Ciemno, prawie noc

Bardzo przejmująca, wręcz wstrząsającą
ksiazka. I walbrzych- jak zwykle brzydki i paskudny, jak i wątki poruszone w powieści.

Bardzo przejmująca, wręcz wstrząsającą
ksiazka. I walbrzych- jak zwykle brzydki i paskudny, jak i wątki poruszone w powieści.

Książki tej autorki potrafią przeczołgać czytelnika i zdołować psychicznie. Niestety, mrok, który się w nich czai potrafi na długo zatruć umysł i wywołać dyskomfort oraz spowodować stany psychodeliczne. Dlatego nie sięgam po nie często, bo nie lubię nurzać się w mroku i brudzie ludzkich uczynków. Również i ta powieść niesie ze sobą mnóstwo negatywnego ładunku emocjonalnego ze względu na tematy jakie porusza.

Dziennikarka Alicja Tabor po latach wraca do rodzinnego Wałbrzycha aby rozwiązać zagadkę zaginięcia trójki małych dzieci: Andżeliki Mizery, Patryka Miłka oraz Kaliny Jakubek. Przy okazji powraca do własnych demonów z przeszłości, o których przypomina jej rodzinny dom. Wspomina ojca, który bezskutecznie szukał skarbu w podziemiach Zamku Książ oraz siostrę Ewę, która popełniła samobójstwo. No i osobny temat to jej matka. Nie wiem co powiedzieć w tym temacie, chyba najlepiej to przemilczeć. Do tego wszystkiego skomplikowany związek (który można uznać za mezalians) Ewy z Dawidem, dosyć obszernie tu opisany.

Zarówno przez historie zaginionych dzieci jak i przez przeszłość Alicji i Ewy przedziera się ogromny mrok, na który składa się bieda, rodzice, którzy zamiast zapewnić dziecku byt i bezpieczeństwo, stworzyli im piekło na ziemi, do tego wszystkiego polska mentalność, która potrafi człowieka doprowadzić na skraj rozpaczy. Jakby tego było mało, to jest tu również sporo okrucieństwa wobec zwierząt (za które odpowiadają kotojady) a na drugim biegunie dobroduszne kociary, które dokarmiają bezdomne koty i opiekują się zwierzętami. Jest skrajne zło i dobro, któremu ciężko się przebić przez gruby mur złych intencji i ludzkiej bezmyślności oraz okrucieństwa wobec dzieci, zwierząt i siebie wzajemnie.

Poruszyła mnie również opowieść niemieckiego Cygana - Alberta Kukułki, który przed wojną (jako dziecko) mieszkał w domu Alicji. Opowieść o jego przyrodnim bracie mrozi krew w żyłach, z kolei jego spotkania z księżną Daisy zostały bardzo pięknie opisane i w ciekawy sposób przez niego zapamiętane.

Pojawiają się tu elementy mistyczne, ale nie nadprzyrodzone. Coś podobnego jak u Olgi Tokarczuk - pewne osoby, zdarzenia, zjawiska na granicy świata rzeczywistego i paranormalnego, gdzie jednak przeważa czynnik ludzki.

Elementem humorystycznym (chociaż tak naprawdę jest to śmiech przez łzy) były dla mnie Polaków rozmowy na czacie. Tak właśnie najczęściej wyglądają dyskusje w internecie, gdzie ludzie ukrywają swoją tożsamość pod anonimowym nickiem i czują się mocni, bo anonimowi.

Czytając tę powieść, miałam wrażenie, że zeszłam na dno piekła i zastanawiałam się czy uda mi się odnaleźć światło. To tak jakby mnie ktoś wpuścił w zakazane rewiry internetu zwane Darknet, gdzie dzieją się rzeczy niepojęte dla normalnych ludzi. Autorka porusza wiele wątków i wiele różnych ludzkich historii, które łączy jedno - są w jakiś sposób naznaczone złem. Ktoś kogoś strasznie skrzywdził, przetrącił komuś życiorys. Pomimo tego, że książka jest dobrze napisana a ludzkie losy ciekawe, to bije z niej tyle negatywnych odczuć i nieszczęścia, że odbiór jest dla mnie negatywny i nie odważyłabym się jej nikomu polecać. Zastanawiam się, co musiało się wydarzyć w życiu autorki książki, czego była świadkiem, że pisze takie historie. Przecież niemożliwe jest aby takie emocje i taki przekaz brały się znikąd. Dobrze sportretowane polskie społeczeństwo, mieszkańcy Wałbrzycha pokazani na tle warunków, jakie to miasto stwarza do życia. Ciężkie to wszystko, tak samo jak ciężkie bywa życie...

Książki tej autorki potrafią przeczołgać czytelnika i zdołować psychicznie. Niestety, mrok, który się w nich czai potrafi na długo zatruć umysł i wywołać dyskomfort oraz spowodować stany psychodeliczne. Dlatego nie sięgam po nie często, bo nie lubię nurzać się w mroku i brudzie ludzkich uczynków. Również i ta powieść niesie ze sobą mnóstwo negatywnego ładunku emocjonalnego...

Smutna opowieść o dzieciństwie, pierwszych wyborach, miłościach. W tle także historia dotyczącą zniknięcia dzieci, chociaż dla mnie to tylko dodatek do całości. Na długo ze mną zostanie...

Smutna opowieść o dzieciństwie, pierwszych wyborach, miłościach. W tle także historia dotyczącą zniknięcia dzieci, chociaż dla mnie to tylko dodatek do całości. Na długo ze mną zostanie...

Dobra, prawie wspaniała.
Od jej mroku można dostać kociokwiku.

Dobra, prawie wspaniała.
Od jej mroku można dostać kociokwiku.

Historia reporterki Alicji Tabor, która po latach wraca do swojego rodzinnego miasta, w którym się wychowywała -Wałbrzycha, ale nic tu nie jest tak, jak powinno być...

Historia reporterki Alicji Tabor, która po latach wraca do swojego rodzinnego miasta, w którym się wychowywała -Wałbrzycha, ale nic tu nie jest tak, jak powinno być...

Książka potrafi być ponadprzeciętna a autorka kreować ponadprzeciętne postacie i metafory. Tym bardziej zaskakuje płytkość postaci głównej jaką jest Alicja Tabor oraz wyciągnięty niczym z jakiegoś taniego romansidła Marcin Schwartz. Tajemniczy chłopak o którym (o wielka niespodzianko) nie wiadomo zupełnie nic i który okazuje się być kimś więcej niż można by podejrzewać.

Jestem naprawdę w wielkim szoku jak rozwinął się ten tytuł. Po pierwszej połowie byłem pełen nadziei i oczekiwań. Myśląc że w końcu znalazłem kolejną z tych rzadkich pozycji, które po prostu się połyka i które i tak zostawiają po sobie głód. Panujący dookoła mrok, od pierwszych kartek było po prostu czuć. W ciemnych ulicach Wałbrzycha, w poniemieckim domu ze szparami w podłodze, w ludziach których można było spotkać i na ulicy i w sieci. Postacie takie jak Zofia Socha, czy Marian dyrektor domu dziecka - świeciły niczym gwiazdy. Wyciągnięcie takiej głębi z postaci drugoplanowych naprawdę wymaga oklasków. Ale niestety im dalej w las tym było gorzej. Zapominając już nawet o wątku romansu, na ktory do tej pory ciężko mi patrzeć… Niestety nawet wtedy zostają wąteki takie jak m.in Celestyny która również była potraktowana po macoszemu.

Moim zdaniem potencjał tej książki został zmarnowany. Płytkość i naiwność historii rzeczywistej przyćmiła lekko ponadprzeciętność tego co ukrywa się w przeszłości. Gdzyz właśnie te historie ukryte w pamięci bohaterów są tym dlaczego warto tą książkę otworzyć. W nich nie znajdzie się naiwności i infantylności.

Właśnie z ich powodu wciąż wystawiam książce wysoką ocenę. Jest to naprawdę dobry kawałek lektury jeśli wyciąć niektóre fragmenty. Wiernie oddający mentalność polską oraz wizję mroku siedzącego w ludziach.

Książka potrafi być ponadprzeciętna a autorka kreować ponadprzeciętne postacie i metafory. Tym bardziej zaskakuje płytkość postaci głównej jaką jest Alicja Tabor oraz wyciągnięty niczym z jakiegoś taniego romansidła Marcin Schwartz. Tajemniczy chłopak o którym (o wielka niespodzianko) nie wiadomo zupełnie nic i który okazuje się być kimś więcej niż można by podejrzewać....

wow! pochłonęłam.

wow! pochłonęłam.

Nie dałam rady przez nią przebrnąć. Przestałam czytać po 100 stronie.

Nie dałam rady przez nią przebrnąć. Przestałam czytać po 100 stronie.

Bardzo dobra książka. Z gatunku literatury dziwacznej, czyli mojej ulubionej.

Bardzo dobra książka. Z gatunku literatury dziwacznej, czyli mojej ulubionej.

Nie mogłam się oderwać. Wciągająca, straszna, mroczna, napisana charakterystycznym dla Autorski trochę groteskowym i bajecznym stylem. Pomimo ciężkiej tematyki, czytało się szybko, jak porywający kryminał. Jak zawsze nasze ludzkie przywary, natręctwa i zachowania pokazane z pewnym przerysowaniem, ale wszystko w punkt.

Nie mogłam się oderwać. Wciągająca, straszna, mroczna, napisana charakterystycznym dla Autorski trochę groteskowym i bajecznym stylem. Pomimo ciężkiej tematyki, czytało się szybko, jak porywający kryminał. Jak zawsze nasze ludzkie przywary, natręctwa i zachowania pokazane z pewnym przerysowaniem, ale wszystko w punkt.