Dokąd odchodzą parasolki

"Dokąd odchodzą parasolki? Są jak rękawiczki, są jak skarpetka nie do pary. Znikają i nikt nie wie gdzie. Nikt nigdy nie znajduje parasolek, ale wszyscy je gubią. Dokąd odchodzą nasze wspomnienia, nasze dzieciństwo, nasze parasolki?"

Pouczająca, tak magiczna i tak bardzo zanurzona w Oriencie.

"Dokąd odchodzą parasolki? Są jak rękawiczki, są jak skarpetka nie do pary. Znikają i nikt nie wie gdzie. Nikt nigdy nie znajduje parasolek, ale wszyscy je gubią. Dokąd odchodzą nasze wspomnienia, nasze dzieciństwo, nasze parasolki?"

Pouczająca, tak magiczna i tak bardzo zanurzona w Oriencie.

Pokaż mimo to

Zaczęło się od okładki – intrygujący tytuł, wieloznaczne tło. Sięgnęłam po to „tomiszcze”, zaczęłam czytać i utonęłam. Dałam się pochłonąć lekturze kosztem snu. Nie żałuję ani jednej minuty, ani jednej godziny. Spotkałam się ze światem tak odmiennym od tego, co wokół nas. Nie tylko dlatego, że akcja toczy się w Oriencie (nieważne, gdzie dokładnie), wiemy za to, że dom Fazala Elahiego stanowi takie cudowne miejsce, w którym odnajdą się przedstawiciele trzech kultur i religii, tj. wyznawcy hinduizmu, chrześcijanie i muzułmanie. Ta powieść powinna być obowiązkową lekturą – nie tylko w szkole, ale lekcją, którą każdy z nas powinien odrobić – lekcją tolerancji i otwartości. Bez zbędnego napuszenia, dydaktyzmu. Zapewnia spotkanie z ciekawymi, a jednocześnie tak normalnymi w swej odmienności ludźmi.

Zaczęło się od okładki – intrygujący tytuł, wieloznaczne tło. Sięgnęłam po to „tomiszcze”, zaczęłam czytać i utonęłam. Dałam się pochłonąć lekturze kosztem snu. Nie żałuję ani jednej minuty, ani jednej godziny. Spotkałam się ze światem tak odmiennym od tego, co wokół nas. Nie tylko dlatego, że akcja toczy się w Oriencie (nieważne, gdzie dokładnie), wiemy za to, że dom...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

"Sprawmy, by istniała wyłącznie jedna rzecz absolutnie błędna: absolutna prawda".


"Dokąd odchodzą parasolki" mówi o wszechogarniającym smutku, którego nijak nie można opuścić ani się go pozbyć. Nie ma lekarstwa, natomiast jest już ta konkretna 600 stronicowa powieść, która potrafi smutek wyjaśnić i przybliżyć go w sposób bardzo prosty: "Bał się radości, bo radość to miejsca wysokie, miejsca najniebezpieczniejsze, miejsca, które sprawiają, że spadanie może być bolesne, brutalne albo śmiertelne".

Powieść, która sprawia, że zagłębiając się codzienność bohaterów poznaje się ich prawdziwe życie między wierszami.
Każdemu, kto nie chce posmutnieć, nie chce się martwić, nie potrafi znaleźć wytłumaczenia, nie nadąża by zrozumieć czas i jego tajemnicze zanikanie polecam wybitną prozę Afonso Cruz`a. Wszystko kiedyś zniknie.

"Sprawmy, by istniała wyłącznie jedna rzecz absolutnie błędna: absolutna prawda".


"Dokąd odchodzą parasolki" mówi o wszechogarniającym smutku, którego nijak nie można opuścić ani się go pozbyć. Nie ma lekarstwa, natomiast jest już ta konkretna 600 stronicowa powieść, która potrafi smutek wyjaśnić i przybliżyć go w sposób bardzo prosty: "Bał się radości, bo radość to...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Nie kupuję tego realizmu magicznego. Czytałam po łebkach ... nie wrócę, choć mogło być tak pięknie ...

Nie kupuję tego realizmu magicznego. Czytałam po łebkach ... nie wrócę, choć mogło być tak pięknie ...

Pokaż mimo to

ocena: 7 - 8
Polecam, ciekawa historia wypełniona różnymi "życiowymi" mądrościami, mimo zbitku różnych kultur, a co za tym idzie wierzeń i obyczajów, wydaje się przekazywać uniwersalne prawdy, a takie przydają się każdemu ;)

ocena: 7 - 8
Polecam, ciekawa historia wypełniona różnymi "życiowymi" mądrościami, mimo zbitku różnych kultur, a co za tym idzie wierzeń i obyczajów, wydaje się przekazywać uniwersalne prawdy, a takie przydają się każdemu ;)

Pokaż mimo to

Piękna, wzruszająca, magiczna. Przepełniona mądrościami, poetycka. Baśniowa.

Piękna, wzruszająca, magiczna. Przepełniona mądrościami, poetycka. Baśniowa.

Pokaż mimo to

Zachwyt, fascynacja Orientem, oszołomienie. Tak mogłabym podsumować emocje, które wywołała we mnie książka Afonso Cruza. Misterna kompozycja przypominająca mozaikę, którą ozdabia się wschodnie pałace, albo dywan, którego tworzeniem trudni się główny bohater. Kolejne fragmenty to małe historie składające się w opowieść o rodzinie Fazala Elahiego, w której dzieje się wszystko to, co w każdej innej rodzinie. Narodziny i śmierć, miłość i nienawiść, choroby i inne nieszczęścia. Bohaterowie to ludzie nietuzinkowi: niemowa, który dłońmi wygłasza poezję, chłopiec, który udaje samolot, kobieta, który rozpaczliwie chce wyjść za mąż za mężczyznę podobnego do Paula Newmana, hindus, który z miłości gotów jest zostać muzułmaninem i rosyjski generał, który odzyskał władzę w nogach za sprawą świętej czereśni.
W poznawaniu tej historii równie ważna jak słowa jest oprawa graficzna- liczne fotografie przedstawiające pionki na szachownicy to postaci występujące w książce, niektóre strony nieprzypadkowo wydrukowane są na czarnym papierze, na niektórych z kolei jest tylko jeden wyraz lub piktogramy ze słów. Plus wiele wypisów z anonimowej księgi perskiej świetnie komentujących wydarzenia.
Tytuł nawiązuje do wiecznie gubionych parasolek, które nigdy się nie znajdują. W życiu bohaterów też ciągle czegoś ubywa- coraz mniej czasu, coraz mniej ludzi, coraz mniej spokoju i szczęścia. Parasolka służy do ochrony przed deszczem lub słońcem, a bohaterowie są coraz bardziej bezbronni przed pociskami losu.
Ta powieść działa na wszystkie zmysły. Pełno w niej smaków (ech, te wschodnie potrawy!), zapachów (cynamon, kumin, anyż...), barw (błękitny i czereśniowy kolor kaftanów), dźwięków (hałas bazarów, muezini nawołujący do modlitwy) i dotyku tkanin, wełny itp. Wspaniałe doznanie! Jednocześnie to najdziwniejsza książka, jaką ostatnio zdarzyło mi się czytać. Snuje się jak dym z sziszy, powoli, leniwie, ale smakuje niesamowicie. Zapamiętam ją na długo.

Zachwyt, fascynacja Orientem, oszołomienie. Tak mogłabym podsumować emocje, które wywołała we mnie książka Afonso Cruza. Misterna kompozycja przypominająca mozaikę, którą ozdabia się wschodnie pałace, albo dywan, którego tworzeniem trudni się główny bohater. Kolejne fragmenty to małe historie składające się w opowieść o rodzinie Fazala Elahiego, w której dzieje się wszystko...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

16/2020, DKK (I 2020)

16/2020, DKK (I 2020)

Pokaż mimo to

Inna lecz w swej inności fascynująca. Oczywiste prawdy opisane zupełnie inaczej. Świetnie się czyta lecz wymaga skupienia i "smakowania" treści.
Co jakiś czas, taka książka jest niezbędna w naszym życiu aby poczuć świat i oderwać się od schematów.
Z całego serca polecam szczególnie w długie ciemne wieczory...

Inna lecz w swej inności fascynująca. Oczywiste prawdy opisane zupełnie inaczej. Świetnie się czyta lecz wymaga skupienia i "smakowania" treści.
Co jakiś czas, taka książka jest niezbędna w naszym życiu aby poczuć świat i oderwać się od schematów.
Z całego serca polecam szczególnie w długie ciemne wieczory...

Pokaż mimo to

NIe mogę dać żadnej gwiazdki, bo nie udało mi się przeczytać, pomimo kilku podjętych prób. A przecież lubię orient ... nie wiem dlaczego, ale pozostanie wśród tych niewielu książek, które mnie nie porwały. Moja data przeczytania, to dzień, w którym przestałam próbować.

NIe mogę dać żadnej gwiazdki, bo nie udało mi się przeczytać, pomimo kilku podjętych prób. A przecież lubię orient ... nie wiem dlaczego, ale pozostanie wśród tych niewielu książek, które mnie nie porwały. Moja data przeczytania, to dzień, w którym przestałam próbować.

Pokaż mimo to