Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Aleksander Łukaszenka ostatni dyktator Europy, który nieprzerwanie od 25 lat rządzi Białorusią. I niewiele wskazuje na to by w najbliższych latach miało się coś zmienić (wbrew temu co się od 2020 roku dzieje na Białorusi). „Łukaszenka. Niedoszły car Rosji” to biografia przybliżająca ojca narodu białoruskiego i same społeczeństwo. Powinnam chyba napisać że trochę nieudana, bo mimo że to drugie wydanie, to nie ma w niej kilku ważnych informacji. Zostały dopisane tylko wydarzenia z 2020 roku bez żadnych konkretnych szczegółów (sama napiszę trochę o nich niżej).

W pierwszych rozdziałach dowiadujemy się o dzieciństwie Łukaszenki, jego rodzinie, edukacji, służbie wojskowej i pracy. Większość tych informacji jest ukrywana lub podawana w zmienionej wersji, żeby pasowały do jego wizerunku. Później następne rozdziały pokazują po kolei drogę do najwyższej władzy w państwie białoruskim. Oprócz samego Łukaszenki mamy przedstawiony szerszy obraz społeczeństwa naszych sąsiadów. Dzięki temu możemy chociaż po części zrozumieć dlatego Łukaszenka jest wciąż popularny, dlatego przez długi czas nie próbowali zmienić czegoś w życiu politycznym, przejąc inicjatywę. Nie można nie wspomnieć tu o związkach z ZSRR, a teraz Rosją, które są niezwykle silne po dziś dzień.
Białorusini mają problem ze swoją tożsamością narodową, ospałością w podejmowaniu decyzji, wolą być wyręczani przez innych, silniejszych. Nie mają wielkich oczekiwań, sprzedali swoją wolność w zamian za podstawę egzystencji. Smutne to.

Jak już wspominałam wydanie drugie zostało uzupełnione o współczesne wydarzenia, ale w dalszym ciągu autorzy nie umieścili w tej książce niczego na temat zamachów w mińskich metrze (2008 i 2011 rok). Sporo jest na ten temat różnego rodzaju teorii, dlatego dobrze by było coś więcej o tym przeczytać właśnie w takiej książce. Drugi temat o którym mamy tylko kilka zdań to uroczysko Kuropaty (miejsce masowego pochówku ofiar NKWD), gdzie ciągle dochodzi do niszczenia pamiątkowych krzyży. Były próby zaorania tego terenu i budowy drogi oraz osiedla. Dalej, jest popieranie dopingu w sporcie oraz aresztowanie, bicie i torturowanie zawodników w związku z protestami. Nic nie ma też na temat blogera R. Pratasiewicza, działacza opozycyjnego o którym jest głośno w całej Europie. Dużo innych tematów mogłabym wymienić, ale nie chcę, bo tak jakby odwalała tę robotę za autorów. I stąd moje pytanie, po co powstało wydanie drugie? Strasznie wybiórcza w informacjach jest ta książka, dlatego też ma niecałe 300 stron.

I znów niczego nowego się nie dowiedziałam, bo informacje zawarte w biografii są raczej podstawowe, a te które mógłby mnie zainteresować się w niej nie znalazły. O co chodzi? To nie pierwszy raz...

Ocena 4/10
Instagram @moze_booka

Aleksander Łukaszenka ostatni dyktator Europy, który nieprzerwanie od 25 lat rządzi Białorusią. I niewiele wskazuje na to by w najbliższych latach miało się coś zmienić (wbrew temu co się od 2020 roku dzieje na Białorusi). „Łukaszenka. Niedoszły car Rosji” to biografia przybliżająca ojca narodu białoruskiego i same społeczeństwo. Powinnam chyba napisać że trochę nieudana,...

Olga Hepnarova 22-letnia Czeszka, 10 lipca 1973 roku wjechała ciężarówką w pełen ludzi przystanek tramwajowy w Pradze. Ofiary śmiertelne, ciężko ranni, panika i chaos. Pierwsze pytania do sprawczyni: czy hamulce się zacięły, czy zasnęła za kierownicą, a może była pijana? Hepnarova spokojnie odpowiada, że nie zasnęła, nie jest odurzona i hamulce są sprawne. Umyślnie wjechała na chodnik i zabiła ludzi, bo była to zemsta na społeczeństwie za to jak traktowało ją przez całe życie.
Tak zaczyna się śledztwo i próba zrozumienia tak okropnego czynu, ale też wyłania się z tego wstrząsający obraz zakłamanego sytemu, a także wyobcowania jednostki.
Autor Roman Cilek wszystkie informacje przedstawia za pomocą zeznań świadków, listów, wypowiedzi, dokumentów sądowych i policyjnych. Z nich dowiadujemy się niemalże wszystkiego o Oldze, jej rodzinie i nielicznych znajomych, a także o jej stosunku do otaczającego ją świata. Okazuje nam się jednostka skomplikowana, pełna sprzeczności. Do samego końca nie mogąca zmienić swojego życia, poprosić o pomoc, wyjść z marazmu. Często traktująca swoje życie zrujnowane przez rodzinę i społeczeństwo jako wymówkę spowodowaną ciągłymi niepowodzeniami. Na tym etapie opowieści bardzo często pojawia się współczucie dla Olgi. Jednakże wiedząc co się dzieje później, trudno już się na to zdobyć. Zbrodnia pozostaje zbrodnią. Tym bardziej, że wszystko zostało starannie zaplanowane i przeprowadzone. Bez wyrzutów sumienia czy skruchy.
Autor starał się być do końca obiektywny. Choć kilka razy wyraźnie możemy zobaczyć osobiste poglądy autora podczas oceny danego czynu. Dodatkowo często zwraca się bezpośrednio do czytelnika i wręcz każe nam od razu odpowiedzieć na pytania. Nie przepadam za takimi rozwiązaniami w literaturze faktu.
Polecam osobom lubiącym sprawy true crime w innym wydaniu oraz osobom nie wiedzącym o tej historii za wiele.
Ocena 7/10
Instagram @moze_booka

Olga Hepnarova 22-letnia Czeszka, 10 lipca 1973 roku wjechała ciężarówką w pełen ludzi przystanek tramwajowy w Pradze. Ofiary śmiertelne, ciężko ranni, panika i chaos. Pierwsze pytania do sprawczyni: czy hamulce się zacięły, czy zasnęła za kierownicą, a może była pijana? Hepnarova spokojnie odpowiada, że nie zasnęła, nie jest odurzona i hamulce są sprawne. Umyślnie wjechała...