Opowieść podręcznej

Niesamowity świat, ale książce wyraźnie brakuje fabuły, dlatego ciężko momentami przez nią przebrnąć. Za to kreacja świata powala, tym bardziej gdy patrzymy na współczesność...

Niesamowity świat, ale książce wyraźnie brakuje fabuły, dlatego ciężko momentami przez nią przebrnąć. Za to kreacja świata powala, tym bardziej gdy patrzymy na współczesność...

Pokaż mimo to

Kawał świetnej literatury z tak strasznym wykreowanym światem, który możemy obserwować oczami głównej bohaterki. Bardzo ciekawy zabieg, przez który wiemy tylko tyle co ona. Nie ma tu za dużo akcji samem w sobie ale emocji jest aż pod dostatkiem.
Świat naprawdę przeraża. Wolałabym już żyć po apokalipsie zombie niż w tej antyutopii. Myślę, że tam bym się lepiej dostosowała.

Kawał świetnej literatury z tak strasznym wykreowanym światem, który możemy obserwować oczami głównej bohaterki. Bardzo ciekawy zabieg, przez który wiemy tylko tyle co ona. Nie ma tu za dużo akcji samem w sobie ale emocji jest aż pod dostatkiem.
Świat naprawdę przeraża. Wolałabym już żyć po apokalipsie zombie niż w tej antyutopii. Myślę, że tam bym się lepiej dostosowała.

Pokaż mimo to

Jakże wydaje się być nierealny ten scenariusz - zniewolenia kobiet .... Ale niestety w dzisiejszych czasach są takie miejsca gdzie kobiety są rzeczą i nie maja praw . I czasem tak niewiele trzeba żeby podobna utopia jak w tej książce zdarzyła się naprawdę .... Po jej przeczytaniu poczułam się zmęczona niemocą bohaterki i niezgodą na taki świat - który choćby teraz serwują w naszym kraju kobietom ... Decyzja które doprowadziły choćby do strajków kobiet i te pomysły które już próbują się przebić pokazują jak niewiele potrzeba do nieszczęścia - tak jak w "Opowieści Podręcznej " gdzie swój udział mają również kobiety - te "lepszego sortu" . Warto przeczytać . Polecam.

Jakże wydaje się być nierealny ten scenariusz - zniewolenia kobiet .... Ale niestety w dzisiejszych czasach są takie miejsca gdzie kobiety są rzeczą i nie maja praw . I czasem tak niewiele trzeba żeby podobna utopia jak w tej książce zdarzyła się naprawdę .... Po jej przeczytaniu poczułam się zmęczona niemocą bohaterki i niezgodą na taki świat - który choćby teraz serwują...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Wyobraźcie sobie dziewczyny i drogie Panie, że nagle nie możecie pracować, pozbawiają Was dostępu do Waszych kont bankowych, a na koniec - prawa do decydowania o sobie, czyniąc Was de facto własnością państwa. Unieważniają Wasze małżeństwo, odbierają dzieci... a na koniec ubierają w czerwoną szatę, biały czepek i zmieniają w Podręczną - służącą, której jedynym zadaniem jest dać potomstwo swojemu panu i jego żonie.

To właśnie przytrafiło się głównej bohaterce, Fredzie. Jak się to zaczęło, jak się to skończyło? - tego nie wiemy, bo na cały ten wywrócony do góry nogami świat patrzymy oczami głównej bohaterki. A ta daje nam dostęp do niewielkiego wycinka tego, co się wydarzyło. Zaledwie tyle, ile widać spod białych skrzydeł jej czepka.

"Opowieść podręcznej" to poruszająca, przerażająca antyutopia, w której pobrzmiewają wszystkie pomysły, jakie przerabiano w różnych totalitarnych reżimach w przeszłości ... i które niebezpiecznie wracają i dzisiaj w pewnych kręgach politycznych.

Jak dla mnie lektura, po którą powinna sięgnąć każda kobieta - bez względu na poglądy. Teraz czas na serial na HBO!

Wyobraźcie sobie dziewczyny i drogie Panie, że nagle nie możecie pracować, pozbawiają Was dostępu do Waszych kont bankowych, a na koniec - prawa do decydowania o sobie, czyniąc Was de facto własnością państwa. Unieważniają Wasze małżeństwo, odbierają dzieci... a na koniec ubierają w czerwoną szatę, biały czepek i zmieniają w Podręczną - służącą, której jedynym zadaniem jest...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

zupełnie nie rozumiem fenomenu tej książki. Autorka serwuje nam antyutopie pokazując ją oczami jednostki o bardzo niskiej pozycji społecznej i jeszcze mniejszej wolności. Niestety mści się to na fabule, Freda jest podręczną jej jedynym celem w życiu jest zostać zapłodnioną, nie ma żadnej swobody, ciągle kontrolowana i obserwowana i co dalej? Otóż nic, bo nic więcej nie wiemy i się nie dowiemy. prawda jest taka że główną bohaterkę nawet nie interesuje jaki jest teraz świat i co może zrobić aby nie tyle go naprawić, ale polepszyć swój los. Jak głupie ciele serwuje nam jedynie mdłe przemyślenia, nic nie wnoszące do historii.
Historia mimo pomysłu jest napisana źle, bohaterka żyje w Republice Gilead na przełomie zmian, a autorka nie pokazuje nam co poszło w historii nie tak, że Gilead stało się dyktaturą.
Ostatni rozdział jest cudownym pokazaniem pomysłu na całą historie. Najpierw dowiadujemy się, że nie wiadomo co było przyczyną masowej bezpłodności, a zaraz potem, dosłownie zdanie obok wymienione są przyczyny bezpłodności. to jak to jest wiemy czy nie wiemy.

Jest wiele lepszych książek antyutopijnych, dystopijnych, czy chociażby post-apo by marnować czas na tą pozycję.

zupełnie nie rozumiem fenomenu tej książki. Autorka serwuje nam antyutopie pokazując ją oczami jednostki o bardzo niskiej pozycji społecznej i jeszcze mniejszej wolności. Niestety mści się to na fabule, Freda jest podręczną jej jedynym celem w życiu jest zostać zapłodnioną, nie ma żadnej swobody, ciągle kontrolowana i obserwowana i co dalej? Otóż nic, bo nic więcej nie...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Wiele jest klasyków, które muszę jeszcze nadrobić. Choć lista jest długa, staram się sukcesywnie sięgać po zapisane na niej tytuły. Jednym z nich była “Opowieść podręcznej”.

O tej książce z pewnością słyszał każdy fan literatury. Autorka jest znaną aktywistką społeczną i ekologiczną, a w swojej twórczości często porusza tematykę feministyczną. W Polsce o książce zrobiło się głośniej w ostatnim czasie w związku ze strajkami kobiet, na których w tłumach często można było zobaczyć kobiety w strojach Podręcznych i to właśnie te wydarzenia skłoniły mnie do sięgnięcia po tę powieść.


Skłamałabm pisząc, że mnie porwała. Nie potrafiłam przeczytać jej ciągiem - wracałam do lektury trzy razy w różnych odstępach czasowych. Nie zmienia to faktu, że to kawał świetnej literatury! Autorka niezwykle sprawnie operuje narracją, fabuła jednocześnie przeraża i fascynuje.

Znakomicie wykreowany świat, w którym przyszło żyć Fredzie, budzi u czytelnika niepokój, ale także ciekawość. Choć dane nam było poznać część wspomnień głównej bohaterki sprzed istnienia Republiki Gileadzkiej, czułam się jakby ktoś wrzucił mnie do samego centrum wydarzeń bez absolutnie żadnych wyjaśnień. Na początku ciężko mi było odnaleźć się w przedstawionej rzeczywistości. Czekałam na wyjaśnienia co właściwie się wydarzyło? Dlaczego? W jakim czasie się znajdujemy i jakie właściwie panują zasady? Autorka nie ułatwiła sprawy, odsłaniając stopniowo tylko niektóre karty historii, pozostawiając wiele niedopowiedzeń i tajemnic.

Akcja jest powolna i brak w niej spektakularnych zwrotów. Ale chyba taki właśnie jest wykreowany przez autorkę świat. Miał pozbawić kobiety nie tylko rozrywki czy edukacji, ale także całkowicie samodzielnego myślenia. To książka, która obnaża hipokryzję świata. Jest duszna i przytłaczająca, ale mimo to spodziewałam się czegoś mocniejszego. Podczas lektury nie odczuwałam silnych, skrajnych emocji, na jakie liczyłam.

To z pewnością książka, którą warto przeczytać, jednak choć roztaczana przez autorkę antyutopijna wizja jest naprawdę szokująca, fabuła nie wstrząsnęła mną bardziej niż historie opowiedziane w powieściach wojennych, a które miały miejsce w rzeczywistości.

Wiele jest klasyków, które muszę jeszcze nadrobić. Choć lista jest długa, staram się sukcesywnie sięgać po zapisane na niej tytuły. Jednym z nich była “Opowieść podręcznej”.

O tej książce z pewnością słyszał każdy fan literatury. Autorka jest znaną aktywistką społeczną i ekologiczną, a w swojej twórczości często porusza tematykę feministyczną. W Polsce o książce zrobiło...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Nie oglądając nigdy serial podeszłam do pierwszej części „Podręcznej” z czystą kartą. Szok połączony z niepokojem jaki wywołały we mnie opisane tam wydarzenia sprawił, że szybko przewertowałam książkę, aby sprawdzić czy na pewno została ona wydana w 1985, a nie obecnie. Wszystko wydawało się tak niesamowicie znajome, a scenariusz do czego finalnie doprowadziły pierwsze wciąż niewinne i ignorowane przez ludność rozporządzenia przyprawiły mnie o dreszcze. Przede mną jeszcze w tym roku lektura ‘1984’ i ‘Folwarku zwierzęcego’ – obawiam się, że dam znajdę podobne odczucia, które sprawią, że z jeszcze większym niepokojem będę obserwować to co dzieje się w kraju i na świecie. Często niestety za naszymi plecami, dopóki nie zrozumiemy, że już za późno na jakiekolwiek protesty i zmiany.
Akcja powieści toczy się w Gileadzie, miejscu znajdującym się na terenie obecnych Stanów Zjednoczonych w którym zbudowano społeczność opartą na fundamentach religijności i konserwatywnej moralności. Mężczyźni stanowią tam pełnoprawny trzon, zajmując wysokie pozycje, pełniąc potrzebne do życia funkcje zawodowe lub będąc strażnikami pilnującymi porządku (szczególnie w momencie gdy któraś z kobiet postanawia się zbuntować). Kobiety zaś podzielono na żony wpływowych mężów, Marty (pomocnice domowe), Ciotki (nauczycielki wpajające kobietom ‘prawdziwe’ wartości) oraz Podręczne (czyli kobiety uznawane za ‘zbrukane’ jednak liczyło się jedynie to, że wciąż mogły mieć dzieci). Podręczne więc trafiały do domów, gdzie były po prostu nosicielkami dzieci należących później do danego małżeństwa, nie mając żadnej władzy nad sobą czy nad ciążą.
Autorka w ciekawym dokumencie biograficznym, który można oglądnąć na HBO przyznała, że większość zawartych w książce wydarzeń czy pojęć zaczerpnęła ze znalezionych na przestrzeni lat nagłówków gazet mówiących o wydarzeniach KTÓRE NAPRAWDĘ MIAŁY MIEJSCE. Czytając tą powieść trzeba pamiętać, żeby nie myśleć o niej tylko jako o utopi, ale o przykrym ale możliwym scenariuszu nieodległych czasów.

Nie oglądając nigdy serial podeszłam do pierwszej części „Podręcznej” z czystą kartą. Szok połączony z niepokojem jaki wywołały we mnie opisane tam wydarzenia sprawił, że szybko przewertowałam książkę, aby sprawdzić czy na pewno została ona wydana w 1985, a nie obecnie. Wszystko wydawało się tak niesamowicie znajome, a scenariusz do czego finalnie doprowadziły pierwsze...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Podobała mi się, ale nie zachwyciła mnie. W książkach takich jak ta, czyli tworzących niejako własny świat, w tym przypadku w antyutopijny, lubię, gdy zostaje przedstawiona jakaś szersza jego historia. Tutaj zostajemy wrzuceni w środek akcji, jeśli nie wie się nic o tej książce (czy serialu – a ja nie za bardzo wiedziałam, jakimś cudem), to na początku trudno się połapać, jakie zasady tam panują, co to za przyszłość, jak odległa, co się dzieje teraz i co się stało wcześniej, że tak wygląda rzeczywistość. Później, kiedy już się mniej więcej orientuje, czeka się – a przynajmniej ja czekałam – na więcej, ale to więcej nie nadchodzi. Autorka skupia się na jednostce, na jej historii i nie ma w tym nic złego, jednak ja wolę mimo wszystko skupienie się na świecie. Bo w ogólnym rozrachunku to, co dzieje się w tej nowej rzeczywistości, jest ważniejsze od tego, co przydarzyło się głównej bohaterce, ona jest tylko jedną z wielu. Nie da się odmówić tej książce tego, że zarysy tego świata, które zostają ukazane, tworzą straszny obraz – to rzeczywistość, w której silny podział na lepszych i gorszych wrócił, ale tym razem głównym kryterium jest płodność. Podręczne są traktowane wyłącznie jako maszyny do wydawania na świat zdrowych dzieci, ich ciała to tylko inkubatory, w których dziecko będzie się rozwijało, aby po narodzinach trafić do dobrej, wysoko postawionej rodziny. Przerażające. Jednak ja cały czas myślałam o tym, dlaczego tak się stało, co do tego doprowadziło, w jaki sposób na przestrzeni niewielu lat (główna bohaterka pamięta jeszcze „normalne” czasy) udało się tak zmanipulować całą społecznością Republiki Gileadu i gdzie właściwie ta republika się mieści. To jest właśnie powód uczucia niedosytu, jaki mam po tej książce – dobrej, niesamowicie ciekawej, będącej ostrzeżeniem przed podążaniem taką drogą, to na pewno, ale jednocześnie za bardzo niedopowiedzianej.

Po więcej moich recenzji zapraszam na Instagram: https://www.instagram.com/niefikcyjna/

Podobała mi się, ale nie zachwyciła mnie. W książkach takich jak ta, czyli tworzących niejako własny świat, w tym przypadku w antyutopijny, lubię, gdy zostaje przedstawiona jakaś szersza jego historia. Tutaj zostajemy wrzuceni w środek akcji, jeśli nie wie się nic o tej książce (czy serialu – a ja nie za bardzo wiedziałam, jakimś cudem), to na początku trudno się połapać,...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Warto przeczytać, warto znać. Historia, która od kilku lat powoli się ziszcza, gdy "potwór konserwatyzmu" podnosi łeb w różnych częściach świata.

Warto przeczytać, warto znać. Historia, która od kilku lat powoli się ziszcza, gdy "potwór konserwatyzmu" podnosi łeb w różnych częściach świata.

Pokaż mimo to

Jest to zręcznie (choć niełatwo) napisana dystopia. Więcej jednak mówiąca i twórcy, niż o przewidywaniach czasów przyszłych. Orwell, czy Huxley są cenieni nie tylko za pióro, ale przede wszystkim za ukazanie zagrożeń, jakie wynikają z wielu kwestii społeczno-politycznych. W przypadku Orwella był to ustrój komunistyczny, w przypadku Huxleya idee postmarksistowskie, które zaczęły cieszyć się coraz większym zainteresowaniem w krajach zachodnich... na czym swoją wizję opiera Margaret Atwood? Praktyka dziejowa Okcydentu pokazuje, że świat zmierza w zgoła odmiennym kierunku. Kościół rzymskokatolicki (podobnie jak większość denominacji protestanckich) się liberalizuje i zmierza w kierunku postmodernistycznym. Podobnie społeczeństwo, jak i doktryna demokracji liberalnej, która w ostatnich latach dosięga granic absurdów i owszem- totalitaryzuje się, ale w kompletnie odmiennym kierunku, jak widziałaby to autorka powieści.

Literacko "Opowieść podręcznej" nie jest zła, ale niestety przy tym jest toporna. Ideowo i intelektualnie natomiast stoi ona niestety jeszcze ze dwie, może nawet trzy półki niżej. Nie polecam tej książki, ponieważ nie wnosi ona żadnej wartości w życie czytelnika, a rozwija ona jedynie w nim przekonanie o markuzowskiej tolerancji represywnej, która jest absurdalna i- co tu dużo mówić- daleka od rzeczywistości. Mam wrażenie, że ludzie zachwycający się tą powieścią nie szukali w niej żadnego odkrycia, a chcieli jedynie potwierdzenia swoich mniej lub bardziej zasadnych fobii i uprzedzeń.

Jest to zręcznie (choć niełatwo) napisana dystopia. Więcej jednak mówiąca i twórcy, niż o przewidywaniach czasów przyszłych. Orwell, czy Huxley są cenieni nie tylko za pióro, ale przede wszystkim za ukazanie zagrożeń, jakie wynikają z wielu kwestii społeczno-politycznych. W przypadku Orwella był to ustrój komunistyczny, w przypadku Huxleya idee postmarksistowskie, które...

więcej

mniej

Pokaż mimo to