Jesteśmy społecznością, która kocha książki

"Sen to dobra rzecz. Na moment pozwalał o wszystkim zapomnieć, a w niektórych przypadkach, gdy miało się wyjątkowe szczęście, wskrzeszał zmarłych i odnajdywał zaginionych."


Jeżeli po okładce spodziewacie się typowej młodzieżówki, to odsuńcie od siebie jak najdalej tę myśl. Autorka dosłownie zaskakuje czytelnika wydarzeniami, które rozgrywają się na kartach książki. Roksana po powrocie do domu odtwarza zerwaną przyjaźń z Bartkiem - chłopakiem, który zmienił swój charakter diametralnie na przestrzeni lat. Czy na lepsze? Przekonajcie się sami. Przy Bartku i Roksanie odnajduje się wiele tajemnic, których nie sposób rozwinąć czy odnaleźć sens. Szukają, posuwają się do różnorodnych kroków, które mogą przynieść finał historii związanej z Anią bądź nieszczęście związane z niebezpieczeństwem dla młodych bohaterów...

Książka nasycona jest miłością i emocjami, ale także cielesnością, strachem oraz smutkiem. Ten istny rollercoaster uczuć napędzał Was będzie do czytania oraz szukania prawdy związanej z historią Ani. To nie tylko powieść z chemią pomiędzy dwójką bohaterów przeciwnej płci, ale również ważne zagadnienie, jakim jest problem zaginięć wśród młodzieży. Autorka doskonale przedstawiła tragedię rodziny (oraz innych rodzin) wraz z emocjami, jakie targają najbliższymi. Widać, że nawet po latach ludzie nie potrafią pogodzić się z tajemniczym zniknięciem osoby. Zniknięciem bez śladu, którego nie sposób zrozumieć.

Roksi zachowuje się w tej lekturze jak prawdziwa bohaterka. Chociaż w przeszłości popełniła wiele błędów i opuściła rodziców, którzy pogrążyli się w głębokiej żałobie, próbuje naprawić to, co nakruszyła. Prócz tego, ze wszystkich sił pragnie odnaleźć ślad siostry, za którą ogromnie tęskni. Roznosi ulotki, rozmawia z ludźmi oraz niejednokrotnie ucieka przed złem czyhającym za zakrętem je drogi. To powieść łącząca w sobie cechy pozycji z działów young adult, kryminał, dla dorosłych, horror czy thriller. Ta różnorodność pozwala dostrzec w Kiedyś po ciebie wrócę niebywałą realistyczność, wraz z wielkim talentem autorki.

Ta niebywała historia wzbudziła we mnie wiele uczuć podczas czytania. Jeżeli szukacie nietuzinkowej książki, to jest właśnie pozycja dla Was. Uwielbiam w niej zwracanie uwagi na szczegóły świata zewnętrznego, które wpływają na psychikę bohaterów. Cudowne jest, że autorka podejmuje tak ciężki temat, a dzięki jej lekkiemu stylowi, całość staje się doskonałą jednością. Pokazuje, że ludzie spotykają się z różnymi tragediami, a czasem wystarczy jedna odważna osoba, by zburzyć mur niewiedzy.

Polecam tę pozycję gorąco - zmrozi Wam niejednokrotnie krew w żyłach, kiedy za oknem żar sypie się z nieba. Czekajcie wytrwale na premierę i przekonajcie się sami, że taką cegiełkę da się pochłonąć w szybkim tempie. Jest idealna pod każdym względem.


ksiazkiwpiekle.blogspot.com

"Sen to dobra rzecz. Na moment pozwalał o wszystkim zapomnieć, a w niektórych przypadkach, gdy miało się wyjątkowe szczęście, wskrzeszał zmarłych i odnajdywał zaginionych."


Jeżeli po okładce spodziewacie się typowej młodzieżówki, to odsuńcie od siebie jak najdalej tę myśl. Autorka dosłownie zaskakuje czytelnika wydarzeniami, które rozgrywają się na kartach książki....

Recenzja zrealizowana dzięki portalowi: CzytamPierwszy.pl
// ksiazkiwpiekle.blogspot.com


"To, że miłość nie wygląda tak, jakbyś tego chciała, nie znaczy, że jej wokół ciebie nie ma."

Uczucie, którym darzymy drugą osobę, można odczuwać na wiele różnych sposobów. Czasami los daje nam znaki z nieba, których nie umiemy odszyfrować, a tak na prawdę kryje się za nimi miłość, której tak bardzo pragnęliśmy.

Ava to dziecko poczęte na drodze niespełnionego, długoletniego uczucia, będącego zagadką dla obu stron. Kiedy ujrzała swoimi świecącymi oczami pierwszy raz świat, inni ujrzeli coś nieprawdopodobnego. Anioła. Dziewczynkę otuloną złotymi skrzydłami. Tak samo jak jej brat, była osobliwa. Ona - zmuszona do ukrywania się przed ludźmi z powodu magicznych skrzydeł, a on przez całe swoje życie tłumił w sobie mowę. Będącą jedynie niezrozumiałym ostrzeżeniem przed przesileniem letnim, które miało na zawsze zmienić życie przeciętnego miasteczka...


Patrząc na tę cudowną, delikatną okładkę, można by spodziewać się powieści idealnej, przemawiającej do czytelnika, zawierającą życiowe rozterki i drogowskazy, czym kierować się w ludzkiej egzystencji. Książka kryje za sobą historię rodziny Roux, która jest niezwykle imponująca i tajemnicza. Jak się okazuje, Ava pragnie za wszelką cenę poznać swoje korzenie, odsłaniając przy tym często bolesne rany, mające duży wpływ na rozwój jej rodziny. Będąc narratorką, cofa się aż do czasów swojej prababki, od której wszystko się zaczyna... Te wszystkie osoby trwają w lekturze przez cały czas, a odkrywane karty są coraz ciekawsze i zaskakujące.

Historia Avy jest bardzo dobrze zarysowana, idąc aż od czasów prababci. Przy egzaltacji tej dziewczynki towarzyszą nam zapachy prosto z rodzinnej piekarni, która cały czas przewija się w fabule. Będąc miłośniczką takich miejsc, bardzo pasował mi klimat piekarnio-cukierni, która powstaje wraz z początkiem książki, założona przez ubogą do granic możliwości, jak i nieszczęśliwą rodzinę. Ta anielska postać, jaką jest Ava, przypadnie wam do gustu, a tym samym poznacie jej buntowniczą naturę, kiedy wydostaje się spod klosza matki.

Sięgając po tę baśniową powieść, spotkacie się również z bestialskim zachowaniem jednego z pobożnych bohaterów. Nathaniel, który nabył obsesji na punkcie Avy, każdej nocy wyobrażał ją sobie w swoich murach, a także zaczął interesować się skrzydlastymi osobnikami. Jest to postać, która na pierwszy rzut oka wydaje się przyjazna, chociaż z czasem wszystko się zmieni - zrobił on bardzo dużo w tej książce, o czym dowiecie się sięgając właśnie po tę pozycję. Bohaterowie zostali wykreowani bardzo dobrze, delikatnie, niezbyt przesadnie, jednak potrafią zaskoczyć.

Miłość w tej pozycji kwitnie gdzieś pomiędzy wersami, ale głównie spotyka się z negatywnymi skutkami, a wręcz samozniszczeniem. Magia polega właśnie na tym szczególe, kiedy nie potrafimy odgadnąć co jest całym uczuciem, przewijającym się w książce. Niespełnione uczucia, śmierć, okaleczenia... To wszystko znajdziecie właśnie tutaj, otulone delikatnymi skrzydłami Avy.

Niech spadnie na was chociaż jedno piórko tej cudownej dziewczyny, będącej tajemniczym Aniołem. Historia pokaże Wam jak rozwija się uczucie, jak się nie poddawać i patrzeć w serce, mając serce. Nie zawsze oczy potrafią zauważyć to, co dla nas najważniejsze.

Recenzja zrealizowana dzięki portalowi: CzytamPierwszy.pl
// ksiazkiwpiekle.blogspot.com


"To, że miłość nie wygląda tak, jakbyś tego chciała, nie znaczy, że jej wokół ciebie nie ma."

Uczucie, którym darzymy drugą osobę, można odczuwać na wiele różnych sposobów. Czasami los daje nam znaki z nieba, których nie umiemy odszyfrować, a tak na prawdę kryje się za nimi miłość,...

"Nie da się uchronić młodych ludzi przed krzywdą. Cierpienie musi przyjść i przyjdzie."

Wraz z końcem wojny o Hogwart, znany wszystkim arcyczarodziej Harry Potter postanowił zacząć spokojne życie. Znalazł sobie żonę, doczekał się potomka, a także grzeje stołek w Ministerstwie Magii. Chociaż całe życie może zdawać się istną krainą spokoju, ma problem z synem Albusem, który nie potrafi przyjąć do wiadomości tego, że Harry to jego ojciec. Idzie on jego drogą, rozpoczynając niechętnie przygodę w szkole magii. Niespodziewanie, Czara Przydziału kieruje go do Slytherinu, a bezgraniczna przyjaźń zostaje odwzajemniona przez syna Dracona - Scorpiusa. Czy ta mieszanka wybuchowa ma prawo przetrwać?


Niezaprzeczalnie przygody Pottera to jedne z tych historii, które zna każdy. Nigdy za nim nie przepadałam, a nieczytanie dzieł Rowling przez moją osobę wielokrotnie spotykało się z wyśmianiem i niedowierzaniem jednocześnie. Jednak prócz siedmiu obszernych tomiszczy, autorka znów postanowiła zwrócić na siebie uwagę i przyczynić się do powstania Przeklętego Dziecka. Oszałamiająca złota okładka, pełna bogactwa, ale i minimalizmu. Czy ten dramat potrafi chwycić za serce tak samo, jak wcześniejsze części?

Siódmy tom kończy się bitwą o Higwart. Otwarte zakończenie serii jest wspaniałym pomysłem, aby każdy czytelnik mógł włączyć szare komórki i przemyśleć, co wspaniały czarodziej może robić po X latach. A tu nagle niespodzianka! Rowling znów chce zwrócić na siebie uwagę i pokazać, że Potter się ustatkował, ale pomimo tego, że nadal jest cudownym człowiekiem, ma problem ze swoim buntowniczym synem. Chociaż lektura była szybka i przyjemna, to historia odbija się czkawką po takim czasie, kiedy na świat wyszła Insygnia Śmierci... Ta część mogła niejednej osobie zepsuć całe mniemanie o Harrym, a w raz z tym świat stworzony we własnym umyśle.

Chociaż nie czytałam ani jednej wcześniejszej części, w Przeklętym Dziecku brakowało mi całej magii, jaką tworzyła autorka. Oglądając urywki ekranizacji, (które toczą się cały czas w telewizji i nie sposób nie zobaczyć chociaż części) mogłam zauważyć chodź szczyptę tego, co stworzyła autorka. Samo spojrzenie na książki pokazuje, że znajdują się tam rozwlekłe opisy magicznego klimatu krainy. Tom ósmy uszczuplił się, ponieważ to SCENARIUSZ SZTUKI TEATRALNEJ. Jak możecie się domyśleć, tylko rozmowy między bohaterami i didaskalia. Czuje ogromny niedosyt po tej lekturze.

Sama fabuła mogłaby być ciekawa, jednak poprzez brak opisów wszystko się zburzyło. Z jednej strony bardzo przewidywalny koniec serii - buntownicze dziecko, które jest Slizgonem, a w dodatku pojawienie się wątku w Voldemortem. Z drugiej zaś strony, nie miałam pojęcia o tym, jak skończy się książka. Na samym początku poznajemy drogę Albusa do Hogwartu, peron 9 i 3/4, a także to, jaki miał stosunek do swojej rodziny. Podobał mi się pomysł wprowadzenia czytelnika do umysłu bohatera, a także fakt podróży w czasie. Może właśnie dlatego akcja czasem trzymała w napięciu?

Chociaż książkę skończyłam już trzy dni temu, nadal mam do niej mieszane uczucia. Mimo, że nie czytałam wcześniejszych części, nie czułam się skołowana i rozumiałam każdą sytuację. To jest plus. Jednak z racji tego, że lektura jest dramatem, niechętnie klimat zajmował cały umysł czytelnika. Niby coś się działo, ale nie jest to tym samym, co historia samego Harry'ego.

Czy pomysł na kontynuację był dobry? Trudno mi to ocenić. Niby czyta się lekko, ale kolejny tom oblekany w złoto jest trochę zbyt dużym naciskiem na to, że Rowling potrafi zwrócić na siebie uwagę i zgarnąć mnóstwo pieniędzy na sztuce, jak i książce. Jeżeli chcecie zobaczyć jak to wszystko się potoczyło, przeczytajcie. Jednak jeśli nie ciągnie Was do tej historii, Przeklęte Dziecko lepiej sobie podarować.

ksiazkiwpiekle.blogspot.com

"Nie da się uchronić młodych ludzi przed krzywdą. Cierpienie musi przyjść i przyjdzie."

Wraz z końcem wojny o Hogwart, znany wszystkim arcyczarodziej Harry Potter postanowił zacząć spokojne życie. Znalazł sobie żonę, doczekał się potomka, a także grzeje stołek w Ministerstwie Magii. Chociaż całe życie może zdawać się istną krainą spokoju, ma problem z synem Albusem, który...

Recenzja się pichci.

ksiazkiwpiekle.blogspot.com

Recenzja się pichci.

ksiazkiwpiekle.blogspot.com

"Wokół zmieniło się niemal wszystko, a tak naprawdę ciągle chcemy, żeby gwiazdy nie były jedynie gazowymi ciałami kosmicznymi, tylko magicznymi drogowskazami naszej przyszłości."

Świat od zarania dziejów zmienia się diametralnie. Chociaż ludzie wierzą w rozwój, ich mentalność pozostaje taka sama. Mimo życia na ziemi, chcemy poznać to, co nieosiągalne - metafizyczne, zabronione i nieodkryte. Każdy pragnie zapisać się na kartach historii, zrewolucjonizować przemysł czy gospodarkę. Ale co tak na prawdę siedzi w naszej głowie? Na czym się opieramy i w co wierzymy?


Czternastoletnia Wika, fanka nowoczesnej technologii, zostaje przypadkowo wysłana w przeszłość przez swojego brata Maria - domorosłego wynalazcę. Będąc typową nastolatką z problemami i koniecznością dostępu do internetu, ląduje w czasach młodości Mikołaja Kopernika. Przenosząc się do XVw. staje twarzą w twarz z licznymi nieudogodnieniami i zupełnie inną mentalnością ludzi. Czy posługując się zwrotami żywymi w XXIw. nie wpadnie w kłopoty?

Kto nie słyszał o astronomie prosto z miasta nad Wisłą? Kto nie uczył się o nim od najmłodszych lat? A kto by pomyślał, że kiedykolwiek powstanie o nim książka skierowana dla młodszych (chociaż niekoniecznie) czytelników? Oto przed Wami Mikołaj i dziewczyna z gwiazd, czyli historia dziewczyny z naszych czasów, która przenosząc się w czasie wywróciła świat młodego Mikołaja do góry nogami, wspominając mu o poruszaniu się planet, gwiazd i pobieżnie o budowie Wszechświata. Czy ta barwna historia zawiera w sobie chociaż odrobinę prawdy?

Chociaż po tytule możemy spodziewać się Kopernika jako głównego bohatera, niekoniecznie to spotkamy. Autor na pierwszym planie postawił czerwonowłosą Wikę oraz jego brata Maria, który próbował swoim ogromnym umysłem przywrócić siostrę w ramiona XXIw. Kiedy Mariusz rozmyślał nad swoim podwórkowym eksperymentem, Wika coraz bardziej klimatyzowała się w czasach nam odległych. Bardzo spodobał mi się fakt, że pomimo prostego języka autor tak doskonale przybliżył XVw., życie ludzi i ich stosunek do obcych/osób wyróżniających się z tłumu. Jak widać również po okładce, Wika była buntowniczą dziewczyną o czerwonych włosach, więc z tego faktu nie mogło zabraknąć różnorodnych problemów.

Ta z pozoru banalna książeczka dla młodszych czytelników ma w sobie dość sporą dawkę inkwizycji, heretyków i relacji z bogiem. Ale jak to? W czasach opisywanych przez autora działała dość sprawnie inkwizycja, która skazywała osoby nieposłuszne bogu - czarownice, wiedźmy, heretyków. Warto przeczytać tę krótką lekturę chociażby zważając na to, że nie każdy wie jak taka instytucja działała i co miała na celu - tutaj znajdziecie wszystko opisane prostym językiem.

Książka skrywa za sobą mnóstwo przygód i zagadek. Bohaterowie odsłaniają swoje prawdziwe oblicza, stając naprzeciwko trudności, które zesłał im los. Widać jak bardzo przywiązani jesteśmy do internetu, jak obchodzimy się z ludźmi z pozoru "odmiennymi" oraz co robimy, kiedy nasze życie wisi na włosku.

Czy warto? Warto. Czasami człowiek potrzebuje lekkich lektur niosących za sobą trochę informacji ze świata, które może przeczytać w jeden wieczór, aby potem zabrać się za coś "cięższego". Chociaż te cienkie lektury mogą wydawać się bezsensowne, znajdą się i takie, które zawierają wiele wspaniałych przygód, wzorców i złotych myśli.


ksiazkiwpiekle.blogspot.com

"Wokół zmieniło się niemal wszystko, a tak naprawdę ciągle chcemy, żeby gwiazdy nie były jedynie gazowymi ciałami kosmicznymi, tylko magicznymi drogowskazami naszej przyszłości."

Świat od zarania dziejów zmienia się diametralnie. Chociaż ludzie wierzą w rozwój, ich mentalność pozostaje taka sama. Mimo życia na ziemi, chcemy poznać to, co nieosiągalne - metafizyczne,...

"Jeśli ktoś był już na misji i twierdzi, że wszystko, albo cokolwiek, o misjach wie, jest w dalekim błędzie. Nie wie nic. A jeżeli z tym zdaniem się nie zgadza, szybko zostanie wyprowadzony z błędu."

17 Wielkopolska Brygada Zmechanizowana znalazła się wiosną 2011 roku w objęciach Afganistanu. Lądując tam z całą masą wyposażenia, nie mieli walczyć z dobrze wyszkolonymi ludźmi, a z małymi ładunkami wybuchowymi, "ajdikami", podkładanymi w najmniej spodziewanych miejscach. To właśnie cechy charakteru odgrywały ważną rolę w tej ponad półrocznej misji. Jak elitarna formacja Wojska Polskiego poradziła sobie z tym zadaniem?


Dziennik dowódcy rosomaka to dziennik kaprala Jacka Dutkiewicza zredagowany i wydany po jego śmierci. Pokazuje życie na misji od podszewki - nie z karabinem w dłoni, celując w obronie ludzi, ale od strony zorganizowania i życia w bazie. Oczywiście nie zabraknie także niebezpiecznych przejażdżek rosomakami. Jest doskonale spisaną książką, która nie skupia się na rzeczach, które chociaż po części wie każdy z nas. Jacek Dutkiewicz włożył w nią całe swoje serce i życie, a Marcin Ogdowski całym samozaparciem pomógł jej ukazać się światłu dziennemu w takim, a nie innym wydaniu.

Ta książka to tak na prawdę cząstka życia Dutkiewicza. Opisuje on wydarzenia od samego początku, czyli pobytu w Manas, po powrót do ojczyzny. Poznajemy nawyki żołnierzy, patrolowane okolice, wyjazdy na "ajdiki" czy okoliczne wioski. Z ogromną dokładnością zgłębiamy życie na pustkowiu, gdzie wszystko jest żółto-żółte. Chociaż może wydawać się, że to monotonna praca, czeka na nas dużo "niespodzianek".

Życie żołnierzy od kuchni - dosłownie. Niepowtarzalna okazja do poznania żywieniowych specjałów chłopaków, którzy tak jak inni ludzie, też mają swoje ulubione potrawy. Ta książka to na prawdę coś niezwykłego, opisującego niezapomniane, ryzykowne patrole, kiedy żołnierze bez śniadania wyruszali poza bazę, nie załapując się na obiad - czekając tylko na kawę w styropianowym kubku. Autor ze szczegółami przekazuje nam tajemnice afgańskiej misji.

Język zwięzły, prosty i ciekawy. Jak mogłoby się wydawać, książki o tych tematach są niezrozumiałe dla cywilów, ale w tym wypadku mamy wręcz odwrotnie. Nie zabraknie humoru i luźnych rozmów z przyjaciółmi, a także angielskiego spisanego fonetycznie. Kapral pisze wprost, nie owija w bawełnę i tłumaczy niezrozumiałe określenia. Po tej lekturze będziecie wiedzieli co to są ajdiki, difagi i inne zwroty aktywne w mowie żołnierzy. Poznacie także kulturę i życie ludności, która w zależności od wioski, interesuje się chłopakami w sposób pozytywny lub negatywny.

W Dzienniku dowódcy Rosomaka, prócz historii z życia żołnierzy, znajdziemy także mnóstwo zdjęć autorstwa Dutkiewicza. Książka otwiera się kolorową galerią, czarno-białe przewijają się między kolejnymi dniami opisywanymi w dzienniku. Jest do duży plus, dzięki temu możemy jeszcze bardziej poczuć klimat Afganistanu i tego, co tam się dzieje. Dodatkowo umieszczono licznik patroli/ostrzałów/konwojów/itp., gdzie autor dopisuje jak działał i co ile razy zrobił.

Tematy militarne, a tym bardziej reportaże/dzienniki z misji to coś, za co zawsze lubię i będę często sięgać - tym bardziej, jeżeli autor skrupulatnie i ciekawie opisuje to, co warte podkreślenia. Ta książka to rzecz, dzięki której dowiecie się nowych rzeczy - nie tylko tych podstawowych, o których możecie przeczytać w prasie czy w wiadomościach. Jest to też jedyna możliwość poznania Dutkiewicza, który nie wyszedł cało z feralnego skoku na spadochronie. Ostatnie strony lektury zawierają fragmenty rozmów z rodziną, co doskonale dopełnia całą książkę. Jak najbardziej warta polecenia - poznajcie życie żołnierzy od trochę innej strony.



ksiazkiwpiekle.blogspot.com

"Jeśli ktoś był już na misji i twierdzi, że wszystko, albo cokolwiek, o misjach wie, jest w dalekim błędzie. Nie wie nic. A jeżeli z tym zdaniem się nie zgadza, szybko zostanie wyprowadzony z błędu."

17 Wielkopolska Brygada Zmechanizowana znalazła się wiosną 2011 roku w objęciach Afganistanu. Lądując tam z całą masą wyposażenia, nie mieli walczyć z dobrze wyszkolonymi...

"Póki kogoś kochasz, twoje serce nie potrafi skapitulować."

Uczucie, którym darzymy drugą osobę, potrafi mieć moc sprawczą i postawić człowieka na nogi. Póki kochamy, mamy swój jeden, najważniejszy powód do życia. Serce walczy z najciemniejszymi myślami i nie chce się poddać. Uczucie podtrzymuje naszą egzystencję, a wraz ze wzrostem tej siły, stajemy się coraz pewniejsi, kiedy nad głową pojawiają się coraz to nowe niteczki nadziei.


Ponad pięćdziesiąt procent ciała szesnastoletniej Dominiki zostaje poparzone żywym ogniem. Znalazła się w złym miejscu i w złej chwili, a po całym wydarzeniu jej życie doszczętnie się zmienia. Poddała się, a zamiast niej samej, walczą za nią lekarze. Dla niej życie jest nieważne, ma wiele powodów, aby z tym skończyć i chce to zrobić za wszelką cenę. Póki do sali nie wchodzi młody lekarz z aspiracjami, ciało Dominiki chce się poddać. Tomek próbuje uleczyć ciało nastolatki, a jego brat szarą psychikę, która nie daje sobie rady z samą sobą. Czy ta rodzinna pomoc pomoże Dominice podtrzymać swoje życie?

Dominika przeżyła wiele słabych chwil. Jej ojciec, chcąc nie chcąc, przyczynił się do ogromnego cierpienia i skutków widocznych przez lata. Mimo to, nadal był jedynym powodem do życia. Kiedy promyk nadziei dziewczyny przygasał na szpitalnym łóżku, nie mogła mieć przy sobie najbliższej osoby. Wtedy pojawił się Tomek, młody lekarz pisząc książkę o bólu u pacjentów. Nie tylko pomógł Dominice stanąć fizycznie na nogach i skrócić jej cierpienie, ale również wprowadził do kruchego serca swojego brata Marcela. Obaj próbowali przekazać jak najwięcej ciepła dziewczynie. Rozmawiali z nią, kiedy tego potrzebowała, opiekowali się i pomagali w najgorszych chwilach. Nie było to przesadzone, ale bardzo naturalnie.

Ta książka to istna podróż przez najgłębsze części ludzkiego umysłu. Autorka pokazuje czarno na białym, że pewne wydarzenia, które nas dopadną, potrafią zamknąć człowieka w krainie wiecznej depresji, gdzie nie sposób uwierzyć w swoje umiejętności. W duszy Dominiki pojawiła się dziura, a ludzie ją otaczający próbowali zasklepić tę pustkę i pomóc dziewczynie w odzyskaniu wiary w siebie. Najlepszy powód, by żyć, to trudna historia napisana trudnym językiem. Aby dogłębnie ją zrozumieć i zyskać życiowe nauki, wystarczy czytać ze zrozumieniem, a wnioski nasuną się same.

Bohaterowie wykreowani przez Auguste vel Beatę Majewską mogliby być żywymi ludźmi. Nie są przerysowani, wręcz bardzo naturalni. Mają swoje wady i zalety, poddają się chwili i popełniają błędy. Dominika to krucha nastolatka z historią, którą widać nawet po jej ciele. Marcel momentami mnie denerwował, gdyż zachowywał się obscenicznie i niedorośle, widać to też było po sposobie wysławiania się i wyrazach, które używał. Jednak to daje mu dużo autentyczności, nie jest typowym idealnym facetem. Postać, jaką jest Marcel, uczy mimo wszystko, że nie liczy się to co powierzchowne - nasz wygląd, cera, budowa ciała, a to, co nosimy w środku i nie każdy ma do tego dostęp. Wystarczy nuta zaufania, aby ktoś otworzył się przed nami i pokazał jak bardzo jest pozytywnym człowiekiem i jaką historię ze sobą nosi...

Nie spodziewałam się aż takiej fabuły po tej książce. Niby jest młodzieżowa, ale pokazuje trochę inny tok myślenia. Z samego początku myślałam, że będzie to polski klon Gwiazd naszych wina - pomyślałam o niej, kiedy zobaczyłam łudząco identyczne okładki i fakt, że Dominika (spoiler) prawie straciła nogę jak jeden z głównych bohaterów GNW. Podobne są tylko pod tym względem, że czegoś uczą i pozostawiają to "coś", kiedy się je przeczyta. Najlepszy powód, by żyć, to niezaprzeczalnie pozycja, przez którą GNW może czuć się zagrożone - a w dodatku polskiej autorki!

Ta lektura zapadnie Wam w pamięć, jestem tego pewna. Samo zakończenie zwala z nóg. I nie mam tutaj na myśli cudownego love story, który kończy się... sama nie wiem czym, ale zaskoczenie czytelnika! Mamy krótkie zdanie na końcu strony, przewijamy a tutaj... biała kartka. Szok? Niedowierzanie? Dokładnie tak! Mam nadzieję, że takie zakończenie zwiastuje chociaż odrobinę kontynuację, chyba, że autorka zostawia nam otwarte zakończenie. Warto przeczytać? Warto. Zobaczcie historię dwójki młodych ludzi, którzy potrafią sobie wybaczyć i nie żyć powierzchownymi realiami.

ksiazkiwpiekle.blogspot.com

"Póki kogoś kochasz, twoje serce nie potrafi skapitulować."

Uczucie, którym darzymy drugą osobę, potrafi mieć moc sprawczą i postawić człowieka na nogi. Póki kochamy, mamy swój jeden, najważniejszy powód do życia. Serce walczy z najciemniejszymi myślami i nie chce się poddać. Uczucie podtrzymuje naszą egzystencję, a wraz ze wzrostem tej siły, stajemy się coraz pewniejsi,...

"Nasz rząd jest totalitarny, a totalitarne rządy nie lubią prawdy."
(recenzja podzielona na dwie części)

Przyszłość społeczeństwa leży w rękach rządu, który wydając ustawę o maksymalnej liczbie dzieci, stara się uniknąć głodu w państwie. Każde z małżeństw może mieć dwójkę pociech, a każde następne zostaje poddane karze śmierci. Jednak istnieją ludzie, którzy ukrywają swoje "nielegalne" dzieci, borykając się ze stresem, że o każdej porze może nawiedzić ich Policja Populacyjna - i zabić wszystkich... Luke jest jednym z cieni, które żyją pod przykryciem. Na co dzień wychodził z domu, póki nie został wykarczowany las wokół posesji jego rodziny. Zamiast drzew pojawiły się mieszkania bogatych rodzin, a co za tym idzie, życie Luke'a stało się zagrożone i ciężkie.

Autorka wymyśliła cudowny pomysł ukazania wizji społeczeństwa za kilka/kilkanaście lat. Już teraz niektóre państwa borykają się z nadmierną populacją i/lub brakiem żywności. Ludzie głodują i umierają, a ich bliscy nie mogą z tym nic zrobić. Tak właśnie jest w świecie Luke'a, nielegalnego, trzeciego dziecka. Rząd bojąc się o przyszłość państwa, zakazał większej liczby potomstwa, a także rozdawania tak zwanego śmieciowego jedzenia, które i tak dociera tylko do bogatych rodzin. Duży plus za to, że cała opisana sytuacja jest bardzo prawdopodobna.

Za granicą ta seria ma siedem tomów, w Polsce Dzieci cienie ukazały się w dwóch książkach, każda zawiera w sobie po dwa tomy (ja się pytam co z resztą...) Dlatego postanowiłam napisać dwie recenzje jednej lektury, dzieląc ją tak, jak to jest poza granicami naszego kraju. Te dwie części opowiadają o tym samym chłopcu, jednak zmieniając jego sytuację. Raz jest wśród ukrytych, a raz wśród oszustów. Dziś skupimy się wokół tej pierwszej sytuacji.

Fabuła jest bardzo dobrze rozpracowana, znajdziecie ważne szczegóły i opisy, które wciągną was w wir nielegalnych dzieci. Luke z rozkazu rodzicó nie może przebywać w pobliżu okien, a najlepiej, aby cały czas siedział na strychu - swoim prowizorycznym pokoju - a posiłki jadł na schodach, daleko od rodziny siedzącej przy stole. Opisane wydarzenia skrywały w sobie brutalną prawdę o społeczeństwie i tym, jak bardzo takie pociechy nie mają życia. Luke bardzo przeżywał każdy zakaz, ale pewnego dnia, wyglądając przez szyb wentylacyjny, zauważył tajemniczy cień w oknach bogatych sąsiadów, chociaż, jak liczył, nikogo na osiedlu nie było... Tak właśnie poznał Jen, nielegalną córkę bogatych sąsiadów, z którą, pomimo zakazu, spotykał się pod nieobecność domowników.

Bohaterowie są bardzo różni, ale strasznie ich polubiłam. Luke to typowy chłopak z biednej rodziny, a dodatkowo cień, którego rodzice pragną jak najbardziej ukrywać. Jen, pomimo tego, że też jest cieniem, funkcjonuje zupełnie inaczej. Jej ojciec pracuje w dużej korporacji, matka również ma doskonale płatną pracę. Korzysta z komputera, rozmawia z innymi dziećmi i pomaga im zrozumieć sytuację w jakiej się znajduje. Zaskakujące, jak bardzo pieniądze potrafią podzielić społeczeństwo, ale z drugiej strony, jak bardzo ktoś, praujący w Policji Populacyjnej potrafi łamać prawo. Autorka włożyła dużo wysiłku w stworzenie tak cudownych postaci, a zakończenie, z którym spotyka się czytelnik, doprowadza do wielkiego szoku... Dowiadujemy się w jaki sposób Luke dostał się do uszustów.

Pomimo narracji trzecioosobowej i tak widzimy wszystko oczami Luke'a, który z dnia na dzień coraz bardziej się rozwija. Jen wpływa na niego pozytywnie, przez to pokazując mu to, co dzieje się poza murami jego domu. Opowiada jak wyruszała z matką do miasta, udając jej siostrzenicę z podrobionymi dowodami tożsamości i pokazuje chat z innymi nielegalnymi dziećmi. Otwiera mu okno na świat. Ale czy wpłynie to na niego pozytywnie?

Ta książka doskonale pokazuje jak społeczeństwo może wyglądać za kilka lat i jak mocno polityka potrafi skrzywdzić niewinnych ludzi. Jest to pozycja jak najbardziej godna uwagi tym bardziej, że od razu możemy przenieść się do drugiego tomu tej historii. Zobaczcie co stanie się ze światem, jeżeli nadal będziemy tak bezduszni i nieracjonalni.


ksiazkiwpiekle.blogspot.com

"Nasz rząd jest totalitarny, a totalitarne rządy nie lubią prawdy."
(recenzja podzielona na dwie części)

Przyszłość społeczeństwa leży w rękach rządu, który wydając ustawę o maksymalnej liczbie dzieci, stara się uniknąć głodu w państwie. Każde z małżeństw może mieć dwójkę pociech, a każde następne zostaje poddane karze śmierci. Jednak istnieją ludzie, którzy ukrywają swoje...

"Każdy człowiek musi kiedyś umrzeć, śmierć jest nieodłączną częścią życia każdej istoty na Ziemi."


Wszyscy boją się końca swojego istnienia. Każdy wyobraża sobie to inaczej, za pomocą wiary próbuje zrozumieć to na narzucony sposób i przygotować się na to, co niezbadane. Nie ominie nas to, co przez wieki zostało niezrozumiane, nieodkryte i tak bardzo niebezpieczne. Nikt nie powie nam jak jest po drugiej stronie, póki sami tego nie sprawdzimy. O ile w ogóle istnieje ta druga strona...


Chmara ptaków przeleciała tego dnia nad domami niczego nieświadomych ludzi, jeszcze niezbyt gotowych na śmierć. Pech chciał, że wśród nich była Ona... czarna samica kruka - mroczna istota niosąca za sobą szereg niepowodzeń i niebezpieczeństw. Usiadła na starym, uschniętym dębie, który już dawno stracił ostatnie soki nadziei i swoimi czarnymi, świdrującymi oczami zaczęła rozglądać się za potencjalną ofiarą. Komu tym razem zostawi swoje pióro, otwierające puszkę Pandory? Komu tym razem zgasi świeczkę życia powiewem szerokich skrzydeł?

Na miasto spada fala tajemniczych morderstw, które owiane są sadystyczną otoczką. Wszystkie zabójstwa mają ze sobą coś wspólnego, jednak policja nie umie ustalić motywów, a co najgorsze, sprawcy zdarzeń. Kolejne ofiary nie ułatwiają całej sytuacji, a komenda ma pełne ręce roboty. Wiadomo, że morderca jest potężnym mężczyzną i nie zawacha się użyć swojej siły przeciwko ludzkiemu życiu. Ale jest też jeszcze jeden aspekt, który krąży nad ludźmi - czarna samica kruka, gotowa zebrać swoje żniwo.

O książce dowiedziałam się od samego autora, który doskonale ją reklamował. Byłam jej ciekawa od samego początku, gdyż, cytując opis na okładce, jest to niebezpiecznie wciągająca mieszanka thrillera psychologicznego i powieści grozy. A wiecie co jest w środku? Dokładnie to, ale ze wzmożoną siłą. Nie jest to typowy thriller psychologiczny, gdyż łączy ze sobą kilka gatonków. Mamy powieść grozy, wręcz psychopatyczno-sadystyczną i wątek kryminalny, gdzie policja próbuje znaleźć sprawcę/sprawców masakrycznych zdarzeń, który zostawia po sobie okaleczone ciała. Lektura jest baardzo oryginalna i nie spodziewałam się po niej aż tyle. Autor pokazuje, że jest wszechstronnie uzdolniony.

Z samego początku czytelnik powoli się wciąga, niczego nieświadomy, że autor wyskoczy z ogromnym zaskoczeniem i zwrotem akcji. Niby zwykły poranek, ptaszek na drzewie, a potem puf! Akcja pędzi jak oszalała. Książka wciąga, zaskakuje, intryguje, czasem brzydzi i zastanawia. Jestem pewna, że to lektura dla bardziej wytrwałych czytelników, którzy nie boją się "ochudnych" i dosłownych opisów tego, co dzieje się z bohaterami. Czasem nawet ja miałam problem z tym, aby przewrócić następną kartkę, na której znajdował się ciąg dalszy opisu. Dlatego też jest cholernie dobra.

Motyw psychologiczny rozwija się tutaj sprawnie i w odpowiednim tempie. Nie zbyt szybko i nie za wolno. Skupiamy się na postaci zabójcy, bo tak, czasami narracja pozwala nam na rzucenie okiem w okolicję jego działań. Pawłowski pokazuje, że jest to niebanalny, inteligentny człowiek, który ma swój motyw i za tym podąża. Morderca ma dziwne upodobania, więc nie zdziwcie się, kiedy przeczytacie o jego przeszłości i odbiciu tych wydarzeń na teraźniejszość. Jest to bardzo interesujący aspekty, a tym bardziej, że od początku wiemy kto stoi za trupami ścielącymi się w mchu pod czarną samicą kruka, która jest cały czas obecna.

Fabuła połączona z kilku gatunków gładko się przenika, a samą pozycję bardzo szybko się czyta. Klimatyczne jest zagłębianie się w nią podczas nocnej burzy, aczkolwiek nie polecam tego pomysłu czytelnikom o słabych nerwach. Niejednokrotnie autor zaskoczy was w najmniej spodziewanym momencie, więc nie śpijcie, a uważajcie na akcję, która kroczy w zawrotnym tempie.

Czarna samica kruka to mroczna, bardzo klimatyczna lektura od diabelnie zdolnego autora, który włożył w nią całe swoje serce - chociaż sądząc po wydarzeniach, nie tylko swoje w niej zostawił. Jak najbardziej warto się z nią zapoznać. Jeżeli jednak nie lubicie drastycznych historii i opisów sadystycznych mordów, wtedy wam ją odradzam, chociaż zawsze możecie podjąć to ryzyko, bo na prawdę warto.

Ksiazkiwpiekle.blogspot.com

"Każdy człowiek musi kiedyś umrzeć, śmierć jest nieodłączną częścią życia każdej istoty na Ziemi."


Wszyscy boją się końca swojego istnienia. Każdy wyobraża sobie to inaczej, za pomocą wiary próbuje zrozumieć to na narzucony sposób i przygotować się na to, co niezbadane. Nie ominie nas to, co przez wieki zostało niezrozumiane, nieodkryte i tak bardzo niebezpieczne. Nikt...

Miłość jest tylko pułapką, która łamie ludzkie serca."

Adrian, nazywany również Ashem, to piekielnie zdolny syn Wielkiego Maga. Po śmierci ojca, wyrusza w podróż, aby stawić czoło złu, które zabiło najbliższych. Jego młody wiek niszczy bariery możliwości i staje się jednym z najbardziej szanowanych uzdrowicieli na dworze króla - zaczynając od pracy w stajni. Na drodze staje mu tajemnicza dziewczyna, obdarzona magicznym znamieniem, które, jak sama mówi, przynosi nieszczęście w jej życiu. Ich ścieżki się spotykają, ale czy będzie to właściwy krok?

Ta książka ogromnie mnie intrygowała, kiedy pierwszy raz zobaczyłam jej okładkę. Wiecie. Płomienie, ogień, zaklinacz, może jakieś demony w gratisie i to, co obiecywały reklamy - smoki. Czy może być coś lepszego dla osoby, której blog nosi wdzięczną nazwę Książki w Piekle? I tak, intrygowała mnie, póki nie zaczęłam jej czytać i nie poznałam historii, którą skrywała. Oto cała prawda o tym, co znajdziemy w środku.

Pomysł był, ale gorzej z wykonaniem. Szczerze mówiąc, po opisie i początku spodziewałam się czegoś więcej. Miotania ogniem, zwrotów akcji, fantastycznych zwierząt i dużo więcej magii. Autorka skupiła się w dużej mierze na ukazaniu sytuacji politycznej królestw, której, szczerze mówiąc, w ogóle nie mogłam rozgryźć. Niby ktoś z kimś walczył, ale z kim i dlaczego? Jak dla mnie powieść tego typu musi głównie skupiać się na świecie przedstawionym - na polityce też, ale nie każdy lubi - bohaterach i ich charakterach, umiejętnościach. A tutaj tego mi zabrakło, dość duży niedosyt.

Ash to dość specyficzny bohater, mówiąc pozytywnie. Jest młodszy ode mnie i pewnie większości czytelników, ale za to diabelnie uzdolniony. Może był często niezdecydowany, ale umiał oddać się swojej pasji - uzdrawianiu ludzi i zwierząt - i dostać za to nagrodę, chociaż nie był zachłanny. Miał swój cel i tego się trzymał. Poznając Jenne, dziewczynę pracującą kiedyś w kopalni, o włosach raz rudych, raz czerwonych, a raz miedzianych (czy to światło tak działało, że jej włosy zmieniały kolor?), umiał zachować trzeźwy umysł. Ich romans bardzo mi się podobał, aczkolwiek Jenna była tutaj osobą, która zbyt mocno ulegała emocjom i potrafiła rzucić się na Asha, kiedy za drzwiami komnaty stał cały rój straży. Cóż, w wieku szesnastu lat bardzo otwarcie zachowywała się wobec swojej seksualności. Miała zadatki na dobrą bohaterkę, ale autorka tego nie przejrzała. Zbyt mało informacji, a postać na okładce, która miała być nią, w ogóle jej nie przypomina... (ale prezentuje się dobrze)

Pozytywnie zaskoczyły mnie rozmyślenia bohaterów, sięgające trochę kontemplacji własnego życia i uczuć, które się w nich kotłowały. Mimo wszystko głównie skupiały się na kwitnącej miłości, a nie politycznych zagwozdkach. Nie były zbyt mocno przesłodzone, ale miło się je czytało. Niedługo na blogu pojawi się umarły od jakiegoś czasu wpis z cytatami, więc będziecie mogli sami ocenić.

Ta pozycja ma wiele niedociągnięć, czytelnik spodziewa się dużo większych emocji, niż tam zostaje. Plus jest taki, że Zaklinacza czyta się bardzo szybko. Autorka pisze lekko, wplata magię (oczywiście dla mnie i tak zbyt mało) i trochę żartów. Potencjał zmarnowany, chociaż wydawało się, że będzie znakomicie. Smok, który był tak bardzo reklamowany, wpleciony został dość minimalnie. Tutaj mogło być lepiej.

Jeżeli szukacie czegoś BARDZO lekkiego, gdzie nie będziecie musieli zbytnio łączyć faktów, pobawić się magicznym amuletem i poznać Asha, który potajemnie spotyka się z niewyżytą nastolatką, to jest coś dla was. Sam główny wątek książki jest mi nieznany, zbyt dużo się działo (chociaż tak na prawdę nic się nie działo). Bardzo ładnie prezentuje się na półce, a jeżeli macie niedosyt po tej recenzji to zapraszam was do Kasi. Znajdziecie u niej bardziej niekulturalną opinię, która streszcza tę pozycję idealnie, a dodatkowo zwraca uwagę na szatę graficzną. Mój numer jeden!

ksiazkiwpiekle.blogspot.com

Miłość jest tylko pułapką, która łamie ludzkie serca."

Adrian, nazywany również Ashem, to piekielnie zdolny syn Wielkiego Maga. Po śmierci ojca, wyrusza w podróż, aby stawić czoło złu, które zabiło najbliższych. Jego młody wiek niszczy bariery możliwości i staje się jednym z najbardziej szanowanych uzdrowicieli na dworze króla - zaczynając od pracy w stajni. Na drodze...

"Rozczarowanie. Jedno z najgorszych uczuć."

Kiedy ostatni raz kogoś zawiodłeś? Nie ma dnia, abyśmy nie rozczarowali jakiejś osoby. Nie ma znaczenia,bliskiej znajomej,a może zwykłego przechodnia na ulicy, któremu jednym gestem zepsuliśmy dzień. Zawsze borykamy się z tym zjawiskiem.Odczuwamy je albo na własnej skórze, albo to my jesteśmy źródłem.Nie możemy jednoznacznie stwierdzić, kiedy dokładnie nasze zachowanie może wpić się w życie drugiego człowieka i sprawić,że już nigdy tak samo nie spojrzy na świat.


Twoja znajoma ze szkoły, z którą łączyło Cię coś więcej niż przelotne "Cześć", pozostawia po sobie tajemnicze kasety, na których widnieje Twoje imię. Trzynaście powodów tłumaczących, dlaczego się zabiła. Trzynaście powodów, trzynaście stron i trzynaście różnych osób, które łączyło jedno - niewyjaśniona śmierć. Jak sobie poradzisz z tym, że znajdujesz się na liście? Co zrobisz, kiedy pod drzwiami znajdziesz pudełko z kasetami? Już nigdy nie będziesz taki sam, uwierz.

Kto chociaż raz nie słyszał o Trzynastu powodach, czy to w formie papierowej czy na ekranie? Albo kto nie widział chociaż jednego żartu o Hannah Baker? Skuszona fenomenem serialu postanowiłam w końcu przeczytać książkę, której opinie są podzielone po równo. Jednym się podoba, dla innych to zwyczajny chłam, który podoba się nastolatkom i nakłania do popełnienia samobójstwa. Jakie są jednak moje odczucia? Sam pomysł nie był zły. Wykonanie na pewno zajęło autorowi dość dużo czasu, ze względu na kasety, czyli monolog wewnętrzny Hannah oraz ukazanie świata oczami Clay'a - jednego z bohaterów, który otrzymuje kasety po śmierci znajomej. Bo jak pewnie zdążyliście zauważyć, tajemnicze pudełko podróżuje po różnych osobach i pokazuje, że to oni są jednym z powodów, dlaczego odebrała sobie życie.

Bohaterowie sami w sobie byli jacyś bezpłciowi. Hannah wydaje się bardzo dziecinną kobietką, która przejmuje się wszystkimi sprawami. Można twierdzić, że szukała tylko pretekstu, aby się zabić i jakoś to "uatrakcyjnić" na siłę. Z drugiej zaś strony bardzo ładnie ubrała to w słowa, wylewając całe swoje żale do ludzi, którzy przyczynili się do jej nieszczęścia. Widząc śmierć drugiego człowieka nawet nie przychodzi nam na myśl, że to właśnie my znaleźliśmy się na liście osób powodujących efekt śnieżnej kuli. Pozwoliła na to, aby w ludziach obudziło się poczucie winy i często niszczyło ich to od środka.

Bardzo podobało mi się przeplatanie poezji między tą dramatyczną historię. Hannah wspominała jak ją rozumie i w jaki sposób w ogóle do niej dotarła. W środku znajdziemy nawet kilka jej autorskich wierszy, z których każdy ma swoją oddzielną genezę, ale nikt nie zauważył o czym tak na prawdę są. Ta książka daje do myślenia. Pokazuje, że należy zwracać uwagę na niepokojące zjawiska u drugiego człowieka. Bo właśnie to podkreśla treść Trzynastu powodów. To, w jaki sposób zmieniają się ludzi nękani czarnymi myślami i co robią z życiem, które kiedyś było kolorowe.

Książka pokazuje motyw samobójstwa od innej strony. Nie ukazuje wprost, że człowiekowi było trudno i odebrał sobie życie, a poetyzuje całe wydarzenie. Mówi o uczuciach otwarcie, zwraca się wielokrotnie do bohaterów, a sam czytelnik zaczyna mieć mętlik w głowie, czy aby na pewno dobrze obchodzi się z ludźmi. Bo mimo wszystko kontakty międzyludzkie są trudne do opanowania...

Możecie sądzić o tej pozycji cokolwiek wam się podoba. Mogą irytować was dziecinni bohaterowie, chemia łącząca dwoje ludzi, która niestety nie doszła do skutku i to, co dzieje się w umysłach innych. Mimo wszystko zwróćcie uwagę na drugie dno tej dziwnej pozycji, którego nie potrafią wszyscy odkryć.




ksiazkiwpiekle.blogspot.com

"Rozczarowanie. Jedno z najgorszych uczuć."

Kiedy ostatni raz kogoś zawiodłeś? Nie ma dnia, abyśmy nie rozczarowali jakiejś osoby. Nie ma znaczenia,bliskiej znajomej,a może zwykłego przechodnia na ulicy, któremu jednym gestem zepsuliśmy dzień. Zawsze borykamy się z tym zjawiskiem.Odczuwamy je albo na własnej skórze, albo to my jesteśmy źródłem.Nie możemy jednoznacznie...

"Kłamstwo wielokrotnie powtarzane staje się prawdą, choćby nie wiem, jak bardzo było absurdalne. "

Zuzanna to buntownicza, rudowłosa artystka. Jako nastolatka w jednej z warszawskiej szkół, lubi imprezować i spotykać się z przyjaciółmi. Jednak po pojawieniu się Michała w progu liceum, jej życie nabiera innej barwy. Tajemniczy chłopak, miłośnik kultury Kraju Kwitnącej Wiśni i anime, zakochuje się w Zuzannie, ukrywając przed nią jej sobowtóra - dziewczyny, z którą Michał zawiesił związek. Żadna nie wie o swoim istnieniu, a obie zabójczo przypominają jedną z jego najukochańszych bohaterek mangi, Asukę. Czy rozdane przez Michała karty podtrzymają związek z Zuzanną?


Każdy z nas chociaż przez chwilę myślał o swoim sobowtórze. Czy on w ogóle istnieje? Jak bardzo nas przypomina? A co, jeśli naszym sobowtórem jest fikcyjna postać? Zuzanna, czyli rudowłosa piękność Michała, nie była szczęśliwa ze swoich klonów. Obwiana nutą tajemniczości żyła w przeświadczeniu, że pomimo obsesji chłopaka, jest jedyna w swoim rodzaju. Jednak on z tego nie wyrósł, tylko do końca szukał tej jednej, upragnionej Asuki. Motyw sobowtórów w tej książce jest bardzo zauważalny, a przy samej końcówce zadziwia czytelnika w taki sposób, że potrafi przez chwilę siedzieć w zadumie z krążącym pytaniem - CO TU SIĘ STAŁO? Warto doczytać do końca.

Akcja rozgrywa się dość lekko, mogłabym rzec, standardowo i ciekawie. Poznajemy bohaterkę, jej stosunki do uczuć i rzeczy natury egzystencjalnej, a później przychodzi miłość z japońskimi bajkami w tle. Oryginalny pomysł, porywający fanów anime. Prócz tego, książka, jak i bohaterowie, są bardzo umuzykalnieni. Michał gra na gitarze, śpiewa utwory z Upiora w operze i wymienia spostrzeżenia na temat Nirvany (nie śmiem nie dodać, że Kurt w tle bardzo mi się podobał) z dziewczyną, bo tak właśnie ją podrywa. (Ups, trochę za dużo informacji?). Michał jest wręcz chłopakiem idealnym, uczuciowym i kochanym, więc nie można się powstrzymać od pokazania jego dobrej strony - prócz tego, że jest strasznie niezdecydowany.

Książki młodzieżowe, tym bardziej te lekkie i prowadzące do zawrotów głowy, chodzą tropem tych samych schematów. W przypadku fabuły Sobowtóra, autorka odnosiła się ostrożnie do innych pozycji, a wręcz od nich stroniła. Mamy tutaj co prawda historię miłość, która uczy szacunku do innego człowieka oraz niepohamowanej żądzy kobiety idealnej, ale jest to o wiele bardziej oryginalny pomysł. Nie jest to typowa młodzieżówka, mimo wszystko.

Zakończenie ogromnie zaskakuje. Pojawia się jeszcze więcej sobowtórów, a Michał zażarcie walczy o to, co w sobie rozkochał. Dorasta w mgnieniu oka, pozostawiając na dnie szuflady kobietę idealną. Widać jak bohaterowie się zmieniają, co robią, o czym myślą i kto jest ich przyjacielem, a kto wrogiem.

Sobowtór to lekka pozycja na wakacyjne wieczory. Fabuła, ukazana oczami różnych bohaterów (przeważająca liczba Zuzanny i Michała), bardzo ciekawi i pozwala na ujrzenie różnic między myślami i charakterami postaci. Zobaczcie sami jak powstawały sobowtóry, a Michał niezaprzeczalnie tracił dla nich głowę.

ksiazkiwpiekle.blogspot.com

"Kłamstwo wielokrotnie powtarzane staje się prawdą, choćby nie wiem, jak bardzo było absurdalne. "

Zuzanna to buntownicza, rudowłosa artystka. Jako nastolatka w jednej z warszawskiej szkół, lubi imprezować i spotykać się z przyjaciółmi. Jednak po pojawieniu się Michała w progu liceum, jej życie nabiera innej barwy. Tajemniczy chłopak, miłośnik kultury Kraju...

"Magia potrafi zmusić człowieka do rzeczy, których bez jej udziału nigdy by nie zrobił."

Cudowne miasto Bryre nawiedza magia złego czarnoksiężnika, którego klątwa sięga bezbronnych dziewczynek, chorujących i znikających z miasta w niewyjaśnionych okolicznościach. Ludność owiana strachem przed chorobą, nigdy nie wychodzi po zmroku i żyje w wiecznym strachu. Jednak stworzona przez Ojca hybryda, jako jedyna dziewczyna w nocy wlatuje do miasta i wykrada z więzienia schwytane magią mieszkanki - miłość bijąca z jej serca trwa w fakcie, że chce uratować wszystkie. Któregoś wieczora jednak spostrzega chłopca z różą, który wie więcej, niż Kym mogłaby myśleć i rozmawiając z nim, łamie zasady nadane przez Ojca. Od tamtej chwili co noc zabiera ze sobą różę zostawioną na fontannie przez tajemniczego posłańca.

Dzięki tej książce przesiąkniecie magią aż do samej podszewki! Stworzone przez autorkę miasto Bryre, zmieniło się z oazy spokoju w istne Piekło. Można by rzec, że z wyglądu i zachowań ludu przypomina dawne, średniowieczne osady. Grube mury, straże, gospodarze i król na czele. To miasto idealne zostało napadnięte przez czarną magię i próbuje się bronić, mimo tragicznej przeszłości rodziny królewskiej. Tło całej fabuły idealnie nawiązuje do wydarzeń i tworzy wokół siebie magiczną otoczkę, której nie łatwo się sprzeciwić.

Intryga snuje się między bohaterami jak kłącze bluszczu na starych, historycznych murach. Pomimo umiejętności rozgryzienia fabuły z samego początku przez czytelnika, i tak wydarzenia wprowadzają wszystkich w błąd i zaskakuje zakończeniem. To trzeba po prostu przeczytać i zobaczyć jak łatwo autorka manewruje czarami - tymi dobrymi, jak i niekoniecznie. Aura tajemniczości nadaje tej książce nowego oblicza, dodatkowo wplatając baśniowych bohaterów.

Kymera - hybryda ze skrzydłami, ogonem, pazurami, śrubami i kocimi oczami. Z pozoru ta bestialska kreatura pokazuje, że nie zawsze wygląd wpływa na nasze wnętrze, które może bić ciepłem i gościć ludzi wysłaną różami komnatą. Bohaterka stworzona idealnie, mająca swój charakter i nauczająca czytelnika. Prowadzi narrację książki, widzimy wszystko jej oczami i obserwujemy, jak bardzo się zmienia. Początkowo zapatrzona w Ojca, z czasem mu się sprzeciwia i pchana siłą ciekawości, odkrywa prawdziwą siebie i historię miasta.

Bardzo ujęła mnie fantastyczna postać Kym, ale także jedyny smok w całej okolicy - Batu. Wraz z główną bohaterką stworzył przymierze krwi i pocieszał ją, kiedy zaczynała wątpić w swoje umiejętności. On również potrafi nauczać. Pokazuje, jak ważne jest samozaparcie obwiane tajemnicą i siła zaufania, którą darzymy napotkanych po drodze ludzi - nie ważne są plotki, ale nasze własne zdanie.

Już po samym wstępie było wiadomo, że Potworna to nie tylko historia magicznej dziewczyny, ale również coś więcej. Pokazuje siłę przyjaźni, miłości i zbyt mocnej ufności do ludzi. Znajdziemy w niej wszystko. Od dziwnej bohaterki, po smoka, magię, rodzinę królewską, walkę na miecze, ucieczkę z niebezpieczeństwa i nutkę wzajemnej adoracji, która skończy się z niewiadomym skutkiem. Ludzie, smoki, hybrydy... wszyscy należymy do świata zwierząt. I wszyscy wracamy na firmament, gdy nasze życie dosięga kresu.

Pozycja godna polecenia dla czytelnika, który pragnie odejść od krwawych i wymagających książek. Autorka pisze lekkim językiem i krok po kroku odsłania nowe karty w grze. Idealna lektura na wieczory przy kominku, a także doskonały pomysł na ekranizację. Potworna jest zabójczo piękna i tajemnicza jak róża, ale i potrafi pokazać swoją mocną stronę. Róża - to słowo opiszę wam całą książkę.


ksiazkiwpiekle.blogspot.com

"Magia potrafi zmusić człowieka do rzeczy, których bez jej udziału nigdy by nie zrobił."

Cudowne miasto Bryre nawiedza magia złego czarnoksiężnika, którego klątwa sięga bezbronnych dziewczynek, chorujących i znikających z miasta w niewyjaśnionych okolicznościach. Ludność owiana strachem przed chorobą, nigdy nie wychodzi po zmroku i żyje w wiecznym strachu. Jednak stworzona...

Recenzja się pichci.

ksiazkiwpiekle.blogspot.com

Recenzja się pichci.

ksiazkiwpiekle.blogspot.com

Recenzja się pichci

ksiazkiwpiekle.blogspot.com

Recenzja się pichci

ksiazkiwpiekle.blogspot.com

"Niekiedy podejmujemy decyzje, które wydają się nam słuszne, ale później, z perspektywy czasu, uznajemy je za błędne. Inne nawet po wielu latach wciąż uważamy za trafne."

11 września 2001roku - ten dzień pozostanie w pamięci każdego człowieka. To właśnie w ten tragiczny dzień, kiedy wieże WTC runęły, Gabe i Lucy zauważyli, że życie jest za bardzo delikatne, aby pozostać nudnym, szarym człowiekiem bez pasji. Po cudownych nocach i szerokich planach na przyszłość, Gabe postanawia wyjechać w poszukiwaniu inspiracji do miejsca, gdzie giną miliony ludzi. Jednak pozostawiona przez niego Lucy nadal trwała, jako wieczna muza...

Ta, z pozoru, schematyczna i przewidywalna książka kryje w sobie morze pytań, jak i łez. Pokazuje, że pomimo upływu czasu, niektóre wydarzenia pozostają w naszej pamięci i krążą po umyśle, nie dając duszy odpoczynku. Lucy i Gabe - na pozór idealna para, jednak wytwarzają w czytelniku burze uczuć, zresztą w sobie też. Ich historia pozostaje w pamięci na długo, dając przykład prawdziwej miłości. Czy wszystko jest takie proste, jak może się wydawać?

Kiedy Gabe wyjeżdża na nieznany okres czasu, Lucy pozostaje w swoim ukochanym Nowym Jorku. Nie może jeść gofrów, które zawsze kupowała z ukochanym, nie chodzi do parku i "ich" restauracji. Zapomina o bożym świecie i nie może wytrzymać ze swoją psychiką. Aż w końcu spotyka kogoś, kto diametralnie zmienia jej życie i pokazuje, że niektóry potrafią spełniać nasze najskrytsze marzenia, lecz nie zatrą śladu po kimś, kto wgryzł się w serce.

Narratorką książki jest Lucy i zwraca się wprost do Gabriela. Opisuje mu wszystko co działo się od czasu, kiedy pierwszy ich serca zabiły we wspólnym rytmie. Zwraca uwagę na ważne szczegóły i emocje, które w niej zbierała jego obecność. Patrząc na ten aspekt, widzimy małe podobieństwo do Confess, gdzie książka była złożona z wielu wyznań. Tutaj jest to w mniejszej ilości, ale zawsze to coś, co podbije nasze serca. Pomimo takich opisów, nie znajdziemy wydarzeń "zbędnych", niepasujących do całej układanki. Wkłada w opowieść całą siebie dodając historii dodatkowego prawdopodobieństwa. Cała Ameryka oddycha ich powietrzem.

Każdy człowiek chce spełniać swoje marzenia, chociaż często są one nierealne. Światło, które utraciliśmy pokazuje ich siłę w różnych aspektach. Raz są to prośby błahe, przyziemne, związane z sercem, a raz wyimaginowane - typowe zachcianki. Wszystko dzieli się na pół i widać jak bardzo ludzie wpływają na nasze życie. Sądzę, że ta wzruszająca historia warta jest wszystkiego. Tak samo, jak miłość dwojga ludzi.

Po lekturze skłonni jesteśmy do wielu refleksji - na temat swojego życia, jak i egzystencji innych, bliskich nam osób. Książka naucza, bawi, wzrusza i pokazuje wydarzenia zwykłych ludzi, których historia zaczęła się od masakrycznego wydarzenia, wstrząsającego sercami milionów istot na całym świecie.

Krótkie rozdziały, prostota i przesłanie, to na pewno słowa charakteryzujące tę pozycję. Jednak nie tylko to sprawia, że jest cudowna. Znajdujemy w niej wiele cytatów, które pasują do momentu - płyną one z ust Lucy i Gabe. Cytują oni chociażby ukochanego Shakespeare. Ta romantyczna historia z nutą dramatu nie da wam ukojenia na długo, tak samo jak wydarzenia wpływające na życie Luce. Znajdziecie w niej ciepło rodzinne, zaufanie, kłamstwo, zdradę i światło, które można utracić.

ksiazkiwpiekle.blogspot.com

"Niekiedy podejmujemy decyzje, które wydają się nam słuszne, ale później, z perspektywy czasu, uznajemy je za błędne. Inne nawet po wielu latach wciąż uważamy za trafne."

11 września 2001roku - ten dzień pozostanie w pamięci każdego człowieka. To właśnie w ten tragiczny dzień, kiedy wieże WTC runęły, Gabe i Lucy zauważyli, że życie jest za bardzo delikatne, aby pozostać...

"Nie należy odwracać głowy, kiedy zło panoszy się na świecie."

Każdego dnia wszechświat atakowany jest nienawiścią. Ludzie idą z lufą skierowanych do bliźnich, aby obudzić w nich swoją rację bytu. Aby ujednolicić świat według zasad grupy etnicznej. Nawet wtedy, kiedy jesteśmy bezstronni, nie powinniśmy bagatelizować konfliktów pomiędzy kilkoma stronami. Wtedy możemy cierpieć nawet my, niewinni ludzie, dostając rykoszetem w tył głowy.


Zabójcza epidemia zbiera żniwa w Stanach Zjednoczonych. Od tego momentu życie amerykanów leży pod znakiem zapytania. Ale nie tylko oni zmagają się z ogromnym problemem. W noc z pierwszego na drugiego lipca, rozbijają się wszystkie tajne odrzutowce, przewożące głowy państw po spotkaniu G7 (i Rosji). Władimir Władimirowicz Putin swoje życie kończy na polskiej ziemi. Teraz wojnę o miano supermocarstwa toczy Polska i Turcja - czy to początek nowej ery?

Wolff śmiało pokazał swoją wersję przyszłości świata. Skupił się głównie na rozbójnikach XXIw. - bojownikach Państwa Islamskiego - przedstawiając ich plany, rozwój i, krótko mówiąc, życie. Widzimy własnymi oczami jak bardzo są brutalni, nieprzewidywalni i niebezpieczni. Tę "III wojnę światową" ukazuje z różnych punktów widzenia. Raz przenosimy się do polskich miast, raz do Grecjii czy Turcji. Cieszy fakt, że mamy widocznie zaznaczone miejsca akcji - nie trzeba się niepotrzebnie głowić i rozmyślać nad tym, który Abdul gdzie i kiedy toczył swoją wojnę.

Głównymi bohaterami, wokół których dość dużo się dzieje, są nasi rodacy. Trójka żołnierzy wysłanych na wywiad wojskowy w nieznane, niebezpieczne tereny. Każdy z nich jest inny, ale doskonale się dopełniają. Jeden uległ wypadkowi przed wysłaniem, drugi zaś zna doskonale arabski i języki podobne, wręcz te, którymi posługują się mniejszości. Nie ma żadnych zarzutów wobec ludzi wykreowanych przez autora. Są diabelnie zdolni, ale pamiętajcie, że zbytnia ufność nie popłaca...

Przedstawienie świata w taki sposób, w jaki zrobił to Wolff kompletnie mnie zdziwiło. Tutaj akcja nie zwalnia, cały czas w tle słychać wystrzały z broni czy jęki rannych. Dodatkowo kto by pomyślał, że tak śmieszny kraj jak Polska może cokolwiek osiągnąć? A tu proszę, doskonały pomysł, aby stać się potęgą i połączyć siły zbrojne z rozpadającą się Ameryką. NATO traci rację bytu, a Polska piętrzy się ponad głowami Europejczyków.

Wydarzenia rozgrywają się, tak jak mówiłam, w różnych częściach świata - dotykamy sporów na lądzie, powietrzu i pomiędzy okrętami. Istna mieszaka wybuchowa, która spędza sen z powiek i szepcze "Czytaj mnie dalej, panie." Brakowało mi jednak trochę bardziej rozbudowanej akcji w centrum epidemii czy głębszego opisu. Uwielbiam tematy, które skupiają się wokół tychże tematów, a w tej pozycji czułam lekki niedosyt. Ale spokojnie, nie wszystko stracone! Poczekajcie na zakończenie, które zetnie was z nóg.

Pomimo tego, że lektura mówi o (nie)pewnej przyszłości, trzeba mieć jakąś wiedzę na temat wojny/militariów i umiejętność łączenia faktów. Nie zawsze jest wskazane prosto, że czołg wyjeżdża zza rogu i atakują bohaterów z karabinów, a zasypywani jesteśmy nazwami. Leopardy, cekaemy, Blackhawky - dzieje się, oj dzieje.

Mimo tego, że to lektura dla bardziej obeznanych czytelników, warto po nią sięgnąć i zobaczyć jedną z kilkuset wersji rozwijania się obecnego świata. Każdy wie, że jakoś się skończy, ale nikt nie jest wstanie powiedzieć jak i dlaczego. Zobaczcie jak dwa państwa próbują ze sobą konkurować, a Rambo w trzech wcieleniach wtapia się w krąg ludzi żyjących na południu.

ksiazkiwpiekle.blogspot.com

"Nie należy odwracać głowy, kiedy zło panoszy się na świecie."

Każdego dnia wszechświat atakowany jest nienawiścią. Ludzie idą z lufą skierowanych do bliźnich, aby obudzić w nich swoją rację bytu. Aby ujednolicić świat według zasad grupy etnicznej. Nawet wtedy, kiedy jesteśmy bezstronni, nie powinniśmy bagatelizować konfliktów pomiędzy kilkoma stronami. Wtedy możemy...

"Tkajcie swe gobeliny... Niech nie braknie wam nigdy odwagi - tej drogocennej włóczki, której mocne sploty potrafią przetrwać niejedną nawałnicę."

Fryderyka i jej lajkomierz, to nic innego niż historia młodej blogerki, która wyjechała na wieś. Jej macocha, nazywana często Batmatką, całe dnie spędza w ogrodzie lub u gacków. Fika z mnóstwem wolnego czasu, poszukuje nowych stylizacji, a przy okazji rozwiązuje zagadkę Agaty i okolicznego cmentarza. Usiądźcie na łące w wianku z polnych kwiatów i zaczytajcie się w tę wiejską historię - nie tak oczywistą, jak może się wydawać.

Może nie uwierzycie jak trudno mi było zrozumieć sens i przesłanie tej książki... Szukałam w niej logicznego połączenia wydarzeń w fabule - mimo tego, że jakby nie patrzeć, autorka jest specjalistą do spraw lektur dla młodszych czytelników. Zrozumienie w moim przypadku szło bardzo topornie, aż w końcu mój umysł się rozjaśnił i nastał długo oczekiwany exodus.


Naszą główną bohaterką jest Fryderyka, mieszkająca od niedawna w starym, zrujnowanym pałacu. Jest to dziecko XXIw prowadzące bloga i walczące o chwilę wybicia z tłumu bogatych koleżanek. Dnie spędza na pomocy pasierbicy i szukaniu nowych pomysłów na stylizacje modowe, które z czasem rosną w siłę i dają jej większy rozgłos. A wydawało się, że życie w dziurze zabitej dechami jest takie nudne...


Książka kryje tajemnicę pewnego cmentarza, a dokładniej grobu... Mamy tutaj smaczek dla miłośników wątku historycznego. Za magiczną kulą i bramą do olśniewającej oranżerii, dzieją się dziwne wydarzenia, które swoje korzenie mają jeszcze kilkadziesiąt lat przed rozgrywającą się aktualnie akcją. Ten aspekt bardzo mnie zainteresował, gdyż w późniejszym czasie pojawia się pewna starsza pani - Ulrike - i to ona daje nam dodatkowe informacje w związku z małą miejscowością. Jak rozwiną się te relacje polsko-niemieckie?


Wracając do tajemniczego przesłania - zacznijmy od początku, wróćmy do lekcji polskiego i złotej myśli na początku wpisu... Metaforycznie można uznać, że chodzi tutaj o porównanie życia do tkania gobelinów. Gobeliny, jak to pewnie wiadomo, są z czegoś utkane. Należy jak najwięcej zapamiętywać z naszego ulotnego życia i pokazywać to następnym pokoleniom - właśnie przez nić egzystencjalną, cechującą się ogromną trwałością. Fryderyka, jak wcześniej mówiłam, prowadzi bloga. Co prawda jest on o modzie, ale pokazuje obecne trendy i miejsce, gdzie mieszka. Ulrike również podtrzymuje rodzinne tradycje i dzieli się tym z innymi. Oczywiście takich przykładów może być więcej...

Pokazywanie wydarzeń rozgrywających się wokół trzech różnych bohaterów jest bardzo trafne. W jednej chwili widzimy co robi Fryderyka, a w drugiej poznajemy zwyczaje i rodzinę starszej Pani. Postacie są przyjazne czytelnikowi i nie da się ich nie lubić.


Z lajkomierza Fryderyki to dość lekka książka dla młodszych czytelników. Opowiada historię dziewczyny, która żyje w naszych czasach, jednak w trochę innym środowisku. W otoczeniu, które dla wielu z nas nie jest znane. Są w niej pewnego rodzaju przygody, duchy i wieczne rozmyślania Fryderyki. Sądzę, że aby nie wpaść w filozofie, należy czytać ją jako oderwane od całości opowieści o życiu na wsi i wspomnieniach, które nigdy nie odchodzą...



ksiazkiwpiekle.blogspot.com

"Tkajcie swe gobeliny... Niech nie braknie wam nigdy odwagi - tej drogocennej włóczki, której mocne sploty potrafią przetrwać niejedną nawałnicę."

Fryderyka i jej lajkomierz, to nic innego niż historia młodej blogerki, która wyjechała na wieś. Jej macocha, nazywana często Batmatką, całe dnie spędza w ogrodzie lub u gacków. Fika z mnóstwem wolnego czasu, poszukuje...

"Idąc tym korytarzem, nie patrz pod nogi, bo sufit jest i ściany, lecz nie ma podłogi..."


Każdy z nas żyje w białym miejscu - bardziej lub mniej stąpając po ziemi. Jednak kiedy nadchodzi chwila zagrożenia, strażnicy biją o alarm i wyznaczają nowych rekrutów, broniących czterowymiarową przestrzeń. Używają tego, co mają pod ręką. Próbują walczyć z nieznanymi i niezidentyfikowanymi istotami - rezydentami. Każdy może być zagrożony, nikt nie jest bezpieczny.

Czego oczekiwałam, sięgając po tę książkę? Horroru rodem spod pióra Kinga, który zostaje w pamięci na długo i straszy na każdej stronie. A co dostałam? Potok krwi, wnętrzności i niezrozumiałych słów. Czym jest ta cholerna "Kwantyfikacja tezy" i inne twierdzenia rodem z encyklopedii? - to pytanie siedziało mi w głowie dość długo, aż w końcu kompletnie nasączyło się czarną breją, która zawierała DNA gatunków dawno wymarłych. I nagle wszystko zyskało sens.


Alvethor to pozycja bardzo przemyślana i dopracowana. Ani nie jest zbyt przesadzona (chociaż momentami miałam takie przeczucie), ani niczego jej nie brakuje. Wydarzenia w niej opisane, kiedy przykładowo fryzjer zabijał nożyczkami przechodnia, gdyż "śmierdział", nie były straszne, ale wręcz OHYDNE. W moim przypadku morderstwa to temat rzeka, ale w tym wypadku kompletnie wyżarło mi to mózg. Chwilowo żołądek żądał przerwy i krzyczał, że zaraz zwróci to, co pochłonął dwie godziny wcześniej. Autorko, jak ty to robisz, że nawet najwytrwalsi czytelnicy potrafią się zawahać, czy czytać następne zdanie?


Wszystko zaczyna się bardzo "smacznie" i interesująco. Mężczyzna w postrzępionych ubraniach podpala się w bogatym apartamencie ze starych magazynów, siedząc na górze śmieci z mieszkania. Podarte papiery, porąbane drzwi, biurko i... nowa zagadka dla patologów. Istota-rezydent czyha na każdym rogu, by znaleźć sobie nową ofiarę. Raz objawia się z głową rekina, raz z ogonem krokodyla. Zasadnicze pytanie - skąd one się biorą i jakie są ich zamiary? Wszystko wychodzi w praniu, cierpliwości.


Jednym z rekrutów jest ów fryzjer z nożyczkami w ręku. Trafia do szpitala psychiatrycznego, który specjalizuje się w dziwnych i niespotykanych przypadkach. W takich chorych przypadkach obraca się dyrektor Łazarz, zwany przez rekruta człowiekiem-łazarzem. Bardzo podobał mi się ten pomysł ze szpitalem, izolatką i kostnicą. W rozmowie z chorym i lekarzem można wyciągnąć wiele informacji, które rozwiewają mgłę na umyśle.


Realności tej pozycji dodaje fakt, że prawdziwi, żywi ludzie udzielili swoich nazwisk, aby autorka mogła przedstawić ich w powieści. Czy byli zadowoleni z efektów, które uzyskano? Czy przeżyją wraz z dziwnym głosem, który każe im zabijać i niszczyć potencjalne zagrożenie, które wyczują? (Zmysł węchu przypomina tutaj trochę motyw z Pachnidła, jednak w tym przypadku opisanie jest to dużo lepiej.)

Książka jest dla bardzo cierpliwych czytelników o mocnych nerwach. Nie prześpicie niejednej nocy, a ściany i przechodnie okażą się waszym największym koszmarem. Minusem, który odrobinę mi przeszkadzał, kiedy próbowałam się "rozkręcić", to dość długie, obszerne rozdziały. Ale jak wiadomo, wszystkim nie da się dogodzić. Prócz tego, wymaga ona ogromnego skupienia, a to wszystko z racji licznych wspomnień, które mylą się z teraźniejszością. Można by to jakoś inaczej rozmieścić.


Kałużyńska pokazała, że kobieta też umie napisać coś sensownego i opływającego krwią. Idealnie wpasowuje się w termin "horror", dynamizuje dialogami oraz ciekawymi wydarzeniami, które wymagają pewnego logicznego myślenia. Kończy się niespodziewanie, czuć lekki niedosyt, który każe od razu zabrać się za kolejną część. A jej recenzja już niedługo na blogu.



ksiazkiwpiekle.blogspot.com

"Idąc tym korytarzem, nie patrz pod nogi, bo sufit jest i ściany, lecz nie ma podłogi..."


Każdy z nas żyje w białym miejscu - bardziej lub mniej stąpając po ziemi. Jednak kiedy nadchodzi chwila zagrożenia, strażnicy biją o alarm i wyznaczają nowych rekrutów, broniących czterowymiarową przestrzeń. Używają tego, co mają pod ręką. Próbują walczyć z nieznanymi i...

"Potwory skradają się, czają, czyhają, nawet się rzucają. Ale nie umieją brykać - to jedno z fundamentalnych praw natury."


Jesteście gotowi na to, abym razem z autorem zniszczyła Wasze przemyślenia odnośnie słodkich jednorożców brykających po tęczy?

Maks Spencer to dzieciak taki jak inny. Nie chce wyróżniać się z tłumu, ani oberwać od Krakena - postrachu całej okolicy. Pewnego zwykłego dnia, do szkoły przynosi książkę, którą, jak sam mówi, miał od zawsze. Wraz z Kodeksem nieskończonej poznawalności trafia do Smoczej Jamy i... znajduje się w całkiem innym świecie. Wraz z dwójką przyjaciół, krasnoludem i Glennem, przenoszą się w daleką przyszłość, gdzie ostatni ludzie zostali pożarci 6 sierpnia 2388roku. Od tego momentu ich życie jest zagrożone, czy krwiożercza Księżniczka zdoła ich złapać?

Jednorożec każdemu kojarzy się z kolorowym konikiem, który swoim rogiem umie tworzyć magiczne rzeczy. Autor w Złym jednorożcu stworzył mnóstwo kontrastujących bohaterów i wydarzeń, aby prosto i zabawnie przemówić do czytelnika. Księżniczka Jednorożec, znana innym jako krwiożerczy jednorożec nabijający biedne wiewiórki na róg, po wiekach poszukiwań odnajduje ślad wielkiego maga, umiejącego czytać Kodeks. Z pomocą niewyparzonego języka i odrobiny czarnej magii, chce jak najbardziej przypodobać się Maelcieniowi i zdobyć dla niego książkę...

Fabuła jest na prawdę absurdalna, a to, uwierzcie, bardzo podoba się czytelnikowi! Język i wydarzenia sprzyjają odbiorowi książki, który jest dość prosty, a wraz z tym szybkiemu i komfortowemu czytaniu. Poruszamy się w trzech równoległych światach, poszukując Maksa i poznając różne warstwy królestwa. Możemy spotkać tam świetnie wykreowane trolle, smoki, czy adeptów sztuk magicznych - oczywiście zanim Księżniczka zmieni ich w popiół.

Trójkę głównych bohaterów autor stworzył dość naturalnie. Każdy z nich ma swoje minusy i plusy - przecież człowiek nie jest idealny. Postacią, która ujęła moje serce, jest Glenn - sztylet przy pasku Maksa. Jednak ta broń nie tylko potrafi zranić lub zabić przeciwnika, ale również występuje jako dość filozoficzny i metaforyczny aspekt tej pozycji. Tak. Glenn potrafi mówić - a najczęściej przesyła swoje oderwane od rzeczywistości przemyślenia, które podtrzymują bohaterów na duchu. Robi to w przypadkowych momentach i uspokaja czytelnika, wprowadzając go w stan zamyślenia.

Sądzę, że prócz zabawiania i zainteresowania odbiorcy, ta książka również dużo uczy. Idąc śladem oświecenia - "Bawić ucząc". Uzyskanie puenty w ostatnim rozdziale (świadomie lub nie) jest cudowne. Pokazuje, że dzieląc się swoją miłością i pomocą dla innych, zostajemy zawsze nagrodzeni. Dobre czyny się opłacają! Znajdziemy też bardzo dużo nauczających wydarzeń, które pokazują magię przyjaźni i poświęceń.

Książka przeznaczona jest dla starszych, jak i młodszych (oczywiście w granicach rozsądku, 8+ na okładce samo się nie pojawiło) czytelników. To połączenie lubianej przez wszystkich Pory na przygodę z Igrzyskami śmierci, Domem tajemnic, Potterem i Władcą pierścienia. Istna mieszanka wybuchowa, która zapada w pamięć na długo.

Poznajcie historię morderczego jednorożca i chłopca o magicznej mocy. Tylko pamiętajcie, aby nie wierzyć nikomu, kto mówi, że kociaki lubią być huśtane, bujane i podrzucane - zawsze grozi to skutkiem ubocznym.

ksiazkiwpiekle.blogspot.com

"Potwory skradają się, czają, czyhają, nawet się rzucają. Ale nie umieją brykać - to jedno z fundamentalnych praw natury."


Jesteście gotowi na to, abym razem z autorem zniszczyła Wasze przemyślenia odnośnie słodkich jednorożców brykających po tęczy?

Maks Spencer to dzieciak taki jak inny. Nie chce wyróżniać się z tłumu, ani oberwać od Krakena - postrachu całej...