Jesteśmy społecznością, która kocha książki

To powieść uniwersalna, ponadczasowa. Zagląda w głąb ludzkiej duszy. Autor pokazuje, że każdy z naszych wyborów, dobrych czy złych, ma swoje konsekwencje. Nakreślił bardzo dobre portrety psychologiczne bohaterów. Język i styl pisania jest świetny. Odniosłam wrażenie, że koncept powieści nie został do końca wykorzystany, ale nie obniżyło to bardzo mojej oceny i uważam go za wybitny. Chciałabym, żeby niektóre wątki zostały bardziej rozwinięte. Ta książka to kopalnia cytatów, nie jest łatwa, momentami przytłaczająca, ale myślę, że warto ją przeczytać, wyciągnąć wnioski i zastanowić się, jak wyglądałby nasz własny portret.

To powieść uniwersalna, ponadczasowa. Zagląda w głąb ludzkiej duszy. Autor pokazuje, że każdy z naszych wyborów, dobrych czy złych, ma swoje konsekwencje. Nakreślił bardzo dobre portrety psychologiczne bohaterów. Język i styl pisania jest świetny. Odniosłam wrażenie, że koncept powieści nie został do końca wykorzystany, ale nie obniżyło to bardzo mojej oceny i uważam go za...

Kontynuuję moją przygodę z klasyką literatury. Jak zwykle urzekł mnie styl i język autorki. Podobał mi się wątek dojrzewania głównej bohaterki do podejmowania samodzielnych decyzji. Książka pokazuje, że ludzie z naszego otoczenia nie zawsze dobrze nam radzą, że nie należy ulegać ich perswazjom bez uwzględniania własnych uczuć i emocji. To opowieść o cierpliwości, odkrywaniu własnych pragnień i obrazie angielskiego społeczeństwa z XIX wieku, szczególnie klasy wyższej. Widać, że to książka napisana przez kobietę wyprzedzającą w pewnych aspektach czasy, w których się urodziła. Zauważyłam pewien schemat w powieściach Austen, który przewija się przez jej książki. Postacie przez nią kreowane są bardzo podobne. Mimo to znalazłam w tej książce coś nowego. Czegoś mi w niej zabrakło, nie przywiązałam się do bohaterów. Polecam osobom, które mają już jakieś doświadczenie z literaturą XIX wieku, raczej nie na początek.

Kontynuuję moją przygodę z klasyką literatury. Jak zwykle urzekł mnie styl i język autorki. Podobał mi się wątek dojrzewania głównej bohaterki do podejmowania samodzielnych decyzji. Książka pokazuje, że ludzie z naszego otoczenia nie zawsze dobrze nam radzą, że nie należy ulegać ich perswazjom bez uwzględniania własnych uczuć i emocji. To opowieść o cierpliwości, odkrywaniu...

Bohaterowie są prości, świat okrutny, a wizja przerażająca. Nasz świat traktowany jest, we wspomnieniach, jak życie zwierząt. W jakim kierunku zmierza nasza przyszłość? Ludzie pozornie szczęśliwi, nie zdają sobie sprawy, że są całkowicie uwarunkowani i nie mają nad niczym kontroli ani wolności. Zakończenie zapadło mi w pamięć i na pewno w niej pozostanie. Czy tą wizję możemy nazwać rozwojem, czy może upadkiem naszej cywilizacji? Do czego dążymy jako ludzkość?

Bohaterowie są prości, świat okrutny, a wizja przerażająca. Nasz świat traktowany jest, we wspomnieniach, jak życie zwierząt. W jakim kierunku zmierza nasza przyszłość? Ludzie pozornie szczęśliwi, nie zdają sobie sprawy, że są całkowicie uwarunkowani i nie mają nad niczym kontroli ani wolności. Zakończenie zapadło mi w pamięć i na pewno w niej pozostanie. Czy tą wizję...

Cieżko mi jest cokolwiek powiedzieć o tej książce. Nie była dla mnie szokująca, bo czytałam ją w najtrudniejszym czasie w moim życiu, kiedy wszystko co jest w niej opisane było mi bardzo dobrze znane. Wywarła na mnie jednak duże wrażenie, tak bardzo się utożsamiałam z tą historią. Poruszy ona każdego kto kiedykolwiek zmagał się z chorobą psychiczną, ale też z okresem dojrzewania, czasem podejmowania trudnych decyzji. Jest to ciężka lektura i też ciężko ją ocenić. Esther nie wie co chce robić w życiu i jest to problem wielu ludzi w każdym wieku. Przywołam słowa Mary Schmich: „Nie martw się o przyszłość. Albo martw się, ale wiedz, że martwienie się jest tak efektywne, jak próba rozwiązania równania algebraicznego przez żucie gumy balonowej. Nie czuj się winny, jeśli nie wiesz, co chcesz zrobić ze swoim życiem. Najbardziej interesujący ludzie, jakich znam, nie wiedzieli w wieku 22 lat. Niektórzy z najbardziej interesujących 40-latków, jakich znam, nadal nie wiedzą.”. Myślę, że te słowa, wzięte do serca, pomagają. Uważam, że każdy powinien przeczytać tę książkę.

Cieżko mi jest cokolwiek powiedzieć o tej książce. Nie była dla mnie szokująca, bo czytałam ją w najtrudniejszym czasie w moim życiu, kiedy wszystko co jest w niej opisane było mi bardzo dobrze znane. Wywarła na mnie jednak duże wrażenie, tak bardzo się utożsamiałam z tą historią. Poruszy ona każdego kto kiedykolwiek zmagał się z chorobą psychiczną, ale też z okresem...

Proza Lovecrafta nie należy do najprzystępniejszych. Dla mnie było to pierwsze spotkanie i zarazem wyzwanie. Tę książkę polecam osobom, które zastanawiają się od czego zacząć czytać Lovecrafta. Wprowadza nas w świat eony lat starszy niż cała rasa ludzka i, być może, dlatego jego styl wydaje nam się niedzisiejszy. To było ciekawe czytelnicze doświadczenie, ale na ten moment nie zamierzam sięgać po inne jego utwory, co nie znaczy, że jego opowiadania mi się nie podobały.

Proza Lovecrafta nie należy do najprzystępniejszych. Dla mnie było to pierwsze spotkanie i zarazem wyzwanie. Tę książkę polecam osobom, które zastanawiają się od czego zacząć czytać Lovecrafta. Wprowadza nas w świat eony lat starszy niż cała rasa ludzka i, być może, dlatego jego styl wydaje nam się niedzisiejszy. To było ciekawe czytelnicze doświadczenie, ale na ten moment...

Już po stu stronach wiedziałam, że to świetna książka. Uwielbiam sam styl pisania Atwood. Poruszyła mnie ta powieść również ze względu na to, że wydaje mi się przerażająco aktualna. Jak niewiele trzeba, żeby stworzyć taką rzeczywistość, a jak wiele, żeby ją zmienić i o niej zapomnieć. Myślę, że każdy powinien przeczytać tę książkę, a szczególnie kobiety. „Testamenty” są genialną kontynuacją i dopełniają tę historię. Bardzo, bardzo, bardzo polecam!

Już po stu stronach wiedziałam, że to świetna książka. Uwielbiam sam styl pisania Atwood. Poruszyła mnie ta powieść również ze względu na to, że wydaje mi się przerażająco aktualna. Jak niewiele trzeba, żeby stworzyć taką rzeczywistość, a jak wiele, żeby ją zmienić i o niej zapomnieć. Myślę, że każdy powinien przeczytać tę książkę, a szczególnie kobiety. „Testamenty” są...

Królowa kryminału w swojej najlepszej odsłonie! Czytałam i po polsku i w oryginale. „I nie było już nikogo” to perełka kryminalna. Pomysł na fabułę jest genialny i zrealizowany w świetnym stylu. Do samego końca nie wiemy kto jest mordercą i nie znam osoby, która by się domyśliła podczas czytania, a to rzadkie i bardzo pożądane w tym gatunku. Wartka akcja połączona z bardzo dobrze zarysowanymi postaciami sprawia, że od tej książki nie można się oderwać. Zostanie ze mną na zawsze🤍

Królowa kryminału w swojej najlepszej odsłonie! Czytałam i po polsku i w oryginale. „I nie było już nikogo” to perełka kryminalna. Pomysł na fabułę jest genialny i zrealizowany w świetnym stylu. Do samego końca nie wiemy kto jest mordercą i nie znam osoby, która by się domyśliła podczas czytania, a to rzadkie i bardzo pożądane w tym gatunku. Wartka akcja połączona z bardzo...

Losy Jane Eyre faktycznie są dziwne. To pierwsza historia, przy której się wzruszyłam. Znalazłam w niej cząstkę siebie. Każdy wyciągnie z niej coś innego, coś swojego. Język i styl mnie zachwycił. Bardzo polubiłam Jane, wyróżnia się na tle kobiet swojej epoki. Z reguły nie przepadam za wątkami romantycznymi, ale ten miał w sobie coś wyjątkowego. Ta książka przepełniona jest uczuciami, emocjami, pragnieniem odnalezienia siebie, dojrzewaniem, dążeniem do szczęścia, ale też cierpieniem, żalem, smutkiem i naturą człowieka. Znajdziecie tu wszystko, wystarczy poszukać. Proszę nie zniechęcajcie się jej objętością i tym, że to książka z XIX w. To jedna z najlepszych książek jakie czytałam❤️

Losy Jane Eyre faktycznie są dziwne. To pierwsza historia, przy której się wzruszyłam. Znalazłam w niej cząstkę siebie. Każdy wyciągnie z niej coś innego, coś swojego. Język i styl mnie zachwycił. Bardzo polubiłam Jane, wyróżnia się na tle kobiet swojej epoki. Z reguły nie przepadam za wątkami romantycznymi, ale ten miał w sobie coś wyjątkowego. Ta książka przepełniona jest...

Prawie każdy zna historię zawartą w tej klasyce grozy. Ja należałam do osób, które nie miały żadnego pojęcia o tej historii, dlatego bardzo chciałam ją przeczytać. Nawiązania do tej powieści można znaleźć dosłownie w każdym aspekcie popkultury. Sama książka składa się z listów, zapisów w pamiętnikach różnych bohaterów. Akcja buduje się powoli. Niestety powieść nie była dla mnie straszna, ale spodziewałam się tego, wiec nie mogę mówić o rozczarowaniu. Znajdzie się tu jednak tajemniczość i napięcie. Mając na względzie to, że książka ukazała się w 1897 roku i została napisana przez mężczyznę, myślę, że na uwagę zasługuje sposób przedstawienia kobiet, które dorównują mężczyznom zarówno intelektem, jak i zaangażowaniem w całą sprawę. Warto przeczytać tę książkę i poznać historię kultowego Hrabi Draculi.

Prawie każdy zna historię zawartą w tej klasyce grozy. Ja należałam do osób, które nie miały żadnego pojęcia o tej historii, dlatego bardzo chciałam ją przeczytać. Nawiązania do tej powieści można znaleźć dosłownie w każdym aspekcie popkultury. Sama książka składa się z listów, zapisów w pamiętnikach różnych bohaterów. Akcja buduje się powoli. Niestety powieść nie była dla...

Jestem oczarowana stylem i językiem powieści wiktoriańskich. Po przeczytaniu „Dziwnych losów Jane Eyre” nabrałam ochoty na więcej i tak oto za mną już pierwsze spotkanie z twórczością Jane Austen. „Rozważna i romantyczna” podobała mi się mniej, ale to nadal świetna książka. Z głównych bohaterek bardziej przypadła mi do gustu Eleonora, jest spokojna, dystyngowana i twardo stąpa po ziemi. Marianna zaś daje się porwać swoim emocjom, co pozwala jej na czerpanie radości z małych rzeczy, ale też sprawia, że w trudnych momentach zatraca się w rozpaczy. Czuję w sobie cząstki obu bohaterek i myślę, że autorka wykreowała te przeciwstawne postacie, właśnie aby każdy mógł utożsamić się z obiema na raz. Powieść jest przepełniona nadzieją, rozczarowaniami i próbami odnalezienia swojego miejsca. Nie bez powodu jest zaliczana do klasyki światowej. Polecam!

Jestem oczarowana stylem i językiem powieści wiktoriańskich. Po przeczytaniu „Dziwnych losów Jane Eyre” nabrałam ochoty na więcej i tak oto za mną już pierwsze spotkanie z twórczością Jane Austen. „Rozważna i romantyczna” podobała mi się mniej, ale to nadal świetna książka. Z głównych bohaterek bardziej przypadła mi do gustu Eleonora, jest spokojna, dystyngowana i twardo...

To moje drugie spotkanie z Austen i uważam je za udane. Po przeczytaniu „Rozważnej i romantycznej” wiedziałam, że będę dalej sięgała po wiktoriańskie klasyki. Bardzo podoba mi się język i sposób pisania autorki. Książka ukazuje życie i zmagania inteligentnej kobiety w świecie zdominowanym przez mężczyzn nierzadko niedorastających jej do pięt. Nie brakuje tu zabawnego ukazania niektórych postaci, nawet parę razy szczerze się zaśmiałam. Historia jest refleksją nad ówczesnym porządkiem, rolą pieniądza, wagą pozycji społecznej, rolą kobiety etc. Jest kontrargumentem przeciw małżeństwu dla korzyści. Brak w niej oczywiście akcji i napięcia, to spokojna i powolna książka. Polecam!

To moje drugie spotkanie z Austen i uważam je za udane. Po przeczytaniu „Rozważnej i romantycznej” wiedziałam, że będę dalej sięgała po wiktoriańskie klasyki. Bardzo podoba mi się język i sposób pisania autorki. Książka ukazuje życie i zmagania inteligentnej kobiety w świecie zdominowanym przez mężczyzn nierzadko niedorastających jej do pięt. Nie brakuje tu zabawnego...