Jesteśmy społecznością, która kocha książki

To taka książka na gorszy nastrój. Bo o ile Małe eksperymenty ze szczęściem dotykały mocno sfery sensu życia oraz przemijania, o tyle Mała niespodzianka naszpikowana jest farsą i dobrym nastrojem.

Evert spontanicznie porywa niemowlę, Jezuska na Boże Narodzenie. Tak dla żartu, aby zaskoczyć w czasie wizyty Hendrika. Uprowadzenie wózka ze szkolnej toalety, to raczej bardzo głupi pomysł, ale nie czas teraz na wywody. Hendrik musi wykombinować, jak pomóc przyjacielowi, a przy okazji zrobić zapasy pieluszek i mleka.

To taka książka by niewiele myśląc, można się było w niej zgubić. Zwariowana, lekka, choć może i nieco naiwna opowieść o przypadku i ludzkiej dobroci. Trudno mi uwierzyć by sprawa porwania, mogła się zakończyć w taki sposób, jednak, gdy przymknę oko na finał, to z resztą treści dobrze się bawiłam. Lubię tę dwójkę staruszków, ich spontaniczność i podziwiam ich za cierpliwość do koszmarnej sąsiadki.

Mała niespodzianka nie musi zachwycać, ale również nie rozczarowuje. Polecam fanom serii, a nowych czytelników odsyłam do pierwszego tomu.

To taka książka na gorszy nastrój. Bo o ile Małe eksperymenty ze szczęściem dotykały mocno sfery sensu życia oraz przemijania, o tyle Mała niespodzianka naszpikowana jest farsą i dobrym nastrojem.

Evert spontanicznie porywa niemowlę, Jezuska na Boże Narodzenie. Tak dla żartu, aby zaskoczyć w czasie wizyty Hendrika. Uprowadzenie wózka ze szkolnej toalety, to raczej bardzo...

Jakie są Twoje największe strachy? Czy to coś drzemiącego pod łóżkiem, ukrytego w szafie, a może obca twarz kryjąca się w zaroślach? Stephen King zna chyba wszystkie oblicza grozy i doskonale wie, jak wykorzystać je przeciwko Tobie.


To, to jedna z najobszerniejszych, a zarazem najlepszych historii autora. Jej fabuły chyba nikomu nie trzeba przypominać. Ot, grupa przyjaciół postanawia wspólnymi siłami przeciwstawić się złu, które ich miasteczko obrało sobie na cel. I choć motyw przewodni nie jest niczym niezwykłym, o tyle skrupulatne opisywanie go przez Kinga, wnosi książkę na zupełnie inny poziom.



Ta ponad tysiąc-stronicowa powieść to nie tylko bardzo dobrze napisany horror, ale przede wszystkim opowieść o ludziach i ich słabości. O przyjaźni, uprzedzeniach, o przemocy. Stephen King straszy, zadziwia, pomaga lepiej poznać samego siebie.


To jest czymś więcej niż klasyką gatunku. To opowieść o pokoleniu i następujących w nas wraz z wiekiem zmianach. Jedyny minus, jak to u Stephena bywa, to długo rozkręcająca się akcja, ale o tym wie już chyba każdy, kto miał styczność z autorem.Wystarczy jednak trochę cierpliwości, a wszystkie trudny zostaną wynagrodzona.


Książka jedyna i niepowtarzalna. Gorąco polecam!

Jakie są Twoje największe strachy? Czy to coś drzemiącego pod łóżkiem, ukrytego w szafie, a może obca twarz kryjąca się w zaroślach? Stephen King zna chyba wszystkie oblicza grozy i doskonale wie, jak wykorzystać je przeciwko Tobie.


To, to jedna z najobszerniejszych, a zarazem najlepszych historii autora. Jej fabuły chyba nikomu nie trzeba przypominać. Ot, grupa...

Najnowsza powieść Michaela Ondaatje, autora Angielskiego pacjenta.

Rzecz dzieje tuż po zakończeniu II Wojny Światowej. Nathaniel wraz z siostrą żegnają swoją matkę, która w pilnej sprawie musi wyjechać na rok. Niestety, choć czas ten szybko mija, Rose się nie pojawia. Wiele lat później, gdy Nath jest już dorosłym człowiekiem, usiłuje on rozwikłać zagadkę tej nagłej ucieczki. Tak trafia na ślad dokumentów, w których dane jego matki widnieją tuż koło pseudonimu "Viola".

Z początku książka wydawała mi się ciekawa. Losy rodzeństwa, których losy naznaczyła wojna. Dzieci oddanych pod opiekę właściwe obcego mężczyzny i jego znajomych. Szybko wychodzi na jaw, że Ćma wbrew pozorom to dobry nauczyciel, który uczy ich życia w niesprzyjającym świecie. Niestety im dalej w historię, tym trudniej było mi się na niej skupić. Raz pojawia się tu Nathaniel, kiedy indziej jego matka, potem chłopiec z dachu, to znowu siostra albo inny opiekun. Pewnie miało to dodać dramatyzmu całej tej sytuacji, ale mnie zwyczajnie męczyło i zniechęcało do dalszej lektury.

W opowieści Ondaatje brakuje lotności i wewnętrznych przeżyć bohaterów. Nie wczułam się w jego opowieść, nie poczułam jej dramatyzmu ani tym bardziej ciekawości tego, co będzie dalej. Nie znam jego poprzedniej książki, ale Angielski pacjent kojarzy mi się głównie z emocjami, tu tej głębi niestety zabrakło.

Światła wojny to losy rodziny, której członkowie niemalże do samego końca muszą się ukrywać. To historia, która mogła i pewnie zdarzyła się wiele razy, jednak w takiej formie, ma się wrażenie, że to wszystko ogrywa się gdzieś daleko, daleko poza nami...

Najnowsza powieść Michaela Ondaatje, autora Angielskiego pacjenta.

Rzecz dzieje tuż po zakończeniu II Wojny Światowej. Nathaniel wraz z siostrą żegnają swoją matkę, która w pilnej sprawie musi wyjechać na rok. Niestety, choć czas ten szybko mija, Rose się nie pojawia. Wiele lat później, gdy Nath jest już dorosłym człowiekiem, usiłuje on rozwikłać zagadkę tej nagłej...

- Ma dość życia jakie prowadzi i zamierza skorzystać z nieużywanej drogi ucieczki -

Nijakie małżeństwo, martwa ulubiona teściowa, utrata pracy oraz zrzędliwy teść. Życie Arthura to jedna równia pochyła i to do tego stopnia, że postawia się raz na zawsze od niej uwolnić. Opracowuje więc plan, a właściwie skrupulatnie planuje dzień swojego pogrzebu - to kiedy się on odbędzie, kogo zaprosi oraz z jakiego powodu zejdzie z tego świata. Wszystko tylko po to, by rozpocząć nowe życie. Tak Arthur chce swingować swoją śmierć i angażuje do tego najbliższych przyjaciół.

Hendrik Groen to autor takich hitów, jak Małe eksperymenty ze szczęściem i Dopóki życie trwa. Książek w przewrotny sposób opowiadających o życiu i jego sensie. I dokładnie tak samo jest w przypadku Arthura, lekkoducha, który w końcu postanawia zebrać się na odwagę i odmienić swój los. Jak to w takich historiach bywa, wszystko robi na opak, w większej mierze zdając się na łut szczęścia niż skrupulatne działanie. Jest tu wiele komizmu, ale smutnych momentów, gdy poznajemy obraz relacji z perspektywy obu małżeńskich stron.

Żyj i pozwól żyć to książka wprawdzie nie aż tak głęboka, jak jej poprzedniczki, ale wciąż trzymająca poziom. Mądra, zdystansowana, zwracająca uwagę na pomniejsze fakty, które mają kluczowe znaczenie w historii.

Groen kolejny raz baw, skłaniając nas przy okazji do refleksji. Wyjątkowa i niezapomniana lektura.

- Ma dość życia jakie prowadzi i zamierza skorzystać z nieużywanej drogi ucieczki -

Nijakie małżeństwo, martwa ulubiona teściowa, utrata pracy oraz zrzędliwy teść. Życie Arthura to jedna równia pochyła i to do tego stopnia, że postawia się raz na zawsze od niej uwolnić. Opracowuje więc plan, a właściwie skrupulatnie planuje dzień swojego pogrzebu - to kiedy się on...

"Szukam współlokatora do jasnego mieszkania z jedną sypialnią i ze wspólnym łóżkiem (...), czynsz 350 funtów miesięcznie. Dostępne od zaraz".

Czy można wspólnie mieszkać i nigdy się nie spotkać? Dzielić nie tylko pokój, ale i łóżko, a jednocześnie być siebie obcymi ludźmi? Wychodzi na to, że można i Tiff oraz Leon są tego idealnym przykładem.

Początkowa euforia znalezienia lokum, ustępuje miejsca konsternacji, gdy maleńkim mieszkaniu nie chcą się pomieścić ich wspólne rzeczy. Co gorsza one kompletnie do siebie nie pasują (bo właściwie do czego pasuje lampa lawowa?) Sanitariusz medyczny i redaktora wydawnictwa promującego twórców diy, to połączenie z góry skazane jest na porażkę, tylko, że oni... zaczynają się dogadywać!

Współlokatorzy to lekka, rozbrajająca historia w angielskim klimacie. Wzrusza, bawi, jednocześnie wprawiając nas w dobry nastrój. Cała jej siła tkwi w oryginalnym, dobrze opisanym pomyśle - niby banalnym, ale w tej prostocie kryje się magia.

Beth O'Leary stworzyła idealny przykład wakacyjnej lektury. Szybkiej i przyjemnej, w sam raz na upały.

"Szukam współlokatora do jasnego mieszkania z jedną sypialnią i ze wspólnym łóżkiem (...), czynsz 350 funtów miesięcznie. Dostępne od zaraz".

Czy można wspólnie mieszkać i nigdy się nie spotkać? Dzielić nie tylko pokój, ale i łóżko, a jednocześnie być siebie obcymi ludźmi? Wychodzi na to, że można i Tiff oraz Leon są tego idealnym przykładem.

Początkowa euforia...