Sezon burz

Przemyślana, wielowątkowa historia. Sapkowski, po latach, napisał książkę na poziomie wcześniejszych siedmiu tomów. Bardzo udany powrót do Wiedźmina. Mam nadzieję, że jeszcze kiedyś ukaże się kolejny tom.

Przemyślana, wielowątkowa historia. Sapkowski, po latach, napisał książkę na poziomie wcześniejszych siedmiu tomów. Bardzo udany powrót do Wiedźmina. Mam nadzieję, że jeszcze kiedyś ukaże się kolejny tom.

Pokaż mimo to

Pozwolę sobie ocenić wszystkich Wiedźminów (oprócz Szponów i Kłów) w tej jednej opinii; zacząłem czytać w zeszłym roku i jednym ciągiem, gdyż mam cały komplet sagi.

Pomimo tego, że jestem zdania iż Trylogia Husycka > Wiedźmin to jednak polubiłem przygody Geralta na papierze. Owszem, dwa pierwsze zbiory opowiadań Ostatnie Zyczenie i Miecz Przeznaczenia są genialne, później następuje Krew Elfów przez którą brnąłem z mordęgą (niczym trzeci sezon Peaky Blinders - ciężki ale musisz przez niego przejść, żeby znać dalszą fabułę). Czas Pogardy i Chrzest Ognia bardzo fajne (ile razy miałem ochotę strzelić Geralta w pysk, na szczęście jego kamraci mnie wyręczali w tym :D). Wieża Jaskółki średnia, Pani Jeziora świetna i Sezon Burz też bardzo mi się podobał.

Styl Sapkowskiego porywa mnie. Opisy bardzo działają na wyobraźnię, często ma się wrażenie, że Andrzej wie o czym pisze - niezależnie czy są to opisy dachów budynków, budowy statków czy tkanin; jest niezwykle wiarygodny w swoich opisach. Gość ma smykałkę do tworzenia wyrazistych postaci.

Bardzo mi się podoba różnorodność światów jakie przeplatają się ze sobą; mamy świat magiczny, świat polityczny, świat wiedźmiński, świat miłości i uczuć. Lubię też za to, że są zwroty akcji, Sapkowski uwielbia wikłać swoje postacie w przeróżne przygody, których często nie sposób przewidzieć :D

Mieszanie się światów, zwięzły język, opisy działające na wyobraźnię... po prostu uniwersalny. Zaglądasz w myśli różnych warstw społecznych.

Na koniec został lekki smuteczek, że to koniec jego przygód, czyli zżyłem się z Wiedźminem i co jakiś czas będę wracał.

Pozwolę sobie ocenić wszystkich Wiedźminów (oprócz Szponów i Kłów) w tej jednej opinii; zacząłem czytać w zeszłym roku i jednym ciągiem, gdyż mam cały komplet sagi.

Pomimo tego, że jestem zdania iż Trylogia Husycka > Wiedźmin to jednak polubiłem przygody Geralta na papierze. Owszem, dwa pierwsze zbiory opowiadań Ostatnie Zyczenie i Miecz Przeznaczenia są genialne, później...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Słuchowisko od Fonopolis fenomenalne i bardzo klimatyczne. Polecam je każdemu, bo wykonanie docenią również osoby z Wiedźminem niewtajemniczone.
Aczkolwiek fabularnie było to tak naprawdę po prostu długie opowiadanie. Mimo to, i tak cieszę się, że mogłam do świata Geralta z Rivii powrócić. Pierwsze podejście do tego tomu miałam dość dawno, bo w 2015, a po latach dostrzegłam, że zwracałam podczas słuchania uwagę na kompletnie odmienne rzeczy. Cieszę się, że dałam słuchowisku drugą szansę, bo była to dla mnie podróż iście nostalgiczna.
Może i jest to historia nieco słabsza od pozostałych, a okoliczności jej powstania nasuwają wiele niezbyt przychylnych Sapkowskiemu domysłów, lecz dla mnie ,,Sezon burz" to książka dobra oraz ukazująca, że i po czasie przygody Geralta, Jaskra, a także reszty kompanii (jak i zupełnie nowych postaci) potrafią bawić i wzruszać. Cięty język, charyzmatyczni bohaterowie, plastyczne (choć niejednokrotnie wulgarne) opisy, a także ponadczasowe wartości to powody, dla których Wiedźmina pokochałam i kocham dalej. Polecam. Kawał dobrej fantastyki.

Słuchowisko od Fonopolis fenomenalne i bardzo klimatyczne. Polecam je każdemu, bo wykonanie docenią również osoby z Wiedźminem niewtajemniczone.
Aczkolwiek fabularnie było to tak naprawdę po prostu długie opowiadanie. Mimo to, i tak cieszę się, że mogłam do świata Geralta z Rivii powrócić. Pierwsze podejście do tego tomu miałam dość dawno, bo w 2015, a po latach...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Niby stary, dobry Sapkowski a jednak już nie taki stary... kiedyś mawiało się że lektura lepsza niż ekranizacja, w tym wypadku cały czas kołatało mi się w myślach, że gra lepsza niż niniejsza książka... jest na kartach krasnolud, czarodziejki również są, Jaskier też się trafia, jak i staropolszczyzna i wulgaryzmy - więc wszystko jakby na miejscu, a jednak czegoś temu wiedźmakowi brakuje.

Niby stary, dobry Sapkowski a jednak już nie taki stary... kiedyś mawiało się że lektura lepsza niż ekranizacja, w tym wypadku cały czas kołatało mi się w myślach, że gra lepsza niż niniejsza książka... jest na kartach krasnolud, czarodziejki również są, Jaskier też się trafia, jak i staropolszczyzna i wulgaryzmy - więc wszystko jakby na miejscu, a jednak czegoś temu...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Na kolejnego po latach wiedźmina, który niczym grzyb po deszczu pojawił się z dnia na dzień, bez pompy i fanfar, fani czekali z zapartym tchem. Będzie odgrzewany kotlet, czy coś naprawdę fajnego? Nie ukrywam, że w moim przypadku, dostałem obie rzeczy, niestety. Powrót do świata, do postaci, gdy został zamknięty cykl, a bohater zginął od wideł, wydaje się bezcelowy. Lecz który fan sagi daruje sobie tą książkę? Lasu rąk nie widać. W powieści jest wszystko na miejscu, charakterne postacie (na przykład całkiem zgrabnie napisana Koral), zimny i pełen sprzeczności wiedźmin (znamy takiego, z dwóch tomów opowiadań, no, ale co się dziwić, wszakże książka jest osadzona przed wydarzeniami z Krwi Elfów). Nie ma więc co narzekać. I tu, jakby to powiedział Edward Dziewoński, jest Sęk. Ja, na przykład zakochałem się w wiedźminie, ale tak na zabój, stosunkowo późno, bowiem dopiero w pierwszej części sagi, tak pięknie naśladującej powieść drogi i nie wykorzystującej już tak mocno wyeksploatowanego sztafażu z bajek braci Grimm i Andersena. No właśnie. I to jest w moim przypadku, zasadniczo największy problem. "Krew Elfów" będę pamiętał, tak samo jak większość pozostałych tomów. To się po prostu czytało, wyglądając końca świata, który zapowiadały wizje w "Czasie Pogardy". Spójrzcie, jak Sapkowski umiejętnie podgrzewał atmosferę przez kilka tomów... A potem, co? A potem na widły nas wszystkich wziął.
No ale co dalej, z Sezonem Burz? Niekoniecznie będę za rok pamiętał, o czym właściwie książka traktowała.
No to czego zabrakło? No właśnie. Wszystko na miejscu. Wszystko jest. Dowcip, swara, akcja, znowu dowcip, postacie, romans, smutek, swara, ciekawe cytaty na początku rozdziałów, swara, szczypta nieuchronności. No, panowie, czysty Sapkowski.
Mam wrażenie, że mimo wszystko, książka powstała na fali popularności gry. W taki czy inny sposób. Zadanie, którego powziął się autor, było zadaniem niełatwym. No bo jak to? Bohater zginął od wideł, wszyscyśmy widzieli, ale tutaj znowu żyje i ma się dobrze. W dodatku, Sapkowski uczynił ze swojej książki coś, co z braku laku, można nazwać prequelem. Szkoda, że nie jednocześnie czymś w rodzaju "roku 0", genezą (jak w komiksie "Zdrada", opisującym upadek twierdzy wiedźmińskiej, Kaer Morhen.) Jeśli pisarz zamierzał przywrócić całą magię cyklu, to wybrał moim zdaniem wyjątkową grząską drogę i się wypierdzielił na tej drodze w błoto. Mógł, na przykład, skupić się na odległej przeszłości, lub pisać o Ciri. Ale nie. Musiał być Geralt. I to Geralt dojrzały. Taki, jakiego znamy. Sapkowski napisał jakby kolejne opowiadanie, tylko w formie powieści. A ja się pytam, panie i panowie... Na cholerę był znowu Geralt? Mało go w grach CD - Projektu?
I tu pojawia się zasadniczy problem, tak zwana zasada odgrzewanego kotleta. Czytelnik lubi, biorąc książkę do ręki myśleć, "co będzie dalej, jak to się skończy". Zwłaszcza, jeśli autor obiecuje swoistą apokalipsę i śmierć ukochanego bohatera i jego bliskich, od tortur i zdrady. W Sezonie Burz, nie czekałem tak naprawdę na koniec. Chciałem przebywać w świecie Sapkowskiego, żeby rozkoszować się jego mezaliansami i... poczuć nostalgię. Po co miałem kończyć? Przecież wiedziałem, że skończy się widłami. I obojętnie na jakie fabularne manowce próbował mnie skierować Andrzej Sapkowski, to już zawsze były dla mnie widły.
Czy zatem po tych wszystkich łyżkach dziegciu polecam książkę? Myślę, że nie ma to znaczenia, ale polecam. Ci co muszą ją przeczytać, po prostu przeczytają. Gdybym poznał pióro Sapkowskiego w tej lekturze, Sezon Burz podobałby mi się zdecydowanie bardziej, tak, jak wielu innym czytelnikom. Czy książka ta byłaby dla mnie tak niezwykła, jak części cyklu? Sądzę, że nie, ale na pewno odebrałbym ją jako przyzwoitą, co tam, nawet dobrą lekturę. Lecz sam pomysł pisania "epizodu z życia poległego bohatera" jest dla mnie z punktu widzenia samej literatury, nieco niezrozumiały. Tworzenie rzeczy pokroju cyklu o Conanie, przyświecał zdaje się pisarzowi, w opowiadaniach. Lecz potem już była pełnokrwista powieść, która ugruntowała pozycję cyklu, jako najważniejszego w rodzimym fantasy. Po co to zmieniać? Jeśli już trzeba odciąć kupony, to już wolałbym poczytać o pierwszych dniach Geralta po upadku wiedźminów, na przykład. To miałoby sens.

Na kolejnego po latach wiedźmina, który niczym grzyb po deszczu pojawił się z dnia na dzień, bez pompy i fanfar, fani czekali z zapartym tchem. Będzie odgrzewany kotlet, czy coś naprawdę fajnego? Nie ukrywam, że w moim przypadku, dostałem obie rzeczy, niestety. Powrót do świata, do postaci, gdy został zamknięty cykl, a bohater zginął od wideł, wydaje się bezcelowy. Lecz...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

W końcu udało mi się zdobyć ostatnią część serii o Wiedźminie. Czekałam długo i mam mieszane uczucia co do niej.
Książka ta jest historią Geralta, więc nie sposób jest się tutaj dopatrzeć innych wątków. Dzięki temu jest bardziej ujednolicona, usystematyzowana i przejrzysta.
Sposób przedstawienia jego losów jest dla mnie lepszy niż w poprzednich, nic nie rozprasza, nie ma chaosu, który towarzyszył niektórym poprzednim częściom.
Jednak sama historia nie jest porywająca, czyta się lekko, szybko, ale po przeczytaniu miałam wrażenie, że niczego się nie dowiedziałam. Mam wrażenie, że język, którym tutaj autor się posługiwał jest bardziej współczesny, przez co łatwiejszy, może dlatego nie czułam aż takiego klimatu jak w poprzednich częściach.
Ostatecznie podobała mi się, chociaż gdybym jej nie przeczytała, też nic wielkiego bym nie straciła.

W końcu udało mi się zdobyć ostatnią część serii o Wiedźminie. Czekałam długo i mam mieszane uczucia co do niej.
Książka ta jest historią Geralta, więc nie sposób jest się tutaj dopatrzeć innych wątków. Dzięki temu jest bardziej ujednolicona, usystematyzowana i przejrzysta.
Sposób przedstawienia jego losów jest dla mnie lepszy niż w poprzednich, nic nie rozprasza, nie ma...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

"Sezon burz" przeczytałam później niż sagę i opowiadania, bo słyszałam bardzo niepochlebne opinie. Uważam, że przedstawiona historia jest całkiem ciekawa, choć nie tak dobra jak poprzednie części. Ma też zupełnie inną formułę, bo jest oderwana od sagi (nie jest jej kontynuacją, ani prequelem). Ma też inną formułę niż opowiada, bo jest typową powieścią, opowiadającą jedną historię, gdy Geralt przebywa w mieście Kerack i zostają mu ukradzione wiedźmińskie miecze. Moim zdaniem zawsze warto powrócić do wiedźmińskiego świata i poznać kolejne przygody Geralta. Jest tutaj może mniej walczenia z potworami i mało Yennefer, za to Jaskier niezmiennie trzyma poziom - szczególnie humoru. Podsumowując lekturę polecam, może rzeczywiście w pewnym odstępie czasu od sagi. Dodatkowym smaczkiem są bardzo zabawne "cytaty" z ballad Jaskra lub "Monstrum albo wiedźmina opisanie" przed rozdziałami. Czytelnik też zostaje z otwartym zakończeniem, dającym nadzieje na więcej oraz zaprzeczając pewnym wydarzeniem z końcówki sagi. Jednak opowieść nadal trwa. Historia nie kończy się nigdy...

"Sezon burz" przeczytałam później niż sagę i opowiadania, bo słyszałam bardzo niepochlebne opinie. Uważam, że przedstawiona historia jest całkiem ciekawa, choć nie tak dobra jak poprzednie części. Ma też zupełnie inną formułę, bo jest oderwana od sagi (nie jest jej kontynuacją, ani prequelem). Ma też inną formułę niż opowiada, bo jest typową powieścią, opowiadającą jedną...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Nie powaliła mnie, może dlatego że nie przepadam za gatunkiem tego typu ale z ciekawości sięgnęłam. Pomieszane wątki, jeden z drugim, lekko prostacka.

Nie powaliła mnie, może dlatego że nie przepadam za gatunkiem tego typu ale z ciekawości sięgnęłam. Pomieszane wątki, jeden z drugim, lekko prostacka.

Pokaż mimo to

Nigdy wcześniej nie czytałam tej książki. Omijałam ją łukiem szerokim, bo bałam się, że popsuje mi wrażenia wywarte przez właściwą sagę. Okazało się, że robiłam to niepotrzebnie. Pewnie w odbiorze pomogło fenomenalne słuchowisko, ale bawiłam się przednie i jestem na tak. Nie uznałabym jednak tego jako tom 8., bo akcja toczy się przed wydarzeniami z pięcioksięgu i częścią opowiadań z tomów opowiadań, po Yennefer, ale przed Strzygą :D Ale historia toczy się zawsze, ooo.

Nigdy wcześniej nie czytałam tej książki. Omijałam ją łukiem szerokim, bo bałam się, że popsuje mi wrażenia wywarte przez właściwą sagę. Okazało się, że robiłam to niepotrzebnie. Pewnie w odbiorze pomogło fenomenalne słuchowisko, ale bawiłam się przednie i jestem na tak. Nie uznałabym jednak tego jako tom 8., bo akcja toczy się przed wydarzeniami z pięcioksięgu i częścią...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Po przeczytaniu opinii na temat książki spodziewałam się, że zawiodę się nią, a jednak to nie nastąpiło. Bardzo się cieszę, że po nią sięgnęłam bo świat kreowany przez Sapkowskiego, jak zawsze, urzekł mnie i pochłonął bez reszty.

Po przeczytaniu opinii na temat książki spodziewałam się, że zawiodę się nią, a jednak to nie nastąpiło. Bardzo się cieszę, że po nią sięgnęłam bo świat kreowany przez Sapkowskiego, jak zawsze, urzekł mnie i pochłonął bez reszty.

Pokaż mimo to