"Głos Pana" jest bodaj najmniej przystępną pozycją w dorobku słynnego futurologa. Odbiór tekstu utrudniają:
a) jego niemal całkowita afabularność (po literaturze fikcji spodziewam się jednak jakiejkolwiek akcji),
b) specjalistyczny naukowo-filozoficzny język,
c) liczne odniesienia do nauk ścisłych (matematyki, fizyki, genetyki itp.),
d) brak atmosfery napięcia, tajemnicy, wizji.

Utwór stanowi relację naukowca biorącego udział w projekcie MAVI mającego na celu odczytanie przekazu z kosmosu, prawdopodobnie pochodzącego od obcej cywilizacji.

Narrator opowiada o podjętej próbie, wnikliwie analizując trudności z nią związane. Zajmują go głównie meandry natury fizycznej czy filozoficznej, choć wskazuje również na społeczne konsekwencje ewentualnego odkrycia. W tle mamy podziały i konflikty w środowisku naukowców zaangażowanych w projekt.

Autor drwi sobie z ignorancji laików (do których się zaliczam) oczekujących na jakieś zaskakujące, ciekawe rozwiązanie. Wielostronicowe rozważania wiodą nas do finału, w którym prawie nic się nie wyjaśnia.

Całość jest przedstawiona w sposób tak zawiły i monotonny, że tylko najwierniejsi czytelnicy Lema (i może jeszcze specjaliści w zakresie nauk matematyczno-przyrodniczych) będą lekturą usatysfakcjonowani.

"Głos Pana" jest bodaj najmniej przystępną pozycją w dorobku słynnego futurologa. Odbiór tekstu utrudniają:
a) jego niemal całkowita afabularność (po literaturze fikcji spodziewam się jednak jakiejkolwiek akcji),
b) specjalistyczny naukowo-filozoficzny język,
c) liczne odniesienia do nauk ścisłych (matematyki, fizyki, genetyki itp.),
d) brak atmosfery napięcia, tajemnicy,...

Dosyć ciężka książka, do końca nie wiadomo o co chodzi w całej historii, podobało mi się w niej to, że pokazała zachowanie ludzi i społeczeństwa w obliczu potencjalnego kontaktu z nieznanym i nieokreślonym... Ilość teorii i pomysłów potrafi czasem przesłonić prawdę i utrudnić w rozwiązaniu zagadki. Nie każdemu podejdzie ta książka, ale warto dać jej szansę, szczególnie jeśli ktoś interesuję się zachowaniem ludzi w sytuacji czegoś nie pewnego i nieznanego

Dosyć ciężka książka, do końca nie wiadomo o co chodzi w całej historii, podobało mi się w niej to, że pokazała zachowanie ludzi i społeczeństwa w obliczu potencjalnego kontaktu z nieznanym i nieokreślonym... Ilość teorii i pomysłów potrafi czasem przesłonić prawdę i utrudnić w rozwiązaniu zagadki. Nie każdemu podejdzie ta książka, ale warto dać jej szansę, szczególnie...

Dla fanów fantastyki, w której dużo się dzieje, wartka akcja porywa czytelnika w wir niesamowitych wydarzeń, a bohaterowie wzbudzają silne emocje i przywiązanie czytelnika niemogącego się doczekać 'co będzie dalej?' - może to być pewne rozczarowanie. Więc z polecaniem byłabym ostrożna.
Prosta fabuła bardziej przypomina bowiem jedynie pretekst do rozważań filozoficznych o stanie człowieczeństwa i naszej cywilizacji, przedstawionych w formie monologu - zapisków jednego z bohaterów. Pojawia się mnóstwo pytań, wywołanych opisanymi okolicznościami, ale wykraczających daleko poza nie.
Treść książki skłania do zastanowienia nad problemami i tematami, które, mimo iż minęło od jej napisania ponad pół wieku, są wyjątkowo aktualne również obecnie.
Wysoka ocena za te wszystkie pytania, próby odpowiedzi i myśli, które wywołała lektura Głosu Pana. Choć literacko nie jest to moja ulubiona książka Lema, to jak ktoś dobrnął aż dotąd: jednak polecam :)

Dla fanów fantastyki, w której dużo się dzieje, wartka akcja porywa czytelnika w wir niesamowitych wydarzeń, a bohaterowie wzbudzają silne emocje i przywiązanie czytelnika niemogącego się doczekać 'co będzie dalej?' - może to być pewne rozczarowanie. Więc z polecaniem byłabym ostrożna.
Prosta fabuła bardziej przypomina bowiem jedynie pretekst do rozważań filozoficznych o...

Przenikliwa wizja Lema o tym, jak niezwykle trudnym zadaniem byłaby dla ludzkości próba komunikacji z obcą cywilizacją i jakie, nieoczywiste na pierwszy rzut oka przeszkody stanęłyby przed środowiskiem naukowym, próbującym chociażby odszyfrować pojedynczą wiadomość z gwiazd.


Dostajemy do ręki pamiętnik wybitnego matematyka, który brał udział w czymś na kształt słynnego Projektu Manhattan, z tą różnicą, że tym razem zadaniem jajogłowych było odczytanie tajemniczego sygnału neutrinowego docierającego od wieków do Ziemi z przestrzeni kosmicznej. Naukowcy dwoją się i troją, prężąc zwoje mózgowe, jednak w zależności od profesji, każda grupa narzuca nieco inną optykę na problem, interpretując wiadomość na swój sposób. Osiągnięcie konsensusu wśród uczestników projektu zdaje się być czymś niemożliwym, a prace toczą się w ślimaczym tempie i nawet w momencie wielkiego przełomu pojawia się jeszcze więcej pytań i ślepych zaułków.


Książka jest bardzo gęsta i wymaga od czytelnika niebywałego wręcz skupienia, by wyłapać wszystkie smaczki i genialne spostrzeżenia autora ukryte w niczego niezapowiadających wcześniej akapitach. Nie ma tu wciągającej fabuły czy zaskakujących zwrotów akcji. Jest za to dogłębna analiza ludzkich słabości w obliczu kolosalnego wyzwania, przekraczającego nasze możliwości na wielu płaszczyznach. Lem punktuje skrupulatnie i bezlitośnie ukazując zagubienie i jałowość wysiłków najtęższych umysłów świata.

Przenikliwa wizja Lema o tym, jak niezwykle trudnym zadaniem byłaby dla ludzkości próba komunikacji z obcą cywilizacją i jakie, nieoczywiste na pierwszy rzut oka przeszkody stanęłyby przed środowiskiem naukowym, próbującym chociażby odszyfrować pojedynczą wiadomość z gwiazd.


Dostajemy do ręki pamiętnik wybitnego matematyka, który brał udział w czymś na kształt słynnego...

Przeczytałem jeszcze raz swoją opinię o tym arcydziele literatury i stwierdziłem, że była tak chaotycznie napisana, że aż nie przystoi! Wiele czytelniczek i czytelników zrobiło to lepiej..
Religie mają swoje ekstazy mistyczne.. Głos Pana to rozkosz intelektualna.

Przeczytałem jeszcze raz swoją opinię o tym arcydziele literatury i stwierdziłem, że była tak chaotycznie napisana, że aż nie przystoi! Wiele czytelniczek i czytelników zrobiło to lepiej..
Religie mają swoje ekstazy mistyczne.. Głos Pana to rozkosz intelektualna.

Lem stworzył coś z niczego. Słowem. I tym słowem Lem powoduje interakcję z czytelnikiem, samoistnie zadajesz sobie pytania. I podążasz razem z nim szukając odpowiedzi.
Autor zestawia nasze ziemskie, ludzkie rozumowanie z hipotetycznym rozumowaniem istot z innej części wszechświata. Czy faktycznie byłoby możliwe zrozumienie między nami i „nimi”, skoro kształtują nas inne doświadczenia i otaczająca rzeczywistość i nadawanie jej znaczeń według tych doświadczeń? Dlatego i my się między sobą jako ludzie nie rozumiemy, a co dopiero porywać się na rozumienie innych bytów…

Lem stworzył coś z niczego. Słowem. I tym słowem Lem powoduje interakcję z czytelnikiem, samoistnie zadajesz sobie pytania. I podążasz razem z nim szukając odpowiedzi.
Autor zestawia nasze ziemskie, ludzkie rozumowanie z hipotetycznym rozumowaniem istot z innej części wszechświata. Czy faktycznie byłoby możliwe zrozumienie między nami i „nimi”, skoro kształtują nas inne...

Na Ziemię dociera sygnał z kosmosu, przypadkowo zarejestrowany i przypadkowo zauważony. Bardzo szybko specjalnie wybrani specjaliści pochylają się nad otrzymanym przekazem i próbują go rozszyfrować - ale nie jest to proste zadanie, bo są ograniczeni przez niekoniecznie prawidłowe założenia i potencjalny brak wiedzy czy narzędzi.

"Głos Pana" to książka, w której główny bohater opisuje projekt "Master's Voice", którego był częścią, trochę przyjmując formę jakiegoś reportażu czy fragmentarycznej biografii. Niesamowicie dużo jest tu przemyśleń i filozoficznych rozpraw, które w fascynujący sposób dochodzą do wniosków na temat domniemanej obcej cywilizacji czy też samej ludzkości.

W tradycyjnym sensie fabuła jest tu prawie nieobecna, jednak - poza "wstępem autora", czyli głównego bohatera, a nie samego Lema - akcja idzie powoli naprzód, a wszystko jest chronologicznie przedstawione. Nie da się jednak ukryć, że przez większość czasu książka prezentuje idee, jednak robi to w otoczce science-fiction. To nie jest po prostu rozprawa filozoficzna, której laik nie byłby w stanie nawet porządnie przeczytać, bo dzięki właśnie elementom fantastycznym, wizja tworzona przez Lema jest łatwiejsza do wizualizacji i ciekawsza do śledzenia.

Z pewnością jest to trochę "trudniejsza" do przeczytania książka, wymagająca odrobiny więcej skupienia niż typowe science-fiction, jednak warto dać jej szansę. Wszystko jest dość subiektywne w tej kwestii, ale mnie porwała bardzo szybko. Właśnie wcześniej wspomniany "wstęp autora" był dla mnie cięższy do przebrnięcia, ale cała reszta książki jest jednak zupełnie inna i człowiek czuje, jakby czytał o rzeczywistym projekcie.

To, co po raz kolejny mnie w Lemie zachwyca, to pewien realizm, który w fantastyce jest niesamowicie potrzebny. Nie ma tutaj niesamowitych odkryć i dziwnych zbiegów okoliczności, które pozwoliłyby nagle na uzyskanie komunikacji dwóm obcym cywilizacjom. "Głos Pana" skłania do przemyśleń na temat Kontaktu - czy ludzie są gotowi? Czy potrafiliby rozszyfrować wiadomość, która mogłaby być zupełnie inaczej skonstruowana niż nasz język? Co w ogóle obca cywilizacja mogłaby chcieć nam przekazać?

Czytanie "Głosu Pana" zdecydowanie było dla mnie wspaniałą przygodą, jednak ta książka zdecydowanie wymaga ponownego przeczytania, najlepiej w bardzo skupionym nastroju. Nie chodzi o to, że nie da się jej zrozumieć czytając ją swobodnie - mam po prostu przeświadczenie, że jest wiele rzeczy, które przeoczyłam, które stworzyłyby mi bardziej spójny całokształt. Czytanie posłowia na pewno mi uświadomiło, że w tym dziele jest jeszcze sporo do odkrycia, nie mniej nawet nie wgłębiając się w takie szczegóły, można wiele wynieść z lektury.

Na Ziemię dociera sygnał z kosmosu, przypadkowo zarejestrowany i przypadkowo zauważony. Bardzo szybko specjalnie wybrani specjaliści pochylają się nad otrzymanym przekazem i próbują go rozszyfrować - ale nie jest to proste zadanie, bo są ograniczeni przez niekoniecznie prawidłowe założenia i potencjalny brak wiedzy czy narzędzi.

"Głos Pana" to książka, w której główny...

Niełatwa, ale ciekawa lektura. Początek ciężki - długo trzeba przyzwyczaić się do ciągu myśli narratora. Zwłaszcza, że to erudyta, naukowiec, wykształcony i oczytany. Później jest lepiej, ale brak typowej "fabuły" (poza znakomitym fragmentem o pewnym odkryciu) jest główną wadą.
Pomysł ciekawy, analiza i geneza odkrywania niecodzienna i warta poznania. Różne pomysły i postacie niezmiennie aktualne (mimo 70 lat od powstania),co szokuje.
Ach, gdyby to był początek, gdyby ktoś te pomysły ubrał w bardziej przyziemna, ale dynamiczna i pełną akcji przygodę... Pozostaje intelektualna uczta, bez jednoznacznych odpowiedzi.
Warto przeczytać.

Niełatwa, ale ciekawa lektura. Początek ciężki - długo trzeba przyzwyczaić się do ciągu myśli narratora. Zwłaszcza, że to erudyta, naukowiec, wykształcony i oczytany. Później jest lepiej, ale brak typowej "fabuły" (poza znakomitym fragmentem o pewnym odkryciu) jest główną wadą.
Pomysł ciekawy, analiza i geneza odkrywania niecodzienna i warta poznania. Różne pomysły i...

Najtrudniejsza w odbiorze książka Lema jaką dotychczas przeczytałem.
Ciężko jest mi jednoznacznie ocenić "Głos Pana".
Jest to ogólnie bardzo długi traktat filozoficzny, zawierający bardzo dużo przemyśleń i dotykający człowieka i ludzkości na wielu płaszczyznach. Autor często przedstawia nam jakąś sytuację w kilku zdaniach, po czym następuje kilku stronnicowe "wtrącenie" z przemyślaniami, które są wynikiem tejże sytuacji. "Głos Pana" wymaga od czytelnika skupienia, nie jest to pozycja na rozluźnienie wieczorem.
Wydaje mi się też, że może być ciężka do odbioru dla osób nie posiadających dobrej wiedzy z zakresu fizyki.
Nie chce jej nazywać gorszą od innych książek Lema jakie mam w swojej biblioteczce, jest po prostu inna.

Najtrudniejsza w odbiorze książka Lema jaką dotychczas przeczytałem.
Ciężko jest mi jednoznacznie ocenić "Głos Pana".
Jest to ogólnie bardzo długi traktat filozoficzny, zawierający bardzo dużo przemyśleń i dotykający człowieka i ludzkości na wielu płaszczyznach. Autor często przedstawia nam jakąś sytuację w kilku zdaniach, po czym następuje kilku stronnicowe...

Lem to jeden z tych pisarzy na mojej liście, którego książki - raczej losowe - chciałem przeczytać w bliżej nieokreślonej przyszłości, kierując się jego renomą oraz wielokrotnymi cytatami publicysty Stanisława Michalkiewicza, który często przywołuje książki Lema w swoich felietonach. Stwierdziłem, że tym bardziej muszą to być dobre książki, skoro Michalkiewicz poświęcił swój czas na ich przeczytanie, wcale nie będąc fanem gatunku science-fiction. Lem zresztą zainspirował różnych artystów, których sobie cenię. Podobał mi się też film "Solaris" Stevena Soderbergha. To by było na tyle, co wiedziałem o Lemie, bowiem lektur w szkole unikałem.

Co prawda swoją przygodę z książkami tego autora miałem zacząć później, ale tak się złożyło, że kolejny raz w galerii handlowej skusił mnie antykwariat. Za książkę przepłaciłem, no i na dodatek brakuje w niej kilku stron (całe puste). Winić mogę sam siebie. Pytając sprzedawcę o książkę Lema od której warto by zacząć, proponował mi on coś innego. Ja jednak uparłem się na pozycję bardziej w klimacie fantastyki naukowej, bo z tym kojarzony jest pisarz. Ponadto, "Głos Pana" już mi się z czymś pozytywnym zdążył skojarzyć, więc uznałem, to za znak. Wydaje mi się, że popełniłem błąd. To nie jest książka, od której polecałbym zaczynać swoją przygodę z Lemem. Co gorsza, pożyczyłem ją tacie, mając nadzieję na zachęcenie go do czytania fantastyki naukowej. Jego negatywna opinia mnie zirytowała, postanowiłem szybko zabrać się za "Głos Pana", żeby mu wytłumaczyć, czego tam nie zrozumiał, ale ku mojemu zwątpieniu z każdą kolejną stroną sam zacząłem tracić nadzieję, że to za chwilę okaże się przyjemną lekturą, tylko trzeba jeszcze przebrnąć przez rozdział albo dwa.

Pomysł jest oryginalny, a mianowicie książka napisana jest w formie pamiętnika naukowca, który został przypisany do amerykańskiego programu badawczego, kierowanego przez rząd USA, a nieoficjalnie przejętego przez ich armię. Tytułowy Głos Pana to sygnał nieznanego pochodzenia, a natrafiono na niego bardzo przypadkowo. Muszę przyznać, że długi wstęp, który szczegółowo opisuje warunki, w których natknięto się na ów sygnał oraz badaczy z tym związanych, to rzeczy zniechęcające mnie do czytania. Zanim zrozumiałem, że są to ciekawe przypadki i uwiarygadniają historię, zdążyłem się już znudzić wielowątkowością, masą nazwisk i gubiłem się wielokrotnie, musiałem wracać i czytać uważniej. Niezbyt zachęcające były też typowo naukowe wywody z pogranicza nauk ścisłych i filozofii. Te filozoficzne są nawet ciekawe, ale jako że matematyki nie lubię w stopniu zaawansowanym (w kategorii zaawansowanego nielubienia),męczyłem się okropnie wertując kolejne kartki obfitujące w terminologię mi nieznaną.

Najczęściej staram się nie pisać niczego zdradzającego fabułę, więc nie mam zamiaru tego robić i tym razem, ale napiszę tylko, że według mnie nic szczególnego tu się nie zdarzyło. Nie oczekiwałem akcji na miarę kinowej fantastyki naukowej klasy B z inwazją kosmitów na czele, ale jak dla mnie to wszystko kończy się tam, gdzie w sumie mogło się dopiero zacząć. Owszem, całość czyta się jak realistyczne zdarzenia, w które byłbym w stanie uwierzyć. Sam pomysł na spotkanie najprawdopodobniej obcej cywilizacji (choć to nie jest taki proste) przedstawiony jest w sposób bardzo oryginalny, daleki od klisz oraz banału. Na końcu zostajemy z większą ilością pytań niż odpowiedzi i to mnie frustruje. Bardzo lubię niedopowiedzenia i otwarte zakończenia, ale tyle czekania, żeby prawie niczego się nie dowiedzieć, to według mnie trochę przesadna powściągliwość autora. Absolutnie nie zamierzam krytykować - gdzie mi tam do mistrzów literatury - ale jeśli podobnie będzie wyglądała reszta książek Lema, to nie wiem, czy w ogóle podejmę się próby przeczytania ich.

Lem to jeden z tych pisarzy na mojej liście, którego książki - raczej losowe - chciałem przeczytać w bliżej nieokreślonej przyszłości, kierując się jego renomą oraz wielokrotnymi cytatami publicysty Stanisława Michalkiewicza, który często przywołuje książki Lema w swoich felietonach. Stwierdziłem, że tym bardziej muszą to być dobre książki, skoro Michalkiewicz poświęcił...