Okazuje się że można jedną historię opowiedzieć - przejmująco choć oszczędnie - na wiele sposobów. Dobrze się to czyta w komplecie z pozostałymi częściami osobistej trylogii, choć nie do końca jestem pewna czy należy je czytać na pewno jedną po drugiej. Dla mnie (jak cała Pleijel) jedno z odkryć roku.

Okazuje się że można jedną historię opowiedzieć - przejmująco choć oszczędnie - na wiele sposobów. Dobrze się to czyta w komplecie z pozostałymi częściami osobistej trylogii, choć nie do końca jestem pewna czy należy je czytać na pewno jedną po drugiej. Dla mnie (jak cała Pleijel) jedno z odkryć roku.

Książeczka, na którą składa się mało słów*; zasługująca na to, by poświęcić ich jej o wiele więcej. Mimo wspomnianego (niewątpliwie zamierzonego) ubóstwa tekstu, i jego fragmentaryczności czy wręcz rozbicia, bardzo to gęsta, bogata w warstwy proza. Agneta Pleijel akcję kreśli delikatnie ołówkiem, następnie ściera, tak by pozostał z niej tylko ślad, odciśnięta linia, na której zawiesza wszystko, co ważniejsze od pojedynczych wydarzeń lub chronologii - pragnienia, tęsknoty, rozczarowania, złudzenia, żal, pasje, czułość. Człowieczeństwo, innymi górnolotnymi słowy. Pozornie będący (w) centrum powieści romans nie jest tu tym, co ma rozpalać serca, stanowić unikalną wartość; służy bardziej do konfrontacji z samym sobą, własną przeszłością i próby uwolnienia się od tych ciężarów. Zresztą, uczuciami, których ukazanie najbardziej udało się autorce, nie są te powszechnie obwołane mianem „romantyczne”, tylko te związane z rodziną, rodzicami, czyli pierwszą (naj)ważniejszą relacją nawiązywaną w życiu. Lektura potrafi wywołać u czytelnika różnorakie objawy fizjologiczne, i muszę się przyznać, że nigdy wcześniej oczy nie zaszkliły mi się tak jak w trakcie czytania „Zimy w Sztokholmie”. Ponadto, nie sądziłam, że możliwe jest jeszcze ciekawe pisanie o Rimbaud. Mądra, co kuriozalnie rzadko wyrywa mi się w odniesieniu do książki.

*Z łatwością da się „obalić” podczas kilkunastogodzinnego rejsu do Sztokholmu. Do ucha dla towarzystwa wprowadzić można przewijające się między stronami Suity na wiolonczelę Bacha w wykonaniu Pablo Casalsa, ponoć śpiewającą na leżąco Stinę Nordenstam i Molly Nilsson. Jonathan Johansson ze swoim „Stockholmem” pewnie okaże się zbyt skoczny.

Książeczka, na którą składa się mało słów*; zasługująca na to, by poświęcić ich jej o wiele więcej. Mimo wspomnianego (niewątpliwie zamierzonego) ubóstwa tekstu, i jego fragmentaryczności czy wręcz rozbicia, bardzo to gęsta, bogata w warstwy proza. Agneta Pleijel akcję kreśli delikatnie ołówkiem, następnie ściera, tak by pozostał z niej tylko ślad, odciśnięta linia, na...

Główna bohaterka układa na nowo swoje życie. Na nowo, bo od początku, pierwszy raz opowiada siebie. Bo przecież "jak się właściwie rozstawać? Jak odcinać wciąż żywe części samego siebie?" Jak zrozumieć to, czego doświadcza? Pomóc może ułożona historia, opowieść, bo "PISAĆ, ocalić kilka chwil, ich ślady, nim zapomnienie zgasi światło. Szukać wzorców, choć może ich nie ma. Najtrudniejsze ze wszystkiego: trzymać się z dala od zamiarów".
Agneta Pleijel w spokojnym i poetyckim stylu pokazuje zawiłość ludzkich relacji. Historia namiętności przedstawiona jest w chłodny sposób. W końcu rzecz dzieje się podczas zimy.

więcej: http://zaginamrogi.pl/zima-w-sztokholmie/

Główna bohaterka układa na nowo swoje życie. Na nowo, bo od początku, pierwszy raz opowiada siebie. Bo przecież "jak się właściwie rozstawać? Jak odcinać wciąż żywe części samego siebie?" Jak zrozumieć to, czego doświadcza? Pomóc może ułożona historia, opowieść, bo "PISAĆ, ocalić kilka chwil, ich ślady, nim zapomnienie zgasi światło. Szukać wzorców, choć może ich nie ma....