Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Po tej niesamowitej wędrówce przez góry, morza i oceany, niepojętą wrażliwość i paraliżującą samotność, do glowy nasuwa mi się jedna myśl: czymże powinna być poezja, jeśli nie Byronem?

Po tej niesamowitej wędrówce przez góry, morza i oceany, niepojętą wrażliwość i paraliżującą samotność, do glowy nasuwa mi się jedna myśl: czymże powinna być poezja, jeśli nie Byronem?

Zawiodłam się, a co gorsza - zdążyłam o niej zapomnieć

Zawiodłam się, a co gorsza - zdążyłam o niej zapomnieć

zdecydowanie mój ulubiony dramat Shakespeare'a

zdecydowanie mój ulubiony dramat Shakespeare'a

Zachwycająca.

Zachwycająca.

Chcialabym umieć tańczyć tango...

Chcialabym umieć tańczyć tango...

Bo nie dzieje się nic

Bo nie dzieje się nic

Zachwycający tytuł oraz metafora, która przewija się przez całą książkę.

Zachwycający tytuł oraz metafora, która przewija się przez całą książkę.

bo wolę Grudzińskiego

bo wolę Grudzińskiego

Prawda jest taka, że wszyscy jesteśmy zbyt mali żeby zrozumieć ogrom tego geniuszu. Osobiście uchylam czoła.

Prawda jest taka, że wszyscy jesteśmy zbyt mali żeby zrozumieć ogrom tego geniuszu. Osobiście uchylam czoła.

Z jednej strony mam ochotę tę książkę podrzeć, spalić, zakopać i zapomnieć o tym co przeczytałam
ale z drugiej...

Z jednej strony mam ochotę tę książkę podrzeć, spalić, zakopać i zapomnieć o tym co przeczytałam
ale z drugiej...

Boże, daj mi tyle wrażliwości co Schulzowi a zacznę z Tobą rozmawiać.
Jedna z tych książek, po których przeczytaniu patrzymy na świat inaczej. A mój kot już zawsze będzie mył się w słońcu.

Boże, daj mi tyle wrażliwości co Schulzowi a zacznę z Tobą rozmawiać.
Jedna z tych książek, po których przeczytaniu patrzymy na świat inaczej. A mój kot już zawsze będzie mył się w słońcu.

Właśnie skończyłam czytać, póki co brakuje mi słów, panie Huxley, daj mi chwile na ochłonięcie

Właśnie skończyłam czytać, póki co brakuje mi słów, panie Huxley, daj mi chwile na ochłonięcie

Jestem zachwycona tym, z jaką gracją Żulczyk potrafi wprowadzić czytelnika w klimat swoich opowieści. Tutaj przenosimy się na ulice Warszawy, brudne, przeżute i wyplute, opływające w narkotyki, krew i pieniądze. Jest akcja, jest dużo przekleństw i są sceny seksu (+!). No i zakończenie, które sprawia że postać Jacusia utrzymuje się w naszych myślach przez długi czas.
Polska literatura w formie!

Jestem zachwycona tym, z jaką gracją Żulczyk potrafi wprowadzić czytelnika w klimat swoich opowieści. Tutaj przenosimy się na ulice Warszawy, brudne, przeżute i wyplute, opływające w narkotyki, krew i pieniądze. Jest akcja, jest dużo przekleństw i są sceny seksu (+!). No i zakończenie, które sprawia że postać Jacusia utrzymuje się w naszych myślach przez długi czas.
Polska...

Dwieście stron gorącego literackiego onanizmu dla każdego fana Bukowskiego.

Dwieście stron gorącego literackiego onanizmu dla każdego fana Bukowskiego.

Ulubiony

Ulubiony

Odziana w interesującą okładkę, jest nawiązaniem do twórczości Plath i skłania bardzo do refleksji. Beznadziejny wątek fantastyczny i gdyby autorka go ominęła, książka byłaby bardzo dobra.

Odziana w interesującą okładkę, jest nawiązaniem do twórczości Plath i skłania bardzo do refleksji. Beznadziejny wątek fantastyczny i gdyby autorka go ominęła, książka byłaby bardzo dobra.

Wróżę Panu Żulczykowi specjalne miejsce wśród polskich pisarzy

Wróżę Panu Żulczykowi specjalne miejsce wśród polskich pisarzy

Albo bardzo słabe, albo -jak na Kinga- wyjątkowo dobre

Albo bardzo słabe, albo -jak na Kinga- wyjątkowo dobre

Gdy ktoś potrafi zrobić z brudu złoto - mamy do czynienia nie z geniuszem, tylko z talentem. Książka którą trzeba przeżyć, a nie przeczytać.

Gdy ktoś potrafi zrobić z brudu złoto - mamy do czynienia nie z geniuszem, tylko z talentem. Książka którą trzeba przeżyć, a nie przeczytać.

Zwróciłam szczególną uwagę na dużą liczbę interesujących sekwencji i złotych myśli, przez co na prawie każdej stronie mam jakieś notatki odnośnie tekstu.
Postacie zdecydowanie zbyt pruderyjne i sztampowe jak dla mnie (Emma określiła Dextera mianem "dwuczęściowych puzzli", chociaż ona sama jest jeszcze mniej skomplikowana a o wiele bardziej przewidująca), ale sama książka jest świetna. David Nicholson zdecydowanie jest na szczycie moich mistrzów jeżeli chodzi o sztukę pisania i wzbudzania w czytelniku emocji.

Zwróciłam szczególną uwagę na dużą liczbę interesujących sekwencji i złotych myśli, przez co na prawie każdej stronie mam jakieś notatki odnośnie tekstu.
Postacie zdecydowanie zbyt pruderyjne i sztampowe jak dla mnie (Emma określiła Dextera mianem "dwuczęściowych puzzli", chociaż ona sama jest jeszcze mniej skomplikowana a o wiele bardziej przewidująca), ale sama książka...