Katedra Marii Panny w Paryżu

Katedra Marii Panny w Paryżu to powieść wymagająca. Bardzo dużą część utworu stanowią opisy. Wiktor Hugo przykłada ogromną wagę do przedstawienia średniowiecznego Paryża, całej jego zgnilizny, ciemnoty mieszkańców, ale też piękna ukrytego w zakamarkach miasta. Dla mnie osobiście na początku było to dosyć przytłaczające i dlatego na jakiś czas odłożyłam tę książkę. Drugie podejście było już zdecydowanie bardziej udane. Uważam, że ta powieść to arcydzieło. Zatraciłam się w niej. Właśnie dzięki tym opisom mogłam wczuć się w klimat Paryża, zagubić się w jego uliczkach, węðrować po zakamarkach Katedry Marii Panny, czuć chłód jej murów. Z ukrycia obserwować tragiczne losy głównych bohaterów. Utwór dopracowany w każdym calu. Polecam ogromnie.

Katedra Marii Panny w Paryżu to powieść wymagająca. Bardzo dużą część utworu stanowią opisy. Wiktor Hugo przykłada ogromną wagę do przedstawienia średniowiecznego Paryża, całej jego zgnilizny, ciemnoty mieszkańców, ale też piękna ukrytego w zakamarkach miasta. Dla mnie osobiście na początku było to dosyć przytłaczające i dlatego na jakiś czas odłożyłam tę książkę. Drugie...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Piękna historia na długo zostająca z czytelnikiem <3. Książka naprawdę wciągająca, poruszająca i budząca wszystkie, w tym ambiwalentne emocje.

Piękna historia na długo zostająca z czytelnikiem <3. Książka naprawdę wciągająca, poruszająca i budząca wszystkie, w tym ambiwalentne emocje.

Pokaż mimo to

Victor Hugo należy do moich ulubionych pisarzy i choć za arcydzieło uważam "Nędzników", opowieść o Quasimodo i pięknej Esmeraldzie, nadal mnie wzrusza.
Żałuję jedynie, że nie zobaczyłam katedry przed pożarem, bo o tym marzyłam, właśnie, po tej lekturze,.

Victor Hugo należy do moich ulubionych pisarzy i choć za arcydzieło uważam "Nędzników", opowieść o Quasimodo i pięknej Esmeraldzie, nadal mnie wzrusza.
Żałuję jedynie, że nie zobaczyłam katedry przed pożarem, bo o tym marzyłam, właśnie, po tej lekturze,.

Pokaż mimo to

Niedoczytane.

Niedoczytane.

Pokaż mimo to

“Katedra Marii Panny w Paryżu” to przede wszystkim dzwonnik Quasimodo, jego posępny protektor archidiakon Frollo, kapitan Febus i piękna cyganka Esmeralda. Ale powieść to o wiele więcej niż ta powszechnie znana, tragiczna historia. Victor Hugo roztacza przed czytelnikami panoramę piętnastowiecznego Paryżą, a w jego centrum wznosi się katedra Notre Dame, pomnik sztuki i niewzruszony świadek zachodzących przemian, na którym czas, rewolucje i ręka ludzka pozostawiły swój niezatarty ślad.

Ostatnie wydarzenie, które miało miejsce w Paryżu sprawia, że głos autora wydaje się dziś bardziej aktualny niż jeszcze kilka lat temu, niż kiedykolwiek przypuszczalnie; jego słowa z przedmowy o przemijaniu, nieomal prorocze. Konieczność odbudowy Notre Dame dzieli znawców sztuki i architektów na dwa obozy - na tych, którzy uznają wierne jej odtworzenie za jedyne słuszne rozwiązanie oraz na zwolenników nowatorskich rozwiązań, które tchną w jej mury nowe życie, by mogła wkroczyć wielka i nieśmiertelna w przyszłość. Co pisarz miałby do powiedzenia na ten temat nie musimy sobie wyobrażać.

Hugo staje na straży nietykalności zabytków. Ingerowanie w nie dłutem i kielnią rozpatruje w kategoriach profanacji zwiastującej upadek estetyki i architektury jako sztuki. Bezrefleksyjnemu traktowaniu sztuki średniowiecznej, wyburzaniu tego dziedzictwa w imię pustej nowoczesności czy naśladownictwu mówi stanowcze nie. Wiele miejsca poświęca estetyczno-artystyczno-historycznym przemyśleniom, dzięki czemu książka zyskuje dodatkową, znaczną wartość. Na ile ma rację i czy prezentowany fatalizm jest słuszny to zdecydowanie kwestia pod zaciętą dyskusję. Z pewnością znajdą się chętni do jej podjęcia.

Książka sprawiła, że kolejny raz (któryż to z kolei?) zakochałam się w tej historii. Jest piękna, tragiczna, wzruszająca, niezapomniana. Można w niej przepaść.

“Katedra Marii Panny w Paryżu” to przede wszystkim dzwonnik Quasimodo, jego posępny protektor archidiakon Frollo, kapitan Febus i piękna cyganka Esmeralda. Ale powieść to o wiele więcej niż ta powszechnie znana, tragiczna historia. Victor Hugo roztacza przed czytelnikami panoramę piętnastowiecznego Paryżą, a w jego centrum wznosi się katedra Notre Dame, pomnik sztuki i...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Parę miesięcy temu, po pożarze katedry Notre-Dame, obiecałam sobie, że przeczytam oryginalną historię o słynnym dzwonniku. I ten czas wreszcie nadszedł, a ja, która dotychczas znałam jedynie disneyowską wersję tej opowieści, mogę kręcić tylko z niedowierzaniem głową, jak bardzo ta bajka różni się od oryginału Wiktora Hugo.

Fabułę chyba każdy mniej więcej zna - albo tylko tak mu się wydaje. Zacznijmy więc od początku - wszystko zaczyna się od święta błaznów, a pierwszym ważnym bohaterem, jakiego poznajemy i którego losy śledzimy przez sporą część książki, jest... Piotr Gringoire. A któż to taki, zapytacie. Otóż, poeta, który wystawiał sztukę na cześć zaślubin jakiejś księżniczki (mniejsza z tym, jakiej, bo to nieważny szczegół), a która to sztuka została, ku przerażeniu mężczyzny, brutalnie przerwana przez wybory papieża błaznów. W ten sposób poznajemy również Quasimodo - jednak bierze on udział w konkursie z premedytacją, a w dodatku w jego sercu jest pełno nienawiści dla ludu Paryża (nie ma tu też żadnego obrzucania dzwonnika pomidorami, to kompletnie inna scena i inne okoliczności, i nie pomidory, tylko bicze!). Potem znowu towarzyszymy Gringoire'owi, ten zaś ma tego dnia wyjątkowego pecha i nabawia się nie lada kłopotów. Z opresji ratuje go Esmeralda... i zostaje jego żoną.

Tego się nie spodziewaliście, prawda? A to dopiero początek. Właściwie to żaden z bohaterów książki nie ma takiego charakteru, jak w bajce Disneya, wszyscy są kompletnie inni. Zaczynając od Quasimodo, który początkowo był człowiekiem pełnym nienawiści w sercu (w dodatku głuchym od dzwonienia), a który powoli się zmienia dopiero po tym, jak ktoś okaże mu litość, na Febusie skończywszy.

Dlatego też powiem może, co mnie zaskoczyło w bohaterach. Weźmy sobie np. Klaudiusza Frollo - w bajce sędziego, który chce wytępić Cyganów, jednocześnie czując pożądanie do jednej z nich, w książce księdza, który żadnej antycygańskiej misji właściwie nie ma. Jest jednak ogromna namiętność, jaka w nim siedzi, a przed którą początkowo się broni - dylemat księdza, który się zakochał i nie może sobie z tym poradzić. Poznajemy też historię życia tego bohatera, na początku nawet możemy poczuć do niego sympatię (bo to nie on chciał utopić małego Quasimodo, tylko uratował go przed spaleniem na stosie) i współczucie; potem jednak zamienia się w potwora, a nam zostaje już tylko wstręt i obrzydzenie. Zdecydowanie jest to postać nie czarna i nie biała; są w niej zawarte wszystkie odcienie szarości.

Skoro już jesteśmy przy Esmeraldzie - u Disneya jest silną i niezależną mistrzynią ciętej riposty, w książce zaś jest taka miałka i bez charakteru... Nie grzeszy inteligencją, właściwie jedyną rzeczą z ikrą, jaką zrobiła, było wyciągnięcie sztyletu przed Gringoirem, kiedy ten spodziewał się nocy poślubnej. Poza tą jedną sceną jest bohaterką bierną, nieustannie wpadającą w jakieś kłopoty, z których inni muszą ją ratować, mdlejącą we wszystkich najważniejszych momentach. Jedynym, co może zaofiarować od siebie, jest jej piękne ciało, bo inteligencji jednak jej nieco brakuje. Jest strasznie naiwna, o czym świadczą wszystkie sceny z Febusem.

I tak oto doszliśmy do postaci przystojnego oficera Febusa, który w bajce jest człowiekiem honorowym i prawym, a w książce zwykłą szują, żeby nie nazwać go gorzej. To człowiek, któremu zależy tylko na jednym, a który bardzo łatwo kobietami się nudzi. Jest jak chorągiewka na wietrze. Kiedy się zaręczył, perspektywa ślubu umniejszyła w jego oczach piękno narzeczonej i zaczął przystawiać się do Esmeraldy; kiedy przez to nabawił się kłopotów, nagle odzyskał zainteresowanie narzeczoną (której nie widział już ze dwa miesiące i nie dawał jej żadnych znaków życia). On nawet nie mógł zapamiętać imienia Cyganki, nazywał ją Similar, tłumacząc się tym, że takie długie imiona trudno wbić sobie do głowy...

Cały czas wychodzi mi takie porównanie książki z bajką, jednak po prostu nie mogę się nadziwić, jak bardzo zmieniono charaktery bohaterów. Odchodząc więc w bardziej książkowe klimaty, mam wrażenie, że cała akcja powieści jest jedynie pretekstem do ukazania czytelnikowi XV-wiecznego Paryża, jego mieszkańców, biednych i bogatych - cały przekrój społeczny, od żebraków i nędzarzy aż do osoby króla. W słowach skierowanych do Ludwika XI przez jednego z jego sług (a bardziej doradców) możemy też usłyszeć przepowiednię buntu, rewolucji i zburzenia Bastylii. Bardzo mi to wszystko przypomina "Lalkę" Prusa i ukazany w niej obraz Warszawy i jej ludności; w obu pozycjach mamy dużo opisów miasta, które niektórych mogą co prawda znudzić, mnie jednak bardzo zaciekawiły.

Jest to z pewnością powieść warta przeczytania; choć momentami może być ciężko, nie brakuje tu elementów zabawnych, ani też wzruszających, a nawet wstrząsających. A już końcówka zwala z nóg, nie tego się spodziewałam. I finałowa scena z Gudulą - mistrzowsko opisana. Trzeba trochę czasu poświęcić na tę powieść, ale warto.

https://arnikaczyta.blogspot.com/2019/08/wiktor-hugo-katedra-marii-panny-w-paryzu.html

Parę miesięcy temu, po pożarze katedry Notre-Dame, obiecałam sobie, że przeczytam oryginalną historię o słynnym dzwonniku. I ten czas wreszcie nadszedł, a ja, która dotychczas znałam jedynie disneyowską wersję tej opowieści, mogę kręcić tylko z niedowierzaniem głową, jak bardzo ta bajka różni się od oryginału Wiktora Hugo.

Fabułę chyba każdy mniej więcej zna - albo tylko...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Diabelskie bramy Katedry Notre-Dame

Kucie zostało powierzone kowalowi, który bardzo martwił się, że nie jest w stanie zrobić arcydzieła godnego pięknego kościoła. W ostatni wieczór przed oddaniem pracy biedak wpadł taką rozpacz że poprosił o pomoc samego diabła. Rano duchowny, który przyszedł zobaczyć szkice, znalazł martwego kowala i gotowe bramy z pięknymi ażurowymi wzorami. Mówią, że w piecu nadal płonął jasny płomień, a narzędzia same uderzały w metal, dosłownie unosząc się w powietrzu. Bramy były tak piękne, że pomimo okoliczności produkcji postanowili je zainstalować. Chociaż klucz można było obrócić w zamku dopiero po pokropieniu go wodą święconą. Prawda to albo nie, ale brama Notre-Dame nie przypomina ani na kutej, ani odlanej, i nikt nie był w stanie powtórzyć jej cudownego wzoru.


Arcydzieło, legenda, klasyka w której oddychasz duchem czasu .
Kolejny cud sztuki. Jest jednocześnie książką, symfonią, spektaklem i pomnikiem. Jedna z najbardziej wzruszających historii w literaturze światowej.

Niesamowita pełnia dramatu i subtelnego humoru czyni z książki prawdziwe arcydzieło. Dziwny splot losów głównych bohaterów, tragiczna nieodwzajemniona miłość, namiętność, śmierć, szczerość, fałsz, oddanie, zdrada. Szczegółowe i barwne opisy Paryża XV wieku przenoszą nas w tamtą epokę, wszystko jest tak realistyczne, że wystarczy zamknąć oczy i znaleźć się w tamtym świecie, w tamtej epoce. Wydaje się, że gdybyś był w Paryżu, z łatwością rozpoznałbyś te miejsca, zobaczywszy je chociaż raz. A jaki jest opis samej katedry Notre Dame ... jak gdyby wędrować po majestatycznych salach, można dotknąć ścian. To powieść o miłości. O takiej miłości, która niszczy wszystko, czego dotyka. Niszczy duszę i gubi, nie znalazłszy wyjścia i odpowiedzi staje przekleństwem i najstraszniejszą karą dla serca, w którym żyje. O takiej miłości, która ma nadzieję i wierzy, która gotowa czekać i wybłagiwać u Pana chociażby godzinę, chociażby minutę szczęścia. O takiej miłości, która potulnie kładzie się u nóg tego, komu jest darowana, nie wymagając niczego w zamian. O miłości ślepej, która niczego nie widzi i nie chce widzieć, oprócz swojej błędnej wiary i gorzko za nią płaci.

Książkę tę powinien przeczytać każdy, kto nie wierzy, że dusza może być piękna, nawet jeśli ciało jest brzydkie, a piękne ciało nie oznacza pięknej duszy. Wszystkie wypowiedzi, stare jak świat, przeplatają się na stronach tej wspaniałej powieści, która nie może pozostawić czytelnika obojętnym. Aczkolwiek nie wszystkim spodoba się styl Hugo, nie wszyscy będą chcieli zastanawiać się nad dziełem przez długi czas, ale miłośnikom klasycznej francuskiej prozy i prawdziwej literatury spodoba się.Ta książka jest wyjątkowa ... ma swój styl, własną energię, własną atmosferę ... Nietrywialna fabuła dosłownie cię porywa. Czujesz coś magicznego, niezwykłego.

Era minęła. Quasimodo zniknął. I Katedra zniknęła wraz z nimi - nigdy więcej nie zobaczymy jej prawdziwej twarzy . Dusza jest pusta. Moje serce płacze kroplami krwi. Ale Klasyka będzie żyć wiecznie.

Diabelskie bramy Katedry Notre-Dame

Kucie zostało powierzone kowalowi, który bardzo martwił się, że nie jest w stanie zrobić arcydzieła godnego pięknego kościoła. W ostatni wieczór przed oddaniem pracy biedak wpadł taką rozpacz że poprosił o pomoc samego diabła. Rano duchowny, który przyszedł zobaczyć szkice, znalazł martwego kowala i gotowe bramy z pięknymi ażurowymi...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Jako dziecko zaczynałam od Disneya, później zakochałam się w sztuce teatralnej. Nadszedł czas na przeczytanie książki i zdecydowanie jest to pozycja obowiązkowa. Książka porusza dużo więcej wątków niż wyżej wymienione dzieła kultury. Postacie można poznać dogłębniej, co sprzyja wykreowaniu całkiem innego postrzegania ich przez odbiorcę. Moja dotychczas ulubiona postać przestała być ulubioną, a ulubionym pozostał nikt, bo każdy mnie na zmianę zachwycał i rozczarowywał.

Książka jest absolutnie wartościową pozycją. Pozwala na przyswojenie pewnych norm kulturowych związanych ze średniowiecznym Paryżem, a także zestawia ze sobą dobro i zło, gdzie odbiorcy nasuwa się pytanie, co przyporządkować do której z tych dwóch kategorii. Czy dobro musi iść w parze z naiwnością? Czy kiedy zło triumfuje, to faktycznie świadczy o jego zwycięstwie?

Jako dziecko zaczynałam od Disneya, później zakochałam się w sztuce teatralnej. Nadszedł czas na przeczytanie książki i zdecydowanie jest to pozycja obowiązkowa. Książka porusza dużo więcej wątków niż wyżej wymienione dzieła kultury. Postacie można poznać dogłębniej, co sprzyja wykreowaniu całkiem innego postrzegania ich przez odbiorcę. Moja dotychczas ulubiona postać...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Wreszcie nadrobiłam coś, co powinnam nadrobić już dawno, szczególnie, że uwielbiam bajkę i uważam ją za strasznie niedocenioną.

Myślę, że w szczegółach nie trzeba nikomu tej historii streszczać, ale trzeba przyznać, że kolosalnie się różni w wielu aspektach w porównaniu z wersją Disneya. Nie powiem, którą wersję wolę bardziej, bo jednak i oryginał i bajka mają coś w sobie, co lubię i jedno oraz drugie poruszają trochę inne tematy. Wersja oryginalna jest na pewno smutniejsza, bardziej dramatyczna, a nawet bardziej makabryczna. Ma też więcej poruszonych wątków, a inne wątki rozwija (choćby przeszłość Esmeraldy, Quasia, Klaudiusza).

Przez początek książki trzeba trochę przebrnąć, bo mija jednak sporo czasu nim przejdziemy do znanej nam akcji. Męczyły mnie trochę te opisy Paryża i jakby mnie ktoś spytał, ile z nich zapamiętałam, to odpowiedziałabym szczerze, że nic, ale opisy tego, co ludzie przeżywali, co czuli, to absolutne mistrzostwo. Nawet są tu jakieś humorystyczne wątki i uśmiechnęłam się na niektórych dialogach.

Oryginał jednak rzucił mi nowe światło na postacie.

Kompletnie nie spodziewałam się, że Frollo jest tak mądrym człowiekiem z bogatą historią. I co najważniejsze - w gruncie rzeczy był dobry, ale żądza go skutecznie zniszczyła i uwolniła w nim dotąd wyciszone instynkty. Zdecydowanie wolę go w oryginale. Quasimodo to za to osoba, która przeżywa tu jeszcze większy horror i ma poważne dylematy między tym, po czyjej stronie powinien być i kogo słuchać. W przypadku Febusa ciężko mi się wypowiedzieć, bo autor kreuje go na antagonistę, co jednak nie zmienia faktu, że nie darzę go sympatią.

Ale Esmeralda... Na początku zapowiada się na tak samo sympatyczną, silną postać kobiecą, ale szybko wychodzi z niej ta naiwność, która zaczyna irytować i zadziwiać. Aż w końcu, w pewnej chwili, doszłam do wniosku, że oryginalna Cyganka jest nie tylko niezbyt mądra, ale jest właściwie głupia (no dobra, wyrwało mi się podczas czytania, że jest idiotką na jednej konkretnej stronie) i ta "cudowność" tej postaci w książce kompletnie do mnie przestała przemawiać. Esmeralda w bajce niczego się nie boi, walczy o równość dla wszystkich, staje w obronie słabszych, a Esmeralda książkowa też ma jakieś tam swoje przebłyski, ale jej główne myśli kręcą się wokół Febusa. Jestem nią strasznie zawiedziona.

Jednak ogólnie podsumowując: kto nie miał okazji jeszcze przeczytać - musi koniecznie nadrobić, bo to na pewno jeden z tych klasyków, po które warto sięgnąć.

Wreszcie nadrobiłam coś, co powinnam nadrobić już dawno, szczególnie, że uwielbiam bajkę i uważam ją za strasznie niedocenioną.

Myślę, że w szczegółach nie trzeba nikomu tej historii streszczać, ale trzeba przyznać, że kolosalnie się różni w wielu aspektach w porównaniu z wersją Disneya. Nie powiem, którą wersję wolę bardziej, bo jednak i oryginał i bajka mają coś w...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Ktoś kiedyś umówił się, że pewne książki to tzw. klasyka. I od tego czasu nikt nie odwołał pewnych pozycji z tej listy. "Katedra Marii Panny w Paryżu" Hugo jest dla mnie jedną z takich niedostępnych i nudnych lektur, które podobno są klasyką. Nie mogłem się doczekać końca! Zasypiałem podczas czytania, nudne to strasznie! Autor wchodzi na manowce dygresji, których jest więcej, niż samej treści. Celowo nie wspominam o akcji książki, bo tej w zasadzie nie ma.
W zasadzie chciałem dać 1*, ale za ładne opisy architektury Paryża dokładam jeszcze jedną.

Ktoś kiedyś umówił się, że pewne książki to tzw. klasyka. I od tego czasu nikt nie odwołał pewnych pozycji z tej listy. "Katedra Marii Panny w Paryżu" Hugo jest dla mnie jedną z takich niedostępnych i nudnych lektur, które podobno są klasyką. Nie mogłem się doczekać końca! Zasypiałem podczas czytania, nudne to strasznie! Autor wchodzi na manowce dygresji, których jest...

więcej

mniej

Pokaż mimo to