Jesteśmy społecznością, która kocha książki

"Żmijowisko" zapowiada się całkiem nieźle: jest idealna sceneria zapomnianej przez Boga wsi, w której ktoś próbuje rozkręcić biznes agroturystyczny; jest grupa trzydziestolatków na urlopie odreagowująca trudy wielkomiejskiego życia i jest zaginięcie Ady, córki Kamili i Arka. Czyli wszystko to, co gwarantuje zalążek dobrej akcji.

Dalej też nie jest najgorzej: dostajemy trzy plany czasowe (wtedy, teraz i pomiędzy) składające się na obraz całej historii, oczywiście odsłanianej stopniowo i w odpowiednich dawkach. Poznajemy lepiej niektórych bohaterów, szczególnie Roberta, dawnego chłopaka Kamili i Adaomę, jego egzotyczną narzeczoną. Wraz z nimi wejrzymy nieco głębiej w klimat korporacyjnej stolicy i żyłującej ludzi pracy w mediach.

W planie "teraz" dostajemy też temat ojca zaginionej dziewczynki, który po roku wraca w to samo miejsce, aby dalej szukać.

Plan na powieść był naprawdę ambitny, jednakże jego realizacja mogła zostać przeprowadzona lepiej. Razi w treści schematyczność postaci, dużo uproszczeń, bazowanie na dwóch, trzech cechach bohaterów, co czyni ich jednowymiarowymi. Przede wszystkim jednak rozczarowało mnie zakończenie: absurdalne i obliczone jedynie na efekt zaskoczenia, a nie dostarczenia spójnego psychologicznie motywu zbrodni i obrazu środowiskowego, który by wzmacniał całość.
Szkoda, bo Chmielarz sprawnie posługuje się słowem i przy odrobinie dopracowania "Żmijowisko" mogłoby tylko zyskać. Bo czyta się to naprawdę dobrze.

"Żmijowisko" zapowiada się całkiem nieźle: jest idealna sceneria zapomnianej przez Boga wsi, w której ktoś próbuje rozkręcić biznes agroturystyczny; jest grupa trzydziestolatków na urlopie odreagowująca trudy wielkomiejskiego życia i jest zaginięcie Ady, córki Kamili i Arka. Czyli wszystko to, co gwarantuje zalążek dobrej akcji.

Dalej też nie jest najgorzej: dostajemy trzy...

Książki Anny Gavaldy zdecydowanie mają coś w sobie.
Nad tym "czymś" zastanawiam się już nie pierwszy raz. I pewnie nie ostatni.
"Rozbrojeni" są zbiorem historii o ludziach w pewien sposób "przetrąconych" przez życie, opanowanych smutkiem, wystawionych na pożarcie przez czas. I chociaż postaci, o których losie się dowiadujemy, pochodzą z różnych zakątów społecznych - ta nić tęsknoty za drugim człowiekiem i zwyczajną bliskością łączy je wszystkie.
Można oczywiście wyrzucać autorce język czasami nieprzystający do bohatera i lekki patos w formie, ale wiecie co, nie będę się czepiać.
Bo te historie stają się bliskie sercu. Bo docierają do jego zakamarków za pomocą celnych obrazów i mądrych wniosków. Bo uwrażliwiają na to, obok czego często przechodzimy obojętnie.
I to jest pewnie to "coś".

Książki Anny Gavaldy zdecydowanie mają coś w sobie.
Nad tym "czymś" zastanawiam się już nie pierwszy raz. I pewnie nie ostatni.
"Rozbrojeni" są zbiorem historii o ludziach w pewien sposób "przetrąconych" przez życie, opanowanych smutkiem, wystawionych na pożarcie przez czas. I chociaż postaci, o których losie się dowiadujemy, pochodzą z różnych zakątów społecznych - ta...

I znowu nie wiem, czy opinie o niezwykłej zabawności tej książki były aż tak przesadzone, czy może poczucie humoru ginie w często niedoskonałym tłumaczeniu?Pewnie oba stwierdzenia mają w sobie ziarnko prawdy.
Spodziewałam się niekonwencjonalności, a otrzymałam niestety dość banalne podejście do życiowego outsiderstwa. Rozumiem zamysł, który sam w sobie nie był zły, jednak jego językowa realizacja i kiczowate zakończenie popsuły wszystko, co zasługiwało na uznanie. Szkoda.

I znowu nie wiem, czy opinie o niezwykłej zabawności tej książki były aż tak przesadzone, czy może poczucie humoru ginie w często niedoskonałym tłumaczeniu?Pewnie oba stwierdzenia mają w sobie ziarnko prawdy.
Spodziewałam się niekonwencjonalności, a otrzymałam niestety dość banalne podejście do życiowego outsiderstwa. Rozumiem zamysł, który sam w sobie nie był zły, jednak...