Portret Doriana Graya

Akcja utworu dzieje się w XIX-wiecznym Londynie. Główny bohater, Dorian Gray, to młody człowiek, który wyróżnia się nie tylko dobrym pochodzeniem i wspaniałymi manierami, a przede wszystkim, niesamowitą urodą, która przykuwa wzrok wszystkich, czy to kobiet, czy mężczyzn. Jego portret maluje znany malarz, Bazyli Hallward. Tam też dochodzi do spotkania Doriana z Lordem Henrykiem Wottonem. Gdy portret jest ukończony oszałamia takim samym urokiem, jak i osoba na nim namalowana. Z czasem jednak zostaje ujawniona pewna niezwykła właściwość portretu. Na nim to zaczynają się odbijać wszelkie skazy Doriana, które w prawdziwym życiu nie kalają jego pięknego oblicza. Ta osobliwość prowadzi do wielkich zmian w życiu Graya i powoduje różne wypadki...
Już po kilkunastu stronach wiedziałem, że ta historia mnie nie zachwyci już do końca i też to się spełniło. Chyba największym problemem podczas czytania powieści było to, że ciągle w myślach porównywałem książkę z adaptacją filmową „Portretu...” z 2009 roku z Benem Barnsem w roli Doriana Graya i (moim ulubionym aktorem) Colinem Firthem jako lordem Harrym Wottonem. Mimo iż film widziałem już dobre parę lat temu, to pamiętałem go dość dobrze i też mogłem go porównać z książką... i nie wyszło to na dobre. Film dość daleko odszedł od treści utworu Wilde'a, zdecydowanie jest w niej więcej mroku, zupełnie inne zakończenie i – muszę to przyznać szczerze – podobał mi się bardziej niż książka. Ten mrok, zaostrzenie wizerunku Graya, który w adaptacji nie wydaje się być postacią pierwszoplanową, jak w książce, bardziej mnie przekonuje. Książkowa wersja, w porównaniu z filmem, wydaje mi się bardziej uładzona, grzeczniejsza. Tego mroku spodziewałem się też po książce, a tego zwyczajnie tu nie ma. Więcej tu dyskusji, rozważań filozoficznych o różnych ważkich kwestiach, jak miłość, życie, sztuka, możliwości i powinności jednostki ludzkiej. Wydaje się, że kwestia portretu, w filmie zarysowana jako rzecz wyjęta z horroru, ma straszyć tylko powierzchownie, to w książce jest głębsza, jako ukazanie tego, co może stać się z człowiekiem pozbawionym wszelkich zahamowań, który wykorzystuje swoje walory, by zdobyć co chce, bez zastanowienia nad konsekwencjami.
W momencie wydania wywołała skandal (czemu pewnie dziwić się nie można), Wilde musiał poprawiać ją gruntownie, gdyż opinia publiczna zaszokowana była wątkami gejowskimi, które autor w ostatecznej wersji wygładził. Jednak nadal można je wyczuć. Lord Wotton, niewątpliwie zauroczony Grayem, tak jak i autor tytułowego portretu, Bazyli Hallward, jest zadurzony w swym modelu. Odbija się to też na konstrukcji postaci kobiet w utworze. Są słabo zarysowane, głównie nijakie. Najlepiej poznajemy Sybillę Vane, ale jest ona postacią tragiczną, wykorzystaną przez Doriana, jego pierwszą ofiarą. W końcu postaci męski wiodą tu prym, oni przyciągają naszą uwagę.
„Portret Doriana Graya” ani mi się nie podobał, ani mnie nie zachwycił. Na jego odbiór przeze mnie wpłynęły świetne opinie innych czytelników, jak i – w gruncie rzeczy średnia – adaptacja filmowa, i to z tych dwóch powodów spodziewałem się chyba czegoś innego, albo nie zrozumiałem też tej powieści. Trochę szkoda. Mam nadzieję, że kolejne spotkania z klasyką w ramach mojego czytelniczego wyzwania, okażą się lepsze.

Akcja utworu dzieje się w XIX-wiecznym Londynie. Główny bohater, Dorian Gray, to młody człowiek, który wyróżnia się nie tylko dobrym pochodzeniem i wspaniałymi manierami, a przede wszystkim, niesamowitą urodą, która przykuwa wzrok wszystkich, czy to kobiet, czy mężczyzn. Jego portret maluje znany malarz, Bazyli Hallward. Tam też dochodzi do spotkania Doriana z Lordem...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Książka skłania do myślenia i to tak naprawdę od samego początku. Opowieść o chłopcu podatnym na wpływy zdeprawowanych ludzi, pragnący zachować swą młodość i urok nastoletnich dni. Z pozoru chciał dobrze. Któż nie pragnie być wiecznie młody? Kto z nas nie pragnie przeżyć niesamowitych rozkoszy, niezwykłych przygód, zaspokoić swoją ciekawość pod każdym aspektem? No właśnie czy to jest złe?

"Portret Doriana Graya" wprowadziła mnie właśnie w taki filozoficzny nastrój. Od początku zadawałam sobie pytanie czym naprawdę jest sumienie. Głosem Boga, jak to mówią niektórzy? Głosem rozsądku? A może czymś zupełnie innym?

Jedno jest pewne. Człowiek nie może żyć dobrze pozbawiwszy się sumienia. Dorian swoje sumienie, swoje wewnętrzne "ja" miał ukryte w obrazie. Szaleńczo dumny ze swej młodości, przeżył swoje życie pusto. Wszelkie rozkosze były powierzchowne i sprawiały jedynie skazy na jego duszy, które obraz idealnie odzwierciedlał.

Tak sobie pomyślałam, że jak to by było ciekawie, gdyby każdy grzech, każda nasza zbrodnia odzwierciedlała się na naszej zewnętrznej powłoce. I przeciwnie dobre uczynki tak samo. Czy ludzie staraliby się bardziej być dobrymi?

Wybaczcie moje rozprawy, bo w sumie to żadna opinia, a luźne przemyślenia o książce. Klasyk, którego wcześniej nie znałam, a z którym zapoznałam się tylko przez wyzwanie czytelnicze na mojej grupie, sprawił, że do końca nie wiem co myśleć. Uważam, że zostanę jeszcze chwilę w tym takim otępieniu, kontemplując sens życia.

Bardzo się cieszę, że sięgnęłam po tą książkę. Nie znałam wcześniej tej postaci tak dobrze. Owszem byłabym ignorantką, gdybym nie wiedziała, że był jakiś Dorian Gray z niesamowitym obrazem, dzięki któremu się nie starzał. Niemniej nie oglądałam nigdy filmu i nie byłam do końca ciekawa, by zagłębić się w genezę powstania tej postaci. Teraz to nadrobiłam. Nie jest to lektura łatwa i pomimo niewielkiej liczby stron czyta się ją bardzo powoli. Bardzo fajne jest w takich książkach, że każdy może wynieść z nich coś innego. Mnie skłoniło to do refleksji wartości dobra i zła. Gdzie leży granica i tak dalej.

Zostawię więc Wam ocenę tej książki. Bo myślę, że każdy powinien się poznać z takimi klasykami. Mnie lektura poruszyła.

Książka skłania do myślenia i to tak naprawdę od samego początku. Opowieść o chłopcu podatnym na wpływy zdeprawowanych ludzi, pragnący zachować swą młodość i urok nastoletnich dni. Z pozoru chciał dobrze. Któż nie pragnie być wiecznie młody? Kto z nas nie pragnie przeżyć niesamowitych rozkoszy, niezwykłych przygód, zaspokoić swoją ciekawość pod każdym aspektem? No właśnie...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

,,Ludzie znają dziś cenę wszystkiego, nie znając wartości niczego."
°°°
Portret Doriana Graya to niezwykła książka, w której każdy znajdzie coś dla siebie. Powieść napisana pięknym językiem, który zachwyca już od pierwszych stron. Wspaniały klasyk, który każdy powinien przeczytać. Nie zwracaj uwagi na opis po prostu po nią sięgnij i przekonaj się sam, czy było warto.

with love,
P.

,,Ludzie znają dziś cenę wszystkiego, nie znając wartości niczego."
°°°
Portret Doriana Graya to niezwykła książka, w której każdy znajdzie coś dla siebie. Powieść napisana pięknym językiem, który zachwyca już od pierwszych stron. Wspaniały klasyk, który każdy powinien przeczytać. Nie zwracaj uwagi na opis po prostu po nią sięgnij i przekonaj się sam, czy było warto.

with...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Książka rozpoczęła się bardzo niewinne, ale bardzo szybko zaczęła niebezpiecznie przypominać vibe tragedii typu "Makbet". Książka dotyka wielu tematów i na większość z nich wygłasza kontrowersyjne, acz bardzo stałe i stanowcze opinie. Pozostawiła we mnie skrajne refleksje: czy nie zgadzam się z niektórymi poglądami, ponieważ wychowywałam się w tak twierdzącym społeczeństwie, czy też rzeczywiście mam swoje zdanie na ten temat? "Portret Doriana Graya" definitywnie uderza w ludzką rzeczywistość i zmusza do zastanowienia się nad swoim życiem. Wybitne słowa zostaną ze mną już na zawsze.

Książka rozpoczęła się bardzo niewinne, ale bardzo szybko zaczęła niebezpiecznie przypominać vibe tragedii typu "Makbet". Książka dotyka wielu tematów i na większość z nich wygłasza kontrowersyjne, acz bardzo stałe i stanowcze opinie. Pozostawiła we mnie skrajne refleksje: czy nie zgadzam się z niektórymi poglądami, ponieważ wychowywałam się w tak twierdzącym...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Jak opowiedzieć o książce wybitnej by choć w niewielkiej części oddać jej niezwykłość? Jaki zacytować fragment kiedy niemalże każde zdanie jest piękne, głębokie i ujmująco prawdziwe? Niestety jest to próba z góry skazana na porażkę. "Portret Doriana Greya" to powieść niesamowicie głęboka, zmuszająca do refleksji, dotykająca delikatnych spraw ludzkiej duchowości. Zawarta w niej ponadczasowa mądrość, z jednej strony tak oczywista, a jednak na co dzień umykająca ludzkiemu oku, zachęca czytelnika do zastanowienia się nad naturą grzechu i tym, jakie zmiany pozostawia on na obrazie duszy. Lektura tej powieści jest niczym smakowanie dojrzałego owocu: wywołuje zachwyt nad kunsztem epokowego języka, soczystych dialogów i pięknych, barwnych opisów jednocześnie orzeźwia ukazując prawdy o życiu każdego z nas. Od pierwszych rozdziałów trudno było mi się oderwać od powieści, jednak musiałam dać sobie czas na przyswojenie jej w pełni, aby nic mi nie umknęło. Zdaję sobie jednak sprawę, że jeszcze wiele ma mi ta historia do zaoferowania i z pewnością będę nie raz do niej wracać, na różnych etapach mojego życia, aby sprawdzić jak z upływem czasu zmienia się moja interpretacja. Myślę, że ulegnie ona wielu zmianom, wszak tylko na czarującą, młodzieńczą piękność Doriana czas nie miał wpływu. Cieszę się, że czytałam tą powieść właśnie w tym momencie, gdyż pozwoliła mi ona uwolnić myśli od błahych w rozrachunku życia trosk i dała swego rodzaju pociechę. Uważam, że "Portret Doriana Greya" nie jest powieścią dla wszystkich, ale każdy powinien ją przeczytać.

Jak opowiedzieć o książce wybitnej by choć w niewielkiej części oddać jej niezwykłość? Jaki zacytować fragment kiedy niemalże każde zdanie jest piękne, głębokie i ujmująco prawdziwe? Niestety jest to próba z góry skazana na porażkę. "Portret Doriana Greya" to powieść niesamowicie głęboka, zmuszająca do refleksji, dotykająca delikatnych spraw ludzkiej duchowości. Zawarta w...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Śliczna książka i pomimo, że napisana bardzo dawno temu to bardzo aktualna dziś. Jak dowiedziałem się, że jest ona lekturą w szkołach to od razu miałem obawy, że znajdę tam dużo głupich cytatów które nadają się na nic nie wynikającą analizę przez panią z polskiego i w sumie troche tak dostałem, niby trochę ponieważ, to co opowiada Lord Henryk jest fascynujące, nawet pomimo, że większość to pewnie zwykły paradoks tak z niektórymi poglądami trudno się nie zgodzić. No i zawsze czekałem aż poznam jego opinię o wszystkim co się działo bo język autora jest wspaniały i aż chcę się czytać.
Ciekawe, barwne postacie, przyjemnie prowadzona narracja opowieści, przepiękny język i bardzo intrygujący motyw narcyza jakim był Dorian, to tak w skrócie bym napisał o tej książce, polecam.

Śliczna książka i pomimo, że napisana bardzo dawno temu to bardzo aktualna dziś. Jak dowiedziałem się, że jest ona lekturą w szkołach to od razu miałem obawy, że znajdę tam dużo głupich cytatów które nadają się na nic nie wynikającą analizę przez panią z polskiego i w sumie troche tak dostałem, niby trochę ponieważ, to co opowiada Lord Henryk jest fascynujące, nawet pomimo,...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Jedyna powieść Oscara Wilde'a Portret Doriana Graya (1891) jest klasycznym przykładem estetyki angielskiej literatury końca XIX wieku. Wilde definiuje w niej artystę jako wolnego od etycznych sympatii. Tym samym książki powinny być postrzegane tylko jako „dobrze” lub „źle napisane”, a nie jako moralne lub niemoralne. Po tej wstępnej deklaracji odnośnie do sztuki i piękna, Wilde snuje fabułę. Fabułę dość mroczną.

Dorian Gray to młody i przystojny mężczyzna, którego zamożny przyjaciel, lord Henryk, zabiera z wizytą do kochającego sztukę malarza, Basila Hallwarda. Ten tworzy obraz Doriana Graya, fascynujące dzieło, które sprawia, że ​​Dorian przestaje się starzeć - tę biologiczna funkcje przejmuje właśnie namalowany obraz. Konsekwencje są katastrofalne...

Oscar Wilde stworzył pełną uroku opowieść, która - choć nie kończy się szczęśliwie - to jednak kończy się pięknie. Styl narracji tej historii bliższy jest dramatowi niż powieści. Wilde nie ma obsesji na punkcie szczegółowego opisywania otoczenia, jak by to robił rasowy powieściopisarz, ale zwięzłość opisu po mistrzowsku rekompensują znakomite, dowcipne dialogi, które wypełniają większość powieści. Przewijające się między nimi fraszki lorda Henryka zawierają z kolei subtelną satyrę poszczególnych warstw społecznych i obyczajów. Kobiety, Ameryka, wierność, głupota, małżeństwo, romans, człowieczeństwo i pogoda to tylko niektóre z wielu celów krytyki Wilde'a, którą czytelnicy otrzymują za pośrednictwem ostrego języka Lorda Henry'ego.

Jednak autor nie poprzestaje wyłącznie na dialogach. Z rzadka wykorzystuje opisy, z których najlepszym jest bodaj opis krótkiej podróży Doriana Graya przez ciemne i brudne ulice, jaskrawo kontrastujące z luksusowym otoczeniem dandysa, ale które są zarazem niezwykle właściwym tłem dla jego nowego stylu życia.

Oscar Wilde nie wprowadza zbyt wielu postaci do swojej powieści. Prawie cała fabuła skupia się wokół Doriana, lorda Henryka i artysty Bazylego. Pomniejsze postaci, takie jak księżna Harley, służą do inicjowania lub rozwijania tematów, które ostatecznie stają się przedmiotem komentarzy lorda Henryka. Swoisty pakt w diabłem, który jest głównym tematem powieści, nie jest nowym zjawiskiem w literaturze. Dorian sprzedaje duszę, by zachować to, co cenił najbardziej - wspaniały wygląd. Na wstępie jest młodym, naiwnym i łatwym do manipulowania chłopcem, któremu towarzyszy Bazyli, stawiający dobro Doriana na pierwszym miejscu. Lord Henryk próbuje zdominować młodego człowieka.

Obraz Doriana Graya dotyczy więcej niż jednego tematu. Najważniejszym tematem powieści jest piękno - w tym narcystyczne uwielbienie siebie samego. Przy czym piękno (uroda) Doriana, w przeciwieństwie do sztuki Bazylego i statusu społecznego Lorda Henryka, jest bardziej podatne na rozkład z upływem czasu.

Jednak to nie ulotność piękna fizycznego sprowadza katastrofę na głównego bohatera. Raczej świadomość jego ulotności wyzwala bezgraniczny lęk przed śmiercią - strach, który powoduje zgubę Doriana. Powieść podejmuje tym samym problem samoświadomości przedstawionej w sztuce. Łączy emocjonalną reakcję osoby na jej własny wizerunek. Podczas gdy Dorian pozostaje młody i piękny, sam widok jego starzejącego się obrazu okazuje się nieznośnie bolesny. Wilde nie był moralistą, ale powieść nie jest pozbawiona pewnej obserwacji moralnej dotyczącej ulotności piękna.

Jedyna powieść Oscara Wilde'a Portret Doriana Graya (1891) jest klasycznym przykładem estetyki angielskiej literatury końca XIX wieku. Wilde definiuje w niej artystę jako wolnego od etycznych sympatii. Tym samym książki powinny być postrzegane tylko jako „dobrze” lub „źle napisane”, a nie jako moralne lub niemoralne. Po tej wstępnej deklaracji odnośnie do sztuki i piękna,...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Trudno było przebrnąć przez tą książkę, zwłaszcza pierwsza jej połowa jest niewiarygodnie beznadziejna, prawie nie ma fabuły. Zapoznanie z płytkimi bohaterami-chorągiewkami powoduje wiele irytacji, opisy są bardzo nużące, nagromadzenie monologów i kilkustronowych przemyśleń sprawiło, że bardzo się nudziłam. Ulubionym środkiem stylistycznym autora jest przesada i bardzo mnie to zniechęcało na początku tej opowieści.
W momencie kiedy książka zaczyna być ciekawa czuję, że lepiej można było ją rozwinąć, bo o niektórych sytuacjach jedynie z dialogów się dowiadujemy. Zakończenie jest w miarę ciekawe, odrobinę nawet zaskakujące biorąc pod uwagę jak nakreślił głównego bohatera autor.
Pierwszej połowie dałabym ze 2 gwiazdki, a drugiej z 6, ale niech tam i będzie, że tej 6 zaniżać nie będę jako końcowej oceny.

Trudno było przebrnąć przez tą książkę, zwłaszcza pierwsza jej połowa jest niewiarygodnie beznadziejna, prawie nie ma fabuły. Zapoznanie z płytkimi bohaterami-chorągiewkami powoduje wiele irytacji, opisy są bardzo nużące, nagromadzenie monologów i kilkustronowych przemyśleń sprawiło, że bardzo się nudziłam. Ulubionym środkiem stylistycznym autora jest przesada i bardzo mnie...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Podoba mi się koncepcja książki, wykorzystane motywy, kreacja bohaterów. Niestety nie odpowiada mi homoerotyczny wydźwięk oraz nadmiar patetycznych wypowiedzi jednego z bohaterów - get to the point chciałoby się rzec. Stąd wypośrodkowana ocena.

Podoba mi się koncepcja książki, wykorzystane motywy, kreacja bohaterów. Niestety nie odpowiada mi homoerotyczny wydźwięk oraz nadmiar patetycznych wypowiedzi jednego z bohaterów - get to the point chciałoby się rzec. Stąd wypośrodkowana ocena.

Pokaż mimo to

W moim odczuciu książka jest niesamowita oraz daje dużo do myślenia. Praktycznie na każdej stronie możemy znaleźć filozoficzne rozważania dotyczące młodości, piękna, grzechu czy sposobu życia jaki powinien przyjąć człowiek. Głównym autorem tych rozważań jest lord Henry, który swoimi wywodami kształtuje Doriana oraz wytycza kierunek w jakim będzie zmierzało jego życie. Chłopak oczarowany poglądami "mentora" wiele z nich przyjmuje jako swój system wartości. Czy jednak postępuje dobrze? Upraszczając fabułę można powiedzieć, że lord Henry zachęca chłopca do korzystania z życia, nie zwracania uwagi na to, czy jego czyny są dobre, czy złe oraz do częstego grzeszenia. Przeciwne zaś prawdy głosi Bazyli Hallward, który uważa, że człowiek powinien wieść spokojne, szlachetne życie w którym należy wystrzegać się grzechu i deprawacji. Dorian jednak jest głuchy na rady malarza, słuchając z zapartym tchem lorda Henrego.

Książka świetnie pokazuje jak silne mogą być wpływy różnych osób na nasze życie. Jest moim zdaniem swego rodzaju przestrogą przed przyjmowaniem poglądów innych bez zastanowienia. Pokazuje również jak łatwo człowiek może ulec pokusom wiedząc, że nie spotkają go żadne konsekwencje. Stawia również pod znakiem zapytania życie bez ograniczeń, życie bez zwracania uwagi na innych, życie w którym najważniejszy jest człowiek, który je wiedzie. Pokazuje również, że pomimo tego, że życie "w grzechu" może być satysfakcjonujące niesie również wiele cierpienia oraz prędzej, czy później konsekwencje naszych decyzji nas dopadną.

Sam autor na temat książki wypowiedział się następująco:

Portret… „zawiera wiele ze mnie. Bazyli Hallward jest tym, za kogo się uważam; lord Henryk – tym, za kogo uważa mnie świat; Dorian – tym, kim chciałbym zostać – być może w innych czasach”.

Zastanawiam się jednak, czy autor faktycznie chciałby by być Dorianem Grayem. Ja jestem pewna, że nie chciałabym być podobnym człowiekiem. Uszczęśliwianie siebie, życie według własnych zasad i spełnianie swoich marzeń i chęci jest ważne ale nie możemy pozwolić na zatracenie się w swoim egoizmie i przeć przez życie bez zastanowienia. Egoizm nie zawsze jest rozwiązaniem, a patrzenie tylko na siebie przy podejmowaniu decyzji może uczynić z nas człowieka okrutnego i wyzutego z empatii. Takim właśnie człowiekiem stał się Dorian Gray i nie sądzę, aby powinien być on dla nikogo przykładem. O wiele lepsze jest podejście lorda Henrego, który pomimo głoszenia cynicznych i egoistycznych uwag, nie zatracił się całkowicie w zepsuciu a wiele z jego rozważań, pozostały tylko rozważaniami. Czym innym jest kwestionowanie zasad i norm społecznych, a czym innym życie według nich.

Nie jestem pewna, czy moja opinia oddaje w pełni ducha książki lub czy jest nawet poprawna. Niemniej jednak jest szczera i pokazuje część moich odczuć i przemyśleń po jej przeczytaniu.

W moim odczuciu książka jest niesamowita oraz daje dużo do myślenia. Praktycznie na każdej stronie możemy znaleźć filozoficzne rozważania dotyczące młodości, piękna, grzechu czy sposobu życia jaki powinien przyjąć człowiek. Głównym autorem tych rozważań jest lord Henry, który swoimi wywodami kształtuje Doriana oraz wytycza kierunek w jakim będzie zmierzało jego życie....

więcej

mniej

Pokaż mimo to