Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Tytułowa nowela okazuje się dość surowym, przeciętnym sci-fi z mocną końcówką. Autor porusza problematykę stosunku ludzi do nauki po upadku cywilizacji, nową hierarchię społeczną czy reinterpretację niektórych dzieł kulturowych pod kątem nowego światopoglądu. Jednakże większą cześć noweli stanowią surowe opisy czynności bohatera, przepełnione technicznych żargonem. Widoczny jest tu typowy problem niektórych utworów sci-fi, gdzie świat wykreowany i bohaterowie są tylko sceną dla jakichś głębszych rozważań. Relacje między bohaterami są mało przekonujące i mało realistyczne, płaskie jak ostatni etap Tour de France. Większość utworu jest po prostu nudna i stanowi podbudowę po mocną końcówkę, w trakcie której autor porusza poważny dylemat moralny. Końcówka jest tak dobra, że podwyższyłem ocenę o 1 lub 2 oczka.

Tytułowa nowela okazuje się dość surowym, przeciętnym sci-fi z mocną końcówką. Autor porusza problematykę stosunku ludzi do nauki po upadku cywilizacji, nową hierarchię społeczną czy reinterpretację niektórych dzieł kulturowych pod kątem nowego światopoglądu. Jednakże większą cześć noweli stanowią surowe opisy czynności bohatera, przepełnione technicznych żargonem. Widoczny...

Pouczające i interesujące studium seksualności, nie tylko męskiej, choć skierowanej głównie do mężczyzn. Nie bójmy się rozmawiać o seksie. Takich rzeczy, wiedzy i świadomości seksualnej, człowiek powinien się uczyć kiedy wchodzi w dorosłość (czyli w ostatnich klasach liceum), uniknięto by tyle cierpienia i nieporozumień, a życia byłyby szczęśliwsze i bardziej spełnione.

Pouczające i interesujące studium seksualności, nie tylko męskiej, choć skierowanej głównie do mężczyzn. Nie bójmy się rozmawiać o seksie. Takich rzeczy, wiedzy i świadomości seksualnej, człowiek powinien się uczyć kiedy wchodzi w dorosłość (czyli w ostatnich klasach liceum), uniknięto by tyle cierpienia i nieporozumień, a życia byłyby szczęśliwsze i bardziej spełnione.

Przez to, że na co dzień mam po dziurki w nosie naszego pięknego kraju w obecnym polityczno-społecznym stanie, długo wzdrygałem się przed sięgnięciem po tę powieść. Na szczęście Orbitowski potraktował sprawę z dużym dystansem i sporą dawką humoru, przez co odsłuch był przyjemnością, mimo że zaserwowano tutaj Polskę i Polaków w dużych dawkach.
Autor zabiera czytelnika w troszkę sentymentalną podróż po czasach PRL i mniej sentymentalną po czasach transformacji. Widzimy w nim pozytywne i negatywne strony tamtejszych czasów i mentalności ludzi w PRL. Wiadomo, tych negatywów jest raczej więcej, ale jest to przefiltrowane przez narratora podchodzącego do życia pozytywnie i zdroworozsądkowo, będącego raczej agnostykiem niż wierzącym. Są też zaakcentowane pozytywy tamtejszego życia, czyli zżycie się społeczności i wzajemne interakcje, które zanikają w kapitalizmie i wyścigu szczurów. Autor nie ocenia, nie moralizuje. Po prostu pokazuje życie, z dystansem i humorem. W bardziej negatywnym świetle została oceniona transformacja, ale być może nie mogło być inaczej, jeśli chce się rzetelnie przedstawić rzeczywistość transformacji w mniejszych miejscowościach.
Książka zachęciła mnie do zapoznania się z pozostałą twórczością Orbitowskiego.

Przez to, że na co dzień mam po dziurki w nosie naszego pięknego kraju w obecnym polityczno-społecznym stanie, długo wzdrygałem się przed sięgnięciem po tę powieść. Na szczęście Orbitowski potraktował sprawę z dużym dystansem i sporą dawką humoru, przez co odsłuch był przyjemnością, mimo że zaserwowano tutaj Polskę i Polaków w dużych dawkach.
Autor zabiera czytelnika w...

Plusy:
- Interesujące i wyraziste nowe postacie
- O dziwo, przaśny humor Feldmarszałka Prezydenta
- Mocna końcówka, zachęcająca do sięgnięcia po kolejny tom
- Elementy filozoficzne i socjologiczne w końcówce
- Jak zawsze w tej serii, proza Sapkowskiego i charakter edukacyjny (wypada chyba czytać ze słownikiem...)
- Mniej razy powtarzany tytuł książki w treści

Minusy:
- Ale mimo wszystko tytuł parę razy powtórzony. Wszyscy muszą przejść CHRZEST OGNIA, bo taki jest tytuł książki, rozumiecie?
- Powolna akcja, trochę nudno
- Niestety po raz pierwszy w sadze pojawiają się standardowe, nadużywane wątki kalki (tropes)
- Przewidywalna fabuła
- Przez sporą część książki wrażenie obcowania ze zwykłym czytadłem fantasy
- Niektóre dialogi i zachowania bohaterów na słabiutkim poziomie (najsłabszym w sadze)
- Zahamowany rozwój Geralta (znowu nudny jak w pierwszych tomach)
- Wątek Ciri powinien być bardziej rozbudowany ze strony psychologicznej (więcej nie mogę powiedzieć, aby nie spoilerować, mnie nie przekonuje)

Podsumowanie:
Tom nierówny i zdecydowanie słabszy od poprzednika, czy najlepszych opowiadań. Postawiłbym go mniej więcej na równi z Krwią Elfów.

Plusy:
- Interesujące i wyraziste nowe postacie
- O dziwo, przaśny humor Feldmarszałka Prezydenta
- Mocna końcówka, zachęcająca do sięgnięcia po kolejny tom
- Elementy filozoficzne i socjologiczne w końcówce
- Jak zawsze w tej serii, proza Sapkowskiego i charakter edukacyjny (wypada chyba czytać ze słownikiem...)
- Mniej razy powtarzany tytuł książki w treści

Minusy:
- Ale...