Siostra księżyca

Ciekawa zmiana akcji, luźna i niewymagająca ale wciąga

Ciekawa zmiana akcji, luźna i niewymagająca ale wciąga

Coz za roznica w porownaniu z pierwszym tomem!
Czytelnik w koncu dostaje to, czego powinien oczekiwac od ksiazki o trzech czarownicach - mnostwo magii. Jednak najwieksza roznica miedzy pierwszym a drugim tomem to intensywnosc akcji w ksiazce - co sprawilo, ze ciezko bylo oderwac sie od czytania.
‘Siostra Ksiezyca’ przedstawia wiele nowych postaci. Te, ktore poznalismy w pierwszym tomie serii przechodza swoja wlasna, osobista przemiane i ewolucje, co wychodzi na dobre fabule ksiazki.
Glowna bohaterka w koncu przestaje byc ofiara wszystkich smutkow swiata i staje sie silna czarodziejka, ktora jest w stanie bronic tego, co kocha. Jej siostry sa zabawne, odwazne i silne, graja postaci drugoplanowe, ktore bardzo latwo polubic - osobiscie lubie je bardziej niz Vi, glowna bohaterke.

Bardzo mila niespodzianka, bo pierwszy tom byl po prostu nudny, wypelniony dziwna i naiwna miloscia glownej bohaterki do Ezry. Drugi tom nadal serwuje duza dawke zalosnej milosci, jednak kontrast nowych elementow i duzej ilosci magii wspolgra z tym naprawde dobrze.
Od razu zabieram sie za trzeci tom, bo nie widze opcji, zeby ktokolwiek, konczac drugi tom, nie chcial wiedziec co wydarzy sie dalej.

Coz za roznica w porownaniu z pierwszym tomem!
Czytelnik w koncu dostaje to, czego powinien oczekiwac od ksiazki o trzech czarownicach - mnostwo magii. Jednak najwieksza roznica miedzy pierwszym a drugim tomem to intensywnosc akcji w ksiazce - co sprawilo, ze ciezko bylo oderwac sie od czytania.
‘Siostra Ksiezyca’ przedstawia wiele nowych postaci. Te, ktore poznalismy w...

Spodziewałam się, że drugi tom serii "Trzy Czarownice" wypadnie nieco słabiej od pierwszego tomu, jednak bardzo się zaskoczyłam.
W drugim tomie opowieść jest bardzo ciekawa, mogłabym stwierdzić, iż ten tom jest o wiele lepszy od pierwszego tomu. Akcja toczy się naprawdę szybko i tym razem nie występują "przeciągania" całej opowieści, jakie miały miejsce w pierwszym tomie.
Pierwszy tom może i nie był za bardzo udany, jednak ta część bardzo przypadła mi do gustu, więc jak najbardziej polecam tę książkę przeczytać.

Spodziewałam się, że drugi tom serii "Trzy Czarownice" wypadnie nieco słabiej od pierwszego tomu, jednak bardzo się zaskoczyłam.
W drugim tomie opowieść jest bardzo ciekawa, mogłabym stwierdzić, iż ten tom jest o wiele lepszy od pierwszego tomu. Akcja toczy się naprawdę szybko i tym razem nie występują "przeciągania" całej opowieści, jakie miały miejsce w pierwszym tomie....

Bardzo ciekawa książka, niestety z paskudnymi wątkami romantycznymi. Ciekawy świat, dobre pomysły na zwroty akcji (choć ciężko powiedzieć, żeby nie były oczywiste od początku). Wszystko psuje bohaterka, która niby w końcu dorosła, ale nadal bywa skrajnie infantylna.

Bardzo ciekawa książka, niestety z paskudnymi wątkami romantycznymi. Ciekawy świat, dobre pomysły na zwroty akcji (choć ciężko powiedzieć, żeby nie były oczywiste od początku). Wszystko psuje bohaterka, która niby w końcu dorosła, ale nadal bywa skrajnie infantylna.

Uciekając po posiłki w czasie ataku demonów Vianne i jej siostry trafiają do Glamorgan a razem z nimi Caleb. Tam spotykają magiożerców, ale udaje im się uciec przez niezwykłe drzwi... prosto do Kerys, do sali tronowej Regulusa, króla demonów. Okazuje się, że Caleb i jego brat Aaarvand wszystko ukartowali - zaprzyjaźnili się z Ezrą, żeby ostatecznie go zdradzić. Regulus zdradza dziewczętom swój plan - chce połączyć demony z czarownicami, by stworzyć demony o magicznych mocach. Jednocześnie próbuje uodpornić swój lub na magię przy pomocy samarium (niestety nie zawsze udaje się zdobyć czysty minerał, a zanieczyszczony powoduje zmiany u demonów). Król zawiera układ, że dziewczęta mają 3 miesiące na zapoznanie się ze światem demonów i wybranie męża (podobno przy związku z miłości dziecko i matka mają większą szansę na przeżycie),a dodatkowo mają szansę na wolność, jeżeli Vianne uda się przynieść Regulusowi 3 artefakty czarnomagiczne z Glamorgan (po jednym za każdą z sióstr). Dziewczęta zostają uwięzione w całkiem przyzwoitej komnacie i prowadzą całkiem zwykłe życie - Maelle zaczyna pracę w laboratorium, Aimee wróży dworakom, a Vianne razem z Aarvandem trenuje walkę i szuka Glamorgam.
No i byłoby to całkiem ciekawe, gdyby nie rozterki miłosne Vianne... Wciąż kocha Ezrę (który też jest w Kerys, ze swoją żoną, która zaszła w ciążę),wyraźnie coś zaczyna ją łączyć z Aarvandem. Niestety te miłostki wysuwają się na pierwszy plan i zupełnie przysłaniają ciekawą fabułę.

Uciekając po posiłki w czasie ataku demonów Vianne i jej siostry trafiają do Glamorgan a razem z nimi Caleb. Tam spotykają magiożerców, ale udaje im się uciec przez niezwykłe drzwi... prosto do Kerys, do sali tronowej Regulusa, króla demonów. Okazuje się, że Caleb i jego brat Aaarvand wszystko ukartowali - zaprzyjaźnili się z Ezrą, żeby ostatecznie go zdradzić. Regulus...

Mam mieszane uczucia odnośnie tej części, chociaż uważam ją za definitywnie lepszą od jej poprzedniczki. Najłatwiej, i bez spoilerów, będzie to pokazać w ten sposób:

- mamy plottwisty od góry do dołu, ale mamy też postacie, które nie są niczym innym jak "plot device" i za każdymrrazem gdy się pojawiają wiadomo, że po to, żeby pchnąć akcje z punktu A do punktu B, bo autorka nie wiedziała jak inaczej to zrobić
- mamy wielkie zagrożenie, ale mamy też naprawdę nieznacznie okazany strach jak na taką skalę (w niewielu momentach jest poczucie, że jest coś opisane należycie)
- mamy straszne groźby od wrogów, ale mamy też wieczne pobłażanie i "uważaj, bo następnym razem..." które jest tylko pustymi słowami, przez co całe budowane zagrożenie jest kompletnie zapominane
- mamy ciekawe nowe fakty w odniesieniu do pierwszej części, ale mamy też przerost informacji, które wygląda tak, jakby autorka nie mogła się zdecydować i magrl wepchnęła je wszystkie na raz bo w trakcie pisania ogarnęła, że zapomniała zrobić tego wcześniej

Pewnie jeszcze kilka przypadków by się znalazło, ale myślę, że jest zrozumiałe, o co mi chodziło. W pewnym sensie ta książka się wydaje jak krok do przodu, a jednocześnie do tyłu.

P. S. Wkurzało mnie to, że w kilku miejscach imię Neah jest przetłumaczone na Nina.

Mam mieszane uczucia odnośnie tej części, chociaż uważam ją za definitywnie lepszą od jej poprzedniczki. Najłatwiej, i bez spoilerów, będzie to pokazać w ten sposób:

- mamy plottwisty od góry do dołu, ale mamy też postacie, które nie są niczym innym jak "plot device" i za każdymrrazem gdy się pojawiają wiadomo, że po to, żeby pchnąć akcje z punktu A do punktu B, bo autorka...

Klątwa drugiego tomu? Raczej pokazanie, że seria idzie w gorszym kierunku... Miałam nadzieję, że będzie lepszy od pierwszego. Tymczasem książkę czytało mi się strasznie opornie. Zacznijmy od najgorszej sprawy: romansu. W tej kwestii nigdy nie dogadam się z autorką, po prostu nigdy nie wychodzi jej dobrze. W ,,Siostrze Gwiazd" irytowało mnie wzdychanie Vianne do Ezry, a sama dziewczyna nie miała zero szacunku do siebie, ale liczyłam, że tu oboje dojrzeją, a wraz z nimi ich relacja... Przeliczyłam się. Ezry praktycznie nie ma, a za to pojawia się trójkąt, który zostaje rozwiązany w taki bolesny i nagły dla czytelnika sposób, że ja skończyłam z kacem książkowym i fochem na serię. Relacja z Aarvandem w ogóle mi się nie podobała, w ogóle nie czułam chemii między nim i Vi. Po prostu nie. 

Czy Vianne w tym tomie dojrzała? W pewnym momencie myślałam, że trochę tak, a potem stwierdziłam, że jednak nie. Autorka może mówić, że jest nieidealna i każdy w tym wieku jest głupiutki (dziękuję, naprawdę)... ale czy naprawdę trzeba robić z głównej bohaterki irytującą idiotkę? Jej siostry zdecydowanie powinny przejąć tom drugi i trzeci, takie jest moje zdanie. Są ciekawsze, podobnie jak ich wątki, a jednak są postawione na trzecim miejscu. Szkoda, bo to mogłoby uratować tę trylogię.

Miałam dwa zawały. Trzeba przyznać, że fabuła i zwroty akcji to coś, w czym autorka jest dobra. Pierwszy zawał to zdrada. Przez całą książkę miałam przeczucie, że wszystko jest częścią tajnego planu, o którym siostry nie wiedzą, jednak zdrajca grał tak przekonująco, że się wahałam. A drugi zawał to końcówka. Nie byłam gotowa na takie coś! 

Historia rozwija się dalej, pojawiają się nowe wątki, a niektóre zostają zakończone. Pojawiają się nowe pytania, które wymagają odpowiedzi. Było też więcej nawiązań do legend arturiańskich, więcej magii i to akurat mogę ocenić na plus. 

Klątwa drugiego tomu? Raczej pokazanie, że seria idzie w gorszym kierunku... Miałam nadzieję, że będzie lepszy od pierwszego. Tymczasem książkę czytało mi się strasznie opornie. Zacznijmy od najgorszej sprawy: romansu. W tej kwestii nigdy nie dogadam się z autorką, po prostu nigdy nie wychodzi jej dobrze. W ,,Siostrze Gwiazd" irytowało mnie wzdychanie Vianne do Ezry, a sama...

Po niezbyt udanym początku z „Siostrą gwiazd” dość niechętnie zabrałam się za czytanie kontynuacji. Nie byłam przekonana ani do głównej bohaterki i jej wylewnych uczuć do Ezry, ani do kreacji świata przedstawionego. Wszystko wydawało mi się przez autorkę ciągnięte na siłę i jedynym powodem, dla którego motywowałam się do dalszej lektury było ciekawie poprowadzone zakończenie. Jakież było moje zdumienie, gdy zaczęłam studiować pierwsze rozdziały drugiego tomu! Cała historia zmieniła swój charakter i bardzo trudno przychodziło mi porzucenie książki.
Zacznę może od głównej postaci. Vianne w tym tomie o wiele bardziej mi się spodobała i chociaż bez przerwy pakowała się w tarapaty i nikogo nie słuchała to jednak jej motywacja do wydostania się z pułapki zastawionej przez króla przesądziła o zdobyciu mojej sympatii. Vianne nie tylko została zmuszona do podejmowania dojrzałych decyzji, ale również musiała pożegnać się z uczuciem do Ezry. Nie mogłam zdzierżyć jej użalania się nad sobą w poprzedniej części serii, dlatego ograniczenie się autorki do zaledwie kilku wzmianek na jego temat w zupełności mi wystarczył. Vianne raz za razem pakuje się w tarapaty poprzez pałacowe intrygi, wywołując skandale i szukając zaczepki ze strony demonów, również przeżywa barwne przygody, mając ciekawego towarzysza u swojego boku. Tyle wystarczy, by dać się powieści pochłonąć.
Wydaje mi się, że styl autorki deczko się poprawił. Wciąż trochę brakowało mi opisów, ale jakiejś większej tragedii nie było. Dialogi znacznie lepiej się prezentują, podobnie sprawa wygląda z ukazaniem wydarzeń. W tym tomie akcja pędzi lawinowo i wciąż zaskakuje. Cieszy mnie, że Marah Woolf postanowiła szerzej wyjaśnić pewne aspekty z przeszłości bohaterek i zażegnała wylewający się potok uczuć ze strony Vianne. Co prawda narracja prowadzona jest z punktu widzenia właśnie tej postaci i poznawanie jej emocji w większej ilości jest nieuniknione, ale nie jest to przytłaczające tak, jak w pierwszej części.
Zakończenie trochę mnie rozbiło, trochę zaskoczyło, a trochę też ucieszyło i zachęciło do sięgnięcia po finałową część cyklu. Jestem szalenie ciekawa jak autorka postanowiła poprowadzić wątki związane z magicznymi przedmiotami i walką demonów z ludźmi. Liczę też na to, że poznam znacznie więcej z przeszłości bohaterek oraz dowiem się co nieco o ich niezwykłych mocach.
Czy polecam? Tym razem tak. Niestety, trzeba przemęczyć się z pierwszym tomem, by wciągnąć się w akcję kolejnego. Uważam jednak, że warto, ponieważ kontynuacja wynagradza wszystkie bolączki i jeszcze zachęca do czytania następnej części.

Po niezbyt udanym początku z „Siostrą gwiazd” dość niechętnie zabrałam się za czytanie kontynuacji. Nie byłam przekonana ani do głównej bohaterki i jej wylewnych uczuć do Ezry, ani do kreacji świata przedstawionego. Wszystko wydawało mi się przez autorkę ciągnięte na siłę i jedynym powodem, dla którego motywowałam się do dalszej lektury było ciekawie poprowadzone...

Rzadko kiedy czytam fantastykę - co prawda mam sporo popularnych książek, jednak ciężko mi się przekonać. Tutaj muszę przyznać, że zostałam wciągnięta bez reszty.🥰

Siostra Gwiazd, opowiada historię trzech magicznych sióstr Vianne, Maelle i Aimee. Poznajemy ją z perspektywy najmłodszej - Vianne. Coraz więcej demonów przedostaje się do ludzkiego świata (akcja jest rozgrywana w naszych czasach),a jedyna nadzieja na ocalenie to czarodzieje i czarownice. W kolejnej części, Siostrze Księżyca (moim zdaniem dużo lepszej),bohaterki zostają uwięzione w świecie demonów i nadal walczą, aby nie przejęły one władzy nad światem ludzi. Żaś ostatni tom, Siostra Nocy pokazuje jak muszą zmienić się oba światy, aby móc ze sobą istnieć. Tutaj widzimy jak wiele przeszli bohaterowie, jak się zmienili i jak gółówna bohaterka przechodzi przemianę.

Cała trylogia to idealna fantastyka, z wątkiem miłosnym (niestety bardzo irytującym - bohaterowie zachowują się jak dzieci 🙈),z postaciami dobrymi i złymi, napisana cudownym stylem, którą czyta się szybko i przyjemnie. Z całego serca polecam, gwarantuje niezapomniane emocje!🤫

❗Jednakże jestem świadoma, że z całą pewnością przypadnie do gustu bardziej młodszym odbiorcom - mamy tam dosłownie wszystko - wróżki, krakena (pokonanego w minutę),demony lub kobiety pająki.

Rzadko kiedy czytam fantastykę - co prawda mam sporo popularnych książek, jednak ciężko mi się przekonać. Tutaj muszę przyznać, że zostałam wciągnięta bez reszty.🥰

Siostra Gwiazd, opowiada historię trzech magicznych sióstr Vianne, Maelle i Aimee. Poznajemy ją z perspektywy najmłodszej - Vianne. Coraz więcej demonów przedostaje się do ludzkiego świata (akcja jest rozgrywana...

Drugą część przeczytałam w zasadzie ciągiem w kilka h. Bardzo wciągająca. Nie ukrywam, że rozczarowała mnie jednak śmierć Ezry - liczyłam na to, że Vianne sama upora się z uczuciami do Ezry i pokaże też tym swoją siłę i rozwój. Jednak w zasadzie zostało to zrobione za nią, w obliczu odejścia ukochanego nie miała w zasadzie innej opcji. Przez to też trochę późniejszy rozwój jej jako postaci wydał mi się nieco nienaturalny, ale o tym nie tutaj. Poza tym książkę uwielbiam. Na minus jeszcze drobnostka - być może błąd tłumacza, być może autora. Neah na jakieś dwie strony stała się nagle nie wiadomo skąd Niną. Niby nic, ale jednak wybija z rytmu i zwraca uwagę.

Drugą część przeczytałam w zasadzie ciągiem w kilka h. Bardzo wciągająca. Nie ukrywam, że rozczarowała mnie jednak śmierć Ezry - liczyłam na to, że Vianne sama upora się z uczuciami do Ezry i pokaże też tym swoją siłę i rozwój. Jednak w zasadzie zostało to zrobione za nią, w obliczu odejścia ukochanego nie miała w zasadzie innej opcji. Przez to też trochę późniejszy rozwój...