Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Zbyt mnie straszyli i teraz niczym już przestraszyć nie są w stanie.

Zbyt mnie straszyli i teraz niczym już przestraszyć nie są w stanie.

W ogóle niech mi będzie wolno poradzić pani, Małgorzato, niech się pani nigdy niczego nie boi. To rozsądne.

W ogóle niech mi będzie wolno poradzić pani, Małgorzato, niech się pani nigdy niczego nie boi. To rozsądne.

(...)ja jestem cząstką części,co wszystkim wpierw była, cząstką ciemności, co światło zrodziła.

(...)ja jestem cząstką części,co wszystkim wpierw była, cząstką ciemności, co światło zrodziła.

Choć w pełni jasne jest to tylko dla tych, którzy samotnie się budzą, puszczają radio, biorą prysznic i są nawet w nie najgorszym humorze - kto wie: może kogoś dziś spotkają. W pełni jasne jest to tylko dla tych, którzy w prawie pustej knajpie samotnie jedzą obiad i nie czują smaku. Nawet jak brawurowo zamówią najdroższe frutti di mare, nie czują smaku - cały czas zdaje im się, że poza nimi nikt nie je samotnie (...) W pełni jasne jest to tylko dla tych, którzy budzą się w nocy i drętwieje im gardło, bo są sami; nie mają kogo objąć ani kogo okryć, nie mają komu przynieść z kuchni szklanki soku i rano nie będą mieli z kim słuchać radia, czytać gazet, jeść śniadania. W zupełnej pełni jest to jasne dla tych, którzy pewnego dnia kogoś istotnie spotkają, jedzą z kimś obiad, idą z kimś do kina, idą z kimś od łóżka; może nawet z kimś śpią. W absolutnej zaś pełni jest to jasne dla tych, którzy budzą się w środku nocy i przeraża ich ktoś obok śpiący i myśl, że nie będzie się w pojedynkę jeszcze parę godzin i potem całe rano, jest straszna, straszna. I odliczają sekundy i minuty niekończącego się koszmaru i jakoś - z najwyższym trudem - przetrzymują i potem jest im dany cudowny, samotny dzień. Oddychają głęboko i nagle czują, jak dojmującą radość daje głębia oddechu. Z pustego domu spoglądają przez okno na spiętrzone dachy miasta. Długie popołudnie ma smak przejrzałych czereśni i zapach dusznego sadu. Wieczorem uporczywie dzwoni telefon - z dziwnym uśmiechem nie podnoszą słuchawki.

Choć w pełni jasne jest to tylko dla tych, którzy samotnie się budzą, puszczają radio, biorą prysznic i są nawet w nie najgorszym humorze - ...

Człowiek, który w kieszeni swojej nie czuje najmniejszego nawet ciężaru sakiewki, śmiało wkracza w każdą przygodę.

Człowiek, który w kieszeni swojej nie czuje najmniejszego nawet ciężaru sakiewki, śmiało wkracza w każdą przygodę.

Koty nigdy nie błagają o litość. Koty prychają i walczą do końca. I to sprawia, że smakują jeszcze lepiej.

Koty nigdy nie błagają o litość. Koty prychają i walczą do końca. I to sprawia, że smakują jeszcze lepiej.

Na łóżku Wittenberga przybywało książek; na ostatek spał pod wszystkimi siedmioma tomami Prousta, pod wierszami Eliota, pod tomikami Herberta, Grochowiaka i Szymborskiej, pod zeszytem z ręcznie przepisanym Miłoszem, pod oprawionym w "Trybunę Ludu" Trans-Atlantykiem, pod Konwickim, Parnickim, Camusem, Frommem, Freudem, Jungiem, młodym Marksem, późnym Mannem, pod Świadomością religijną i więzią kościelną Kołakowskiego, pod Czarownicą Micheleta, pod Złotą gałęzią Frazera, pod Bułhakowem, Bablem, Brochem, Faulknerem, pod trzema stukartkowymi brulionami, w których miał zaczęte dwie - pełne napięcia filozoficznego - powieści i jeden - pełen najwyższej temperatury językowej - poemat. I licznymi jeszcze innymi książkami był, jak kołdrą, Wittenberg przykryty, a raczej jak siecią, bo spomiędzy okładek przeświecała jego ciemna lewantyńska skóra. Prawa ręka zawsze zwisała z łóżka, jakby w poszukiwaniu stojącej tam pustej butelki; lewa w górę szła w kierunku głowy; głowa na miejscu - bo w centrum poduszki - spoczywała, wokół długie, bujne, kręcone loki, których wszyscy zazdrościliśmy mu wściekle. Było czego. Brawurowo naśladująca i z powodzeniem rywaliazująca z najwyrazistszymi kreacjami nieżyjącego od roku Jimiego Hendriksa fryzura nieodparcie przyciągała spojrzenia dziewczyn.

Na łóżku Wittenberga przybywało książek; na ostatek spał pod wszystkimi siedmioma tomami Prousta, pod wierszami Eliota, pod tomikami Herbert...

To Obrzydliwość, naturalnie, ale w tych czasach trudno znaleźć coś, co nią nie jest.

To Obrzydliwość, naturalnie, ale w tych czasach trudno znaleźć coś, co nią nie jest.

Opat był już dostatecznie stary, by słuchać głosu swego wewnętrznego dziecka.

Opat był już dostatecznie stary, by słuchać głosu swego wewnętrznego dziecka.