Jesteśmy społecznością, która kocha książki

,,Evna'' to III tom cyklu Krucze Pierścienie spod pióra norweskiej pisarki Siri Pettersen. Cóż, już teraz mogę powiedzieć, że ma ona niesamowity talent, o którym się nie zapomina.

Dzięki niej, historia o Hirce zostanie we mnie na całe życie. Jest to przepiękne uczucie.

Niestety, nie mogę oprzeć się wrażeniu, że Siri chciała jak najszybciej skończyć tę książkę. Fabuła mogła być jeszcze bardziej rozbudowana. Nie zmienia to faktu, że jest to istny rarytas.

Hirka, choć młoda, przeżyła wiele. Główna bohaterka była roztrzaskana na kawałki, lecz mimo tego, była piękna. Rime ją naprawił. Sama autorka stara nam się to przekazać. ,,Na ostatniej stronie narysowała okrąg przerywany poszarpanymi liniami. Jak naprawiona misa. Piękniejsza dlatego, że kiedyś została roztrzaskana.''

,,Sprawiedliwość była jak kamień. Wszystkim się wydawało, że jest wieczna i niezmienna. Ale Hirka przekonała się, że jest inaczej. Kamień był już raczej przypadkową zbieraniną ziarenek piasku, które ledwie trzymały się razem. W pewnych okolicznościach zmieniał formę.''

Właśnie to jest piękne w tych książkach, że czytając je, dochodzimy do głębszych refleksji, konkluzji. Nie jest to zwykła przygoda o odmiennej dziewczynie. I właśnie to jest piękne. Ta saga pozostawia w nas ślad który nigdy nie zaginie. Fabuła otoczona przemyśleniami, zagadnieniami. Arcydzieło.

Niestety, jest to ostatni tom tego cyklu. Nie są to zwykłe książki. Takie pozycje to skarb, oby takich więcej. To była niezwykła przyjemność poznać Hirkę oraz Rimego.

Punkt dla ciebie, jeśli mnie wyciągniesz.

,,Evna'' to III tom cyklu Krucze Pierścienie spod pióra norweskiej pisarki Siri Pettersen. Cóż, już teraz mogę powiedzieć, że ma ona niesamowity talent, o którym się nie zapomina.

Dzięki niej, historia o Hirce zostanie we mnie na całe życie. Jest to przepiękne uczucie.

Niestety, nie mogę oprzeć się wrażeniu, że Siri chciała jak najszybciej skończyć tę książkę. Fabuła...

Książki Andrzeja Sapkowskiego mają to do siebie, że są specyficzne. Jestem pewna, że ta pozycja byłaby o wiele krótsza, gdyby napisał ją ktoś inny. Ale tak nie było. Dzięki Bogu.

Miecz Przeznaczenia to prawdziwy skarb. Ma dwa ostrza. Jednym z nich jest powieść, drugim jest Sapkowski i fragment duszy, jaką włożył w tą książkę. Mimo tego, że jest to typowa powieść fantasy, dla mnie tworzy kompletnie inny gatunek. Niby tak podobna do Gry o Tron czy Zwiadowców, a jednak te książki są kompletnie różne. Martin, Rowling czy też Flanagan, przekazali nam pewną historię. Piękną, to fakt. Lecz Sapkowski poszedł o krok dalej. To nie jest kolejna powieść którą on napisał. On włożył tam część siebie, swój światopogląd oraz wartości które wyznaje. Często przez głęboki oraz filozoficzny charakter tej powieści ciężej się ją czyta. Jest to głęboka książka i czuć, że jest dla autora pewnym trofeum. Gdybym miała napisać książkę, to zrobiłabym to w taki sam sposób jaki zrobił to Andrzej S.

W Mieczu Przeznaczenia lepiej poznajemy postać słynnego Geralta, który zabija potwory oraz chędoży wszystko co się rusza i ma cycki. Więcej dowiadujemy się o Yen, o ich miłości. To niezwykłe, że przy tak bezdusznej momentami książce, na koniec płakałam 'jak bóbr'. Postacie są barwne, a autor nam samym pozostawia ich ocenę. Wszystko okraszone pięknymi opisami świata przedstawionego. Nie przeczytałam jeszcze powieści, która zawierała tak szczegółowy obraz otoczenia.

Sapkowski stosuje wiele metafor i nie podaje nam wszystkiego na talerzu. Jego styl pisania często wydaje się chaotyczny, chociaż nie jest to jakiś wielki minus, ponieważ jest to ledwo odczuwalne. Zdecydowanie lepsza od Ostatniego Życzenia. Teraz czas na Krew Elfów. Oby była równie dobra, może nawet jeszcze lepsza.

,,Ja niczego nie zabieram. Ja tylko biorę za rękę. Po to, by nikt wówczas nie był sam. Sam we mgle. Do zobaczenia Geralcie z Rivii. Kiedyś.''

Książki Andrzeja Sapkowskiego mają to do siebie, że są specyficzne. Jestem pewna, że ta pozycja byłaby o wiele krótsza, gdyby napisał ją ktoś inny. Ale tak nie było. Dzięki Bogu.

Miecz Przeznaczenia to prawdziwy skarb. Ma dwa ostrza. Jednym z nich jest powieść, drugim jest Sapkowski i fragment duszy, jaką włożył w tą książkę. Mimo tego, że jest to typowa powieść fantasy,...

,,Zgnilizna'' to druga część cyklu Krucze Pierścienie. Pierwsza część trafiła do grona moich ulubionych książek, więc oczekiwałam że kolejna książka z tej serii będzie jeszcze lepsza. Niestety, czuję lekki zawód.

Czytając pierwszą część miałam wrażenie, że określenie Dziecko Odyna nie wzięło się znikąd. Liczyłam na to, że w Zgniliźnie przeniesiemy się do siedziby Odyna, Asgardu (może to też wynikało z zamiłowania do mitologii nordyckiej) oraz zobaczymy siedzibę bogów oczami Siri Pettersen, która ma niesamowity talent literacki.

Książka jest pełna przemyśleń oraz rozterek nie tylko głównej bohaterki. Widać coś, co charakteryzuje autorkę- mowa ciała, na którą jest wyjątkowo mocno zwracana uwaga.

Zaczynamy czytać jedną historię, która jest przedstawiona oczami trzech osób, a następnie scala się w jedno. Czytałam już powieści, które są tak napisane i muszę przyznać, że nie było to przyjemnie. Jednak nie w przypadku Zgnilizny, zapewne to zasługa pisarza.

Jest mnóstwo informacji, a autorka wymaga od czytelnika myślenia- nie jest wszystko podane wprost, niektórych rzeczy trzeba się domyślić, a nad niektórymi zastanowić.

Zwroty akcji- rzecz, która przede wszystkim charakteryzuje tę pozycję.

Uważam, że książka jest zdecydowanie warta uwagi, zresztą jak jej poprzedniczka. Skłania do refleksji, a więź jaka powstaje z bohaterami jest nie do opisania.

,,Zgnilizna'' to druga część cyklu Krucze Pierścienie. Pierwsza część trafiła do grona moich ulubionych książek, więc oczekiwałam że kolejna książka z tej serii będzie jeszcze lepsza. Niestety, czuję lekki zawód.

Czytając pierwszą część miałam wrażenie, że określenie Dziecko Odyna nie wzięło się znikąd. Liczyłam na to, że w Zgniliźnie przeniesiemy się do siedziby Odyna,...