Portret Doriana Graya

Początkowo trudno mi było wejść w ten specyficzny świat i trochę język. Jednakże już po kilkunastu stronach wsiąkłam.
Przerażająca wizja bezkarności, braku sumienia, a także trochę poklasku dla pozornego piękna.
Dla mnie pokazująca jak szczególnie młode osoby potrzebują autorytetów, jaki te mają na nie wpływ i jak łatwo jest jednak zatracić granicę.

Początkowo trudno mi było wejść w ten specyficzny świat i trochę język. Jednakże już po kilkunastu stronach wsiąkłam.
Przerażająca wizja bezkarności, braku sumienia, a także trochę poklasku dla pozornego piękna.
Dla mnie pokazująca jak szczególnie młode osoby potrzebują autorytetów, jaki te mają na nie wpływ i jak łatwo jest jednak zatracić granicę.

Pokaż mimo to

Obowiązkowo, choć spodziewałem się więcej...

Obowiązkowo, choć spodziewałem się więcej...

Pokaż mimo to

Uznany malarz Basil Hallward stwarza portret Doriana Gray’a.
Gray tak jest zachwycony obrazem, że zakochuje się w sobie, zawierając pakt, że nigdy się nie zestarzeje.
Mijają lata, a Dorian nic się nie zmienia. Natomiast jego portret odzwierciedla każdą metamorfozę, jaka następuje w duszy bohatera.
Młodzieniec dopiero ma dojść do konkluzji, że w życiu nie jest najważniejsze piękno zewnętrzne.

Nie trzeba komentować wielkiego dzieła Oscar’a Wilde.
Pisarz wysokich lotów, który powinien być inspiracją dla wielu.
Autor stworzył modernistyczno-gotycką powieść, która nas zaskoczy, zasmuci, uświadomi, że nie da się w życiu wszystkiego naprawić.

PORTRET DORIANA GRAY to manifest przeciwko konwenansom rządzącym w Anglii. W każdym słowie książki, można wyczytać gorycz i żal, niezrozumienie pisarza do zarzucanej moralności.
Dzieło zawiera w sobie namiastki autobiografii pisarza.
Sam Wilde przyznał, że utożsamiał się z Basilem, media go uważały za sceptycznego Henry’go, a on sam najchętniej chciałby być jak Gray.

Książka uczy nas pokory. Każdy zachwyt prowadzi do zguby, jeśli obiekt za bardzo wierzy w prawione komplementy.
Od sumienia nie ma ucieczki. Nie można się zmienić, nie dostrzegając swoich błędów.

Uznany malarz Basil Hallward stwarza portret Doriana Gray’a.
Gray tak jest zachwycony obrazem, że zakochuje się w sobie, zawierając pakt, że nigdy się nie zestarzeje.
Mijają lata, a Dorian nic się nie zmienia. Natomiast jego portret odzwierciedla każdą metamorfozę, jaka następuje w duszy bohatera.
Młodzieniec dopiero ma dojść do konkluzji, że w życiu nie jest najważ...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Jedna z najbardziej znanych powieści literatury światowej, której publikacja w 1891 r. Wywołała skandal w społeczeństwie angielskim. Krytyka potępiła go jako niemoralne dzieło, ale przez zwykłych czytelników powieść została entuzjastycznie przyjęta. Stawia odwieczne pytania ludzkości - sens życia, odpowiedzialność za czyn, wielkość piękna, sens miłości i niszczycielską moc grzechu. To nieśmiertelne dzieło Oscara Wilde'a zostało sfilmowane ponad 25 razy.


…A bajki kocham. Szczególnie mroczne, z piękną nutą mistycyzmu i głębokim kontekstem. Przeszywające do gęsiej skórki, przeczytane w jedną chwilę. Oczywiście „Portret Doriana Graya” daleki jest od dziecięcej opowieści. Wierzę szczerze, że każde dzieło sztuki ma nad nami szczególną moc mistyczną. Czasami ponury portret, stare witrażowe okno lub misterny fresk na fasadzie budynku mogą przykuć uwagę przez długi czas. Ta magiczna sztuka znajduje swoje niezwykłe odbicie w powieści. Dynamiczne opowiadanie miesza się z moralnym pouczaniem. Wyczuwa się w tym, z jaką pogardą zwraca się autor do francuskiej elity, w której prawie każdy przedstawiciel chowa w duszy nikczemny grzeszek. Subtelnie i kwieciście Oscar Wilde prowadzi czytelnika do przekonania, że Dorian Gray - prawdziwy przedstawiciel tego społeczeństwa, romantyk i lubieżnik w jednym flakonie, wymienił szczęśliwe pełne życie zwykłego człowieka za fałsz i bezsensowny blichtr przemijającej przyjemności. Stopniowo autor demonstruje proces rozkładu ludzkiej duszy. I oczywiście charakterystyczną piękną cechą książki jest styl autora. Tekst jest dosłownie utkany z odcieni i aromatów. On żyje licznymi metaforami,epitetami i aluzjami.

Jedna z najbardziej znanych powieści literatury światowej, której publikacja w 1891 r. Wywołała skandal w społeczeństwie angielskim. Krytyka potępiła go jako niemoralne dzieło, ale przez zwykłych czytelników powieść została entuzjastycznie przyjęta. Stawia odwieczne pytania ludzkości - sens życia, odpowiedzialność za czyn, wielkość piękna, sens miłości i niszczycielską moc grze...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Klasyczny, niepokojący, uniwersalny. Do polecania.

Klasyczny, niepokojący, uniwersalny. Do polecania.

Pokaż mimo to

Lubię, jak książka nie daje gotowych odpowiedzi na pytania nasuwające się podczas czytania. No, to jaką cenę jestem gotowa zapłacić aby w oczach swoich i innych zachować swój wymyślony wizerunek? Jak daleko jestem w stanie się posunąć, biorąc pod uwagę całkowitą bezkarność działania?

Lubię, jak książka nie daje gotowych odpowiedzi na pytania nasuwające się podczas czytania. No, to jaką cenę jestem gotowa zapłacić aby w oczach swoich i innych zachować swój wymyślony wizerunek? Jak daleko jestem w stanie się posunąć, biorąc pod uwagę całkowitą bezkarność działania?

Pokaż mimo to

nie wiem z jakiego powodu i co mnie w niej tak fascynuje ale czytałam kilka razy i nawet w oryginale

nie wiem z jakiego powodu i co mnie w niej tak fascynuje ale czytałam kilka razy i nawet w oryginale

Pokaż mimo to

Czasem dobrze sięgnąć po klasykę. Niektóre książki nie tylko nie tracą na aktualności, ale nawet wydają się bardziej adekwatne do tych nowych czasów. Jedną z nich jest "Portret Doriana Graya" autorstwa Oscara Wilde'a.

Wydaje się, że w czasach lajków i instagramów żaden temat nie jest bardziej trafiony w punkt niż życie z maską pięknego wizerunku, tworzonego za wszelką cenę. Nieco staroświecki język i otoczka XIX-wiecznego świata, nie odbierają książce ani odrobiny aktualności.

Opowieść o pięknym chłopcu, który za pomocą szczerego i nierozważnego marzenia łamie jedno z podstawowych praw natury. Dorian zyskuje wieczną młodość ogromnym kosztem. Oznaki starości i brzydoty (również te wywołane zepsuciem charakteru) widoczne są wyłącznie na jego portrecie.

Wyobraźmy sobie posiadać taką moc i swobodę poczynań! Nie dość, że Dorian nie musi obawiać się utraty sprawności i atrakcyjności, to jeszcze ma pewność, że nawet najgorsze uczynki nie odcisną piętna na jego twarzy. Z jednej strony błogosławieństwo, z drugiej ogromna pokusa i wielki ciężar. Czy bez portretu i jego magicznej siły mężczyzna stałby się kimś tak podłym, okrutnym, a ponad wszystko nieszczęśliwym?

Może fałszywe tożsamości nie pozostawiają nas obojętnymi. Internetowe wyobrażenia i pozy dotyczące naszego wyglądu, majątku, znajomości, charakteru itp. częściowo w nas wrastają. Kształtują osobowość, stawiając przed nami wymyślone idealne "ja". Nie tylko sztucznie przejmujemy te fałszywe tożsamości w realnym życiu, ale często co gorsza porównujemy je z pozornie nudniejszym, mniej atrakcyjnym autentycznym sobą... Dokładnie tak samo, jak Dorian porównywał z portretem swoją maskę młodości i niewinności.

Nie dajmy się w to wciągnąć. Niech maski nie definiują, kim jesteśmy.

Opinia opublikowana na blogu:
https://laskultury.blogspot.com/?m=1

Czasem dobrze sięgnąć po klasykę. Niektóre książki nie tylko nie tracą na aktualności, ale nawet wydają się bardziej adekwatne do tych nowych czasów. Jedną z nich jest "Portret Doriana Graya" autorstwa Oscara Wilde'a.

Wydaje się, że w czasach lajków i instagramów żaden temat nie jest bardziej trafiony w punkt niż życie z maską pięknego wizerunku, tworzonego z...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Lubię od czasu do czasu przeczytać jakąś powieść zaliczaną do tak zwanej klasyki. Tym razem, po krótkim zastanowieniu, wybór padł na "Portret Doriana Graya".
Nie pamiętam, kiedy ostatnio byłam aż tak bardzo rozczarowana książką. Męczyłam ja dobre dwa miesiące, a bez litrów kawy, ciągle nie dałabym rady dobrnąć do końca.
Powieść jest po prostu nudna, pełna ciągnących się w nieskończoność opisów, które zupełnie nic nie wnoszą. Mnóstwo sztucznych, nienaturalnych dialogów. Pełno filozoficznych rozważań, w większości po prostu głupich, wszędzie.
Gdyby całą powieść skrócić do kilku stron, byłoby naprawdę fascynujące opowiadanie.
Zdecydowanie nie rozumiem zachwytu nad tą książką i nie rozumiem skąd tyle pozytywnych opinii.

Lubię od czasu do czasu przeczytać jakąś powieść zaliczaną do tak zwanej klasyki. Tym razem, po krótkim zastanowieniu, wybór padł na "Portret Doriana Graya".
Nie pamiętam, kiedy ostatnio byłam aż tak bardzo rozczarowana książką. Męczyłam ja dobre dwa miesiące, a bez litrów kawy, ciągle nie dałabym rady dobrnąć do końca.
Powieść jest po prostu nudna, pełna cią...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Świetna historia o narcyzmie i pułapkach piękna.
Wiele ciekawych wniosków i filozoficznych myśli o życiu, szczęściu, pozycji, sensie.

Ostrzegam o bardzo szowinistycznym postrzeganiu kobiet - niby xix wiek, choć teraz często nie jest lepiej niestety.
Zaskakujące, szybkie zakończenie.

Świetna historia o narcyzmie i pułapkach piękna.
Wiele ciekawych wniosków i filozoficznych myśli o życiu, szczęściu, pozycji, sensie.

Ostrzegam o bardzo szowinistycznym postrzeganiu kobiet - niby xix wiek, choć teraz często nie jest lepiej niestety.
Zaskakujące, szybkie zakończenie.

Pokaż mimo to