Stephen King niewątpliwie na dobre zyskał tytuł Mistrza Grozy. Jako twórca jest niezwykle płodny, wciąż publikując nowe powieści. Czy jednak możliwym jest wskazać najsłynniejszą z jego książek? Wymieniać można wiele… „Carrie”, „Lśnienie”, jednak w powszechnej świadomości bardziej niż nastolatka obdarzona telekinezą i nawiedzony hotel zalęgło się „To”. Zmiennokształtny klaun morderca zapuścił dość głęboko swe popkulturowe korzenie, stając się niemal wizytówką całego horrorowego uniwersum, w jakim został osadzony. Czy powieść „To” rzeczywiście urzeka? A może popularność Pennywise’a to wytwór przede wszystkim znanych ekranizacji?

W 1985 roku rozdzwoniło się sześć telefonów. Wyrwani ze swego dziennego porządku dorośli wezwani zostają do miasta swego dzieciństwa pod pretekstem złożonej 27 lat wcześniej obietnicy. Choć pakt, jaki zawarli, gdy mieli raptem jedenaście lat, wydaje się odległy i niezrozumiały – od razu wyruszają w drogę porzucając swe życie niemal bezwiednie. Podążając szlakiem wspomnień stopniowo odkrywają, co wydarzyło się przed laty w Derry, a także to, że po raz kolejny będą musieli stawić czoło złu, jakie się zalęgło w kanałach miasta. To na nich czeka, To znowu zaczęło zabijać, To chce się zemścić. Cykl ponownie się zaczął, dorośli mają wyłącznie jedną szansę by powstrzymać siłę, jaka sprowadza zagładę, mord oraz wszelkiej maści przemoc. Jednak, aby móc stanąć do walki potrzebują odzyskać swe wspomnienia – a te okazują się wcale nie być przyjemne…

Niezmiernie trudno mi ocenić historię zawartą w powieści. Ma ona swoje mocne i niezwykle słabe strony. Jak zawsze u tego autora dopiero druga połowa książki naprawdę fascynuje, trzyma w napięciu, oferując przy tym wartką akcję. Jednak szczerze powiedziawszy powieść mogłaby być o te 500 stron krótsza i zupełnie by na tym nie straciła. Tym, co dla mnie niemal całkowicie zabija tę opowieść, są niemiłosierne wręcz dłużyzny, opisy wszystkiego, niczego, relacje postaci epizodycznych, istne urwanie głowy z wątkami, które nie potrafią choćby minimalnie zaintrygować. Z drugiej strony tropy fabularne, które naprawdę przykuwają uwagę… pod koniec urywają się bez większego ładu i składu (lekko odniosłam wrażenie, jakby autor po ponad 800 stronach maszynopisu stwierdził, że tego już za wiele, więc przydałoby się skończyć historię, byle jak, ale skończyć).

Irytowało mnie również kilka zabiegów czysto stylistycznych, szczególnie te fragmenty, gdy każdy z bohaterów opowiadał o swoich spotkaniach jeden na jeden z To. Fakt, potrafiło to zaciekawić… jednak umieszczenie sześciu czy siedmiu tego typu relacji z rzędu naprawdę nie sprzyja czytaniu. Wielokrotnie były to po prostu wariancje na temat tej samej historii tzn.: postać gdzieś idzie, spotyka To, które się w coś zamienia, a potem miejsce ma spektakularna ucieczka… no ile można czytać ten sam schemat? I to w jednej powieści! Intrygujący był pomysł na samą postać antagonisty, jako zmiennokształtne monstrum żywiące się strachem i dziećmi. Przyznam jednak, że zupełnie nie zrozumiałam na czym polegał rytuał Chüd ani jak tak naprawdę pokonali kryjącego się pod miastem potwora… Zakończenie choć nie pozostawia szczególnego niedosytu, niezmiernie smuci. Dziwnie się czuję z tym, że happy end był tak przygnębiający.

Nie potrafię dostrzec fenomenu tej powieści. „To” zdecydowanie częściej męczy niż dostarcza rozrywki. Spodziewałam się czegoś więcej po tak znanej i chyba przede wszystkim tak obszernej książce. Zauważam jednak, że mniej odpowiadała mi sama forma, niż treść opowieści. Historia jest ciekawa (choć niektóre fragmenty mogą zgorszyć czytelnika),ale rozwleczona do granic możliwości. Odczuwam wielkie rozczarowanie po ukończeniu tej lektury, a „To” z mojej strony zyskuje raptem 6/10.

Stephen King niewątpliwie na dobre zyskał tytuł Mistrza Grozy. Jako twórca jest niezwykle płodny, wciąż publikując nowe powieści. Czy jednak możliwym jest wskazać najsłynniejszą z jego książek? Wymieniać można wiele… „Carrie”, „Lśnienie”, jednak w powszechnej świadomości bardziej niż nastolatka obdarzona telekinezą i nawiedzony hotel zalęgło się „To”. Zmiennokształtny klaun...

Dobra , aczkolwiek trochę się dłużyła , mimo to warta przeczytania

Dobra , aczkolwiek trochę się dłużyła , mimo to warta przeczytania

Fajny klimat i zamysł, jednak zakończenie słabe, a niektóre postacie mógłby zostać lepiej przedstawione

Fajny klimat i zamysł, jednak zakończenie słabe, a niektóre postacie mógłby zostać lepiej przedstawione

Długa, ale warta przeczytania, fajny zabieg z mieszaniem narracji z teraźniejszości i przeszłości, dzięki czemu nie nudzi się.

Długa, ale warta przeczytania, fajny zabieg z mieszaniem narracji z teraźniejszości i przeszłości, dzięki czemu nie nudzi się.

Klasyk, niestety zdecydowanie za długa i zbyt szczegółowa.

Klasyk, niestety zdecydowanie za długa i zbyt szczegółowa.

Nie rozumiem fenomenu. Powinna być skrócona o polowe. Mniej paplaniny i opisów.

Nie rozumiem fenomenu. Powinna być skrócona o polowe. Mniej paplaniny i opisów.

Strasznie mi się ta książka dłużyła. Można by wyciąć połowę scen, a i tak byłaby bardzo długa. Fabuła wydawała się ciekawa, ale książka była bardzo chaotyczna, sporo przeskoków czasowych, więc łatwo można było się pogubić.

Strasznie mi się ta książka dłużyła. Można by wyciąć połowę scen, a i tak byłaby bardzo długa. Fabuła wydawała się ciekawa, ale książka była bardzo chaotyczna, sporo przeskoków czasowych, więc łatwo można było się pogubić.

Bardzo dobry horror.
Warto przeczytać.
Polecam.

Bardzo dobry horror.
Warto przeczytać.
Polecam.

straszny klaun zabija dzieci polecam

straszny klaun zabija dzieci polecam

Troszkę przydługie, ale nadal mocno chwytające za gardło przeżycie.

Nie przepadam za clownami...

Troszkę przydługie, ale nadal mocno chwytające za gardło przeżycie.

Nie przepadam za clownami...