Katedra Marii Panny w Paryżu

Dla mnie jej czytanie było męką. Warto zauważyć, że książka jest z XIX wieku i jest napisana cholernie ciężkim językiem. Ja czytając ,,Katedrę” robiłem sobie mijanki w stronach i rozdziałach. Jedyne co przeczytałem bez mijanek to moment, w którym Esmeralda poznaje swoją matkę.
Książka jest bardzo trudna w czytaniu, ale fabuła jest świetna.

Dla mnie jej czytanie było męką. Warto zauważyć, że książka jest z XIX wieku i jest napisana cholernie ciężkim językiem. Ja czytając ,,Katedrę” robiłem sobie mijanki w stronach i rozdziałach. Jedyne co przeczytałem bez mijanek to moment, w którym Esmeralda poznaje swoją matkę.
Książka jest bardzo trudna w czytaniu, ale fabuła jest świetna.

Dla mnie wybitna. Choć z klasyką jest już tak że to co trafia do jednych do innych nie i na odwrót. Nie wiem czy człowiek jest w stanie przeczytać wszystkie książki , które na to zasługują. Ja jednak cieszę się, że trafiłam na tą pozycję. Do książek Hugo zabieram się już od dawna tym bardziej się cieszę, że się udało. Nie jest to książka którą przeczytałam "od tak" w kilka wieczorów. Mimo masy problemów dnia codziennego, podczas czytania nie uciekały mi myśli- co dla mnie jest kluczowe w ocenie - książka po prostu "wciąga". Oczywiście Esmeralde poznałam jako mała dziewczynka w Disneyowskiej bajce ,jednak po za ogólnym zarysem nie wiele pamiętałam z tej historii - i dobrze! Mogłam poznać tą historię na nowo. Brawo za treść , za język , za zakończenie, za opisy, które choć są często męczące jakoś mnie nie drażniły. Polecam. Miłość jest ślepa, okrutna i piękna w jednym .

Dla mnie wybitna. Choć z klasyką jest już tak że to co trafia do jednych do innych nie i na odwrót. Nie wiem czy człowiek jest w stanie przeczytać wszystkie książki , które na to zasługują. Ja jednak cieszę się, że trafiłam na tą pozycję. Do książek Hugo zabieram się już od dawna tym bardziej się cieszę, że się udało. Nie jest to książka którą przeczytałam "od...

Pierwsze strony mało wciągające, ale potem następuje pełny wybuch literackiego geniuszu Hugo. Mnogość wątków i postaci zupełnie odbiegających od animacji Disneya "Dzwonnik z Notre Dame". Wspaniała powieść, doskonale przetłumaczona przez Hannę Szumańską-Gross. Nie ma i nie będzie już takich powieści.

Pierwsze strony mało wciągające, ale potem następuje pełny wybuch literackiego geniuszu Hugo. Mnogość wątków i postaci zupełnie odbiegających od animacji Disneya "Dzwonnik z Notre Dame". Wspaniała powieść, doskonale przetłumaczona przez Hannę Szumańską-Gross. Nie ma i nie będzie już takich powieści.

Do słynnej powieści podchodziłam trochę jak pies do jeża ze względu na moją wielką miłość do disneyowskiej adaptacji. Bałam się, że może ona w jakiś sposób ucierpieć po przeczytaniu „Dzwonnika”. Jednak książka spełniła moje wysokie oczekiwania.

Historia jest przepiękna i bezgranicznie smutna. Jeśli bajka z 1996 r. łamie serce, to książka je po prostu rozszarpuje. Uwrażliwia na piękno niewidoczne z zewnątrz, daje głos wyrzutkom społecznym, niechcianym i niekochanym. Kompletnie zniszczyła mnie emocjonalnie - ale czy nie dlatego właśnie czytamy?

Do słynnej powieści podchodziłam trochę jak pies do jeża ze względu na moją wielką miłość do disneyowskiej adaptacji. Bałam się, że może ona w jakiś sposób ucierpieć po przeczytaniu „Dzwonnika”. Jednak książka spełniła moje wysokie oczekiwania.

Historia jest przepiękna i bezgranicznie smutna. Jeśli bajka z 1996 r. łamie serce, to książka je po prostu rozszarpuje....

Nie porwała mnie ta książka. W mojej opinii, bardzo nierówna. Kreacja bohaterów, zasługuje na pochwałę, ale sama historia i fabuła wręcz przeciwnie. Czytanie przypomina nieudaną przejażdżkę samochodem, to nie komfortowy rejs po ulicach Paryża, a męcząca włóczęga. Wprawdzie można się zatrzymać, i nieco pozwiedzać Paryż, ale postoje są za długie, nużące i smętne. Autor coś na bąknął o społecznej problematyce, teoretyzował o sztuce, religii, przemianach kulturowo - społecznych, ale to wszystko było sypkie jak piaszczysta wydma. Grzęzłem w tym piachu.

Doceniam natomiast fakt, że książkę, autor napisał w wieku 28 lat, mimo wszystko czuć w tej książce pisarski talent, autor musiał twórczo dojrzeć do wybitnych "Nędzników"

Nie porwała mnie ta książka. W mojej opinii, bardzo nierówna. Kreacja bohaterów, zasługuje na pochwałę, ale sama historia i fabuła wręcz przeciwnie. Czytanie przypomina nieudaną przejażdżkę samochodem, to nie komfortowy rejs po ulicach Paryża, a męcząca włóczęga. Wprawdzie można się zatrzymać, i nieco pozwiedzać Paryż, ale postoje są za długie, nużące i smętne. Autor coś na...

Nie wiem, czy nie zrobiła na mnie większego wrażenia niż „Nędznicy”.
Wtedy, kiedy ją czytałam, tego rodzaju literatura bardzo mocno na mnie działała.
Te plastycznie przedstawione warstwy paryskiego społeczeństwa, dramaturgia wydarzeń budowała napięcie i działała na wyobraźnię. Przeżywałam wraz z bohaterami - wyrzutkami, ich ciężki i naznaczony cierpieniem los.
Ale ani do „Nędzników”, ani do „Katedry…” już potem nie wracałam, tak jak na przykład do powieści Tołstoja, do których od czasu do czasu mnie jednak ciągnie.
Wydaje mi się, że powrót po latach do Hugo mnie rozczaruje i że obydwie powieści będą tchnąć ckliwym sentymentalizmem.
I chyba trochę podświadomie boję się je strącić z mojego literackiego podium.

Nie wiem, czy nie zrobiła na mnie większego wrażenia niż „Nędznicy”.
Wtedy, kiedy ją czytałam, tego rodzaju literatura bardzo mocno na mnie działała.
Te plastycznie przedstawione warstwy paryskiego społeczeństwa, dramaturgia wydarzeń budowała napięcie i działała na wyobraźnię. Przeżywałam wraz z bohaterami - wyrzutkami, ich ciężki i naznaczony cierpieniem los.
Ale ani do...

Nie dalem rady... chociaz bardzo chcialem. Moze francuzi to jakos trawia. Dla mnie to jakis infantylny styl i postacie dziwaczne, o samym Paryzu tez niewiele wiem.
Lektor audiobuka tez nie bardzo chwytliwy.
No nic, moze kiedys... na razie do kasacji.

Nie dalem rady... chociaz bardzo chcialem. Moze francuzi to jakos trawia. Dla mnie to jakis infantylny styl i postacie dziwaczne, o samym Paryzu tez niewiele wiem.
Lektor audiobuka tez nie bardzo chwytliwy.
No nic, moze kiedys... na razie do kasacji.

Wspaniała. Nie mogłam się oderwać.

Wspaniała. Nie mogłam się oderwać.

8,5/10
To moja pierwsza powieść Hugo, i po jej lekturze wiem, że nie ostatnia. Klasa, styl, prowadzenie akcji, niby tak spokojne, powolne, niespieszne, a jednak nie można się czasem oderwać, czeka się na finał. Krasomówczość Hugo, opisy czasem byle czego - a tak obrazowe i wciągające. Jeden z moich ulubionych autorów.

8,5/10
To moja pierwsza powieść Hugo, i po jej lekturze wiem, że nie ostatnia. Klasa, styl, prowadzenie akcji, niby tak spokojne, powolne, niespieszne, a jednak nie można się czasem oderwać, czeka się na finał. Krasomówczość Hugo, opisy czasem byle czego - a tak obrazowe i wciągające. Jeden z moich ulubionych autorów.

Klasyczna powieść Wiktora Hugo, francuskiego pisarza epoki romantyzmu, w Polsce głównie kojarzonego z filmu animowanego Dzwonnik z Notre Dame, który luźno nawiązuje do Katedry Marii Panny. Autor pisał tę książkę w wieku 28 lat w czasie tzw. rewolucji lipcowej, która wpłynęła w pewien sposób na zawartą treść.

Oś wydarzeń stanowi poruszająca i dziwaczna historia miłosna, ale czasami można odnieść wrażenie, że jest ona tylko tłem dla ukazania realiów późnego średniowiecza we Francji, głównie z perspektywy mieszczan Paryża. W powieści znajdziemy również m.in. plastyczne opisy miasta, budynków, pouczające refleksje filozoficzne, ciekawych i niejednoznacznych bohaterów, krytykę różnych patologii nękających pospólstwo np. ułomności wymiaru sprawiedliwości i obłudy duchowieństwa.

Podsumowując, powieść czytało mi się bardzo dobrze, zdarzyło mi się przy niej śmiać i uronić łzę. Już dawno nie czułem się tak zaangażowany w to, co czytam. Myślę, że wiele osób może znaleźć coś ciekawego i wartościowego w tej lekturze, mi się podobało wszystko, dlatego daję 10.

Klasyczna powieść Wiktora Hugo, francuskiego pisarza epoki romantyzmu, w Polsce głównie kojarzonego z filmu animowanego Dzwonnik z Notre Dame, który luźno nawiązuje do Katedry Marii Panny. Autor pisał tę książkę w wieku 28 lat w czasie tzw. rewolucji lipcowej, która wpłynęła w pewien sposób na zawartą treść.

Oś wydarzeń stanowi poruszająca i dziwaczna historia miłosna, ale...