Moje pierwsze samobójstwo – Jerzy Pilch
To zbiór opowiadań i bardzo dobrych i nieco mniej, według mojej opinii. Uwielbiam pisarstwo Pilcha od pierwszej jego książki jaką przeczytałam, mogę powiedzieć, że kocham jego poczucie humoru, które jestem w stanie wyłowić nawet z tragicznego opisu. Realizm w jego pisarstwie czasami sięga zenitu, jak również jego kunszt pisarski. Zawsze podziwiam i doceniam jego błyskotliwość i ironię, a to z pewnością wymaga uważnego oka obserwatora rzeczywostości.
Nie wszystkie jednak opowiadania przykuły moją uwagę i czasami po prostu się wyłączałam i powtórnie wracałam do tekstu.
Czytajmy Pilcha to jeden z lepszych polskich pisarzy.

Moje pierwsze samobójstwo – Jerzy Pilch
To zbiór opowiadań i bardzo dobrych i nieco mniej, według mojej opinii. Uwielbiam pisarstwo Pilcha od pierwszej jego książki jaką przeczytałam, mogę powiedzieć, że kocham jego poczucie humoru, które jestem w stanie wyłowić nawet z tragicznego opisu. Realizm w jego pisarstwie czasami sięga zenitu, jak również jego kunszt pisarski....

To moja 6 książka Pana Pilcha, którą przeczytałem i dopiero ona mnie wciągnęła bardzo. A historia z kotem Głupotkiem rozczuliła mnie bardzo i zostanie zapamiętana na długo.
To tyle...

To moja 6 książka Pana Pilcha, którą przeczytałem i dopiero ona mnie wciągnęła bardzo. A historia z kotem Głupotkiem rozczuliła mnie bardzo i zostanie zapamiętana na długo.
To tyle...

Lubię czasami robić coś z czego nic nie wynika, Np. bujać się w fotelu. Ale gdy jednocześnie czytam rzecz, z której również nic nie wynika, to minus i minus, nie daje u mnie plusa, trzeba z czegoś zrezygnować...
Bardzo dobry zbiór opowiadań zupełnie niepotrzebnych. Napisane dobrym językiem, momentami zabawne, rzadziej refleksyjne, ale jakieś miałkie, nieinteresujące. Lektura nie zmieniła w moim życiu nic, jakiejś większej radochy też nie było.

Lubię czasami robić coś z czego nic nie wynika, Np. bujać się w fotelu. Ale gdy jednocześnie czytam rzecz, z której również nic nie wynika, to minus i minus, nie daje u mnie plusa, trzeba z czegoś zrezygnować...
Bardzo dobry zbiór opowiadań zupełnie niepotrzebnych. Napisane dobrym językiem, momentami zabawne, rzadziej refleksyjne, ale jakieś miałkie, nieinteresujące....

W dobie sezonowych prawd i kieszonkowych, na kolanie pisanych epifanii, w dobie programowej bylejakości i braku głębi, twórczość Pilcha jest ewenementem.

Bohaterem a taże narratorem Pilchowskich powieści („Miasto utrapienia” i „Pod mocnym aniołem”) i opowiadań z tomu „Moje pierwsze samobójstwo” jest everyman, którego autor obsadza w dyskusyjnej fabule. W przypadku „Miasta utrapienia” odważę się napisać, iż jest to fabuła zwyczajnie głupia (perypetie faceta słyszącego kody (piny) kart płatniczych),jednakowoż – co niebywałe w przypadku powieści i opowiadań – w tej prozie zupełnie nie chodzi o fabułę. Ta proza ukazuje, że dzięki słowom, dzięki ich głębi, dzięki namysłowi możliwemu dzięki pojęciom, życie każdego z nas może być pełne i bogate, bo to podmiot jest wszystkim i od niego zależy, ile cudowności zechce dostrzec w codzienności.

Jeżeli Jacek Dukaj ma rację i doświadczamy właśnie schyłku epoki pisma, jeżeli niedługo będziemy tylko bezrefleksyjnie doświadczać, zaiste, w pisarstwie Pilcha odnajdujemy mistrzowski akord świadczący o tym, że pismo tanio skóry nie sprzeda.

W dobie sezonowych prawd i kieszonkowych, na kolanie pisanych epifanii, w dobie programowej bylejakości i braku głębi, twórczość Pilcha jest ewenementem.

Bohaterem a taże narratorem Pilchowskich powieści („Miasto utrapienia” i „Pod mocnym aniołem”) i opowiadań z tomu „Moje pierwsze samobójstwo” jest everyman, którego autor obsadza w dyskusyjnej fabule. W przypadku „Miasta...

choć bardzo lubię ironiczne pisanie Pilcha, to tak odrzuca mnie jego ciagłe seksualizowanie kobiet, że z trudem starałam się aby przez te opowieści przebrnąć

choć bardzo lubię ironiczne pisanie Pilcha, to tak odrzuca mnie jego ciagłe seksualizowanie kobiet, że z trudem starałam się aby przez te opowieści przebrnąć

Pierwsze spotkanie z prozą Jerzego Pilcha było dla mnie niezwykłym doświadczeniem. ,,Moje pierwsze samobójstwo " to zbiór opowiadań, powiązanych ze sobą miejscem akcji i postaciami min Babki Pechowej, księdza Kalinowskiego, Najpiękniejszej Kobiety Świata czy kota Głuptoka :) Dziwne są te opowiadania, ale trafiły w mój gust czytelniczy. Lubię książki,które stwarzają sposobność do przemyśleń, a Pilch tak właśnie konstruuje swoje opowieści, niby prześmiewcze, ironiczne, ale zawierające ukryty sens i przesłanie. Autor momentami zachwyca, choćby opowieścią o czytaniu pożyczonych książek czy o stoliku szachowym, a czasem oburza , używaniem wulgarnych słów i seksistowskim podejściem do kobiet. Nie lubię wulgaryzmów w literaturze, język polski jest tak bogaty, że kobietę wykonującą najstarszy zawód świata można nazwać mniej dosadnie , ale to jedyny zarzut do tej książki. Podoba mi się gawędziarski styl tego autora, a czytanie Pilcha nie skończy się na tej jednej książce.

Pierwsze spotkanie z prozą Jerzego Pilcha było dla mnie niezwykłym doświadczeniem. ,,Moje pierwsze samobójstwo " to zbiór opowiadań, powiązanych ze sobą miejscem akcji i postaciami min Babki Pechowej, księdza Kalinowskiego, Najpiękniejszej Kobiety Świata czy kota Głuptoka :) Dziwne są te opowiadania, ale trafiły w mój gust czytelniczy. Lubię książki,które stwarzają...

Fajne fragmenty ale czasami nudzi i męczy. Błyskotliwy język

Fajne fragmenty ale czasami nudzi i męczy. Błyskotliwy język

Polecam te opowiadania , pełne ironii, sarkazmu, dygresji ...
,,Powszechne przeświadczenie , że grzmoci pan masowo, uniemożliwia panu grzmocenie pojedynczego ;ergo uniemożliwia panu jakiekolwiek grzmocenie W efekcie nie grzmoci pan niczego . Największy szarak i erotyczny nieudacznik grzmoci więcej od pana,, .
,,... Cieszy się pan mianem krążownika wyr, ale nie grzmoci niczego. Coś za coś. Życie jest pełne ciemnych paradoksów.,,

Polecam te opowiadania , pełne ironii, sarkazmu, dygresji ...
,,Powszechne przeświadczenie , że grzmoci pan masowo, uniemożliwia panu grzmocenie pojedynczego ;ergo uniemożliwia panu jakiekolwiek grzmocenie W efekcie nie grzmoci pan niczego . Największy szarak i erotyczny nieudacznik grzmoci więcej od pana,, .
,,... Cieszy się pan mianem krążownika wyr, ale nie grzmoci...

Kilka dobrych opowiadań miesza się z tymi napisanymi po to, aby wypełnić te ustalone przez wydawnictwo strony.

Kilka dobrych opowiadań miesza się z tymi napisanymi po to, aby wypełnić te ustalone przez wydawnictwo strony.

To moja pierwsza książka Pilcha i mam mieszane odczucia. Z jednej strony ładne i budujące wyobrażenia pióro, czasami można się nawet zaśmiać. A z drugiej strony, to nie są żadne ambitne opowiadania, obserwacje starszego pana, według mnie z wysoko wystrzelonym ego i dosyć konserwatywnym światopoglądem.

Ale to co najbardziej mnie uwiera w tej książce i mimo, że nie dominuje pod względem ilości to wszystkie opisy, wyrażenia o kobietach. Nie trzeba być feministą/ką żeby to zauważyć. Jest to po prostu ohydne i te negatywne odczucia dominują nad pozostałymi aspektami tej książki.

To moja pierwsza książka Pilcha i mam mieszane odczucia. Z jednej strony ładne i budujące wyobrażenia pióro, czasami można się nawet zaśmiać. A z drugiej strony, to nie są żadne ambitne opowiadania, obserwacje starszego pana, według mnie z wysoko wystrzelonym ego i dosyć konserwatywnym światopoglądem.

Ale to co najbardziej mnie uwiera w tej książce i mimo, że nie dominuje...