Topieliska

Dawno tak mnie nie wciągnęła książka

Dawno tak mnie nie wciągnęła książka

Pola i Kuba są udanym małżeństwem oraz szczęśliwymi rodzicami małego Jasia. Kuba udaje się z trzyletnim synkiem na umówioną wizytę w przychodni, a Pola pozwala sobie poleżeć jeszcze w łóżku. Po jakimś czasie budzi ją telefon z przychodni z wiadomością, że jej mąż i synek nie dotarli na wizytę. Kobieta wpada w panikę i czym prędzej rusza trasą, którą mógł udać się jej mąż. Pola dociera do mostu, gdzie dźwig jest w trakcie wyciągania samochodu z rzeki. Ku jej przerażeniu okazuje się, że jest to auto Kuby, jednak wrak jest pusty.
Kilka dni później zamarznięte ciało jej męża zostaje wyłowione z rzeki, lecz zwłoki jej synka dalej pozostają nieodnalezione. Wszystko wskazuje na nieszczęśliwy wypadek, jednak wkrótce okazuje się, że Kuba skrywał przed Polą tajemnice, które mogą być związane z wypadkiem. Czy Pola dotrze do prawdy i dowie się, co stało się z Jasiem?
Bardzo lubię pióro autorki i po raz kolejny zostałam wyciągnięta w historię, jaką Ewa Przydryga nam zaserwowała. Od samego początku towarzyszy nam pewne napięcie, a wraz z rozwojem fabuły i kolejnymi odkrywanymi tajemnicami bohaterów, to napięcie rosło. Ciekawym pomysłem było również poruszenie tematu świadomego snu, co nadało tej książce nieco psychodelicznego i tajemniczego klimatu.
Mimo że książka jest naprawdę wciągająca i ciekawa, to szybko udało mi się poukładać niektóre kawałki układanki i rozwiązać pewne tajemnice. Zakończenie bardzo dobre, ale nie zaskoczyło mnie, aczkolwiek z pewnością spodoba się czytelnikom. Książkę polecam. Moja ocena to mocne 8/10.

Pola i Kuba są udanym małżeństwem oraz szczęśliwymi rodzicami małego Jasia. Kuba udaje się z trzyletnim synkiem na umówioną wizytę w przychodni, a Pola pozwala sobie poleżeć jeszcze w łóżku. Po jakimś czasie budzi ją telefon z przychodni z wiadomością, że jej mąż i synek nie dotarli na wizytę. Kobieta wpada w panikę i czym prędzej rusza trasą, którą mógł udać się jej mąż....

Mam troszkę mieszane odczucia. Bo zarys fabuły fajny, historia fajna, opis mnie skusił ale wnętrze nie do końca wciągnęło. Czytałam bo czytałam, jakoś specjalnie większej przyjemności z tego nie miałam. Ogólnie książka dość dobra, ale bez szału.
📖
Główna bohaterka nie przekonała mnie do siebie. Ja na jej miejscu po stracie najbliższej rodziny szalałabym z rozpaczy a Pola była... hmm... za spokojna jak na mój gust. Jej wizerunek, brak rozpaczy totalnie kłócił mi się z powstałą sytuacją i wydaje mi się, że to było przyczyną braku "współpracy" między mną a książką - Pola nie pozwalała mi wciągnąć się w jej historię. No nie urzekła mnie dziewczyna ;)
📖📖
Historia stworzona przez autorkę jest dobra, nawet bardzo dobra, ale przez brak mojej symbiozy z lekturą odbieram ją jako znośną. No nie wciągnęłam się i tyle. Zobaczę jak będzie z drugą częścią.
📖📖📖
Narracja w pierwszej osobie, przez karty książki oprowadza nas główna bohaterka, Pola.

Podsumowując: niestety nie wciągnęłam się. Książka ma potencjał, ale mnie nie bardzo przypadła do gustu. Najbardziej przeszkadzała mi główna bohaterka - jej obraz kłócił mi się z tragedią, która ją spotkała. No jakoś tak mało wiarygodna dziewczyna jest. Jak dla mnie jedna ze słabszych pozycji autorki. Zobaczymy jak będzie z "Murszem"....

Mam troszkę mieszane odczucia. Bo zarys fabuły fajny, historia fajna, opis mnie skusił ale wnętrze nie do końca wciągnęło. Czytałam bo czytałam, jakoś specjalnie większej przyjemności z tego nie miałam. Ogólnie książka dość dobra, ale bez szału.
📖
Główna bohaterka nie przekonała mnie do siebie. Ja na jej miejscu po stracie najbliższej rodziny szalałabym z rozpaczy a Pola...

To nie tak miało być.. Miało być słowiańsko, bo tak w moim umyśle wybrzmiał tytuł po jego poznaniu.. miało być magicznie..
A było zaskakująco i w sumie nawet lepiej..
Historia, która bardzo poruszyła moją wyobraźnię i matczyne lęki..
Bardzo przeżyłam tę książkę..
Jest napisana bardzo realistycznie i jednocześnie niezwykle mrocznie.

To nie tak miało być.. Miało być słowiańsko, bo tak w moim umyśle wybrzmiał tytuł po jego poznaniu.. miało być magicznie..
A było zaskakująco i w sumie nawet lepiej..
Historia, która bardzo poruszyła moją wyobraźnię i matczyne lęki..
Bardzo przeżyłam tę książkę..
Jest napisana bardzo realistycznie i jednocześnie niezwykle mrocznie.

Trzyma w napięciu, nieodkładalna, wessie i odbierze dech... Czy ja wiem... Po przeczytaniu takich komentarzy na książce liczyłam na emocje jakie czułam choćby przy czytaniu "Kasztanowego Ludzika". Tymczasem taka nasunęła mi się refleksja przy czytaniu, że film mógłby być z tego fajny, natomiast książka to takie hmmm 6, max 7 na 10. Chociaż nie, 7 to aż nad to.
"Topieliska" to thriller, który nie jest tak oczywisty jak się z początku wydaje. Akcja faktycznie dzieje się od pierwszych stron i nawet zaciekawia. Niestety po kilku rozdziałach Autorka wprowadza parę elementów, przez które powieść staje się lekko mówiąc naciągana. I ten niesmak został ze mną już do końca. Chyba była by bardziej wiarygodna gdyby była "opowiadana" z perspektywy policji niż głównej bohaterki. Bohaterki, która była jak dla mnie zimna emocjonalnie. Co dziwi, bo wiemy, że w tragicznych okolicznościach traci męża i syna, a mimo to jakoś nie czuć rozpaczy, bezradności czy załamania. Nie wiem, mam strasznie mieszane uczucia względem tej książki. Końcówka mi się podobała, wszystko się wyjaśniło, wszystko do siebie pasowało, ale nie potrafię w ogólnej ocenie wysoko ocenić "Topieliska". W dodatku jest to jedna z nielicznych książek, przy czytaniu której wręcz przebiegałam tekst wzrokiem jedynie by wyłapać wg mnie najistotniejsze w danym momencie fragmenty, po to by skończyć ją szybciej. Przyznam, że snów Poli nie przeczytałam wcale i nic na tym nie straciłam w odbiorze treści i domyślenia się samej o co chodzi. Mam co do tej książki tak pogmatwane uczucia, jak pogmatwane było życie głównej bohaterki. Nic nie jest jednoznaczne.
Ale film byłby fajny...

Trzyma w napięciu, nieodkładalna, wessie i odbierze dech... Czy ja wiem... Po przeczytaniu takich komentarzy na książce liczyłam na emocje jakie czułam choćby przy czytaniu "Kasztanowego Ludzika". Tymczasem taka nasunęła mi się refleksja przy czytaniu, że film mógłby być z tego fajny, natomiast książka to takie hmmm 6, max 7 na 10. Chociaż nie, 7 to aż nad to.
"Topieliska"...

Po ok. 150 stronach zaczyna wciągać i trzymać w napięciu :) Z kolei po ok. 220 stronach przewidziałam zakończenie.

Po ok. 150 stronach zaczyna wciągać i trzymać w napięciu :) Z kolei po ok. 220 stronach przewidziałam zakończenie.

Nie wiem skąd zachwyty, odnoszę wrażenie, że część bookstagramerów chciała się jedynie przypodobać autorce, która prężnie działała na ig. Przyznam szczerze, że wlansie tym mnie zachęciła do sięgnięcia po tę pozycję. Jednakże zawód był, bo książka nie zachęcała do tego, żeby ją skończyć. Irytująca postać siostry głównej bohaterki, która ma głupią gadkę, ciągle powtarza "sis", chyba autorka chciała pokazać, że postać jest wyluzowana, ale wyszło bardzo nienaturalnie. Dodatkowo odkrycie swoich sekretów przed siostrą też wyszło nienaturalnie. Całe życie milczała i nagle ot tak o opowiada jej historię życia? I nie zostało to zgrabnie wplecione w fabułę, tylko ta siostra sobie z nią gada i jej wszystko opowiada, w to się nawet nie można wczuć. Moim zdaniem ta książka może podejść jedynie tym, którzy szybko czytają, nie zwracając uwagi na takie mankamenty.

Nie wiem skąd zachwyty, odnoszę wrażenie, że część bookstagramerów chciała się jedynie przypodobać autorce, która prężnie działała na ig. Przyznam szczerze, że wlansie tym mnie zachęciła do sięgnięcia po tę pozycję. Jednakże zawód był, bo książka nie zachęcała do tego, żeby ją skończyć. Irytująca postać siostry głównej bohaterki, która ma głupią gadkę, ciągle powtarza...

Rewelacyjnie skrojona historia. Zwroty akcji , klimat i choroba w tle . Bardzo sYbko się czyta i bardzo dobre zakończenie. Moje pierwsze i na pewno nie ostatnie spotkanie z autorka. Polecam.

Rewelacyjnie skrojona historia. Zwroty akcji , klimat i choroba w tle . Bardzo sYbko się czyta i bardzo dobre zakończenie. Moje pierwsze i na pewno nie ostatnie spotkanie z autorka. Polecam.

Czytałam wiele pochlebnych recenzji i dlatego skusiłam się na przeczytanie. I szczerze powiedziawszy bombki popękały świąt w tym roku nie będzie… A tak na poważnie, początek strasznie chaotyczny, wszystkiego dużo. Czułam nagły natłok wszystkiego i to mi przeszkadzało i psuło czytanie. Dopiero od połowy zaczęło się klarownie robić i fabuła zachęcała do czytania dalej.

Autorka miała bardzo dobry pomysł, ale wydaje mi się, że chciała za dużo naraz wszystko wyłożyć w pewnym momencie i to zaburza trochę odbiór, ale wszystko na szczęście później idzie dobrą drogą.

Koniec niesamowicie zaskakujący, choć w mojej głowie tliło się coś w myślach pewien motyw jeśli chodzi o siostrę i to akurat odgadłam, ale to dalsze zakończenie mnie bardzo zaskoczyło i tego się nie spodziewałam.

Pomysł jest świetny, początek zbyt chaotyczny i wybija z rytmu czytania, bo za dużo wszystkiego według mnie, lecz potem naprawdę książka zyskuje jakby dostała drugi oddech i lepiej się czyta. Koniec może Was, a w sumie na pewno zaskoczy. Lubię takie klimaty i takie zakończenia.

Czytałam wiele pochlebnych recenzji i dlatego skusiłam się na przeczytanie. I szczerze powiedziawszy bombki popękały świąt w tym roku nie będzie… A tak na poważnie, początek strasznie chaotyczny, wszystkiego dużo. Czułam nagły natłok wszystkiego i to mi przeszkadzało i psuło czytanie. Dopiero od połowy zaczęło się klarownie robić i fabuła zachęcała do czytania dalej....

Topieliska to książka, o której u wielu osób na Instagramie słyszałam, że jest wow! Super, świetna, opisywana w samych superlatywach. Zresztą, już na okładce widzimy kilka króciutkich wychwalających i zachęcających do sięgnięcia po ten tytuł opinii.

Zaczęło się rzeczywiście mocno, zdarzenie, które niesie za sobą niewyobrażalny ból i rozpacz. I pozostaje już tylko nadzieja, która trzyma przy życiu.
Z czasem na jaw wychodzi coraz więcej kłamstw i tajemnic. Autorka potrafi stworzyć taki ciężki klimat, mocno też tajemniczy i pełen...brudu.
W tej książce jest po prostu miliard pytań i niewiadomych.
Jest to też taka psychologiczna bomba, może dlatego czasem odkładałam ją co rozdział gdzieś na bok?
W pewnym momencie miałam też wrażenie, że trochę tu taki natłok wszystkiego. Zrobiło się tego za dużo, złapałam się nawet na tym, że zdążyłam zapomnieć (no niedosłownie) od czego się to wszystko zaczęło i co było najważniejsze. Jaś. Gdzieś to zostało trochę zepchnięte na bok.

Końcówka jest mocna i powinna szokować, wiem to, a jednak mnie nie szokuje, po prostu odkryłam prawdę. Mimo wszystko, wiem, że na wielu z pewnością zrobi to spore wrażenie! :)
Dla mnie "wow" nie było, ale jestem w stanie zrozumieć zachwyty.

Topieliska to książka, o której u wielu osób na Instagramie słyszałam, że jest wow! Super, świetna, opisywana w samych superlatywach. Zresztą, już na okładce widzimy kilka króciutkich wychwalających i zachęcających do sięgnięcia po ten tytuł opinii.

Zaczęło się rzeczywiście mocno, zdarzenie, które niesie za sobą niewyobrażalny ból i rozpacz. I pozostaje już tylko nadzieja,...