Bardzo przygnębiająco wygląda przyszłość rodzaju ludzkiego w czasie zagłady, apokalipsy. Ciężko się czyta, a już szczególnie to eksponowane okrucieństwo dzieci pozostawionych na pastwę losu i próbujących radzić sobie w tej okrutnej rzeczywistości. Dla mnie nie jest to baśń z pozytywnym zakończeniem, ale smutna historia rodzaju ludzkiego.

Bardzo przygnębiająco wygląda przyszłość rodzaju ludzkiego w czasie zagłady, apokalipsy. Ciężko się czyta, a już szczególnie to eksponowane okrucieństwo dzieci pozostawionych na pastwę losu i próbujących radzić sobie w tej okrutnej rzeczywistości. Dla mnie nie jest to baśń z pozytywnym zakończeniem, ale smutna historia rodzaju ludzkiego.

to jedna z książek które uwiodły mnie nadzieją na to,, że ciekawy pomysł, refleksyjność i obrazowość stylu zapewnią ucztę literacką. Pamiętnik przetrwania uwiódł na tyle skutecznie, że przeczytałam do końca ale nie na tyle , by zachwycić. Autorka podjęła kilka ciekawych wątków. Powolny koniec państwowości i cywilizacji, obraz dojrzewającej dziewczyny-kobiety, powrót plemiennych form przetrwania, nowe zasady i moralność, oniryczne wizje i odmienne stany świadomości, trauma z dzieciństwa, zachowywanie człowieczeństwa w ekstremalnych warunkach...Ale czegoś zabrakło. Może spajającej narracji ? może emocjonalnego połączenia z bohaterami,? może bardziej przekonującego świata ?

to jedna z książek które uwiodły mnie nadzieją na to,, że ciekawy pomysł, refleksyjność i obrazowość stylu zapewnią ucztę literacką. Pamiętnik przetrwania uwiódł na tyle skutecznie, że przeczytałam do końca ale nie na tyle , by zachwycić. Autorka podjęła kilka ciekawych wątków. Powolny koniec państwowości i cywilizacji, obraz dojrzewającej dziewczyny-kobiety, powrót...

„Nobel 2007” na okładce krzywdzi tę książkę.
Obiecuje, że czeka nas uczta niczym w kopenhaskiej Nomie - imperium zmysłów. Ale zamiast literackiego kunsztu dostajemy sandacza z frytkami na tekturce. Sandacz zacny sam w sobie, ale ten jakiś wysmażony zanadto, a i frytki ździebko gumiaste... Zaraz, to przecież miało być o dystopii. Koniec świata nie objawia się jedynie hordami ulicznych rzezimieszków i deficytem cytryn w sklepie.
Książka noblistki powinna bić inne jakością, kazać trawić refleksje, zmuszać do myślenia, dzielenia się wrażeniami, ja ją odkładam umęczona. Za dużo tu słów i wszystkiego. „Pamiętnik” zaczynają pomruki apokalipsy, które zaraz giną w odmęcie słów i dywagacji. Wszystkiego tu dużo, brak zaś spójności i większego sensu, czego łaknie się w każdej historii, bo te porządkują i tłumaczą nasz świat. Ta książka zaś niewiele tłumaczy. Tekturkę po sandaczu ciśniemy do kosza i tyle z tej uczty było.

„Nobel 2007” na okładce krzywdzi tę książkę.
Obiecuje, że czeka nas uczta niczym w kopenhaskiej Nomie - imperium zmysłów. Ale zamiast literackiego kunsztu dostajemy sandacza z frytkami na tekturce. Sandacz zacny sam w sobie, ale ten jakiś wysmażony zanadto, a i frytki ździebko gumiaste... Zaraz, to przecież miało być o dystopii. Koniec świata nie objawia się jedynie...

Początek mnie zmylił... Nie czytałam wcześniej opisu na okładce i moja pierwsza myśl była taka, że jest to historia losów kobiety w czasie wojny... W miarę czytania zdałam sobie sprawę, że to powieść fantastyczna, a niezbyt za takimi przepadam... Jednak było tam coś, co intrygowało i nie pozwalało przestać czytać, wyzwalało silny przymus żeby dowiedzieć się co będzie dalej... Nietypowe relacje między bohaterami, ich niezrozumiałe decyzje i cały dziwny świat dookoła tworzył fabułę jak z filmu science fiction, ale po głębszym przemyśleniu dawał też przestrogę przed tym co może się wydarzyć w dalekiej przyszłości... Myślę, że warto przeczytać :-)

Początek mnie zmylił... Nie czytałam wcześniej opisu na okładce i moja pierwsza myśl była taka, że jest to historia losów kobiety w czasie wojny... W miarę czytania zdałam sobie sprawę, że to powieść fantastyczna, a niezbyt za takimi przepadam... Jednak było tam coś, co intrygowało i nie pozwalało przestać czytać, wyzwalało silny przymus żeby dowiedzieć się co będzie...

Nie dla mnie

Nie dla mnie

Beznadziejna. Dla bohaterki jest koniec świata, bo nie ma cytryn w sklepie i trzeba za nimi chodzić na wieś, a młodzież przesiaduje na trotuarach. Nie pracuje, siedzi całymi dniami w domu, a jednak wciąż ma pieniądze. A potem mamy wizje po zażyciu. No doprawdy, takiej apokalipsy każdy by sobie życzył!

Beznadziejna. Dla bohaterki jest koniec świata, bo nie ma cytryn w sklepie i trzeba za nimi chodzić na wieś, a młodzież przesiaduje na trotuarach. Nie pracuje, siedzi całymi dniami w domu, a jednak wciąż ma pieniądze. A potem mamy wizje po zażyciu. No doprawdy, takiej apokalipsy każdy by sobie życzył!

Emocjonująca,przejmująca książka zapadła mi w pamięć.
Bardzo dobrze napisana,chwyta głęboko za serce.

Emocjonująca,przejmująca książka zapadła mi w pamięć.
Bardzo dobrze napisana,chwyta głęboko za serce.

Nie przepadam za resztą twórczości noblistki, natomiast ta książka zaintrygowała mnie, porwała. Szarpanie perspektywą, rozdrapywanie ścian do głębi. Pomimo że przeczytałam książkę jako nastolatka, do dzisiaj pamiętam jak bardzo podobała się i jak niesamowite wrażenie wywarła na mnie. Nie jest to lekka i przyjemna lektura, ale taka jak lubię.

Nie przepadam za resztą twórczości noblistki, natomiast ta książka zaintrygowała mnie, porwała. Szarpanie perspektywą, rozdrapywanie ścian do głębi. Pomimo że przeczytałam książkę jako nastolatka, do dzisiaj pamiętam jak bardzo podobała się i jak niesamowite wrażenie wywarła na mnie. Nie jest to lekka i przyjemna lektura, ale taka jak lubię.

Nie dla mnie. Dużo o czymś i o niczym.

Nie dla mnie. Dużo o czymś i o niczym.

"Pamiętnik przetrwania" to surrealistyczna opowieść o przepoczwarzaniu się dotychczasowego świata, pisana z pozycji zdystansowanej i spostrzegawczej obserwatorki, która pamięta tradycyjne życie i widzi ucieczkę dzieci od dotychczas obowiązujących norm społecznych i obyczajowych. Na jej oczach rozpadają się konserwatywne wartości, które krępowały wolność jak gorset. Obok realnego świata istnieje świat marzeń, przestrzeni nierealnej, a przecież prawdziwej. Tam też nie ma szczęścia, do którego tak bardzo tęskni Emily. Przeszłość nie jest cukierkową krainą dzieciństwa, ale czasem przemocy, której poddawane są dzieci, a przyszłość nie realizuje wyśnionej równości i wolności. W świecie Doris Lessing wszystko jest na opak, co ma prawdopodobnie dawać nadzieję, że może realizując kolejną rewolucję obyczajową, da się utworzyć nowe szczęśliwe społeczeństwo. Wydaje się to nie być możliwe. Może gdzie indziej? Doris Lessing stawia pytania o przyszłość naszego świata, w którym zanikają więzi rodzinne, dzieci zostawione są sobie samym, zanegowano tradycyjną kulturę, moralność i edukację, wracając do pierwotnego życia, woda i powietrze są skażone, a ludzie nie umieją wyrażać swych uczuć i myśli. Nie ma w tej książce wartkiej akcji, czas biegnie niepostrzeżenie, ale koniec zbliża się nieubłaganie... koniec dotychczasowej cywilizacji. Co będzie potem?
Kto lubi powolną lekturę, mobilizującą do refleksji filozoficznych, socjologicznych, psychologicznych, politycznych czy ekologicznych, ten będzie usatysfakcjonowany rozważaniami Doris Lessing.

"Pamiętnik przetrwania" to surrealistyczna opowieść o przepoczwarzaniu się dotychczasowego świata, pisana z pozycji zdystansowanej i spostrzegawczej obserwatorki, która pamięta tradycyjne życie i widzi ucieczkę dzieci od dotychczas obowiązujących norm społecznych i obyczajowych. Na jej oczach rozpadają się konserwatywne wartości, które krępowały wolność jak gorset. Obok...