Jesteśmy społecznością, która kocha książki

W książce najbardziej podobały mi się opisy ludzkiej natury, emocji, uczuć, stanów, zachowań oraz niesamowite zwroty fabuły. Historia to los pewnego dziecka, oszpeconego i pozostawionego na zagładę na wybrzeżu Anglii przez opiekunów/oprawców uciekinierów. Jednak to oni giną na morzu, a dziecko przeżywa straszliwe chwile zimna, ciemna i samotności, po czym trafia pod opiekę objazdowego komedianta. Dorasta, osiąga wyżyny szczęścia (miłość do ślepej Dei i Ursusa jako przybranego ojca) w warunkach, które wydają się na to nie pozwalać (względne ubóstwo, codzienna praca). Wtedy na młodego mężczyznę przychodzą pokusy i to tak silne, że wydają się nie do wytrzymania. Potem zaskoczenie szlacheckim pochodzeniem, znowu pokusy i pójście za wewnętrznym głosem, który wzywa do szlachetnej postawy zgodnej z własnym ja Gwynplaina - Człowieka Śmiechu, upominanie się o losy biednych warstw społeczeństwa Anglii XVIII w. podczas sesji izby lordów a na koniec rozczarowanie złem świata, arystokratów, który wyśmiewa z pogardą i odrzuca. Momentami książka na prawdę trzyma w napięciu. Akcja jest jednak poprzeplatana opisami z nagromadzeniem tak wielu nieistotnych i nieciekawych szczegółów, że momentami trzeba woli postanowienia, aby kontynuować czytanie. Wydane dość drobnym drukiem okazuje się znacznie dłuższe do przeczytania niż wygląda, tak co najmniej dwukrotnie.