Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Powstałe jako spółka córka „Muzy” wydawnictwo „Akurat”, mimo prężnego rozwoju i sporych środków przeznaczonych na marketing, nie zdobyło jeszcze liczącej się pozycji w społeczności fanów fantastyki. Bodajże jego najbardziej rozpoznawalnym utworem pozostaje napisana przez Andrzeja Ziemiańskiego krótka powieść „Cyberpunk. Odrodzenie” – książka, którą przyjęto raczej chłodno, chociaż według mnie to najlepszy, aczkolwiek daleki od doskonałości tekst tego autora. Wydawnictwu „Akurat” udało się jednak wywrzeć na mnie w miarę pozytywne pierwsze wrażenie. Mimo to, widząc nazwisko „Lewandowski” w ofercie recenzenckiej, w pierwszej chwili, pod wpływem odruchu, zamierzałem „Wikingów. Wilcze dziedzictwo” odrzucić. Myślałem, że to książka niesławnego Przewodasa. Na szczęście w tym wypadku mamy do czynienia ze zbieżnością nazwisk. Czy jednak „Wikingowie. Wilcze dziedzictwo” wykorzystali szansę, jaką im dałem? Radosław Lewandowski napisał powieść historyczną w ścisłym znaczeniu tego terminu. Bohaterowie oraz przeżywane przez nich przygody wydają się odgrywać drugorzędną rolę w sztywno historycznej, rozbudowanej formie całości. W „Wikingach. Wilczym dziedzictwie” nie brakuje opisów epickich bitew, rubasznych uczt czy po prostu codzienności rodem z wybranych regionów X-wiecznej Europy (autor dobrze ukazał zarówno mroźną skandynawską północ, jak i moim zdaniem jeszcze lepiej zarysowane śródziemnomorskie południe w postaci terenów współczesnej Hiszpanii, gdzie trwa walka z muzułmanami). Wszystko to sprawia, że książka Lewandowskiego jest nie tyle powieścią, ile raczej literackim odpowiednikiem tkaniny z Bayeux. „Wikingowie. Wilcze dziedzictwo” mają w sobie również coś z XIX-wiecznych panoram, stanowiąc bardzo atrakcyjną formę, która niestety całkowicie przeważa fabularną treść. Dawno nie miałem do czynienia z książką, w której bohaterowie nie tylko nie zapadają mi w pamięć, lecz przede wszystkim prawie wcale mnie nie obchodzą. W moim odczuciu oni po prostu sobie… są. Oczywiście prowadzą dialogi, które niestety w większości porażają sztywnością, skutecznie uniemożliwiając czerpanie z ich lektury nie tylko przyjemności, ale przede wszystkim treści. Cała warstwa fabularna wydaje mi się tak słabo, a jednocześnie chaotycznie przedstawiona, że nie bardzo potrafiłbym streścić całość. W odbiorze nie pomagają przerośnięte rozdziały, które nie pozwalają złapać czytelnikowi należytego oddechu. Jeżeli miałbym wskazać bohatera, który mimo wszystko najbardziej zapadł mi w pamięć (co naturalnie nie oznacza, że go polubiłem, bo jest zbyt słabo zarysowaną postacią, abym żywił do niego jakiekolwiek uczucia),byłby to Oddi – młody wiking, syn wodza Asgota. Cóż, prawdę mówiąc, to Oddiego zapamiętałem chyba głównie przez jego garfieldowe imię. Ciekawe, czy ktoś na etapie redakcji zaproponował, aby je zmienić? Tego zapewne nigdy się nie dowiemy. Pomimo fabularnych niedostatków należy docenić dobry warsztat autora. Widać ogrom pracy włożonej w „Wikingów. Wilcze dziedzictwo”, a także przywiązanie do szczegółów. Dla przykładu Radosław Lewandowski zachował znaki diakrytyczne języków północnogermańskich, zapisując nazwy własne. Wydaje się to małą, pozornie nieistotną rzeczą, ale uwierzcie, że bardzo mnie ona cieszy, ponieważ pokazuje poważne, dojrzałe traktowanie czytelnika. Komu mogę polecić „Wikingów. Wilcze dziedzictwo”? Z pewnością fanom skandynawskich sag oraz osobom interesującym się historią średniowiecznej Europy. Duża dawka epickości zachęci młodszych czytelników, chociaż niektórzy z nich mogą poczuć się przytłoczeni rozmachem świata. Książka otrzymana dzięki Klubowi Recenzenta "Smocze Języki".