Katedra Marii Panny w Paryżu

Historię dzwonnika z Notre Dame znałam jedynie z bajki Disneya tak innej - równie pięknej jak powieść - choć o innego rodzaju pięknie tutaj mówię. Ta powieść jest długa, chwilami ciążąca, inteligentna, a co najważniejsze przejmująco smutna. Mamy tutaj przedstawioną historię splątanych ze sobą nieszczęśliwą miłością postaci, ich losów, wzlotów i upadków, przeplatanych opisami i rozważaniami autora na temat architektury, Paryża jako kolebki cywilizacji, znaczenia druku, dopełniających nam cały obraz historii rozgrywającej się na kartach powieści. Każde zdanie miało sens, a ja chłonęłam je bezbronnie i myślałam tylko o tym, żeby nie stracić choćby jednej myśli przelanej przez autora dla czytelników. Nie uważam, żeby tak książka była doskonała, bo nie jest, jednak poruszyła we mnie kilka strun, na których dawno nikt nie zagrał. Nie często mi się zdarza, żebym uroniła łzę w trakcie czytania, a ta pozycja sprawiła, że zdarzył się ten mały cud w moim małym wszechświecie.

Historię dzwonnika z Notre Dame znałam jedynie z bajki Disneya tak innej - równie pięknej jak powieść - choć o innego rodzaju pięknie tutaj mówię. Ta powieść jest długa, chwilami ciążąca, inteligentna, a co najważniejsze przejmująco smutna. Mamy tutaj przedstawioną historię splątanych ze sobą nieszczęśliwą miłością postaci, ich losów, wzlotów i upadków, przeplatanych...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Nie wiem, czy jest to najlepsza powieść Hugo, ale na pewno najprzystępniejsza ze wszystkich, które czytałam: krótsza i bardziej zwarta niż "Nędznicy" czy "Człowiek śmiechu". Przygodę z tym pisarzem warto więc na pewno zacząć właśnie od "Katedry".
Przeczytałam tę książkę po raz drugi po jakichś dziesięciu czy dwunastu latach i chyba spodobała mi się jeszcze bardziej niż za pierwszym razem.
Powieść rzeczywiście stanowi swego rodzaju pomnik katedry Notre Dame - nie tylko ze względu na pełen uwielbienia panegiryk, który Hugo wygłasza na jej cześć, ale też ze względu na strukturę całej książki. Hugo znakomicie dawkuje ironię, groteskę, wzniosłość i tragizm. Postaci są niejednoznaczne, przytłaczająco samotne, a popycha je nieubłagana moc przeznaczenia-ananke. Fabuła to nieustanna gra pozorów i brzemiennych w skutki omyłek. Piękno i brzydota, dobro i zło, chęć pomocy, egoizm i zachłanność, miłość, żądza i nienawiść - wszystko splata się w jedną całość, faktycznie jak w gotyckiej katedrze.

Nie wiem, czy jest to najlepsza powieść Hugo, ale na pewno najprzystępniejsza ze wszystkich, które czytałam: krótsza i bardziej zwarta niż "Nędznicy" czy "Człowiek śmiechu". Przygodę z tym pisarzem warto więc na pewno zacząć właśnie od "Katedry".
Przeczytałam tę książkę po raz drugi po jakichś dziesięciu czy dwunastu latach i chyba spodobała mi się jeszcze bardziej niż za...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Bardzo długo zbierałam się do tej książki, stała na mojej półce wiele długich miesięcy zakurzona ale nie zapomniana. Powiem szczerze, bałam się jej czytać, za dziecka uwielbiałam "Dzwonnika z Notre Dame", to jedna z moich ulubionych bajek dzieciństwa. Wróciłam i do niej po latach, tuż przed lekturą, żeby sprawdzić czy to już czas na pogrzebanie swego dzieciństwa czy jednak dać sobie jeszcze trochę czasu. Koniec końców dałam książce szansę, autora znałam i nie spodziewałam się zawodu literackiego, za to spodziewałam się łez na końcu, łzy nastąpiły.
Książkę czyta się inaczej niż współczesne twory literackie, akcja rozwija się stopniowo jest często przerywana barwnymi opisami zarówno średniowiecznego Paryża, jak i szerszej architektury i sztuki. Opisami krwiożerczego tłumu nastawionego na rozlew krwi każdego kto jest choć trochę "inny", sądami miejskimi i praworządnością panującą wówczas w mieście, zarówno tą odgórną i usankcjonowaną jak i tą wymierzaną przez społecznych wyrzutków.
No cóż zakończenie jest skrajnie różne od bajkowego, powiedzmy sobie szczerze, jeśli szukacie szczęśliwego zakończenia to nie jest to dobry kierunek. Jeżeli zależy wam na cudownych opisach przestrzeni i człowieczej duszy, które pomimo upływu czasu nie stały się w jakikolwiek sposób nieaktualne, to jest to pozycja którą polecam z całego serca.

Bardzo długo zbierałam się do tej książki, stała na mojej półce wiele długich miesięcy zakurzona ale nie zapomniana. Powiem szczerze, bałam się jej czytać, za dziecka uwielbiałam "Dzwonnika z Notre Dame", to jedna z moich ulubionych bajek dzieciństwa. Wróciłam i do niej po latach, tuż przed lekturą, żeby sprawdzić czy to już czas na pogrzebanie swego dzieciństwa czy jednak...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Przy wyborze tej książki nastawiałam się na literacką ucztę. I taką otrzymałam. Choć nie będę ukrywała, nie jest to literatura łatwa w odbiorze. Akcję spowalnia mnogość opisów miejsc, budynków, widoków, sytuacji. Delektowałam się tymi opisami, to było jak malowanie słowem. Rozwijająca się z wolna akcja wciągała, zaskakiwała i nabierała tempa. Bohaterowie zdumiewali wyrazistością, a ich losy wywoływały we mnie duże emocje czytelnicze. Nie zapomnę tragicznych postaci Esmeraldy, Quasimodo, ale również Febusa czy Frollo. Zakończenie powieści, na każdej płaszczyźnie tragiczne, nie przypuszczałam,że będzie się aż tak różniło od popularnej, lekkiej wersji bajkowej.
Nie żałuję kilku wieczorów poświęconych tej powieści. Czytałam ją niespiesznie, słuchając w tle musicalu Notre-Dame de Paris – połączenie obu gwarantuje niezapomniane przeżycia

Przy wyborze tej książki nastawiałam się na literacką ucztę. I taką otrzymałam. Choć nie będę ukrywała, nie jest to literatura łatwa w odbiorze. Akcję spowalnia mnogość opisów miejsc, budynków, widoków, sytuacji. Delektowałam się tymi opisami, to było jak malowanie słowem. Rozwijająca się z wolna akcja wciągała, zaskakiwała i nabierała tempa. Bohaterowie zdumiewali...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

świetne do czytania do obrazowania, wiele erudycyjnych rzeczy opisy średniowiecznego przedstawienia sądu miejskiego i "sądu" żebraków, bardzo wiele o alchemii i obyczajowości, architekturze. To jedna z kanonu lektur.

świetne do czytania do obrazowania, wiele erudycyjnych rzeczy opisy średniowiecznego przedstawienia sądu miejskiego i "sądu" żebraków, bardzo wiele o alchemii i obyczajowości, architekturze. To jedna z kanonu lektur.

Pokaż mimo to

Moje drugie podejście do "Katedry Marii Panny". Za pierwszym razem niestety szybko poległam i porzuciłam czytanie z racji długich opisów.
Stwierdziłam, że jednak dam tej pozycji drugą szansę i tym razem czytało mi się dużo przyjemniej i łatwiej. Możliwe, że trafiłam na odpowiedni moment, dojrzałam do książki lub/i trafiłam na dobre tłumaczenie pani Hanny Szymańskiej-Gross. Opisy mogłyby być krótsze, jednakże nie przeszkadzały mi już tak bardzo. Doceniam autora za bogate słownictwo i szczegółowe oddanie XV-wiecznego Paryża.
Sama historia była mi znana z bajki Disneya, która jest miła i przyjemna, dostosowana do dzieci. Jednak historia Qwasimodo, Esmeraldy i Frolla jest dużo bardziej skomplikowana i mroczna. Bohaterowie są targani namiętnościami i muszą sobie z nimi radzić w okrutnym świecie. Niezwykle smutna historia, która skłania do przemyśleń.

Moje drugie podejście do "Katedry Marii Panny". Za pierwszym razem niestety szybko poległam i porzuciłam czytanie z racji długich opisów.
Stwierdziłam, że jednak dam tej pozycji drugą szansę i tym razem czytało mi się dużo przyjemniej i łatwiej. Możliwe, że trafiłam na odpowiedni moment, dojrzałam do książki lub/i trafiłam na dobre tłumaczenie pani Hanny...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Po kilku rozczarowujących ebookach postanowiłem sięgnąć po twórczość Autora jednej z moich ulubionych książek. Z lektury jestem zadowolony - czytanie Victora Hugo jest niczym rozmowa z inteligentnym człowiekiem - nie sposób przejść obojętnie bądź się nudzić. Hugo to zawsze Hugo - uważny obserwator serc ludzkich i przemian społecznych, stojący na straży wartości, które bledły w XV wieku, kiedy toczyła się akcja tej powieści, bledły w wieku XIX, gdy ją pisał i bledną dzisiaj, kiedy czytam ją ja.

Katedra Marii Panny w Paryżu to książka bezwzględna. Jazda bez trzymanki od komedii po tragedię. Jest to dla mnie o tyle zaskakujące, że Quasimodo dotychczas kojarzył mi się przede wszystkim z kreskówką Walta Disneya z lat 90-tych, więc nigdy bym nie przypuszczał, że okaże się on bohaterem powieści tak przepełnionej beznadzieją, że się to zwyczajnie nie mieści w głowie. Dlatego z ciekawością sięgnę również po bajkę, aby przekonać się, jak wiele z tego, co Hugo napisał rzeczywiście w niej ukazano. Sięgając po Katedrę nie wiedziałem, że kryje ona historię Dzwonnika i Esmeraldy i bardzo dobrze, bo gdybym wiedział to bym nie zaczął jej czytać, spodziewając się historii na miarę bajki dla dzieci.

Tyle o samej książce, dalej będzie jeszcze trochę o technicznej stronie ebooka.

W jednej z poprzednich recenzji pisałem o rażących błędach, jakie powstają tworzeniu elektronicznych treści. I tutaj niestety jest podobnie - na nieco mniejszą skalę, ale jednak. Z tym, że nie mówimy już o książce początkującej, prawie anonimowej autorki, ale o klasyce literatury. I to boli.

Ten ebook nie został poddany korekcie - wiem to, bo to widać gołym okiem. Wystarczy wspomnieć, że "Plac Greve", którego środkowa litera posiada kreseczkę nad "e" i nie występuje w polskim języku, w tekście pojawia się w kilku różnych - błędnych, absurdalnych i żałosnych - wersjach. Nie znam technologii tworzenia ebooków z asortymentu Empik Go, ale dla mnie wygląda to mniej więcej tak, jakby program próbował stworzyć tekst w oparciu o źródło o innym sposobie kodowania. I kiedy program nie potrafi rozszyfrować jakiejś litery to tworzy taką, która wydaje mu się podobna. I w ten sposób np. "e" z kreseczką u góry może zostać zastąpione przez zwykłe "e" lub np. poprzez "ć". I to jest tragiczne. Ale nie to jest jeszcze najgorsze.

Najgorsze jest to, że niewielu to obchodzi. Bo po co? Przecież można się domyślić o jakie słowo chodzi, nie?

NIE.
NIE MOŻNA.

Nie można, bo jak czytam coś takiego to czuję się jakby ktoś pluł mi w twarz. Ja wiem, że żyjemy w czasach, gdzie ilość > jakość, a jakość = absolutne minimum + nic poza tym, ale tylko tak dalej, a wszystko przestanie się liczyć.

I o tym również jest ta książka - o regresie, który postępuje od wieków...

Po kilku rozczarowujących ebookach postanowiłem sięgnąć po twórczość Autora jednej z moich ulubionych książek. Z lektury jestem zadowolony - czytanie Victora Hugo jest niczym rozmowa z inteligentnym człowiekiem - nie sposób przejść obojętnie bądź się nudzić. Hugo to zawsze Hugo - uważny obserwator serc ludzkich i przemian społecznych, stojący na straży wartości, które...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Ciężko mi opisać, na ilu poziomach "Katedra..." Victora Hugo jest wspaniała. Ale spróbuję choć w skrócie wyrazić swój zachwyt nad tą książką, którą czytałam już dwa razy w przeciągu 10 lat i za każdym razem wprawia mnie w osłupienie.

Po pierwsze - język, jakim została napisana. Jest on bogaty, czasami kwiecisty, ale nie do przesady. Czytając nawet zwykłe opisy można zachwycić się błyskotliwością pewnych stwierdzeń, porównań, subtelnych metafor. Jednocześnie czytelnik nie czuje się tym wszystkim przytłoczony. Nie ukrywam, że dla mnie ogromne znaczenie miało również to, że historia została opowiedziana z dużym humorem, bardzo subtelnym i delikatnym. Z drugiej strony, Hugo bardzo zręcznie potrafił przejść od humorystycznych części opowieści do tych najbardziej mrocznych i tragicznych.

Po drugie - bohaterowie. Hugo, pomimo, że swoje postaci umieścił w świecie ocierającym się prawie o baśniowość, nie popadł w schemat i stworzył pełnokrwistych bohaterów. Właściwie nie ma tam postaci wyłącznie pozytywnych, ani skrajnie negatywnych. Każda z nich "ma coś za uszami" i nawet Esmeralda, która jest uosobieniem niewinności (a zarazem też głupoty), ostatecznie pełni rolę femme fatale, sprowadzającej nieszczęście na bohaterów. O archidiakonie Frollo nawet nie muszę wiele pisać (zawsze boleję nad tym, jak jest on niesprawiedliwie traktowany przez wszystkie filmowe adaptacje). Jest to drobiazgowo i z konsekwencją zbudowana postać, która intryguje i budzi mieszane emocje, od współczucia do wstrętu. Hugo nie bał się pobawić w psychologię i trzeba przyznać, wyszło mu to bardzo dobrze.

Po trzecie - historia. Urzekająca jest prostota tej opowieści, właściwie nie ma w niej zbyt wielu zwrotów akcji. W sumie "Katedra" byłaby dużo cieńsza, gdyby nie dygresje autora (o nich wspomnę później). Mimo wszystko historia wciąga, chce się wiedzieć co stanie się dalej, poszczególne wątki układają się w całość. Jednocześnie charakterystyczne elementy tej opowieści: średniowieczny Paryż, postać garbusa zamkniętego w katedrze, królestwo żebraków i ksiądz parający się kabałą – to wszystko sprawia wrażenie, że Hugo nie opowiada autorskiej historii, ale przedstawia własnymi słowami jakąś dawno zapomnianą baśń.

Po czwarte – „Katedra” należy do tych wyjątkowych książek, w których dygresje autora i szczegółowe opisy nie męczą, a stanowią ważne elementy powieści. Pomimo, iż wstrzymywały one akcję (trzeba przyznać, że Hugo nie potrafił subtelnie stosować w swoich powieściach suspensu), czytałam te fragmenty z prawdziwą przyjemnością. Widać było, że ten człowiek naprawdę ma coś do powiedzenia. Z kolei szczegółowe opisy średniowiecznego Paryża były świadectwem niewątpliwie tytanicznej pracy Hugo, który musiał zapoznać się z historią i architekturą miasta w XV wieku. Dzięki jego drobiazgowym opisom, książka zyskuje niesamowity klimat. Po przeczytaniu „Katedry”, kiedy sięgałam do książki, której akcja dzieje się w Paryżu, mogłam w łatwy sposób wyobrazić sobie miejsce akcji – tak bardzo szczegółowo Hugo zapoznał mnie z tym miastem.

Jednym słowem, polecam. „Katedra” należy do ścisłej czołówki moich ulubionych powieści. Zdaję sobie sprawę, że nie traktuje ona o wielkich problemach społecznych, moralnych, czy politycznych. Jednak baśniowy urok historii oraz piękny język, jakim została opisana, niezmiennie mnie urzeka.

Ciężko mi opisać, na ilu poziomach "Katedra..." Victora Hugo jest wspaniała. Ale spróbuję choć w skrócie wyrazić swój zachwyt nad tą książką, którą czytałam już dwa razy w przeciągu 10 lat i za każdym razem wprawia mnie w osłupienie.

Po pierwsze - język, jakim została napisana. Jest on bogaty, czasami kwiecisty, ale nie do przesady. Czytając nawet zwykłe opisy można...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Victor Hugo to bardzo inteligentny pisarz (a w XIXw to wcale nie takie oczywiste). Książka jest przemyślana w swej konstrukcji. Moja opinia jest jednak taka, że zdecydowanie bliżej tej książce do powieści przygodowo-miłosnej niż do rozważań społecznych.
Jedna gwiazdka za postać moczymordy Jana Frollo. Z opisami architektury Hugo trochę przesadził, szczególnie z opisem tego jakie dachy widać z wieży katedry, ale domyślam się że mogły to być rozdziały pierwotnie usunięte z wydania.

Victor Hugo to bardzo inteligentny pisarz (a w XIXw to wcale nie takie oczywiste). Książka jest przemyślana w swej konstrukcji. Moja opinia jest jednak taka, że zdecydowanie bliżej tej książce do powieści przygodowo-miłosnej niż do rozważań społecznych.
Jedna gwiazdka za postać moczymordy Jana Frollo. Z opisami architektury Hugo trochę przesadził, szczególnie z opisem tego...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Jest Quasimodo, brzydki dzwonnik wychowany przez archidiakona Frollo. Frollo wierzy, że kocha Esmeraldę, piękną cygankę. Cyganka z kolei kocha przystojnego kapitana straży Febusa, który jest już zaręczony z inną. Brzmi jak pomysł na kiepską telenowelę, ale ta książka to dużo więcej. To niezwykle klimatyczny opis średniowiecznego Paryża oraz Katedry Notre Dame. To pięknie opowiedziana historia o miłości, pożądaniu i chorej fascynacji. To wiele dygresji autora, mnóstwo wątków pobocznych łączących się w misterną całość. To bohaterowie, niezwykle prawdziwi, choć niekiedy lekko przerysowani. Wyśmienicie bawiłam się podczas lektury, choć przyznaję, że niektóre fragmenty lekko mnie nudziły.

Jest Quasimodo, brzydki dzwonnik wychowany przez archidiakona Frollo. Frollo wierzy, że kocha Esmeraldę, piękną cygankę. Cyganka z kolei kocha przystojnego kapitana straży Febusa, który jest już zaręczony z inną. Brzmi jak pomysł na kiepską telenowelę, ale ta książka to dużo więcej. To niezwykle klimatyczny opis średniowiecznego Paryża oraz Katedry Notre Dame. To pięknie...

więcej

mniej

Pokaż mimo to