Wyznaję

„Dopiero wczoraj wieczorem, idąc zmoczonymi deszczem ulicami Vallcarki, zrozumiałem, że przyjście na świat w tej rodzinie było niewybaczalnym błędem.”

Książka, która na zawsze zostanie ze mną. Piękna, epicka historia rozgrywająca się na przestrzeni lat. Napisana w formie „spowiedzi” Adriana Ardevola, obejmująca całe jego życie, od dzieciństwa, samotnego dorastania wśród książek, trudną dorosłość, aż do dni, kiedy jeszcze może i rozumie o czym pisze. Człowieka niezwykle wrażliwego, szukającego prawdy, sprawiedliwości, lojalnego i kochającego do samego końca. Poszukuje on też dobra i przyczyn zła, tych w samym człowieku i w okolicznościach. W czasie tych poszukiwań zabiera nas na wiele ścieżek pełnych tajemnic rodzinnych, historycznych i osobistych.
Powieść jest napisana pięknym językiem. Ma ciekawą konstrukcję, która nie ułatwia czytania i skupienia. Narracja, powrót do wcześniejszych zdarzeń, nagłe zmiany postaci i czasu, utrudniają lekturę, wymagają stałego skupienia aby nie stracić wątku i utrzymania uwagi, aby nie pominąć istotnej części historii. Mimo tych trudności, z każdą przeczytaną stroną, widzimy zamysł autora i ścieżkę, którą prowadzi czytelnika, i która nas tak pochłania, że delektujemy się każdą czytaną historią. Wspólnym ogniwem tych opowieści są niezwykle cenne skrzypce, muzyka oraz umiłowanie do książek i nauki.

W mojej ocenie powieść „Wyznaję” jest warta uwagi i poświęconego czasu.

„Dopiero wczoraj wieczorem, idąc zmoczonymi deszczem ulicami Vallcarki, zrozumiałem, że przyjście na świat w tej rodzinie było niewybaczalnym błędem.”

Książka, która na zawsze zostanie ze mną. Piękna, epicka historia rozgrywająca się na przestrzeni lat. Napisana w formie „spowiedzi” Adriana Ardevola, obejmująca całe jego życie, od dzieciństwa, samotnego dorastania wśród...

Wg mnie trochę przerost zachwytów nad treścią, nie jest zła, ale autor pisze w bardzo dziwny sposób, miesza w 1 zdaniu czas ,postacie,niektóre wątki są dla mnie wogole niezrozumiałe, nie wiem po co wogole napisane,za dużo powtórzeń, muzycznych aspektów,sentencji w innych językach, mocne 6 na 10 .Więcej nie dam.

Wg mnie trochę przerost zachwytów nad treścią, nie jest zła, ale autor pisze w bardzo dziwny sposób, miesza w 1 zdaniu czas ,postacie,niektóre wątki są dla mnie wogole niezrozumiałe, nie wiem po co wogole napisane,za dużo powtórzeń, muzycznych aspektów,sentencji w innych językach, mocne 6 na 10 .Więcej nie dam.

Wspaniała. Niesamowita. Piękna i wstrząsająca. Opis na okładce dobrze oddaje zawartość książki, ale jednocześnie nie oddaje wcale jej siły. Zapowiedź narracji skonstruowanej jak symfonia wydaje się przesadzona, podobnie jak nieomal pompatyczna obietnica "rozważań nad istotą zła". A jednak! Narracja faktycznie złożona jest z wielu głosów i powracających tematów, które łączą się w jedną całość jak w muzyce. Powieść napisana jest z wielkim rozmachem, a jednocześnie nie traci intymności; skomplikowane ścieżki fabuły nie przytłaczają warstwy emocjonalnej. W dodatku wspomniany zabieg płynnego przechodzenia jednego głosu i jednego fragmentu historii w drugi, który można by w innym przypadku uznać za czysto efekciarski, w kontekście stworzonym w "Wyznaje" sprawdza sie doskonale, nadaje głębi, ukazuje umysł dziecka, umysł marzyciela, umysł starca, które odpływają w przestrzenie niewinnej wyobraźni, abstrakcyjnych rozważań i poplątanych wspomnień.
Ale... zamiast sprawdzać opinię innych o tej książce, najlepiej po prostu ją przeczytać. Absolutnie polecam!

Wspaniała. Niesamowita. Piękna i wstrząsająca. Opis na okładce dobrze oddaje zawartość książki, ale jednocześnie nie oddaje wcale jej siły. Zapowiedź narracji skonstruowanej jak symfonia wydaje się przesadzona, podobnie jak nieomal pompatyczna obietnica "rozważań nad istotą zła". A jednak! Narracja faktycznie złożona jest z wielu głosów i powracających tematów, które łączą...

Sposób narracji pogmatwany, ale kiedy już się odnajdziesz jest super.

Sposób narracji pogmatwany, ale kiedy już się odnajdziesz jest super.

Dałabym 11, gdybym tylko mogła.

Dałabym 11, gdybym tylko mogła.

Co za wspaniała powieść. I właściwie można by na tym skończyć ... Ta książka to jak strumień zasilany małymi potokami . Autor nie ułatwia czytelnikom zadania: zmienia czas, osoby w których pisze, zaskakuje nas decyzjami swojego bohatera, książka przez te zmiany wydaje nam się pełna chaosu , gubimy się w tym gąszczu, aby w jakimś momencie z całą wyrazistością dostrzec krystalicznie czystą myśl ... No i wielkie brawa dla tłumaczki ...

Co za wspaniała powieść. I właściwie można by na tym skończyć ... Ta książka to jak strumień zasilany małymi potokami . Autor nie ułatwia czytelnikom zadania: zmienia czas, osoby w których pisze, zaskakuje nas decyzjami swojego bohatera, książka przez te zmiany wydaje nam się pełna chaosu , gubimy się w tym gąszczu, aby w jakimś momencie z całą wyrazistością dostrzec...

Nie skończyłem.

Nie skończyłem.

To moje pierwsze spotkanie z tym autorem.

WYZNAJĘ, to powieść wielowątkowa ze zmienną narracją, gdzie naprawdę chwilami się pogubiłem i przyznam się bez bicia, że nie do końca zrozumiałem wszystko. Kiedyś spróbuję do niej wrócić. Zakupiłem kolejną pozycję tego autora JASIENIE PAN - nie wiedząc że to kryminał, a to nie jest mój ulubiony gatunek, ale chętnie przeczytam.

Polecam przeczytać WYZNAJĘ, książkę która jest napisana ładnym językiem z ciekawą historią i wymagająca dobrego skupienia się.

To moje pierwsze spotkanie z tym autorem.

WYZNAJĘ, to powieść wielowątkowa ze zmienną narracją, gdzie naprawdę chwilami się pogubiłem i przyznam się bez bicia, że nie do końca zrozumiałem wszystko. Kiedyś spróbuję do niej wrócić. Zakupiłem kolejną pozycję tego autora JASIENIE PAN - nie wiedząc że to kryminał, a to nie jest mój ulubiony gatunek, ale chętnie przeczytam....

Niestety nie skończyłam, porzucam w połowie.
Rozumiem zachwyty nad językiem, stylem autora w tej powieści oraz samym pomysłem.
Dla mnie jednak była to pozycja nie do przebrnięcia i nie chciałam się męczyć dla samej idei skończenia tej książki.

Niestety nie skończyłam, porzucam w połowie.
Rozumiem zachwyty nad językiem, stylem autora w tej powieści oraz samym pomysłem.
Dla mnie jednak była to pozycja nie do przebrnięcia i nie chciałam się męczyć dla samej idei skończenia tej książki.

Strasznie się umęczyłam czytając. Właściwie dobrnęłam do końca tylko dzięki ominięciu wielu stron. Nie dołączam się opinii, że to wybitne dzieło, dużo bardziej podobał mi się "Jaśnie pan" i "Agonia dźwięków"

Strasznie się umęczyłam czytając. Właściwie dobrnęłam do końca tylko dzięki ominięciu wielu stron. Nie dołączam się opinii, że to wybitne dzieło, dużo bardziej podobał mi się "Jaśnie pan" i "Agonia dźwięków"