Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Ta powieść nie należy do moich ulubionych tej autorki, którą cenię za styl i kreatywność. Uważam jednak, że pisanie o problemach jakie to poruszyła jest bardzo istotne ,głównie chodzi o pedofilię i procesy, które za tym stoją, ofiary w dorosłym życiu stają się katami, choć na szczęście nie zawsze jak Ewa.
Powieść ledwie przeczytałam ze względu na ból jakie we mnie wywoływało współczucie tym pokrzywdzonym dzieciom,a najgorsza to świadomość, że takie rzeczy działy i dzieją się naprawdę.

Ta powieść nie należy do moich ulubionych tej autorki, którą cenię za styl i kreatywność. Uważam jednak, że pisanie o problemach jakie to poruszyła jest bardzo istotne ,głównie chodzi o pedofilię i procesy, które za tym stoją, ofiary w dorosłym życiu stają się katami, choć na szczęście nie zawsze jak Ewa.
Powieść ledwie przeczytałam ze względu na ból jakie we mnie...

Dziś zakończyłam niestety czytanie tego dzieła. Piszę niestety, gdyż delektowałam się każdą czytaną stroną tej książki, licząc że nie skończy się zbyt szybko. Jestem pod jej wielkim wrażeniem, przeczytałam już sporo książek Joanny Bator, jednak napisawszy tą powieść autorka przeszła samą siebie. Wielowymiarowość fabuły, tajemniczość i groza, wspaniały wręcz momentami poetycki styl pisania spowodowały, że jestem zachwycona tą powieścią. Nakłoniłam już męża na przeczytanie tek książki, gdyż obydwoje cenimy filmy Lyncha, a ta powieść przypomina jego twórczość pod względem klimatu .
Podobał mi się również rys psychologiczny zimnej pewnej siebie wyrachowanej pisarki romansów historycznych. Po stopniowym zapoznawaniu się z opisem jej postaci przez uciekinerkę Annę Karr (ta sama osoba),można wyciągnąć wnioski jak wiele znaczy dla człowieka znajomość jego korzeni i jak ciężko wygląda życie uczuciowe osób tych korzeni pozbawionych i jak sobie z tym mogą radzić,kim są. Nieaz zastanowiłam się nad tym jak sonie radzą wychowankowie domu dziecka w życiu dorosłym. Dzięki tej książce mam pewien obraz dorosłej odoby wychowanej w domu dziecka . Jej dylmaty postępoania, pożeranie opowieści w celu zapełnienia pustki wewnętzrnej. Przedstawiona jest stopniowa metamorfoza postaci w miarę jak te korzenie odnajduje. Okazuje się,że w głeb tej zimnej postaci jest empatia i chęć niesienia pomocy ,co jakoby wyzwoliło główną boharerkę z poczucia osamotnienia i braku poczucia bezpieczeńtwa wśród ludzi. Spontaniczna pomoc okazana przez nią pułkownikowi wyzwoliła ją z tej upozorowanej nieczułej postaci jaką była Julia Mrok oraz dało poczucie więzi rodzinnej z niespokrewnionym człowiekiem. Dzięki temu doszła do siebie jak mniemam, uwerzyła w dobro i w sens istnienia.

Dziś zakończyłam niestety czytanie tego dzieła. Piszę niestety, gdyż delektowałam się każdą czytaną stroną tej książki, licząc że nie skończy się zbyt szybko. Jestem pod jej wielkim wrażeniem, przeczytałam już sporo książek Joanny Bator, jednak napisawszy tą powieść autorka przeszła samą siebie. Wielowymiarowość fabuły, tajemniczość i groza, wspaniały wręcz momentami...