Wowa, Wołodia, Władimir. Tajemnice Rosji Putina

Ludzie, którzy tworzą historię, kimkolwiek by byli, są zawsze ciekawi. Ciekawią nas długo po zejściu z tego świata. Ciekawią nas jeszcze bardziej, kiedy żyją i mają wpływ na nasze życie. Wtedy budzą emocje tak gorące, że czasem trudno wymagać od tych, którzy o nich piszą, żeby zachowali chłodny obiektywizm.
Książkę o Władimirze Putinie czyta się jak straszny kryminał i w kontekście przedstawionych faktów świat jest o wiele straszniejszy, niż nam się wydaje.

Ludzie, którzy tworzą historię, kimkolwiek by byli, są zawsze ciekawi. Ciekawią nas długo po zejściu z tego świata. Ciekawią nas jeszcze bardziej, kiedy żyją i mają wpływ na nasze życie. Wtedy budzą emocje tak gorące, że czasem trudno wymagać od tych, którzy o nich piszą, żeby zachowali chłodny obiektywizm.
Książkę o Władimirze Putinie czyta się jak straszny kryminał i w...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

I wszystko wiadomo. Dogłębna analiza życia i kariery prezydenta Rosji. Wilk w owczej skórze. Bardzo na czasie.

I wszystko wiadomo. Dogłębna analiza życia i kariery prezydenta Rosji. Wilk w owczej skórze. Bardzo na czasie.

Pokaż mimo to

Określanie tej książki jako biografią to pewna nieprecyzyjność. Każdy wnikliwy czytelnik odnajdzie pomiędzy okładkami ponad 700 stronnicowy akt oskarżenia jego ekscelencji Wladimira Wladimirowicza. Akt oskarżenia jeśli wolno mi stwierdzić skreślony pewną ręką, poparty dowodami, zeznaniami świadków, oraz obszernym materiałem przypisowym. Mimo tego że lektura do najlżejszych (dosłownie i w przenośni) nie należy każdy kto chce choć odrobinę zrozumieć fenomen Putina, to dlaczego zachód poza "wyrażeniem głębokiego zaniepokojenia" nie robi niemal nic powinien potraktować tę pozycję jako obowiązkową. Gorąco polecam.

Określanie tej książki jako biografią to pewna nieprecyzyjność. Każdy wnikliwy czytelnik odnajdzie pomiędzy okładkami ponad 700 stronnicowy akt oskarżenia jego ekscelencji Wladimira Wladimirowicza. Akt oskarżenia jeśli wolno mi stwierdzić skreślony pewną ręką, poparty dowodami, zeznaniami świadków, oraz obszernym materiałem przypisowym. Mimo tego że lektura do najlżejszych...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Ogromnie zainteresowana tematem, z chęcią i zapałem sięgnęłam po tę obszerną (prawie 800 stron) biografię Władimira Putina. Och, jakże okropnie się rozczarowałam. Czytałam ją bardzo długo (kilka miesięcy), a ostatnie rozdziały wręcz męczyłam. Muszę oddać honor autorce za dogłębne zbadanie tematu i przyłożenie się do jej napisania (obszerna bibliografia, sporo przypisów) - nie wątpię, że jej pisanie wymagało ogromu pracy. Jednak to tyle z plusów. Przede wszystkim książka jest przeokropnie przeciągnięta. Jest zbyt długa i topornie napisana, przez co czytanie jej naprawdę męczy (zwłaszcza jeśli nie czyta się jej na raz, jak ja). Ilość szczegółów wręcz zbija z tropu, a nie pomaga w odbiorze. Ciężko się ją czyta zwłaszcza przez ogromną ilość dygresji. Nagromadzenie wątków jest niepotrzebne i komplikuje historię, a ciągle zbaczanie z tematu sprawia, że czytelnik się gubi. Sięgając po tę biografię chciałam dowiedzieć się więcej o prywatnym życiu Putina - niestety rozdział dotyczący jego prywatnego życia liczy zaledwie 30 stron (co jest śmieszne patrząc na objętość tej książki) - autorka potrafiła poświęcić kilkaset stron różnym osobom z politycznego otoczenia Putina, a jego życiu prywatnemu poświęciła nikły ułamek tego (a przecież to biografia Putina, a nie jego kolegów). Nie dowiemy się z tej książki także niczego o współczesnej Rosji, jej społeczeństwie, życiu czy nastrojach. Książka pomija te aspekty, skupiając się na polityce. Najbardziej jednak w całej tej biografii irytował mnie styl narracji autorki - bezsensowna ironizacja, dziwny subiektywizm, brak dziennikarskiego obiektywizmu, wręcz obrażanie głównego bohatera. Oczywiście nie bronię głównego bohatera, jednak takie na siłę wciskanie czytelnikowi jedynej poprawnej opinii dotyczącej tego człowieka przez autorkę uważam za nieprzystojące biografowi. Zamiast podawać tylko fakty, autorka stara się narzucić opinię czytelnikowi, co tylko denerwuje. Książka skupia się na analizowaniu nieistniejących dialogów (wyobrażeń autorki co do rozmów Putina z jego zaufanymi ludźmi) i przypuszczeń co do myśli głównego bohatera - jak dla mnie takie fragmenty w ogóle nie powinny się znaleźć w poważnej biografii.
Podsumowując: zainteresowanym współczesną historią Rosji odradzam - nie dowiecie się niczego interesującego z tej książki. Zainteresowanym biografią głównego bohatera - sprawdźcie sami jeśli chcecie, ale mnie osobiście tak wymęczyła ta książka, że na pewno jej nikomu nie polecę i do niej nie wrócę. Dla mnie szkoda czasu.

Ogromnie zainteresowana tematem, z chęcią i zapałem sięgnęłam po tę obszerną (prawie 800 stron) biografię Władimira Putina. Och, jakże okropnie się rozczarowałam. Czytałam ją bardzo długo (kilka miesięcy), a ostatnie rozdziały wręcz męczyłam. Muszę oddać honor autorce za dogłębne zbadanie tematu i przyłożenie się do jej napisania (obszerna bibliografia, sporo przypisów) -...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Jeśli chodzi o treść zawartą w książce to masakra - nieobliczany człowiek z atomowym guzikiem.

Co do książki ogółem to świetnie napisana - czyta się jak książkę sensacyjną. Bogata w źródła, aczkolwiek mam z nią jeden problem. Jest w niej tyle informacji (wiele z nich aż niemożliwe, że przez świat akceptowane), że przy próbie pochwalenia się wiedzą z "Putina i Rosji", czułbym się jak osoba próbująca opowiadać jakąś teorię spiskową. Nawet data i miejsce urodzenia już się nie zgadza z "oficjalną wiedzą" czyt. wikipedia.

Na duży plus, że zamiast książki o Putinie dostałem książkę o Rosji i okolicach z Putinem w centrum.

Jeśli chodzi o treść zawartą w książce to masakra - nieobliczany człowiek z atomowym guzikiem.

Co do książki ogółem to świetnie napisana - czyta się jak książkę sensacyjną. Bogata w źródła, aczkolwiek mam z nią jeden problem. Jest w niej tyle informacji (wiele z nich aż niemożliwe, że przez świat akceptowane), że przy próbie pochwalenia się wiedzą z "Putina i Rosji",...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Momentami mam wrażenie, że jest pisana pod tezę.
Bardzo obszerna i szczegółowa, opisuje szersze konteksty wielu spraw.

Momentami mam wrażenie, że jest pisana pod tezę.
Bardzo obszerna i szczegółowa, opisuje szersze konteksty wielu spraw.

Pokaż mimo to

Na pewno dobrze się czyta, jak powieść sensacyjną. Stosunek mam ambiwalentny to tej lektury, jako studium wiedzy.. dokument niby chronologiczny, męczy nieco przeskakiwane z temetu na temat.. czyta się "lekko", a jednak wymaga skupienia, bo faktów dużo.. ale mam wrażenie że ksiazka zbyt jednostronna...

Na pewno dobrze się czyta, jak powieść sensacyjną. Stosunek mam ambiwalentny to tej lektury, jako studium wiedzy.. dokument niby chronologiczny, męczy nieco przeskakiwane z temetu na temat.. czyta się "lekko", a jednak wymaga skupienia, bo faktów dużo.. ale mam wrażenie że ksiazka zbyt jednostronna...

Pokaż mimo to

Historia Putina napisana bardzo przystępnym językiem. Czy głęboka i poszerzająca wiedzę o tym człowieku. "Człowiek" to słowo - nadużycie wobec tej postaci, ale niech będzie, każdy nim się rodzi, a z czasem niektórzy stają się potworami. No więc, czy poszerzająca wiedzę, przeciętnego zjadacza chleba, interesującego się jako tako polityką? Na pewno w niektórych kwestiach tak.

Historia Putina napisana bardzo przystępnym językiem. Czy głęboka i poszerzająca wiedzę o tym człowieku. "Człowiek" to słowo - nadużycie wobec tej postaci, ale niech będzie, każdy nim się rodzi, a z czasem niektórzy stają się potworami. No więc, czy poszerzająca wiedzę, przeciętnego zjadacza chleba, interesującego się jako tako polityką? Na pewno w niektórych kwestiach...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Prawdziwa twarz Putina. Wiele szczegółów, których nie poznamy w oficjalnych przekazach

Prawdziwa twarz Putina. Wiele szczegółów, których nie poznamy w oficjalnych przekazach

Pokaż mimo to

Pani Krystyna Kurczab-Redlich uchodzi w warszawskim salonie za „znawczynię" Rosji, zaprasza się ją często na rozmowy w TV i wydaje wciąż nowe książki, w których daje upust swojej fobii, czy raczej niepohamowanej obsesji na tle Władimira Putina.

W Polsce literatura antyputinowska zalega wręcz całe półki w księgarniach, stanowi już prawdziwy dział „wiedzy".

W 90 procentach jest to literatura pisana na zamówienie przez tzw. znawców Rosji za pieniądze i z inspiracji tych, którzy walkę o ten kraj sromotnie przegrali. Przypomnijmy tylko lata 90., kiedy tacy ludzie jak Gusiński, Chodorkowski, Niemcow czy Bierezowski trzęśli tym krajem, kradnąc na potęgę i przygotowując wielką transakcję, jaką miała być sprzedaż całego sektora energetycznego zagranicznym koncernom. Na biurku premiera Wiktora Czernomyrdina leżał już dokument o sprzedaży Gazpromu… Georgowi Sorosowi. Opisał to szczegółowo w swoje książce „Śmierć dysydenta. Dlaczego zginął Aleksander Litwinienko?" niejaki Alex Goldfarb. Litwinienko był „prowadzony" przez Goldfarba, dostarczał mu tajne dokumenty dotyczące największych tajemnic Rosji, które faxem przekazywane były do centrali w USA.
Czernomyrdin dokumentu o sprzedaży Gazpromu nie podpisał, a już w kilka lat później cała szajka spod znaku Sorosa i Bierezowskiego została z Rosji przepędzona. Możemy sobie wyobrazić, że gdyby Gazprom był własnością Sorosa, wówczas byłaby to „wspaniała firma, godna zaufania", także w Warszawie. A tak, ponieważ pozostała w ręku Rosji jest „narzędziem imperialistycznej polityki Kremla", jak finezyjnie określa się ją w mediach w Polsce.

Od tej chwili na całym świecie Soros i Bierezowski rozpętali wielką akcję dyskredytowania nowego prezydenta Rosji Władimira Putina, który stał się z dnia na dzień największym wrogiem „postępowej ludzkości" i „zachodniej cywilizacji". Wszystkie chwyty w tej brutalnej grze są dozwolone — Putina oskarża się dosłownie o wszystko.

Pani Krystyna Kurczab-Redlich jest na polskim rynku czołowym przedstawicielem tej orientacji. Jej książki i wypowiedzi cechuje wyjątkowa zaciekłość, nienawiść i prymitywna propaganda, pełna insynuacji, plotek rodem z moskiewskiego liberalnego salonu i magla, który istnieje w najlepsze i stanowi punkt odniesienia dla „polskiej" polityki wobec Rosji.

Byłem kiedyś na wykładzie takiego salonowca w Warszawie na Zamku Królewskim. Organizatorem było osławione Centrum Dialogu Polsko-Rosyjskiego kierowanego przez Sławomira Dębskiego, które dialoguje, a owszem, ale wyłącznie z moskiewskimi salonowcami, nie mającymi żadnego wpływu na rosyjską rzeczywistość.
Wykład był żenującym i żałosnym popisem fobii i frustracji.

Takiej dawki nienawiści do własnego państwa, do własnej historii dawno nie słyszałem — było to wyjątkowo przykre doświadczenie, które utkwiło mi w pamięci.

Ale właśnie wtedy zrozumiałem na czym polega ten toksyczny sojusz pomiędzy polskimi ośrodkami intelektualnymi a tymi nihilistami rosyjskimi. Jest on toksyczny, bo napędza po obu stronach irracjonalne myślenie o Rosji i paraliżuje w Polsce jakąkolwiek racjonalną koncepcję wzajemnych relacji z Moskwą.

Dla wielu u nas tylko dysydenci, frustraci, liberałowie i jawni agenci Zachodu są jedynym partnerem do rozmowy. Jest to sytuacja nienormalna i kuriozalna.

Czytając kolejne książki Krystyny Kurczab-Redlich nie dowiemy się wiele o współczesnej Rosji i o jej narodzie, dowiemy się natomiast bardzo wiele na temat stanu umysłu moskiewskiego salonu i jego sojuszników w Polsce. Zilustruję to na przykładzie ostatniej książki Pani Kurczab-Redlich pt. „Wowa, Wołodia, Władimir. Tajemnice Rosji Putina". Mówiąc na jej temat w wywiadzie dla „Newsweeka" (18-24.07.2016), pani autorka zaserwowała nam takie teksty:

„Miał naprawdę (Putin) trudne dzieciństwo. Musiał bić się i kłamać, by przetrwać. Kłamstwo stało się jego mechanizmem obronnym. Wychowywał się na petersburskiej ulicy, na obskurnym podwórku, gdzie przesiadywali zwolnieni z łagrów w czasie amnestii Chruszczowa przestępcy i żule. Był notowany w milicyjnej izbie dziecka, do pionierów przyjęto go z opóźnieniem, co zdarzało się jedynie w przypadku wyjątkowo trudnych dzieci".

Niezły wstęp — wychowanek petersburskiej ulicy pełnej żuli i przestępców. Skąd w takim razie taka jego popularność? To proste:

„Nie wchodzi po schodach, tylko wbiega; jest ciągle pokazywany w telewizji jako człowiek dynamiczny, silny. W rosyjskim społeczeństwie dominują kobiety — jest ich po prostu więcej, bo mężczyźni giną na wojnach, żyją w stałym stresie, piją i szybciej umierają. I kobiety zakochały się w Putinie".

Można powiedzieć, że bardzo wnikliwa obserwacja socjologiczna. Ale idźmy dalej:

„Jego charakter ukształtowały lata 90. i „bandycki Petersburg". W Dreźnie był jeszcze porządnym człowiekiem, choć popełniał drobne nadużycia i np. podobno brał pieniądze przeznaczone dla informatorów. W KGB, skąd go w końcu wyrzucono, miał zazwyczaj do czynienia z ludźmi na pewnym poziomie, po studiach. A w Petersburgu zbratał się z członkami mafii tambowskiej, przestępcami, którym był potrzebny jako wszechmocny wicemer drugiego co do wielkości miasta w Rosji".

W Petersburgu: „Oszalał na punkcie pieniędzy. W tamtych latach nie było to rzadkością. Zajmował się między innymi nielegalnym handlem ropą naftową, metalami szlachetnymi, sprzętem wojskowym. Nie stronił od handlu narkotykami na skalę międzynarodową. Trzeba mieć bardzo silny rdzeń moralny, by się oprzeć takim możliwościom. Ale skąd on miał go wziąć, ten mały biedny Wowka?".
Miły, protekcjonalny wtręt, „mały, biedny Wowka". Ale ten „Wowka" staje się po objęciu władzy wszechwładnym potworem, który stoi za wszystkimi nieszczęściami świata:

„Gdy w roku 1998 został szefem FSB, mógł — przy pomocy agentów bliskowschodnich i czeczeńskich — rozpętać wojnę w Czeczenii i sprokurować porwania oraz akty terrorystyczne".

„Liderzy Zachodu nie rozliczyli Putina za zbrodnie w Czeczenii. Gdyby to się wtedy stało, nie doszłoby do wojny z Gruzją. Po niej również nie spotkał go ostracyzm. Poszedł dalej: wojna z Ukrainą, aneksja Krymu. Zachód spróbował go zatrzymać, nałożył bolesne sankcje. Na próżno: teraz Putin bombarduje Syrię".

Pyszne jest to „Putin bombarduje Syrię", autorka liczy chyba, że ludzie w Polsce nie mają rozumu i nie są wstanie oceniać otaczającej ich rzeczywistości. Albo jest jeszcze inaczej — ona naprawdę wierzy w to co pisze, a jeśli tak, to mamy do czynienia z ciężką paranoją.

Koniec jest również porażający: „Ale po Brexicie sprawy znowu układają się po jego myśli. Zachód jest w kryzysie. Putin powiedział kiedyś, że ze wszystkiego, co się robi, trzeba czerpać przyjemność. I zdecydowanie czerpie przyjemność z rozwalania Unii Europejskiej oraz prowokowania Stanów Zjednoczonych. Jest królem chaosu. Jego bombardowania Syrii zwiększyły problem z imigrantami. I co robi Zachód? Zajmuje się imigrantami, gaszeniem pożaru, a nie podpalaczem, który jest przyczyną kryzysu".

No proszę, „król chaosu", a my myśleliśmy, że to przywódcy Zachodu. No ale Pani Kurczab-Redlich nas uświadomiła, że nawet wtedy, kiedy to Ameryka wywołuje wojny (Irak, Libia, Syria…), to jest „prowokowana" przez Putina.
Proszę państwa, ale nie bójmy się, Pani Kurczab-Redlich nas uspokaja, że ten szaleniec nie wywoła jednak wojny atomowej, bo jest tchórzem: „Wojny atomowej nie wywoła, bo nie zdąży dobiec do schronu. Jest sprytny, ale na pewno nie odważny".

Kto wszakże teraz by odetchnął, ten się myli, bo ze strony rosyjskiego satrapy czyha o wiele większe niebezpieczeństwo: „Poważne niebezpieczeństwo tkwi chyba gdzie indziej: groźniejsi od jego bomb są dzisiejsi agenci wpływu Putina, którzy atakują świat, jedność europejską. Będą coraz liczniejsi".

Takie teksty mogłyby się z powodzeniem ukazać w „Gazecie Polskiej" lub na antenie TV Republika. Albowiem ta histeryczna narracja niczym nie różni się od tej, jaką tam spotykamy.

To, że nie ma to nic wspólnego z poważną analizą politologiczna i historyczną, nie trzeba chyba nikogo przekonywać. Gęgający pod batutą Sorosa i spółki gęgacze niszczą od lat polską publicystkę i polskie myślenie o Rosji, serwują polskiej opinii i tzw. elitom trujący jad i stek bzdur.

Na takim fundamencie nie da się zbudować suwerennej polskiej polityki wschodniej. Ma ona, niestety, twarz Pani Krystyny Kurczab-Redlich.

Jan Engelgard, polski historyk i publicysta

Tekst pierwotnie został opublikowany na łamach „Myśli Polskiej".

Pani Krystyna Kurczab-Redlich uchodzi w warszawskim salonie za „znawczynię" Rosji, zaprasza się ją często na rozmowy w TV i wydaje wciąż nowe książki, w których daje upust swojej fobii, czy raczej niepohamowanej obsesji na tle Władimira Putina.

W Polsce literatura antyputinowska zalega wręcz całe półki w księgarniach, stanowi już prawdziwy dział „wiedzy".

W 90 procentach...

więcej

mniej

Pokaż mimo to