Moje pierwsze samobójstwo i dziewięć innych opowieści

Nierówne. Świetne opowiadania o spotkaniu w hotelu, genialny rozdział o samotności. Patetyczne i przestylizowane opowiadana o przodkach i ich duchach. Momentami znać geniusz, innymi momentami czuć pijacki bełkot. Standardowo ohydnie seksistowskie podejście do kobiecych bohaterek, ale nie bije po oczach aż tak bardzo jak np. w "Mieście utrapienia". Za stylistyczną biegłość siedem dużych gwiazdek plus jedna za jakże trafne zdanie o studiowaniu psychologii :)

Nierówne. Świetne opowiadania o spotkaniu w hotelu, genialny rozdział o samotności. Patetyczne i przestylizowane opowiadana o przodkach i ich duchach. Momentami znać geniusz, innymi momentami czuć pijacki bełkot. Standardowo ohydnie seksistowskie podejście do kobiecych bohaterek, ale nie bije po oczach aż tak bardzo jak np. w "Mieście utrapienia". Za stylistyczną biegłość...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Niestety, Jerzy Pilch nie trafi do grupy moich ulubionych pisarzy w tym momencie.
Opowiadania są interesujące, kiedy czyta się je z przerwami. Ja czytałam ciągiem i niektóre z nich zlały mi się w jedno.
Równocześnie nie można odmówić autorowi pióra.
Na ten moment nie jest to autor dla mnie, ale może to się zmieni z wiekiem ;)

Niestety, Jerzy Pilch nie trafi do grupy moich ulubionych pisarzy w tym momencie.
Opowiadania są interesujące, kiedy czyta się je z przerwami. Ja czytałam ciągiem i niektóre z nich zlały mi się w jedno.
Równocześnie nie można odmówić autorowi pióra.
Na ten moment nie jest to autor dla mnie, ale może to się zmieni z wiekiem ;)

Pokaż mimo to

Na Boga, zawołał, kto zaprojektował tę okładkę. Czy to zbiór zadań dla matematyki dla klasy 6? Albo vhs z gimnastyką korekcyjną w 89?

Na Boga, zawołał, kto zaprojektował tę okładkę. Czy to zbiór zadań dla matematyki dla klasy 6? Albo vhs z gimnastyką korekcyjną w 89?

Pokaż mimo to

Ależ to było dobre! Chyba nikt w Polsce nie pisze tak rasowo jak Jerzy Pilch. Obok nieprzeciętnej inteligencji ma, niestety, wszystkie przypadłości, które towarzyszą wybitnym pisarzom (relatywizm, erotomania, pociąg do używek, no, słowem - degrengolada), ale dla takiego PIÓRA można je tolerować. Pióra, jak by to powiedział sam autor, w sensie ścisłym.
Poziom światowy. I nie jakiegoś tam Houellebecqa, tylko Grassa, Kundery i Gombrowicza. Duże 8.

Ależ to było dobre! Chyba nikt w Polsce nie pisze tak rasowo jak Jerzy Pilch. Obok nieprzeciętnej inteligencji ma, niestety, wszystkie przypadłości, które towarzyszą wybitnym pisarzom (relatywizm, erotomania, pociąg do używek, no, słowem - degrengolada), ale dla takiego PIÓRA można je tolerować. Pióra, jak by to powiedział sam autor, w sensie ścisłym.
Poziom światowy. I...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Wyobraźcie sobie, że stoicie na szczycie góry i podziwiacie cudowne widoki. Piękne doliny, inne szczyty i zachód słońca. Czujecie ciepło na sercu, jesteście szczęśliwi. Tak jest z dwoma pierwszymi opowiadaniami. Potem jednak potykacie się i zaczynacie przez kilkaset metrów sunąć w dół po ostrych kamieniach. Rozcinacie sobie głowę, wybijacie bark, łamiecie nogę, obrażenia wewnętrzne sprawiają ogromny ból. Kiedy się zatrzymujecie myślicie tylko o tym żeby umrzeć, nie chcecie już cierpieć. I tak jest z tą książką. Od trzeciego opowiadania zaczyna się tragedia. Totalny bełkot, pisanie o niczym przez kilkanaście stron tylko po to żeby jakiś tam przekaz pojawił się na dwóch ostatnich akapitach, które w żaden sposób nie potrzebowały wcześniejszego lania wody. Słaba pozycja.

Wyobraźcie sobie, że stoicie na szczycie góry i podziwiacie cudowne widoki. Piękne doliny, inne szczyty i zachód słońca. Czujecie ciepło na sercu, jesteście szczęśliwi. Tak jest z dwoma pierwszymi opowiadaniami. Potem jednak potykacie się i zaczynacie przez kilkaset metrów sunąć w dół po ostrych kamieniach. Rozcinacie sobie głowę, wybijacie bark, łamiecie nogę, obrażenia...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Świetna książka, daje do myślenia!

Świetna książka, daje do myślenia!

Pokaż mimo to

Przyjemna lektura.

Przyjemna lektura.

Pokaż mimo to

Pomijając seksistowski ton, pięknie Pilch potrafi pisać o niczym. Z wielką swadą i uczuciem gawędzi o nieudanych miłosnych podbojach i dziecięcych wspomnieniach, tworzy wspaniały klimat i w zasadzie nic poza tym, ale to nie przeszkadza.

Pomijając seksistowski ton, pięknie Pilch potrafi pisać o niczym. Z wielką swadą i uczuciem gawędzi o nieudanych miłosnych podbojach i dziecięcych wspomnieniach, tworzy wspaniały klimat i w zasadzie nic poza tym, ale to nie przeszkadza.

Pokaż mimo to

Gawęda Pilcha, zarówno o kobietach (laskach), jak i rodzinnych stronach, w małych dawkach sprawia niemałą przyjemność, w dużych staje się nużąca, bowiem w kółko mówi się tu o tym samym.

Gawęda Pilcha, zarówno o kobietach (laskach), jak i rodzinnych stronach, w małych dawkach sprawia niemałą przyjemność, w dużych staje się nużąca, bowiem w kółko mówi się tu o tym samym.

Pokaż mimo to

Nie po drodze mi z Pilchem. Rozumiem jego estetykę, ale jej nie kupuję. Daleki jestem od jakiegokolwiek definiowania się jednoznacznie, jednakże nie mogę uporać się z bijącym z tej lektury mizoginią. Ponad to monotematyczność nowelek wyłania jeden obraz, ale robi to ciągle w ten sam sposób. Nie trzeba czytać wszystkiego by doskonale poznać twórcę. Zwyczajnie, trochę wieje nudą.

Nie po drodze mi z Pilchem. Rozumiem jego estetykę, ale jej nie kupuję. Daleki jestem od jakiegokolwiek definiowania się jednoznacznie, jednakże nie mogę uporać się z bijącym z tej lektury mizoginią. Ponad to monotematyczność nowelek wyłania jeden obraz, ale robi to ciągle w ten sam sposób. Nie trzeba czytać wszystkiego by doskonale poznać twórcę. Zwyczajnie, trochę wieje nudą.

Pokaż mimo to