Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Sami dla siebie jesteśmy największymi wrogami, trawi nas trucizna ożywiana przeżywanymi emocjami. Jak wąż syczy w nas zazdrość, obsesja nie pozwala nam spać w nocy, zachłanność zostawia nas samych palec, nawet miłość wciąż pyta kogo lub co kochamy więcej.

Sami dla siebie jesteśmy największymi wrogami, trawi nas trucizna ożywiana przeżywanymi emocjami. Jak wąż syczy w nas zazdrość, obsesja nie pozwala nam spać w nocy, zachłanność zostawia nas samych palec, nawet miłość wciąż pyta kogo lub co kochamy więcej.

Stan wojenny jest tu tylko otoczką do tego co przeżywa przecież każdy z nas przekraczając barierę dzieciństwa. Coś się kiedyś w nas kończy, żeby mogło się zacząć coś nowego. Często musimy poświęcić cząstkę samego siebie, aby iść o krok dalej, aby zachować to co kochamy, co jest dla nas najważniejsze.

Stan wojenny jest tu tylko otoczką do tego co przeżywa przecież każdy z nas przekraczając barierę dzieciństwa. Coś się kiedyś w nas kończy, żeby mogło się zacząć coś nowego. Często musimy poświęcić cząstkę samego siebie, aby iść o krok dalej, aby zachować to co kochamy, co jest dla nas najważniejsze.

Jeśli potrafisz wypowiedzieć tytuł tej książki jednym szybkim tchem nie prychając przy tym ze śmiechu z własnej nieporadności, to być może nie przebrniesz przez kartki tej książki, która swoim specyficznym, czasami czarnym humorem sprawia przyjemność wszystkim, którzy Moora uwielbiają i tym którzy z przymróżeniem oka patrzą na otaczającą rzeczywistość lub cenią sobie dobrą opowieść.

Jeśli potrafisz wypowiedzieć tytuł tej książki jednym szybkim tchem nie prychając przy tym ze śmiechu z własnej nieporadności, to być może nie przebrniesz przez kartki tej książki, która swoim specyficznym, czasami czarnym humorem sprawia przyjemność wszystkim, którzy Moora uwielbiają i tym którzy z przymróżeniem oka patrzą na otaczającą rzeczywistość lub cenią sobie dobrą...

Jeśli spodziewacie się chodzących trupów, to niestety się rozczarujecie. Tutaj zmarli szepczą, ale nie każdy to usłyszy.
Uwielbiam ten krwiożerczy styl Becketta, bo sprawia, że włosy dęba stają a i opowiedziana historia budzi drżenie.

Jeśli spodziewacie się chodzących trupów, to niestety się rozczarujecie. Tutaj zmarli szepczą, ale nie każdy to usłyszy.
Uwielbiam ten krwiożerczy styl Becketta, bo sprawia, że włosy dęba stają a i opowiedziana historia budzi drżenie.

Wampir wampirowi nierówny. W zasadzie każdy z nas ma w sobie mniej lub więcej wampirzych cech niestety.
Świetny pomysł, dobra realizacja, czego chcieć więcej?

Wampir wampirowi nierówny. W zasadzie każdy z nas ma w sobie mniej lub więcej wampirzych cech niestety.
Świetny pomysł, dobra realizacja, czego chcieć więcej?

Uwielbiam kiedy ciepły wiosenny wiaterek muska mnie wręcz czule, kiedy jesienny wiatr rozwiewa mi włosy, gdy mroźny podmuch wywołuje gęsią skórkę, aż włoski stają dęba i gdy latem delikatny powiem chłodzi rozgrzaną skórę. To magia tej książki ożywia te doznania.

Uwielbiam kiedy ciepły wiosenny wiaterek muska mnie wręcz czule, kiedy jesienny wiatr rozwiewa mi włosy, gdy mroźny podmuch wywołuje gęsią skórkę, aż włoski stają dęba i gdy latem delikatny powiem chłodzi rozgrzaną skórę. To magia tej książki ożywia te doznania.

Niestety mimo dobrych chęci, przez to dzieło nie jestem w stanie przebrnąć. Działa depresyjnie. Te wizje "porąbanych" umysłów... Brak słów.

Niestety mimo dobrych chęci, przez to dzieło nie jestem w stanie przebrnąć. Działa depresyjnie. Te wizje "porąbanych" umysłów... Brak słów.

Bo to taka brudna robota....
Z przymrużeniem oka wokół śmierci, gdy walka toczy się o naszą duszę.

Bo to taka brudna robota....
Z przymrużeniem oka wokół śmierci, gdy walka toczy się o naszą duszę.

Czy mężczyźni potrafią kochać? To taka próba pokazania tego z punktu widzenia właśnie mężczyzny. Ale chyba jednak mimo wszystko oczami kobiety, czyli jak kobieta wyobraża sobie przeżycia zakochanego, ale wrażliwego faceta.
Książka pulsuje emocjami i zapachem jedzenia (mężczyźni to wspaniali kucharze), ale czyż nie ma powiedzenia przez żołądek do serca? Zawsze wydawło mi się, że w odniesieniu do zdobywania serca ukochanego mężczyzny....

Czy mężczyźni potrafią kochać? To taka próba pokazania tego z punktu widzenia właśnie mężczyzny. Ale chyba jednak mimo wszystko oczami kobiety, czyli jak kobieta wyobraża sobie przeżycia zakochanego, ale wrażliwego faceta.
Książka pulsuje emocjami i zapachem jedzenia (mężczyźni to wspaniali kucharze), ale czyż nie ma powiedzenia przez żołądek do serca? Zawsze wydawło mi...

Można tę książkę krótko określić: polepszacz nastroju.

Można tę książkę krótko określić: polepszacz nastroju.

Kiedy człowiek staje się dla samego siebie zagrożeniem.
Jak zwykle świetnie się czyta, a nawet połyka się wręcz te potworoności jednym drżącym wdechem.

Kiedy człowiek staje się dla samego siebie zagrożeniem.
Jak zwykle świetnie się czyta, a nawet połyka się wręcz te potworoności jednym drżącym wdechem.

Mroczna wizja naszej możliwej przyszłości. To co może nas czekać, ale też o zamierających uczuciach, społeczeństwach, pokazująca trud przetrwania. Z lekką nutą optymizmu, który kryje się za ścianą.

Mroczna wizja naszej możliwej przyszłości. To co może nas czekać, ale też o zamierających uczuciach, społeczeństwach, pokazująca trud przetrwania. Z lekką nutą optymizmu, który kryje się za ścianą.

Kiedy razem z bohaterami stajemy się "uczestnikami" opisywanej historii to można jedynie westchnąć z wrażenia i rzucić się w wir wydarzeń. Czyta się rewelacyjnie szybko, bo opowieść wciąga jak nurt rzeki, porywa i nie daje się ujarzmić.

Kiedy razem z bohaterami stajemy się "uczestnikami" opisywanej historii to można jedynie westchnąć z wrażenia i rzucić się w wir wydarzeń. Czyta się rewelacyjnie szybko, bo opowieść wciąga jak nurt rzeki, porywa i nie daje się ujarzmić.

Po raz kolejny odkrywamy kolejne elementy układanki, która wydaje się właśnie jak zamek z piasku, sklejany dokładnie ziarenkami opowieści. Autor z taką niesamowitością dozuje nam emocje. Kiedy wydaje się, że sprawy się klarują, wybucha kolejna bomba. I taką łatwością przechodzi z opowieści stricte kryminalnej do prawie szpiegowskiej.
Już tęsknię za poszukiwaniem prawdy razem z Mikaelem i za niezłomną wręcz Analizą Konsekwencji Lisbeth.

Po raz kolejny odkrywamy kolejne elementy układanki, która wydaje się właśnie jak zamek z piasku, sklejany dokładnie ziarenkami opowieści. Autor z taką niesamowitością dozuje nam emocje. Kiedy wydaje się, że sprawy się klarują, wybucha kolejna bomba. I taką łatwością przechodzi z opowieści stricte kryminalnej do prawie szpiegowskiej.
Już tęsknię za poszukiwaniem prawdy...

Niesamowite jak przyjemnie krok po kroku układać kolejne puzzle układaki, którą Larsson rzuca nam przed oczami. Niczego nam nie ułatwia, a tak samo fajnie burzy nasze wyobrażenia.

Niesamowite jak przyjemnie krok po kroku układać kolejne puzzle układaki, którą Larsson rzuca nam przed oczami. Niczego nam nie ułatwia, a tak samo fajnie burzy nasze wyobrażenia.

Ta książka jest jak surrealistyczna pozytywka, której nie chcesz zamknąć, bo baletnica nie tylko kreci się wokół swojej osi, a muzyka jest jak miód dla ucha.
To jak zabawa w układanie puzzli. Na początku nie widać całego obrazu, bo on się krystalizuje wraz z dokładaniem kolejnych elementów.
Soczyste postaci, wciągająca intryga, dzienikarski realizm i zagadki,które są jak baloniki wypełnione wodą, pękające emocjami i kolejnymi pytaniai. Więc czego więcej można chcieć?

Ta książka jest jak surrealistyczna pozytywka, której nie chcesz zamknąć, bo baletnica nie tylko kreci się wokół swojej osi, a muzyka jest jak miód dla ucha.
To jak zabawa w układanie puzzli. Na początku nie widać całego obrazu, bo on się krystalizuje wraz z dokładaniem kolejnych elementów.
Soczyste postaci, wciągająca intryga, dzienikarski realizm i zagadki,które są jak...

Kiedy nagle zostajemy sami ze swoim lękiem....

Kiedy nagle zostajemy sami ze swoim lękiem....

Kto by nie chciał posiadać tajemną moc? W dzieciństwie dziewczynki marzą by być wróżkami, księżniczkami, czarodziejkami. Jednak tak jak każde marzenie, to także niesie ze sobą odpowiedzialność, czy jesteśmy jednak w stanie udźwignąć ten ciężar?
Kim naprawdę jest więc Czarownica z Portobello?

Jak zwykle Coehlo zmusza do refleksji nad życiem, jego sensem, miłością. Przesyca wręcz opowieść filozofią Wielkiej Matki, która niektórych może nudzić, dla innych może być niezrozumiała, bo i Coehlo nie stara się tłumaczyć, jedynie jak zwykle wskazuje nam możliwości, te ścieżki, które wiją się przed nami, kręte, niezbadane, a my widzimy tylko ich początek rysujący się przed nami.

Duży plus za ciekawy sposób opowiedzenia tej historii. Przecież każdy z nas ma inne spojrzenie na otaczającą nas rzeczywistość i to dodaje tej historii realizmu.

Kto by nie chciał posiadać tajemną moc? W dzieciństwie dziewczynki marzą by być wróżkami, księżniczkami, czarodziejkami. Jednak tak jak każde marzenie, to także niesie ze sobą odpowiedzialność, czy jesteśmy jednak w stanie udźwignąć ten ciężar?
Kim naprawdę jest więc Czarownica z Portobello?

Jak zwykle Coehlo zmusza do refleksji nad życiem, jego sensem, miłością. Przesyca...

Prawda nie zawsze jest taka jak ją sobie wyobrażamy, czasami leży gdzieś po środku.
P.S. A ty co zrobiłbyś, aby pomóc komuś zabić nudę ;-)

Prawda nie zawsze jest taka jak ją sobie wyobrażamy, czasami leży gdzieś po środku.
P.S. A ty co zrobiłbyś, aby pomóc komuś zabić nudę ;-)

Rzeczywisty i ludzki obraz anielskiego świata, który okazuje się być odzwiercideleniem naszego. Przepiękne obrazy malowane słowami, tchniące emocjami i rozbudzające wyobraźnię.

Rzeczywisty i ludzki obraz anielskiego świata, który okazuje się być odzwiercideleniem naszego. Przepiękne obrazy malowane słowami, tchniące emocjami i rozbudzające wyobraźnię.