza część tego podcyklu.

Moja ocena: 8/10

Seria o czarownicach dotychczas była dla mnie drogą przez mękę. Miewałem nawet chwile słabości kiedy zamierzałem pominąć te tomy, jednak sumienność wygrała. Tym razem, o dziwo, podobało mi się! Naprawdę. Wiele trafnych spostrzeżeń, ciekawy temat, mnóstwo humoru. Bardzo podobały mi się postacie (na czele z właścicielem Kubłem) i nawet czarownice nie...