Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Sięgacie czasami po powieści historyczno - przygodowe? Lubicie wątki marynistyczne w literaturze?
Ja ostatnio miałam okazję pożeglować na statku Batavia w stronę Indii.
Czytelniczo była to niezwykle udana podróż. Inspirowana prawdziwymi wydarzeniami, pełna przygód chwilami mrożących krew w żyłach, pełna niebezpieczeństw, bitew morskich, spisków, dzikich lądów, tubylców, klątw, zdrad i zgubnych żądz.
To opowieść o czarnych, czarniejszych i najczarniejszych charakterach epoki, wiodących życie pod sztandarem zdrad, zemst, zazdrości i ogólnie wszystkiego co złe. Mało zostaje tu miejsca na uczciwość, dobro, prawdziwą miłość.
Autor z ogromnym rozmachem przedstawia losy Batavii, dbając skrupulatnie o tło historyczne epoki, odmalowując z wielką szczegółowoscią realia podróży morskich w XVII wieku i detale brutalnej marynarskiej rzeczywistości. Wreszcie dba o stworzenie bohaterów pełnych sprzeczności, wahajacych się wciąż pomiędzy wyborem mniejszego lub większego zła.
Znajdziecie tu mnóstwo zwrotów akcji, które sprawiają, że kartki przewracają się same - gwarantuję, że ta pozycja nie pozwoli Wam się nudzić ani przez moment, a to wszystko okraszone barwnym i plastycznym językiem. Ja sama, a niech mnie i na "obwisłe cycki meduzy!" tak się zaczytałam, że znowu przypaliłam obiad 😁
Niezwykle brutalna, mroczna, ale porywająca historia - absolutny pewniak dla fanow gatunku jak i dla tych, którzy od czasu do czasu chcą się wybrać w fascynującą podróż literacką na odległe i egzotyczne literacko lądy :)
Kto zatem wsiada na Batavię, żeby poznać sekrety diabolicznej postaci aptekarza Korneliusza? Kto chce stanąć pomiędzy skłóconymi dowódcami statku? Kto zapłacze nad smutnym losem Lukrecji, którą ta podróż zmieniła już na zawsze? Kto bedzie trzymał kciuki za dzielnego wojaka Wiebbego Hayesa, który szuka zemsty za marny los swej rodziny? I wreszcie, kto chce się przekonać, czy Batavia dopłynęła do wyznaczonego celu? :)

Bardzo Wam tę książkę polecam! Rozpoczynając lekturę, wypływacie na niezwykle wzburzone ale i pełne przygód morze :)

Sięgacie czasami po powieści historyczno - przygodowe? Lubicie wątki marynistyczne w literaturze?
Ja ostatnio miałam okazję pożeglować na statku Batavia w stronę Indii.
Czytelniczo była to niezwykle udana podróż. Inspirowana prawdziwymi wydarzeniami, pełna przygód chwilami mrożących krew w żyłach, pełna niebezpieczeństw, bitew morskich, spisków, dzikich lądów, tubylców,...

Zbiór sześciu opowiadań różnej długości w tym jedno ze świata fantasy a reszta z obszaru science fiction.
Książka dla wszystkich tych, którzy lubią i cenią: raz krótkie formy literackie takie jak opowiadania, dwa szeroko pojętą tematykę fantastyki naukowej.
Zbiór krótkich opowiadań pana Adama Ostaszewskiego urzekł mnie wieloma aspektami.
Po pierwsze kreacją przedstawionego świata w wymiarze fantastycznym. Miejsca, postacie, innowacyjne rozwiązania i techniki - to wszystko przedstawione jest niezwykle skrupulatnie, ale przede wszystkim pomysłowo. Ta właśnie pomysłowość i obrazowość opowiadań przenosi czytelnika w świat fantastyki, którego można niemalże dotknąć.
Po drugie doceniam świetne przedstawienie natury ludzkiej z jej wszelkimi zaletami i wadami. W każdym opowiadaniu poznajemy bohaterów jedynie przez wycinek chwili, ale miałam pełne przekonanie, że to postacie z krwi i kości aż kipiące czymś co definiujemy ludzką naturą. Doskonale zagrało tu moim zdaniem zestawienie fantastycznej wizji świata przyszłości z tak dobrze nam znanym na codzień ludzkim pierwiastkiem.
Po trzecie, mimo iż każde opowiadanie było inne, to podczas czytania towarzyszyło mi odczucie swego rodzaju wspólnego mianownika - człowiek ze swoimi walorami i słabościami stający naprzeciw wielkich często nie do końca wyjaśnionych spraw/teorii/spisków.
Świat przedstawiony przez pana Adama jest niezwykle barwny, przeciekawy, fascynujący, futurystyczny, ale człowiek pozostaje dobrze znajomy niezależnie od tego, czy próbuje skolonizować Marsa czy też poznaje nowe cywilizacje na tajemniczej Arkadii. To trochę takie "odbicie" nas samych w totalnie innej rzeczywistości.
Opowiadania są krótkie i narracja dosłownie wrzuca nas często w środek akcji, a mimo to fabuła nie rwie się, a bohaterów można poznać od różnych stron. Na pewno każde z opowiadań jest świetnym punktem wyjścia do nadbudowy przedstawionego świata i mam szczerą nadzieję, że autor pokusi się kiedyś o napisanie wciągającej powieści science fiction :)
Ciężko jest mi wskazać faworytów jeśli chodzi o opowiadania, bo wszystkie mimo iż nieco podobne, są całkiem inne - ot paradoks :) Gdybym miała jednak wybrać, to 2 zrobiły na mnie szczególne wrażenie: "Misja Aresa" i "Irak 2035". Nie wiem czy chodzi o to, że wydają mi się najbardziej realne czy o przedstawienie emocji w zderzeniu człowieka z nowym/nieznanym.
To co mnie totalnie rozczarowało to... okładka :) Zwyczajnie nie podoba mi się i nie współgra mi jakoś absolutnie z naprawdę świetnym kontentem literackim opowiadań.
Bardzo Was namawiam na lekturę "Odbicia" tym bardziej, że to tylko trochę ponad 100 stron, a opowiadania mogą naprawdę porwać Was w wir fantastycznej wizji przyszłości i z pewnością umilą Wam kilka czytelniczych wieczorów :)

Zbiór sześciu opowiadań różnej długości w tym jedno ze świata fantasy a reszta z obszaru science fiction.
Książka dla wszystkich tych, którzy lubią i cenią: raz krótkie formy literackie takie jak opowiadania, dwa szeroko pojętą tematykę fantastyki naukowej.
Zbiór krótkich opowiadań pana Adama Ostaszewskiego urzekł mnie wieloma aspektami.
Po pierwsze kreacją przedstawionego...

"Dziewczyna, która klaszcze" to opowieść o dwójce przyjaciół (Adam i Mirek), ktorzy odwiedzają wioskę, w której Adam odziedzczył stary dom po biologicznej matce. Wyprawa do swoich korzeni zaprowadzi go do miejsca, gdzie od lat czai się zło i zemsta i z którego w praktyce nie ma ucieczki.
Oględnie rzecz ujmując i nieco kolokwialnie no zwyczajnie nie zabanglało między mną a klaskajacą dziewczyną :)
Powiem Wam, ze przedziwna sytuacja, bo ta książka składa się z wielu narawdę dobrych elementów (ciekawy prolog, pomysł na fabułę, elementy kryminału, thrillera, nieszablonowy humor, elementy gotyckiej powieści, intertekstualne nawiązania do kina grozy, całkiem w porządku zakończenie), ale zabrakło takiego powiedzmy "literackiego glutenu", który by te wszystkie składowe połączył w naprawdę dobrą całość.
Długo myślałam, co sprawiło, ze "Dziewczyna..." mnie nie porwała i doszłam do 3 wniosków. Po pierwsze nie pasuje mi "połamana" konwencja. Ni to horror, ni to komedia. I nie mam nic przeciwko łączeniu tych 2 elementów, zeby było jasne, ale w tej książce groteskowość pewnych scen zabija grozę innych, powodując, ze nie wiadomo czy się śmiać czy płakać czy uciekać (ze strachu oczywiście ;)). Druga rzecz to swego rodzaju powtarzalność fabularna i nie mówię tu tylko o motywie klaskania. Zachowania Adama i Mirka są do bólu przewidywalne i powtarzalne. Ciekawą akcję nakręcają natomiast fragmenty, gdzie autor skupia się na historii "dobrego doktora", jego rodziny i samego domu (przy opowieści pani Henryki nie raz zdarzyło mi sie pomyśleć: o wow jakie to epicko gotyckie!). A trzeci aspekt to te "mityczne", budzące wszem i wobec grozę oklaski :) przed lektura nastawiłam się, ze będzie to kluczowy, symboliczny i rzeczywiście przerażajacy motyw, a w sumie to klaskanie szybko sie oklaskało i zamiast grozą zaczęło pobrzmiewać nudą.
Oczywiście widzę też plusy książki, co sprawiło, że przeczytałam ja od poczatku do konca i nie żałuję :) Podobało mi się umieszczenie akcji poza miejscem i troche poza czasem. Na plus próba pokazania siły przyjaźni. Fajnie ujęte konsekwencje pewnych działań, uniwersalne presłanie o tym, ze krzywda wyrządzona innym nigdy nie popłaca i zemści sie wcześniej czy później i na winnych i rykoszetem na postronnych. Zakończenie? - nie wyobrażam sobie innego jakkolwiek psychodeliczne by nie było :)
Czy sięgne po kolejne książki autora? Jak najbardziej! Widzę w "Dziewczynie" spory potencjał i wierzę, że autor jeszcze nie raz zaskoczy mnie poztywnie w przyszłości :)

"Dziewczyna, która klaszcze" to opowieść o dwójce przyjaciół (Adam i Mirek), ktorzy odwiedzają wioskę, w której Adam odziedzczył stary dom po biologicznej matce. Wyprawa do swoich korzeni zaprowadzi go do miejsca, gdzie od lat czai się zło i zemsta i z którego w praktyce nie ma ucieczki.
Oględnie rzecz ujmując i nieco kolokwialnie no zwyczajnie nie zabanglało między mną a...

Łuszczyca - choroba, która w kilku słowach - może dać w skórę, w stawy, ale najbardziej daje w kość, wszystkim tym, którzy są na nią skazani.
Wokół łuszczycy, która jest w skrócie mówiąc chorobą wizualnie brzydką, narosło wiele mitów. Najuciążliwszy z nich to ten o jej zaraźliwości. Łuszczycą nie można się w żaden sposób zarazić, to choroba uwarunkowana genetycznie a wywoływana przez czynniki środowiskowe.
Ale do rzeczy, co z tą ksiązka i opowieścią o cierpiącym na mocną postać skórna łuszczycy Łukaszu Wilku? Łukasz to młody chłopak, który łuszczycę (zreszta bardzo trafnie) nazywa "wulgarną suką". Pobyty w szpitalu, problemy z samoakceptacją, trudności w znalezieniu pracy a wreszcie i fajnej, wartościowej dziewczyny to codzienność Łukasza. Dodatkowo Łukasz jest bardzo wrażliwą osobą, a praktycznie na każdym kroku musi się mierzyć z niezrozumieniem, ludzką ignorancją a nierzadko również arogancją. Czy Łukasz mimo przeciwności losu ułoży sobie życie na przekór złośliwej łuszczycy? Koniecznie przeczytajcie, zeby sie przekonać :)
Dlaczego namawiam Was na przeczytanie "Psoriasis Vulgarna"? Nie chodzi o samą historię, bo ta jednemu sie spodoba, innemu nie, chociaż przyznaje, że ja z zainteresowaniem śledziłam losy Łukasza i ciekawa bylam zakończenia książki. Tak naprawdę to swego rodzaju kopalnia wiedzy o samej łuszczycy, jej leczeniu oraz jej konsekwencjach z naciskiem na te społeczne. Jednakże polecam ją nie tylko "łuszczykom" :) Przede wszystkim jest to bardzo wartościowa lektura ze względu na jej konkretne przesłanie. Otwiera ona oczy na świat osób dotkniętych łuszczycą, pokazuje ich trudności, wręcz woła o empatię i zrozumienie, którego w naszym społeczeństwie tak bardzo brakuje. Nie powielajmy mitów na temat tej choroby, nie utrudniajmy zycia osobom chorym na łuszczyce (juz i tak maja za swoje), poszerzajmy nasze horyzonty (również medyczne). Drugie przesłanie książki skierowane jest do osób chorujących i w skrócie brzmi ono: "Łukasz Wilk nie daje się baranom" :)
Warto bowiem zawalczyć o siebie, o swoją przyszłość mimo choroby i kłód rzucanych z wszelakich stron pod nogi.
To co bardzo mnie urzekło w historii Łukasza Wilka to jej prawdziwość. Łukasz to chłopak, którego spotkać możecie w pracy, w sklepie lub w parku. A druga rzecz, którą bardzo cenię, to jej pozytywny wydźwięk i wiara w to, że dzięki własnej determinacji można przezwycięzyć wiele trudności.
Słyszałam, ze w październiku ma się ukazać kontynuacja losów Łukasza. To bardzo dobra wiadomość, bo ciekawa jestem, jak potoczyły się jego dalesze losy :)
Jeśli nie czytaliście, to bardzo Wam polecam!

Łuszczyca - choroba, która w kilku słowach - może dać w skórę, w stawy, ale najbardziej daje w kość, wszystkim tym, którzy są na nią skazani.
Wokół łuszczycy, która jest w skrócie mówiąc chorobą wizualnie brzydką, narosło wiele mitów. Najuciążliwszy z nich to ten o jej zaraźliwości. Łuszczycą nie można się w żaden sposób zarazić, to choroba uwarunkowana genetycznie a...