Michael Ondaatje

Dawno temu oglądałam ekranizację tej powieści i chociaż kompletnie nie pamiętałam już treści, wiem, że film mi się podobał. Książkowe pierwowzory zwykle są lepsze od ekranizacji, więc sądziłam, że książka tym bardziej mnie zachwyci, ale ta jakoś nie porwała mnie zupełnie. Początkowo sądziłam, że z pourywanych, nieco chaotycznych scen wyłoni się w końcu jakaś wyraźnie zaznaczona fabuła, ale do połowy książki się tego nie doczekałam. Może tak ma właśnie wyglądać nowoczesne pisarstwo, bardzo artystyczne. Więc ja jestem widocznie zbyt niewyrafinowanym czytelnikiem, aby docenić te wysoce poetyckie klimaty. Zachowanie głównej bohaterki i jej interakcje z pozostałymi bohaterami wyglądają tak, jakby wszyscy byli pod wpływem jakichś prochów, wszystko jakieś takie zawieszone i mętne, no po prostu zmęczyłam się czytając. Wybaczcie, ale jeśli Caravaggio odnajduje po latach Hanę w opuszczonym szpitalu, podchodzi do niej i pierwsze jego słowa stanowią pytanie: „co to są migdałki?” (bo po wielu latach rozłąki po prostu nie ma lepszego tematu na rozpoczęcie rozmowy),potem gada coś dalej, a ona po prostu siedzi i gapi się na niego, tylko potakując bez słowa - no przysięgam, może nie doceniam w tym subtelnego poetyckiego przekazu, ale uważam, że sceny tego rodzaju to jakaś szmira. Niespecjalne wrażenie robi na mnie powieść, w której bohaterowie cały czas zachowują się jak jakieś naćpane, odrealnione mimozy. Może wrócę kiedyś do filmu, ale książka to jak dla mnie beznadzieja. Przeczytałam do połowy i rzuciłam w cholerę, nie wytrzymałam tego.