Poruszająca duszę.

Poruszająca duszę.

Książka jest wybitna. Sposób prowadzenia narracji, kreowania bohaterów pojedynczych historii i równocześnie splatanie polifonicznej konstrukcji całości- przenikanie się różnych planów, tożsamość bohaterów. Totalny chaos z pozoru, który ujawnia logikę i niezwykły porządek z każdą kolejną stroną. Główna opowieść zbudowana na ruinach wszystkich pobocznych dostarcza niemożliwych w tradycyjnej powieści kontekstów. Z całą pewnością do kolejnych lektur.

Książka jest wybitna. Sposób prowadzenia narracji, kreowania bohaterów pojedynczych historii i równocześnie splatanie polifonicznej konstrukcji całości- przenikanie się różnych planów, tożsamość bohaterów. Totalny chaos z pozoru, który ujawnia logikę i niezwykły porządek z każdą kolejną stroną. Główna opowieść zbudowana na ruinach wszystkich pobocznych dostarcza...

Przez cały czas trwania lektury walczyłem ze sobą w myślach, czy jest to arcydzieło, czy jednak potworny kicz. Wątek książkowo-zbieracki jak i główna myśl, że zło można najlepiej ukazać poprzez narrację, niezwykle mi się podobały. Sam sposób narracji oraz prowadzenia dialogów również. Paralela między nazizmem a islamem wydawała mi się odważna.

A jednak im dalej w las, tym bardziej się męczyłem. Pod koniec lektury miałem wrażenie, że obcuję po części z gatunkiem holocaustowego kiczu, od którego roi się ostatnio, a który jest groźny, bo wypycha Zagładę z obszaru, który jest realny.

Rozumiem osoby zachwycone tą książką, ale tego zachwytu nie podzielam.

Przez cały czas trwania lektury walczyłem ze sobą w myślach, czy jest to arcydzieło, czy jednak potworny kicz. Wątek książkowo-zbieracki jak i główna myśl, że zło można najlepiej ukazać poprzez narrację, niezwykle mi się podobały. Sam sposób narracji oraz prowadzenia dialogów również. Paralela między nazizmem a islamem wydawała mi się odważna.

A jednak im dalej w las, tym...

Niesamowita książka. Podróż przez historię. Podróż do zakamarków ludzkiej duszy. Trzeba ją czytać uważnie, bo każde zdanie może nas przenieść w inne miejsce i czas. Zatrzymać w głowie sytuację i obrazy aby je potem złożyć w całość. Podróż zaczyna się niewinnie aby krok za krokiem wciągnąć nas w kolejne kręgi piekieł.
Jedna z najlepszych książek, które czytałam

Niesamowita książka. Podróż przez historię. Podróż do zakamarków ludzkiej duszy. Trzeba ją czytać uważnie, bo każde zdanie może nas przenieść w inne miejsce i czas. Zatrzymać w głowie sytuację i obrazy aby je potem złożyć w całość. Podróż zaczyna się niewinnie aby krok za krokiem wciągnąć nas w kolejne kręgi piekieł.
Jedna z najlepszych książek, które czytałam

Niestety nie dałam rady doczytać tej książki. O tyle dziwne, że za każdym razem, obojętnie jak bym nie podchodziła przytomna do jej czytania, to najzwyczajniej w świecie usypiałam (a nigdy mi się to wcześniej nie zdarzyło przy żadnej książce). Nie rozumiem fenomenu tej pozycji - może i sam zarys historii ciekawy ale niestety nie będzie mi dane poznać jej zakończenia - jest zbyt wiele ciekawych książek, żeby tracić czas no takie, które męczą.

Niestety nie dałam rady doczytać tej książki. O tyle dziwne, że za każdym razem, obojętnie jak bym nie podchodziła przytomna do jej czytania, to najzwyczajniej w świecie usypiałam (a nigdy mi się to wcześniej nie zdarzyło przy żadnej książce). Nie rozumiem fenomenu tej pozycji - może i sam zarys historii ciekawy ale niestety nie będzie mi dane poznać jej zakończenia - jest...

Z całą pewnością nie jest to książka z gatunku lekkich, łatwych i przyjemnych. Długimi momentami jest mocno przegadana, aczkolwiek warto przez to przebrnąć. Na plus przemawia ciekawy sposób prowadzenia narracji. Przeplatanie wątków i form jest wprost mistrzowskie.

Z całą pewnością nie jest to książka z gatunku lekkich, łatwych i przyjemnych. Długimi momentami jest mocno przegadana, aczkolwiek warto przez to przebrnąć. Na plus przemawia ciekawy sposób prowadzenia narracji. Przeplatanie wątków i form jest wprost mistrzowskie.

No przesada z tą wielką literaturą. Prawdę mówiąc zaczyna mnie męczyć, że każdy lewacki pismak smarujący coś tam o KK zaraz jest okrzyknięty objawieniem. No język literacki, bez nadmiaru zdań wielokrotnie ani podrzędnie złożonych. Za to trzeba znać włoski, łacinę i francuski. Dobrze, że obyło się bez langwedockiego, bo mi się troszku zapomniał :)
Nabzdyczone, akcja dość nudnawa, lektor bardzo dobry.
No i refleksja historyczna - nic Hiszpanii nie pomogła ani Inkwizycja ani Franco. Bolszewicko-islamski kraj właśnie ogłosił, że rodzic A albo B (tak w formularzach stoi),który nie będzie z entuzjazmem podchodził do zmiany płci nastoletniego dziecka ma być przez szkołę zadenuncjowany i będzie oskarżony o znęcanie psychiczne.
Czekam tylko aż po tym jak już do końca "opiłują" resztki katolików zaczną się brać za siebie nawzajem.
Dzicz. Co prawda na obrzeżach, ale jednak w Europie.
Nie chciało mi się słuchać całości, mam 80 pewnie ciekawszych książek w zakładce.

No przesada z tą wielką literaturą. Prawdę mówiąc zaczyna mnie męczyć, że każdy lewacki pismak smarujący coś tam o KK zaraz jest okrzyknięty objawieniem. No język literacki, bez nadmiaru zdań wielokrotnie ani podrzędnie złożonych. Za to trzeba znać włoski, łacinę i francuski. Dobrze, że obyło się bez langwedockiego, bo mi się troszku zapomniał :)
Nabzdyczone, akcja dość...

To kolejna z "wielkich powieści" i "przełomowych narracji", która okazała się przereklamowaną, napuszoną chałą, w dodatku niemożebnie rozwlekłą.
"Wyznaję" to czytadło do bólu pretensjonalne i wtórne, niewiarygodne psychologicznie i pełne "mądrości" jak z magla. Jakby tego było mało, wątki "historyczne", stanowiące istotny element konstrukcji, są spektakularnym przykładem nierzetelności i utrwalania ahistorycznych stereotypów. Na osobną uwagę zasługuje prostacki antyklerykalizm, którym książka aż kipi. Uderzająca i tu nierzetelność świadczy nie tylko o ignorancji autora, ale przede wszystkim o jego zapiekłym resentymencie, sprawiającym, że wszystkie chwyty uznaje on za dozwolone. Jak na książkę o ambicjach intelektualnych i moralizatorskich – słabo.
Ponieważ słuchałam audiobooka, udało mi się przetrzymać to jakoś do końca. I ten jedyny plus to dla znakomitego lektora.

To kolejna z "wielkich powieści" i "przełomowych narracji", która okazała się przereklamowaną, napuszoną chałą, w dodatku niemożebnie rozwlekłą.
"Wyznaję" to czytadło do bólu pretensjonalne i wtórne, niewiarygodne psychologicznie i pełne "mądrości" jak z magla. Jakby tego było mało, wątki "historyczne", stanowiące istotny element konstrukcji, są spektakularnym przykładem...

Do książki Cabré przymierzałem się od dłuższego czasu, bo zewsząd słyszałem entuzjastyczne opinie. Czytałem ją długo, prawie dwa miesiące miałem różne momenty: zaciekawienia, ale też niechęci, znudzenia, chciałem lekturę odłożyć na czas nieokreślony, na szczęście grupa czytania synchronicznego jakoś mnie podtrzymywała na duchu.

W czasie lektury miałem skojarzenia z 'Rękopisem znalezionym w Saragossie' Potockiego, bo też mamy do czynienia z powieścią szkatułkową. Dominują w książce dwie historie, po pierwsze opowiada Cabré życie Adriana Ardèvola, filozofa żyjącego w XX wieku w Barcelonie. Drugim centralnym wątkiem jest szczegółowa historia skrzypiec wykonanych przez lutnika z Cremony, Lorenzo Storioniego w w XVIII wieku. Dowiadujemy się nawet gdzie rosły drzewa, z których został stworzony instrument i jak przez wieki przechodziły z rąk do rąk, wreszcie zakupił je Feliks Ardèvol, ojciec Adriana, a później zostały własnością samego Adriana.

Oprócz tego mamy w książce masę dygresji i innych wątków, na przykład opowieści o Świętej Inkwizycji i Holokauście, obie przerażające. Albo historię o doktorze Buddenie, który przeprowadzał straszne eksperymenty na więźniach w Auschwitz-Birkenau, a potem przez całe życie szukał odkupienia za swoje zbrodnie; te opowieści można traktować jako niezależne opowiadania. Rzecz jednak jest bardziej skomplikowana, bo na przykład postać Buddena występuję w książce tu i tam, chronologia historii jego życia jest też zaburzona. Pojawiają się też postacie znane z historii jak komendant Auschwitz-Birkenau Rudolf Höss czy wybitny filozof Isaiah Berlin.

Napisane to wszystko olśniewająco warsztatowo, pełne głębokich rozważań o sztuce i pięknych zdań, na przykład mówi Adrian: „Zarejestrowałem w głowie całe swoje dzieciństwo niczym slajdy z obrazami Hoppera, emanujące zaraźliwą, tajemniczą samotnością.” Niemniej jakoś książka mnie nie zachwyciła, tylko rozdziały o demencji Adriana były poruszające, poza tym chłód.

Myślę sobie, że warto byłoby przeczytać rzecz całą po raz drugi, pięknie o tym mówi w książce Isaiah Berlin: „Książki, która nie zasługuje na ponowne przeczytanie, nie warto było czytać w ogóle.[...] Ale dopóki jej nie przeczytamy, nie wiemy, czy zasługuje na drugie czytanie”. Niestety naprawdę nie mam siły na powtórną lekturę, może kiedyś...

Po tej książce dostałem alergii na opasłe dzieła, wybieram na jakiś czas książki krótkie.

Do książki Cabré przymierzałem się od dłuższego czasu, bo zewsząd słyszałem entuzjastyczne opinie. Czytałem ją długo, prawie dwa miesiące miałem różne momenty: zaciekawienia, ale też niechęci, znudzenia, chciałem lekturę odłożyć na czas nieokreślony, na szczęście grupa czytania synchronicznego jakoś mnie podtrzymywała na duchu.

W czasie lektury miałem skojarzenia z...

Wciągająca, wielowątkowa powieść o szkatułkowym charakterze. Styl książki specyficzny, w pół zdania potrafi zmieniać się opisywana rzeczywistość, dialogi potrafią przeplatać się z dwóch odrębnych wątków. Ja to lubię, ale nie każdy musi. Kupił mnie bohater i jego historia. Polecam

Wciągająca, wielowątkowa powieść o szkatułkowym charakterze. Styl książki specyficzny, w pół zdania potrafi zmieniać się opisywana rzeczywistość, dialogi potrafią przeplatać się z dwóch odrębnych wątków. Ja to lubię, ale nie każdy musi. Kupił mnie bohater i jego historia. Polecam