Ale z naszymi umarłymi

Przy całej sympatii do autora, jest to zabawny felieton, który przypadkiem rozrósł się do rozmiarów powieści i zrobił się nieco mniej strawny. Nie ma sensu szukać tu wielkiej głębi, ale to nie znaczy że jest płytka.

Ogólny pomysł bardzo mi się podoba i w pełni do mnie trafia: polska martyrologia, instrumentalnie wykorzystywana przez kler i partie polityczne, z tragicznej historii została zamieniona w plagę zombich, która anihiluje nas wszystkich.

Natomiast całość jest jednak za długa, przegadana, zbyt dosłowna i powtarzalna. Widać, że autor miał pod ręką całą hałdę inspiracji i chyba z wielkim trudem je odsiewał, tak jakby nie potrafił się oprzeć, by obśmiać nawet najmniejszy kawałek naszego życia społecznego.

Szkoda, bo mam wrażenie, że pod tymi powtarzalnymi żartami zapadła się moc głównego pomysłu.

Przy całej sympatii do autora, jest to zabawny felieton, który przypadkiem rozrósł się do rozmiarów powieści i zrobił się nieco mniej strawny. Nie ma sensu szukać tu wielkiej głębi, ale to nie znaczy że jest płytka.

Ogólny pomysł bardzo mi się podoba i w pełni do mnie trafia: polska martyrologia, instrumentalnie wykorzystywana przez kler i partie polityczne, z tragicznej...

Niestety, muszę się zgodzić z jednym z Przedmówców, że "Książka Dehnela to "Czarne słońce" Żulczyka przepisane przez pacyfistę dla piętnastoletniego brata". Wiele sobie obiecywałem po jej lekturze. Nie tyle się zawiodłem, co... miałem wrażenie, ze czytam odbitkę wspomnianego "Czarnego słońca". Dość prosta groteska, szydera z najoczywistszego, tematu, z jakiego w Polsce można zażartować.

Niestety, muszę się zgodzić z jednym z Przedmówców, że "Książka Dehnela to "Czarne słońce" Żulczyka przepisane przez pacyfistę dla piętnastoletniego brata". Wiele sobie obiecywałem po jej lekturze. Nie tyle się zawiodłem, co... miałem wrażenie, ze czytam odbitkę wspomnianego "Czarnego słońca". Dość prosta groteska, szydera z najoczywistszego, tematu, z jakiego w Polsce...

Satyra, grubymi nićmi szyta. Dla mnie nieśmieszna. Wręcz nudna.

Satyra, grubymi nićmi szyta. Dla mnie nieśmieszna. Wręcz nudna.

8/180/2024
Zacznę od tego, że fantastyczne wizje zombiaków (jak również wróżek, hobbitów, wampirów czy elfów) w ogóle mnie nie pociągają. A zatem szybko się tą powieścią rozczarowałam (chociaż początek, zwiastujący obyczajówkę, bardzo mi przypadł do gustu).
Na niekorzyść tej powieści działają też obecne realia. W świetle pogróżek Putina i wojen w różnych miejscach naszego globu powieściowa wizja pośpiesznej ewakuacji, sporów o zaopatrzenie, którego brakuje, a w końcu konieczność fizycznej obrony przed agresorem naprawdę jeżyła mi owłosienie.
Ale poza tym - czyli poza całą opowieścią, która akurat mi nie pasuje, z powodów, które opisałam - książka jest bardzo dobra.
"Mnie to się zdaje, prawdę mówiąc (...),że ona to w ogóle jakaś taka niesympatyczna jest, ta Częstochowska. (...) Usta takie małe, wąskie, zaciśnięte, w dół, jak człowiek ma na stałe takie usta w dół ściągnięte, to niezbyt dobrze o nim świadczy. (...) Tak się patrzy spod przymrużonych powiek, oceniająco. Żadnego uśmiechu. Ani w ustach, ani w oczach. (...) Człowiek czasem się ustami nie uśmiecha, a oczami tak. (...) A ta nic - pokazała palcem obraz - zero pozytywnych emocji. Nic dziwnego, że ludzie sobie myślą, że to Polka."

Jednak nie mogę sobie odmówić złośliwości na koniec. Naprawdę trzeba było co do dnia wskazywać, gdzie dokładnie powstawała powieść? Że Francja, że Szwajcaria? Kompleks jakiś? Żałosne.

8/180/2024
Zacznę od tego, że fantastyczne wizje zombiaków (jak również wróżek, hobbitów, wampirów czy elfów) w ogóle mnie nie pociągają. A zatem szybko się tą powieścią rozczarowałam (chociaż początek, zwiastujący obyczajówkę, bardzo mi przypadł do gustu).
Na niekorzyść tej powieści działają też obecne realia. W świetle pogróżek Putina i wojen w różnych miejscach naszego...

Dawno się tak dobrze nie bawiłam czytając o Polakach. Oczywiście, że wszystko jest przerysowane, oczywiście, że konwencja jest specyficzna. Ale trafność obserwacji porażająca. Pochłonęłam jednym tchem. To lektura lekka i rozrywkowa o ile tylko czytelnik jest w stanie przymknąć oko i ma dystans do siebie i współobywateli. Dla mnie bomba

Dawno się tak dobrze nie bawiłam czytając o Polakach. Oczywiście, że wszystko jest przerysowane, oczywiście, że konwencja jest specyficzna. Ale trafność obserwacji porażająca. Pochłonęłam jednym tchem. To lektura lekka i rozrywkowa o ile tylko czytelnik jest w stanie przymknąć oko i ma dystans do siebie i współobywateli. Dla mnie bomba

Kiedyś Dehnel pisał, teraz uprawia propagandę. Jego prawo, ale dawnego Dehnela żal ....

Kiedyś Dehnel pisał, teraz uprawia propagandę. Jego prawo, ale dawnego Dehnela żal ....

Miałam problem, do której swojej półki dodać tę pozycję, ponieważ wychodzi ona poza schemat.

Pisanie o tej książce jest trochę jak stąpanie po polu minowym, ponieważ nie da się ukryć, że jest to dość ostra satyra na naszą scenę polityczną, a konkretniej – jej skrajnie prawą stronę. Więc siłą rzeczy wyrażając opinię o książce wyrażamy też w jakiejś mierze swoje zdanie na otaczającą nas rzeczywistość. Ryzykując tym samym, że zostaniemy zjedzeni 😜😬

Byłoby fajnie, gdybyśmy żyli w świecie, gdzie nikt nikogo nie zjada i (posłużę się tu tekstem piosenki) gdzieś nad tęczą niebieskie ptaki latają a marzenia, o których kiedyś marzyliśmy naprawdę się spełniają. Natomiast żyjemy w świecie, gdzie tęcza boi się wyjrzeć zza chmur a marzenie niestety rzadko się spełniają. Tym bardziej, że świat ten jest bardzo podzielony i jedna połowa często marzy zupełnie o czymś przeciwnym niż druga...

Trudno nie zauważyć, że książka Dehnela jest dość osobista i jest zapewne wyrazem pewnej frustracji autora na rzeczywistość, przez co niektórzy na pewno zarzucą mu brak obiektywizmu. Ja osobiście nie oczekuję po satyrze obiektywizmu, bo styra jest „na coś” – zazwyczaj na coś, co nas drażni, co uważamy, że źle działa, więc trudno winić autora, że wyraża swoją opinię. Można się natomiast trochę zastanowić nad formą tego przekazu, ponieważ spodziewam się, że niektórzy mogą uznać ją za zbyt ciętą, czy może nawet obrazoburczą?
Co do samej fabuły, to jest ona trochę przykrywką dla zastanowienia się nad pewnymi sytuacjami, znanymi nam z życia/mediów, więc nie jest bardzo wymyślna. Ciekawsze jest to drugie dno.

Jest to raczej pozycja dla osób zainteresowanych polityką.

Ja autora cenię za cykl o profesorowej Szczupaczyńskiej i wiedzę o Krakowie.

Miałam problem, do której swojej półki dodać tę pozycję, ponieważ wychodzi ona poza schemat.

Pisanie o tej książce jest trochę jak stąpanie po polu minowym, ponieważ nie da się ukryć, że jest to dość ostra satyra na naszą scenę polityczną, a konkretniej – jej skrajnie prawą stronę. Więc siłą rzeczy wyrażając opinię o książce wyrażamy też w jakiejś mierze swoje zdanie na...

Książka która zrobiła mi "zombi" sieczkę z mózgu. Absurdalna i przegięta. Miała bardzo błyskotliwe momenty. Niestety całości czegoś zabrakło, autor za dużej łopaty użył, żeby coś czytelnikowi do głowy włożyć. Więcej subtelności i mniej agitacji a było by świetnie.

Książka która zrobiła mi "zombi" sieczkę z mózgu. Absurdalna i przegięta. Miała bardzo błyskotliwe momenty. Niestety całości czegoś zabrakło, autor za dużej łopaty użył, żeby coś czytelnikowi do głowy włożyć. Więcej subtelności i mniej agitacji a było by świetnie.

Taka piękna katastrofa. No, jednak nie wystarczy mieć dobry pomysł na start.

Taka piękna katastrofa. No, jednak nie wystarczy mieć dobry pomysł na start.

Zdecydowanie najsłabsza powieść Dehnela. Bardzo dużo politycznego egitaryzmu, brak miejsca na spojrzenie na własne poglądy z innej perspektywy. Do tego idiotyczny moim zdaniem wątek żywych trupów - a jakże, patriotycznych, wziętych żywcem z polskiej historii, bo jakże to tak, polskie zombi bez Józefa Piłsudskiego?.

Bardzo się na tej książce zawiodłam, bo choć język i postacie są dość ciekawe, tak agitatura polityczna w wykonaniu Dehnela jest bardzo ofensywna i nieudolna, komiczna wręcz. Wydaje mi się, że lepszą ta książka byłaby gdyby coś odciąć - albo zombie i zostawić polityke, albo wyrzucić politykę i zostawić zombie jako satyrę na kulturę masową. Razem te motywy ze sobą w ogóle nie współgrają.

Jednym się pewnie spodoba, ale ja nie lubię agitatury w literaturze, więc jedynie 4/10. Nie polecam ludziom apolitycznym.

Zdecydowanie najsłabsza powieść Dehnela. Bardzo dużo politycznego egitaryzmu, brak miejsca na spojrzenie na własne poglądy z innej perspektywy. Do tego idiotyczny moim zdaniem wątek żywych trupów - a jakże, patriotycznych, wziętych żywcem z polskiej historii, bo jakże to tak, polskie zombi bez Józefa Piłsudskiego?.

Bardzo się na tej książce zawiodłam, bo choć język i...