Pokonała mnie ta pozycja. Jest napisana w tak arogancki i wulgarny sposób (co na ogół mi nie przeszkadza),że nie dałam rady jej skończyć.

Szczerze przed samą sobą stwierdziłam, że szkoda mojego czasu na taki rodzaj literatury. Żenujący dowcip. Brud, rzygi i alkohol. Książka traktująca o ważnych kobiecych sprawach w sposób typowego żula z ławki zaprawionego płynem odkażającym zabranym z przychodni. Niestety.

Co ciekawe, książka trafiła do mnie przypadkiem i wcześniej nie czytałam recenzji. Odkładając ją na półkę, przeczytałam parę opinii z ciekawości. Miałam pewne wyrzuty sumienia, że po pierwsze — nie skończyłam książki, a po drugie — mam o niej aż tak złe zdanie. Pomyślałam, że nie mogę skrzywdzić autorki, aż taką złą opinią, po niedokończeniu książki, bo może jednak ma coś w sobie, do czego ja nie potrafię dotrzeć. Wiedzę jednak, że nie tylko ja mam takie nieprzychylne zdanie na ten temat.

Pokonała mnie ta pozycja. Jest napisana w tak arogancki i wulgarny sposób (co na ogół mi nie przeszkadza),że nie dałam rady jej skończyć.

Szczerze przed samą sobą stwierdziłam, że szkoda mojego czasu na taki rodzaj literatury. Żenujący dowcip. Brud, rzygi i alkohol. Książka traktująca o ważnych kobiecych sprawach w sposób typowego żula z ławki zaprawionego płynem...

Ogólnie pretensjonalny agresywny kiczowaty gniot, choć w połowie miałem o książce lepsze zdanie, zakończeniem łatwo zmiażdżone. Fabułka to krótkie przygody nocne alkoholiczkoćpunki ziejącej do wszystkiego, także siebie, agresją w ironicznym sosie. Po połowie książki jest refleksja nt feminizmu: że zaszkodził, że wrzucił kobiety w upokorzenie związane z wyborem. Potem pojawia się myśl bohaterki, że w zasadzie sednem problemu jest samo bycie kobietą w jej fizyczności, możliwości reprodukcji itd.
Reszta notatek z czytania:
Gęste, ostre, brudne, pretensjonalne, przewidywalne, agresywne. Czyli ot, typowy nowoczesny feminizm czy jeśli nie feminizm (z czym się nie zgodzę, ale...) to współczesna proza kobieca (autorka, narratorka i bohaterka; same kobitki) i wielki problem z kobiecością i męskością.
Młoda (ale już nie bardzo; 30 l.) zbuntowana kobieta: alkohol i dragi podstawą życia, niechęć do świata, do kobiecości, seksualność typu rynsztokowego zmieszana z turpizmem, pornograficzność, wulgarność, uprzedmiotowienie siebie, agresywna depresyjność, społeczeństwo be, rodzina be, dzieci be, jaka ja jestem ironiczna i mądra, uprzedmiotowienie mężczyzn i mizoandria, niestabilność emocjonalna, mizantropia, epatowanie rzygiem.
Sporo mowy nienawiści, ale bohaterka i autorka to kobiety, zatem to pewnie OK. Zmienić jedynie płeć bohaterki i autorki a także postaci męskich i byłaby to szalenie oburzająca szowinistyczna książka przy której feministki byłyby czerwone na buziach.:⁠-⁠)
A o samej formie: przegadane, pretensjonalne, denerwująca tendencja do metafor niepotrzebnych. Czasem jednak całkiem ciekawie, wraz z postępem skromnej fabuły.
Skojarzenia z pewnymi elementami słabych książek jak: Syrwid druga, Kotas trzecia, debiut Żarów i Zielińskiej.
Dlaczego polska kobieca proza jest tak pretensjonalno-agresywno-przewidywalna?
Gęsta narracja, najpierw trochę opisów wspomnień, myśli bohaterki, ale zdaje mi się to w większości niepotrzebne. Wolałbym mniej, a głębiej. Za to mamy po kilka zdań referowania coraz to innych spraw, przez to, przynajmniej dla mnie, tracą one impet. Oczywiście narracja może się podobać, jest szybko i ostro. Mnie jednak nie ujęło, odczułem przesyt chęci powiedzenia dużo, mocno i szybko, zamiast kreować obraz bardziej wyrafinowanymi, przemyślanymi pociągnięciami. Dlatego fabuła rozwija się powoli, choć jest dość prosta. I wtedy robi się ciekawiej, ale niestety przez może z godzinkę czytania (cała książka to z 3-4h, nie więcej)
Trochę idiotyzmow np. pretensjonalne porównanie wzroku "ginekolożycy" do esesmanów w obozie, jako reakcja na wymijającą odpowiedź bohaterki na pytanie kiedy planuje dzieci. Cała scena jest żenująco słaba, ta metaforyka ad hitlerum, taki efekt nieśmiesznego żartu. Podobnie opisy z mężczyznami. Znów metaforyka hitlerowska, a kobieta ofiarą.
O zakończeniu. Ja pierdolę... Książka epatuje agresją i kontestacją stanu trzeźwego, więc akcja nasila się w ten sposób i próbuje czytelnika zaszokować, stąd ilość brudu i nieprzyjemności rośnie liniowo. Kulminacja w postaci dwóch wydarzeń, z którego drugie mamy zapowiedziane już na samym początku, jest jednak naprawdę kiczowata. Nie spodziewałem się niczego dobrego, ale to było zwyczajnie słabe, jak z filmu klasy B. Podobny chłam jest u Żarów i Zielińskiej.
Nie wiem, co jeszcze o tej książce napisać; w zasadzie nie ma o czym. Szalenie smuci fakt, że taka w zasadzie dość pusta literatura z kobiecą agresywnością się ukazuje i jeszcze jest nagradzana. Nie posuwa to za bardzo literatury do przodu, a jest wyrazem przesyt agresywnego feminizmu/kobiecości. Nie przesadzam; wystarczy jako tako znać debiuty lub książki nowych autorek w ostatniej dekadzie, by zauważyć tą tendencję. Tu jeszcze była szansa na coś ciekawego, ale autorka poszła głębiej w mało ciekawe szambo, którego siła to tylko szokowanie, bo innej treści, mimo chwilowych wartościowych refleksji, jednak malutko. Ps. Jeśli ktoś nie wierzy w słuszność podjętego tu wątku o agresywnym feminizmie/kobiecości, niech, jak zresztą już wspominałem, odwróci płeć autorki, bohaterki oraz postaci męskich - gotowa recepta na oburzenie pewnych kręgów. Co do samego warsztatu, nie rozumiem dlaczego redakcja nie tępi w takiej książce nadużywania metafor; widać to zwłaszcza w pierwszej ćwiartce książki. Autorka jawi się jako takie cygańskie dziecko, mające na każdą sytuacje super rym, super okazje, super gadkę. Dość słabe i łatwo zaniża wartość trafnych przemyśleń, porównań itd.

Ogólnie pretensjonalny agresywny kiczowaty gniot, choć w połowie miałem o książce lepsze zdanie, zakończeniem łatwo zmiażdżone. Fabułka to krótkie przygody nocne alkoholiczkoćpunki ziejącej do wszystkiego, także siebie, agresją w ironicznym sosie. Po połowie książki jest refleksja nt feminizmu: że zaszkodził, że wrzucił kobiety w upokorzenie związane z wyborem. Potem...

Początek bardzo obiecujący, ale z każdą kolejną stroną potencjał słabnie.

Początek bardzo obiecujący, ale z każdą kolejną stroną potencjał słabnie.

Niedoceniona. Szkoda.

Niedoceniona. Szkoda.

fascynujace, jakie obrzydliwosci musi miec w glowie autorka , zeby wykrzesac to cos, co po x latach jeszcze rezonuje ohydą

fascynujace, jakie obrzydliwosci musi miec w glowie autorka , zeby wykrzesac to cos, co po x latach jeszcze rezonuje ohydą

Najgorsza książka jaką czytałam. Żałuję, że zmarnowałam na nią czas.

Najgorsza książka jaką czytałam. Żałuję, że zmarnowałam na nią czas.

NIEPRZECZYTANE !!!! Szczerze, mam dosyć polskich grafomanów, którzy piszą taki syf i jeszcze są nominowani do nagród literackich. Za co, ja się pytam?? Dotarłam do 70 strony i dosłownie rzuciłam tą książką o podłogę. Mam serdecznie dosyć pisarzy, którzy myślą, że napiszą wulgarną językowo, przesiąkniętą obrzydliwym seksem książkę i jest fajnie.... nie, nie jest fajnie !!! To było tak paskudne, że nie dałam rady.... żeby było śmieszniej autorka wymyśliła sobie postać, która ponoć od 3 lat nie uprawia seksu...a mamy sceny seksu na co drugiej stronie.... dla mnie to tani pornos dla gospodyń domowych i żałuję, że sięgnęłam po tę książkę, bo w jakiś sposób jestem nią zażenowana, i wstyd mi, że poświęciłam czas na coś takiego. Szczerze ostatnio tracę wiarę w polskich autorów... i tylko Małecki jeszcze daje mi nadzieję na przeżycie czegoś fajnego. Całkiem niedawno czytałam Halber "Najgorszy człowiek na świecie" i to czytało się naprawdę świetnie, było autentyczne .

NIEPRZECZYTANE !!!! Szczerze, mam dosyć polskich grafomanów, którzy piszą taki syf i jeszcze są nominowani do nagród literackich. Za co, ja się pytam?? Dotarłam do 70 strony i dosłownie rzuciłam tą książką o podłogę. Mam serdecznie dosyć pisarzy, którzy myślą, że napiszą wulgarną językowo, przesiąkniętą obrzydliwym seksem książkę i jest fajnie.... nie, nie jest fajnie !!!...

Nie chcę być niemiła, ale ta książka naprawdę jest słaba. Jest źle napisana, ma ok. czterysta metafor na centymetr kwadratowy książki, a w połowie, kiedy zaczęłam podkreślać "JAK" (w sensie coś jest JAK coś) to wypisałam wszystkie ukradzione z IKEI ołówki.

Autorka nie zna swojej bohaterki, ani nikogo do niej podobnego i to niestety czuć. Do tego w mojej ocenie P. Pustkowiak słabo pisze.

Nie chcę być niemiła, ale ta książka naprawdę jest słaba. Jest źle napisana, ma ok. czterysta metafor na centymetr kwadratowy książki, a w połowie, kiedy zaczęłam podkreślać "JAK" (w sensie coś jest JAK coś) to wypisałam wszystkie ukradzione z IKEI ołówki.

Autorka nie zna swojej bohaterki, ani nikogo do niej podobnego i to niestety czuć. Do tego w mojej ocenie P....

Leniwie tocząca się historia 30-letniej singielki-alkoholiczki z Warszawy. Metafora goni metaforę, główna bohaterka daje upust bujnej wyobraźni, snuje barwne, momentami mocno naturalistyczne, alkoholowo-narkotykowe wizje, często związane z jej śmiercią. Całość jawi się jako obraz przepełnionego samotnością, upadłego pokolenia trzydziestolatków z wielkiego miasta. Czy prawdziwy? Nie wiem, nie żyję w wielkim mieście, nie jestem singielka i żyję w innych realiach. Dodam, ze rzeczywiście, zgodnie z zapowiedzią na okładce, było to czasem naprawdę zabawne, z tym zastrzeżeniem, że mnie bawi mnóstwo rzeczy 😄

Leniwie tocząca się historia 30-letniej singielki-alkoholiczki z Warszawy. Metafora goni metaforę, główna bohaterka daje upust bujnej wyobraźni, snuje barwne, momentami mocno naturalistyczne, alkoholowo-narkotykowe wizje, często związane z jej śmiercią. Całość jawi się jako obraz przepełnionego samotnością, upadłego pokolenia trzydziestolatków z wielkiego miasta. Czy...

Mocna, choć trochę chaotyczna. Ale na plus.

Mocna, choć trochę chaotyczna. Ale na plus.