Topieliska

To zdecydowanie najlepiej skonstruowana książka jaką miałam w swoich rękach tego roku! Całą historię poznajemy z perspektywy Poli, która położyła się na krótką drzemkę w czasie, gdy jej mąż zawoził syna do chirurga, Kobietę wybudził telefon informujący, że dziecko nie pojawiło się na umówionej wizycie, a ta wiadomość momentalnie wstrząsnęła bohaterką. Okazuje się, że w wyniku wypadku straciła ona męża i dziecko, a dodatkowo po tej tragedii wychodzą na jaw rzeczy, które rujnują jej dotychczasowy świat. Jak wiele sekretów miał przed nią Kuba? Co znajduje się w jego pilnie strzeżonej skrytce bankowej? Czy siostra Poli okaże się dla niej wsparciem czy może dostarczy kolejnych problemów? A w końcu co jest rzeczywistością, a co tylko wybrykiem własnego umysłu ? Tego wszystkiego dowiecie się, gdy sami sięgnięcie po tę historię i zatracicie się w losach bohaterów.

Ależ to była genialna lektura! Od samego początku z kart tej historii wylewa się atmosfera pełna tajemniczości i mroku. Sam styl pisania Ewy Przydrygi z każdym tytułem zachwyca coraz bardziej, a wrażliwość i dokładna obserwacja świata jest wręcz majestatycznie przelana na papier. Najlepszym dowodem na piękno stylu autorki jest ogromna ilość złotych myśli i cytatów, które zostaną ze mną na długo po zakończeniu lektury. Barwne opisy pozwalają nam szybko przenieść się w miejsce wydarzeń, a dokładność w przekazywaniu myśli bohaterów sprawia, że wchodzimy w ich skórę i wszystko co ich dotyka dotknie także nas. "Topieliska" są skonstruowane w taki sposób, że nie można tej historii porzucić w połowie, a każdy rodział kończy się w taki sposób, że mamy ogromną ochotę dowiedzieć się co stanie się dalej. Wszystkie książki autorki mają pewne drobne elementy, które dopiero po dokładniejszej analizie zaczynamy dostrzegać i właśnie to uwielniam w twórczości autorki. Żywiołem, który jest najważniejszy dla bohaterów jest zawsze woda, która potrafi wiele dać, ale także wiele odebrać, a problemy postaci wynikają w dużym stopniu z ich trudnego dzieciństwa. Spodobało mi się wprowadzenie do tej historii miejsc takich jak zamek w Łapalicach czy kamienne kręgi na Kaszubach, dzięki temu czytelnik w trakcie zwiedzania tych miejsc od razu przypomni sobie o tej genialnej historii.

Zawarte tu zostało wiele intryg i zwrotów akcji, a nieprzewidywalne zakończenie wbiło mnie w fotel i sprawiło, że długo przecierałam oczy ze zdziwienia. Autorka sprytnie wodzi czytelnika za nos, a wszyskie wątki są szczegółowo dopracowane.

Jeśli macie przeczytać tylko jeden tytuł z mojego polecenia to zdecydowanie niech będą to właśnie "Topieliska". Thriller psychologiczny w najlepszym wydaniu, pełen mroku, oniryzmu i opisów, które sprawią, że rozpłyniecie się nad niezwykłym stylem autorki. Szokujące wydarzenia, powroty do przeszłości i napięcie które rośnie z każdym odkrywanym sekretem sprawiło, że od tej lektury nie sposób się oderwać. Gorąco polecam, a gwarantuję, że w trakcie lektury nie raz będziecie mieli wrażenie, że granica między jawą a snem często się zaciera.

To zdecydowanie najlepiej skonstruowana książka jaką miałam w swoich rękach tego roku! Całą historię poznajemy z perspektywy Poli, która położyła się na krótką drzemkę w czasie, gdy jej mąż zawoził syna do chirurga, Kobietę wybudził telefon informujący, że dziecko nie pojawiło się na umówionej wizycie, a ta wiadomość momentalnie wstrząsnęła bohaterką. Okazuje się, że w...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Królowa polskiego thrillera psychologicznego wróciła z kolejnym, jeszcze lepszym tytułem! W każdej książce warsztat pisarski Ewy Przydrygi plasuje się na wyżynach kunsztu literackiego. Autorka potrafi malować słowami mroczne obrazy w tak misterny sposób, że moją wyobraźnię zalewał mrok, a rzeczywistość dookoła rozmyła się pod wpływem odgłosów kruka. Niczym w bagnie, topiłam się w tajemniczym świecie, gdzie realizm przeplata się z pozorną fikcją, a nocne majaki wczepiają się boleśnie pod skórę jak zadra. „Topieliska” to pełna nieuchwytnych emocji historia, która oplata czytelnika jak bluszcz, dając poczucie, że cały świat nagle przestał istnieć, a nam do krwiobiegu wtacza się przyjemne zatracenie w tej fabule. Ewa sukcesywnie buduje napięcie, wznieca świadomie ciszę przed fabularną burzą, by bliżej końca rzucić w nas piorunami zaskoczenia. Miałam wrażenie, że na moim gardle zaciska się niewidzialna dłoń, niepozwalająca nabrać pełnego oddechu, ale tak naprawdę, to gęsty oraz duszny klimat unoszący się ze stron, przenikał przez moje palce do zmysłów. Bohaterowie, którzy wyszli spod pióra Ewy to esencja skrupulatności poprzez dopracowanie każdego najmniejszego szczegółu ich charakteru. Od tej niebanalnej kreacji ich namacalnej tajemniczości, ale także od odkrywanych, strona po stronie, mrocznych czeluści fabuły, można się uzależnić. Maruszka i Iga to postaci, które wydały mi się najbardziej niepokojące, noszące w sobie dziwny ból i lęk – i nie myliłam się, bo one składają się przede wszystkim z intrygujących sekretów. Demony przeszłości wspinają się po drabinie zapomnienia, by porzucić swoje dotychczasowe miejsce ukrycia i wystawić głowę na światło dzienne. Wychodzą na powierzchnię w postaci ścinających czytelnika z nóg plot twistów, które rozbrzmiewają w głowie muzyką charakterystyczną dla filmów grozy. „Topieliska” to osnuta na niepokoju opowieść w psychodelicznym klimacie o niezbadanych ścieżkach naszego umysłu, który tka wielobarwne obrazy, wkradające się bez naszej zgody do rzeczywistości. W tej książce rozgrywa się druzgocący dramat, nieuchronnie zmierzający do gorzkiego finału, którego nie da się wcześniej przewidzieć. Emocje bohaterów podsycają nasze napięcie do granic możliwości, bo nikt, tak jak Ewa, nie potrafi kreślić poetyckich zdań o złu, które kryje się głęboko pod wodą. Chcę więcej takich onirycznych historii, osobliwych zagadnień, które dosłownie spędzą mi sen z powiek i fabuły, która po raz kolejny w pełni pochłonie mnie całą.

Królowa polskiego thrillera psychologicznego wróciła z kolejnym, jeszcze lepszym tytułem! W każdej książce warsztat pisarski Ewy Przydrygi plasuje się na wyżynach kunsztu literackiego. Autorka potrafi malować słowami mroczne obrazy w tak misterny sposób, że moją wyobraźnię zalewał mrok, a rzeczywistość dookoła rozmyła się pod wpływem odgłosów kruka. Niczym w bagnie, topiłam...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Witajcie 🤩
Książki lubię oceniać na gorąco, odrazu po przeczytaniu, albo mi się podoba albo rozczarowuje i wtedy te emocję są u mnie najbardziej szczere.

Tutaj mam dylemat 🤔
Napewno dobra historia, co do tego nie mam wątpliwości, czy zaskoczyła mnie totalnie? Nie. Miałam swoje przypuszczenia, gdzieś od połowie zaczęły się nasilać. I moja intuicja mnie nie zawiodła. Ale to nie tutaj kieruję swoje rozetki. Bardziej o obiecany klimat. Gdzie te lasy, topieliska, bagna , mokradła? Maruszka gdzieś tam się przewinęła ale w sumie znaczącej roli nie odegrała i zastanawiam się w porównaniu do całości, czemu miała służyć jej prezentacja, która do zakończenia miała się nijak . Także moje marudzenie stąd też wynika. Poprostu po zapowiedziach spodziewałam się innej lektury.
Co do samej historii: dużo się działo, wiec napewno się nudzić nie będziecie. Ostatnie 50 stron czytałam na jednym wdechu 🤩 wrażliwcy mogą nawet uronić kilka łez, bo historia jest naprawdę smutna i tragiczna . Końcówka piekielnie dobrze łączy wszystkie elementy układanki , także tutaj szczery podziw.
Tylko właśnie ubolewam, że wszystkiego było za dużo w porównaniu do tych 316 stron, nie mogłam się z niczym oswoić.
Może tym razem powinnam parę dni odczekać i przemyśleć 🤔

Witajcie 🤩
Książki lubię oceniać na gorąco, odrazu po przeczytaniu, albo mi się podoba albo rozczarowuje i wtedy te emocję są u mnie najbardziej szczere.

Tutaj mam dylemat 🤔
Napewno dobra historia, co do tego nie mam wątpliwości, czy zaskoczyła mnie totalnie? Nie. Miałam swoje przypuszczenia, gdzieś od połowie zaczęły się nasilać. I moja intuicja mnie nie zawiodła....

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Co to było za zjawiskowe wejście w mroczny klimat! Ja się nie spodziewałam takiej jazdy bez trzymanki od pierwszej strony. A co najwazniejsze, autorce udało się utrzymać poziom napięcia na bardzo wysokim poziomie przez zdecydowaną większość lektury. Znam poprzednie dzieła pisarki i bez zająknięcia stawiam "Topielisko" na piedestale, dla mnie to genialna historia.

Ciało spina się podczas czytania, mięśnie szykują się jak do skoku, serce bije mocniej, krew krąży szybciej. Bawiłam się wyśmienicie!

Pola i Ida to siostry, którym nie zawsze było po drodze z wzajemną miłością. Tragiczne wydarzenia zbliżyły je do siebie, gdy mąż Poli ginie w wypadku, a ciało synka nie zostaje odnalezione, siostry wspólnie starają się rozwikłać zagadkę, karmione nadzieją odnalezienia żywego dziecka.

Autorka skrywa fabułę w wielkiej tajemnicy, rzuca okruszki informacji, a dodatkowo przekazuje to wszystko pod postacią snów. Ezoteryczny wątek przyprawił mnie o zawrót głowy, ja kocham stąpać między jawą a snem, to miód na moje serce! Mnóstwo symboliki i słownych gierek, wiele z nich docierało do mnie po fakcie, bo pędziłam jak szalona. Tak bardzo chciałam dotrzeć do końca, dowiedzieć się wszystkiego, rozwiązać każdą zagadkę, odnaleźć dziecko. Całe, zdrowe, żywe, to był mój cel, serce matki wyrywało się z piersi gotowe do największych poświęceń w imię matczynej miłości.

Jak myślisz, ile można zrobić w imię matczynej miłości?

Nie ma granic, miłość i obłęd dzieli tylko cienka linia, którą zbyt łatwo przekroczyć. Nigdy nie bawiło mnie odkrywanie mrocznych rodzinnych sekretów, skupiłam się na teraźniejszych doznaniach, z przyjemnością błądziłam w gęstej mgle, bałam się czarnego kruka, okropnie stresowałam się losem dziecka, całość odcisnęła na mnie piętno, nie było lekko, jednak wiedziałam, że na finiszu czeka mnie prawdziwa bomba. Wstrzymany oddech. W życiu nie spodziewałam się takiego zakończenia...

Brawo Ewa!

Co to było za zjawiskowe wejście w mroczny klimat! Ja się nie spodziewałam takiej jazdy bez trzymanki od pierwszej strony. A co najwazniejsze, autorce udało się utrzymać poziom napięcia na bardzo wysokim poziomie przez zdecydowaną większość lektury. Znam poprzednie dzieła pisarki i bez zająknięcia stawiam "Topielisko" na piedestale, dla mnie to genialna historia.

Ciało...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Kochani,
Co za emocje 😱😱😱😱😱
Ostatnio jedną z książek porównałam do Agathy Christie @maciej_kazmierczak_ ☺ bo tak jak u Agathy rozwiązanie było na ostatniej stronie. No i do końca nie było wiadomo kto i dlaczego. Genialnie 💪

Tym razem porównam autorkę do znakomitego Donato Carrisi. Do teraz nie mogę się otrząsnąć po tym zakończeniu. Czytasz, czytasz i się wczuwasz a tu takie zaskoczenie. W połowie już kombinowałam, że wiem o co chodzi. Nie znałam tylko motywu. Ale i tu się myliłam...
No nie można było tego lepiej skonstruować 🤪.
Jak widzieliście w poprzednich postach dodałam gadżety, jakie dostałam wraz z książką.
Byłam ciekawa co one oznaczaja... teraz już wiem. Super pomyślane.💪💪💪. Ta różowa peruka, wielki kufer, stara kamienica czy dziecięcy bucik. To wszystko znaczace szczegóły z książki. 😉
Powiem Wam tylko, że w tej książce wszystko co oczywiste, takie nie jest. Nawet jak ci się zdaje, że już wiesz... że znasz prawdę... autorka na pewno Cie zaskoczy.
Kartki same się przewracają. Doczytałam do połowy a potem już nie mogłam odłożyć książki. Nawet mój mąż twierdzi, że chyba zwariowalam bo czytam po nocach.
Pewnego styczniowego ranka, ojciec zabiera syna na wizytę do lekarza. Nigdy tam nie docierają. Ich samochód ląduje w rzece. Tak, jak ciało mężczyzny udaje się odnaleźć, tak chłopca nie. Z wyników śledczych nie ma możliwości, że dziecko żyje... ale zawsze jest jakaś szansa. Tylko matka wierzy, że jej synek mógł przeżyć ten wypadek. Próbuje go odnaleźć ale też poznać prawdę dotyczącą wypadku. I tu życie Poli zaczyna się diameralnie zmieniać. Poznaje coraz więcej ukrytych tajemnic swojego męża. Wychodzi na to, że wcale go nie znała. Czy to możliwe, że to nie był wypadek? Że ktoś chciał zamordować jej męża I syna? Dobrze, że ma jeszcze siostrę bliźniaczkę, która jej pomaga przez to wszystko przejść. Ale czy na pewno? Co jest fikcją a co prawdą? Kim jest tajemnicza rodzina ze starej kamienicy? Co kłopoty męża w pracy mają z tym wszystkim wspólnego? W co tu wierzyć jak się okazuje, że cały twój świat był zbudowany na kłamstwie? Albo I nie.... Na pewno będziecie zaskoczeni

Kochani,
Co za emocje 😱😱😱😱😱
Ostatnio jedną z książek porównałam do Agathy Christie @maciej_kazmierczak_ ☺ bo tak jak u Agathy rozwiązanie było na ostatniej stronie. No i do końca nie było wiadomo kto i dlaczego. Genialnie 💪

Tym razem porównam autorkę do znakomitego Donato Carrisi. Do teraz nie mogę się otrząsnąć po tym zakończeniu. Czytasz, czytasz i się wczuwasz a tu...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Najnowszej książki @ewa_przydryga wyczekiwałam z ogromnym zaintrygowaniem, a to zarówno za sprawą lektury poprzednich jej książek, które bardzo przypadły  mi do gustu, a także powoli ujawnianych na profilu autorki o  informacji o kolejnej historii. Choć na co dzień sięgam raczej po książki obyczajowe z historią w tle, to lubię od czasu do czasu mroczniejsze klimaty :)

Na kartach książki poznajemy Polę Szulc – kobietę, która w niewyjaśnionych do końca okolicznościach traci męża i synka. Pogrążona w żałobie zaczyna swoje własne śledztwo. Wkrótce okazuje się, że albo przeoczyła pewne symptomy mówiące o problemach męża, albo ten je umiejętnie przed nią ukrywał. Czy Kuba był tym, za kogo go uważała? Czy w wypadku brał udział ktoś jeszcze? Jaką rolę w całej tej tragedii odgrywa siostra Poli - Ida?

„Topieliska” to thriller psychologiczny z którego kartek emanuje mroczna aura,  pozostawiająca czytelnika z pytaniami i rozterkami w głowie. To thriller który zawładnął moimi myślami nawet wtedy, kiedy książka została przeze mnie przeczytana. Wzbudził on we mnie mnóstwo emocji zapewne wynikających z faktu, że sama jestem matką. Oczywiście nie obyło się bez domysłów, z których żaden się nie sprawdził i ogromnego zaskoczenia na samym końcu.

„Topieliska” opierają się na wielu tajemnicach jej bohaterów - i tych związanych z przeszłością i tych teraźniejszych. Na szczególną uwagę zasługuje też poruszony w książce oniryzm, który dodatkowo tworzy klimat tajemniczości, absurdalności czy wręcz katastroficzności. I do tego napięcie budowane przez autorkę - wręcz po mistrzowsku!

Polecam zarówno fanom gatunku jak i tym, którzy chcieliby z dobrą książką odpocząć od dotychczas czytanej literatury. Premiera książki 19.05.2021

Najnowszej książki @ewa_przydryga wyczekiwałam z ogromnym zaintrygowaniem, a to zarówno za sprawą lektury poprzednich jej książek, które bardzo przypadły  mi do gustu, a także powoli ujawnianych na profilu autorki o  informacji o kolejnej historii. Choć na co dzień sięgam raczej po książki obyczajowe z historią w tle, to lubię od czasu do czasu mroczniejsze klimaty :)

Na...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Ewa Przydryga po raz kolejny mnie porwała, zachwyciła i zaskoczyła, Kiedy dostałam wiadomość, że będę mogła przeczytać kolejny thriller Ewy, czekałam na przesyłkę z niecierpliwością. Zaczęłam czytać od razu jak dostałam i nie przerwałam, aż skończyłam. Cóż to za genialna historia! Zaczyna się mocno, po drodze zachodzą zdarzenia, pojawiają się wspomnienia, śnią sny, które wzbudziły we mnie ogromne emocje.
Książek Ewy nie sposób zapomnieć, każda z nich zagrała na moich odczuciach, na emocjach. Po raz kolejny zastanawiałam się, ile siły ma ta młoda piękna kobieta, żeby stworzyć takie historie, często brutalne, traumatyczne. Ile wrażliwości musi mieć w sobie by tak pięknie opisać tęsknotę, stratę. Ile wiedzy musi posiąść, żeby poruszyć wcale nie popularne tematy.
Wciąż jestem pod wrażeniem zakończenia – dla mnie jest mistrzowskie
Ewa – dziękuję

Ewa Przydryga po raz kolejny mnie porwała, zachwyciła i zaskoczyła, Kiedy dostałam wiadomość, że będę mogła przeczytać kolejny thriller Ewy, czekałam na przesyłkę z niecierpliwością. Zaczęłam czytać od razu jak dostałam i nie przerwałam, aż skończyłam. Cóż to za genialna historia! Zaczyna się mocno, po drodze zachodzą zdarzenia, pojawiają się wspomnienia, śnią sny, które...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Emocje, jakie serwuje @ewa_przydryga jeszcze we mnie grają! Pierwsze strony wprowadzają nas w sielski obrazek rodziny, której szczęście zostanie zaraz gwałtownie przerwane. W wyniku wypadku Pola traci męża i synka. Wkrótce okazuje się, że małżeństwo nie było tak udane, jak się dziewczynie wydawało.

"Któryś z nich mnie okłamał, i to dwukrotnie. A może każdy z nich tylko raz?"

Pola prowadzi własne śledztwo i odkrywa coraz więcej tajemnic męża. Gdzie zniknęły pieniądze z jego konta? Kim dla niego jest tajemnicza dziewczyna z chatki w głębi lasu? Dlaczego nie powiedział jej o swojej przeszłości? Jakie problemy miał w pracy?

Ewa ma swój wyrazisty styl, buduje postaci głęboko skrzywdzone przez najbliższych, wyobcowanie, szukające prawdy nawet kosztem narażenia się na niebezpieczeństwo, rozbite, pokonane przez los, ale jednocześnie silne i nieustępliwe. Tworzy dla wrażliwców, pisze emocjami. Z każdą książką jest lepsza!

Koszmarne sny, tęsknota, niepokój będą cały czas towarzyszyć Poli. Ze wsparciem przychodzi jej siostra, Ida. Buntowniczka, która wiele lat temu zerwała kontakt z rodziną, teraz stara się poukładać swoje życie. Wspomnienia z dzieciństwa okazują się być kolejnym koszmarem...

Wszystko, co najgorsze, przynosi woda. Mówi się, że jest życiem, w tej powieści jest śmiercią. "Każde z tych miejsc jest jak głodne kolejnych ofiar topielisko, które, by się rozrastać, sukcesywnie wchłaniało moich najbliższych".

"Topieliska" kryją wiele tajemnic, przeplatają rzeczywistość z sennymi wizjami, przeszłością, karmią niepokojącym klimatem, poczuciem straty, zawiłymi zagadkami, które niesamowicie splatają się w finale historii. Koniec przynosi wielkie wow! Jest zadziwiający, jest wstrząsający! Oklaski! 👏👏👏

https://www.instagram.com/zuzamaniek/

Emocje, jakie serwuje @ewa_przydryga jeszcze we mnie grają! Pierwsze strony wprowadzają nas w sielski obrazek rodziny, której szczęście zostanie zaraz gwałtownie przerwane. W wyniku wypadku Pola traci męża i synka. Wkrótce okazuje się, że małżeństwo nie było tak udane, jak się dziewczynie wydawało.

"Któryś z nich mnie okłamał, i to dwukrotnie. A może każdy z nich tylko...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

"Czuję pełznące po kręgosłupie ciarki. Niebezpieczne kwiaty i odmienne stany świadomości, a w tym wszystkim ta odrealniona dziewczynka, zwrócona do nas plecami..."

Zacznę od tego, że uwielbiam wrażliwość autorki, którą przelewa na papier. Jej książki się czuje całym sobą. Takiej historii jeszcze nie czytałam! Nie spotkałam się też nigdy, z tak niesamowitym połączeniem tematu świadomego snu, osnutym onirycznym i psychodelicznym klimatem. Pisarka stworzyła nam historię, która szokuje każdym kolejnym rozdziałem. Autorka nie buduje napięcia! W każdym rozdziale, wersie i zdaniu, czuć takie emocje, że nie sposób je ubrać w słowa.

Bardzo często wracamy do wydarzeń z przeszłości i zastanawiamy się, co by było gdyby...
Co by było gdyby Pola, ubrała się cieplej w noc sylwestrową. Być może nie zachorowała by i wtedy to ona jechałaby z ukochanym synkiem Jasiem do lekarza. Być może wtedy nie zdarzyłby się ten cholerny wypadek, który zniszczył jej dotychczasowe poukładane życie.

Kobieta podświadomie czuła, że stało się coś złego. Gdy zobaczyła wrak samochodu, nie potrafiła znieść tego bólu. Niestety najgorsza jest niewiedza. Ciało Kuby zostało wyłowione po kilku dniach, ale co się stało z jej synkiem? Bezustanne myśli krążyły w jej głowie. Jedyną osobą, która ja wspiera i nie traci nadziei jest jej siostra bliźniaczka Ida. Z wyglądu takie same z charakterem zupełnie inne.

Na pogrzebie pojawia się tylko jedna osoba z rodziny Kuby, a jest nim jego wuj. Chwila rozmowy sprawa, że Pola popada w konsternację, ponieważ na jaw wychodzą skrywane sekrety jej męża.

Już od pierwszych stron czułam okropny smutek, który ciężko jest ubrać w słowa. W takich historiach bardzo łatwo jest utożsamiać się z bohaterami. Wspołodczuwamy ich emocje, traumy, smutki, ból i niesamowite cierpienie. Stopniowo odkrywamy kolejne szokujące wydarzenia. Kibicujemy też im, by dali radę się podnieść i pragniemy, by zostali pocieszeni... . W tej książce nie można ufać nikomu. Wszystkie wiadome stają po ogromnym znakiem zapytania.

Niektóre wydarzenia są tak szokujące, że do tej pory chce mi się płakać. Ja nie płakałam przy tej historii, ja wyłam jak dziecko z bezsilności. Nie pamiętam kiedy ostatnio doświadczyłam takich uczuć. Niektórzy ludzie nie zasługują na to by żyć. Są potworami w ciele człowieka. Ale kto jest większym potworem, ten kto rani i zadaje ból, czy ten kto się temu przygląda i nie zwraca uwagi na wołanie o pomoc?

"To nie mary widzę wokół siebie, kiedy patrzę w lustro, tylko brak samoakceptacji. Rozczarowanie. I pancerz, który nakładam, by udawać silniejszą, niż jestem."

Nie mogę się otrząsnąć po przeczytaniu tej historii i pewnie jeszcze długo tak będzie. Ten thriller z pewnością zostanie na szycie listy moich ulubionych książek.

"Czuję pełznące po kręgosłupie ciarki. Niebezpieczne kwiaty i odmienne stany świadomości, a w tym wszystkim ta odrealniona dziewczynka, zwrócona do nas plecami..."

Zacznę od tego, że uwielbiam wrażliwość autorki, którą przelewa na papier. Jej książki się czuje całym sobą. Takiej historii jeszcze nie czytałam! Nie spotkałam się też nigdy, z tak niesamowitym połączeniem...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Kiedy przeziębiona Pola prosi męża, aby zawiózł ich synka na wizytę lekarską, nie może wiedzieć, że po raz ostatni widzi swoich najbliższych. Oboje giną w wypadku samochodowym - ciało Kuby zostaje wyłowione, niestety synka nie odnaleziono.

Po śmierci Pola nie tylko musi sobie poradzić z żałobą, stratą i tęsknotą, ale też sekretami, które wychodzą na jaw. Okazuje się, że w małżeństwie Poli i Kuby szczerość nie była na pierwszym miejscu. Zaczyna wątpić w swoją ocenę osoby męża. Najwidoczniej nie był on tym, za kogo go uważała.

Jak wpłynie to na życie Poli? Co i dlaczego ukrywał Kuba?

Na pierwszy rzut oka to dość niepozorna historia. Powiedziałabym, że początkowo "Topieliska" nie wzbudziła we mnie większych emocji. Ale z każdym rozdziałem na światło dzienne wychodziło coraz więcej faktów, które mieszały w fabule. Największą niespodzianką jest zakończenie, które sprawiło, że długo nie mogłam podnieść szczęki z podłogi. Zaskoczenie? To mało powiedziane. Potrzebowałam chwili, żeby pomyśleć, ale jak do tego doszło? Jak to możliwe? Gdzie dokładnie dałam się zwieść? - zastanawiałam się. Więcej nie zdradzę, ale obiecuję, że zakończenie Was usatysfakcjonuje.

To moje pierwsze spotkanie z twórczością Ewy Przydrygi, ale już mogę stwierdzić, że nie ostatnie. Autorka znakomicie poradziła sobie nie tylko z zawirowaniami w fabule, ale i mistrzowsko zakończyła książkę. To jednak nie wszystko - nie można nie zauważyć, jak dobrze opisane zostały emocje. Czytelnikowi bez problemu udzielają się uczucia bohaterów, a to wszystko dzięki obrazowym opisom.

Podsumowując - "Topieliska" to znakomicie skonstruowany thriller psychologiczny. Jeśli początek książki Was nie wciągnie, dajcie sobie czas, bo dalej akcja się rozkręca i nie będziecie mogli oderwać się od lektury.

Kiedy przeziębiona Pola prosi męża, aby zawiózł ich synka na wizytę lekarską, nie może wiedzieć, że po raz ostatni widzi swoich najbliższych. Oboje giną w wypadku samochodowym - ciało Kuby zostaje wyłowione, niestety synka nie odnaleziono.

Po śmierci Pola nie tylko musi sobie poradzić z żałobą, stratą i tęsknotą, ale też sekretami, które wychodzą na jaw. Okazuje się, że w...

więcej

mniej

Pokaż mimo to