Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Książka przepiękna, magiczna, wzruszająca ale jednocześnie wstrząsająca. Mamy okazję podejrzeć świat rodziny, zastraszonej przez fanatyka religijnego - oczami dziewięcioletniego Thomasa - chłopca wyjątkowego, który widzi rzeczy niewidoczne dla innych.
Grozę budziły we mnie opisy, gdy do kolacji zasiadała cała rodzina, atmosfera robiła się coraz gęstsza i pozostawało jedynie czekać, kiedy ojciec uzna za stosowne uświadomić rodzinę co się podoba Bogu a co nie...
Bardzo zaskakuje starsza siostra Thomasa - Margot, gimnazjalistka, która cały czas chichota i jest wg niego po prostu bardzo głupia. Jednak im dalej, im głębiej wchodzimy w tą historię - i Thomas i my odkrywamy, że Margot jednak wcale nie jest taka głupia a dodatkowo ma w sobie wiele mocy i odwagi.
Przepiękna postać "czarownicy" - pani Van Amersfoort.
Autor otrzymał nagrodę ALMA za całokształt twórczości. Mam ogromną nadzieję, że skoro Dwie Siostry wydały "Książkę wszystkich rzeczy" to teraz już pójdzie z górki i pozostałe powieści szybko ujrzą polskie tłumaczenie.

Książka przepiękna, magiczna, wzruszająca ale jednocześnie wstrząsająca. Mamy okazję podejrzeć świat rodziny, zastraszonej przez fanatyka religijnego - oczami dziewięcioletniego Thomasa - chłopca wyjątkowego, który widzi rzeczy niewidoczne dla innych.
Grozę budziły we mnie opisy, gdy do kolacji zasiadała cała rodzina, atmosfera robiła się coraz gęstsza i pozostawało...

Nie potrafię w należyty sposób oddać czci tej książce, więc nawet nie będę próbowała ale jedno jest pewne - jest to coś, co nie pozostawia człowieka obojętnym.
Choć z początku lekko zniechęca - mnie osobiście okładka skojarzyła się z podręcznikiem do elementów prawa... ale nie jest źle - obracam książkę i co widzę - fajnie uśmiechniętego gościa... Jest COŚ w tej twarzy i już wiem, że nie ma mocnych - muszę przeczytać!

Co mi się wysuwa na pierwszy plan to pojęcie samotności...
"(...) każdy jest samotny, nieważne gdzie, wszędzie jest tak samo, nikt się do tego otwarcie nie przyzna, ale w skrytości każdy się tego panicznie boi, więc co ludzie robią, na przykład zamykają się w obskurnych pokojach na 365 dni, i nawet nie zastanawiają się nad konsekwencjami, w samotności chcą wypluć, na papier, własne życie, albo własne wyobrażenie o nim, traktując to jako rodzaj autoegzorcyzmu, czy coś w tym stylu (...)".

I najważniejsze - nie bagatelizujmy roli papieru toaletowego - "cholera, tyle od niego zależy!"

Nie potrafię w należyty sposób oddać czci tej książce, więc nawet nie będę próbowała ale jedno jest pewne - jest to coś, co nie pozostawia człowieka obojętnym.
Choć z początku lekko zniechęca - mnie osobiście okładka skojarzyła się z podręcznikiem do elementów prawa... ale nie jest źle - obracam książkę i co widzę - fajnie uśmiechniętego gościa... Jest COŚ w tej twarzy i...

Bardzo osobista książka, dotykająca problemu, z którym kobiety borykają się od dawien dawna ale który i tak od zawsze stanowi dla niektórych temat tabu, u niektórych wywołujący wręcz potępienie - no bo jak kobieta w ogóle może się zastanawiać czy rodzić czy nie rodzić? Przecież to powinność każdej z nas :)
Bycie matką i pisarką - czy to się w ogóle da pogodzić?

Safak rozkłada na czynniki pierwsze stan swojego wnętrza. Być może trochę przesadza z opisami swojego wewnętrznego haremu czyli Chóru Niewspółbrzmiących Głosów - momentami robi się groteskowo ale chyba każda z nas ma w sobie taką Panienkę Praktyczną, Pannę Ambicję czy Intelektualistkę Cyniczną. Każda z tych "calineczek" odzwierciedla jakiś aspekt osobowości samej Elif.
Większość kobiet nosi w sobie wiele różnych wizerunków siebie i swojego życia. Wiele z nas boi się własnej różnorodności, wewnętrznej fragmentaryzacji ale na pewno trzeba dążyć, żeby wszystkie te calineczki żyły ze sobą w zgodzie :)

Bardzo osobista książka, dotykająca problemu, z którym kobiety borykają się od dawien dawna ale który i tak od zawsze stanowi dla niektórych temat tabu, u niektórych wywołujący wręcz potępienie - no bo jak kobieta w ogóle może się zastanawiać czy rodzić czy nie rodzić? Przecież to powinność każdej z nas :)
Bycie matką i pisarką - czy to się w ogóle da pogodzić?

Safak...

Zauważam u siebie dziwny fanatyzm na punkcie Flawii. I Doggera. Myślę, że niektórzy mnie rozumieją :)

Zauważam u siebie dziwny fanatyzm na punkcie Flawii. I Doggera. Myślę, że niektórzy mnie rozumieją :)

Dawno temu wpadła mi ta cudna książka w ręce - nie doceniłam. Dzisiaj doceniam. Bardzo.

Dawno temu wpadła mi ta cudna książka w ręce - nie doceniłam. Dzisiaj doceniam. Bardzo.

Reportaże powstały między 1992 a 1995 rokiem. Choć sam autor krytycznie stwierdził, że po wzięciu książki do ręki każdy zauważy, jak zmienił się styl jego pisania, to dla mnie są to świetne, wciągające teksty i będę je polecała każdemu, kto jeszcze będzie chciał mnie słuchać (ostatnio jestem chodzącą reklamą Szczygła). Okładka to jedna z trzech propozycji - na stronie autora można obejrzeć pozostałe dwie. Myślę, że ta to strzał w dziesiątkę - idealnie oddaje ducha całej książki.

Reportaże powstały między 1992 a 1995 rokiem. Choć sam autor krytycznie stwierdził, że po wzięciu książki do ręki każdy zauważy, jak zmienił się styl jego pisania, to dla mnie są to świetne, wciągające teksty i będę je polecała każdemu, kto jeszcze będzie chciał mnie słuchać (ostatnio jestem chodzącą reklamą Szczygła). Okładka to jedna z trzech propozycji - na stronie...

Patrząc na tą książkę aż w oczy kłuje ten róż i dodatkowo ta róża (a jakże) na okładce. Ale ja lubię jak mnie coś kłuje a poza tym - ta okładka właśnie taka ma być! :)
Niezwykłe, nostalgiczne, nastrojowe historie zwykłych kobiet - od pani Janiny, która zapełniła ponad 700 zeszytów opisując krok po kroku swoje życie (na przykład 23 397 razy widziała kogoś przypadkowo i powiedziała Dzień Dobry) aż do dwóch przyjaciółek, które od 52 lat piszą do siebie co tydzień listy - autor miał nie lada zadanie, żeby z ponad 600 listów wyłuskać najciekawsze fragmenty, które choć w maleńkiej części oddadzą sens i zainteresują czytelników - udało mu się to rewelacyjnie.
Nie pasował mi jedynie tekst poświęcony Izabelli Skrybant-Dziewiątkowskiej (z Tercetu Egzotycznego). Trochę mi to zgrzytało, nie pasowało do reszty bohaterek - nieznanych, niepublicznych.

Ale za to zdjęcie Mariusza Szczygła w roli skrzata - bezcenne!

Patrząc na tą książkę aż w oczy kłuje ten róż i dodatkowo ta róża (a jakże) na okładce. Ale ja lubię jak mnie coś kłuje a poza tym - ta okładka właśnie taka ma być! :)
Niezwykłe, nostalgiczne, nastrojowe historie zwykłych kobiet - od pani Janiny, która zapełniła ponad 700 zeszytów opisując krok po kroku swoje życie (na przykład 23 397 razy widziała kogoś przypadkowo i...

Uwielbiam tą kobietę! Choć nic nie może pobić "Bękarta ze Stambułu" to i w "Honorze" dostajemy magiczną opowieść z zaskakującym zakończeniem. Pomimo tego, że już na początku dowiadujemy się o jakiego rodzaju mord honorowy chodzi, to z napięciem czytamy kolejne rozdziały, przedstawiające ciąg przyczynowo-skutkowy, który doprowadził do tej tragedii.
Czuję jednak lekki niedosyt - z przyjemnością przeczytałabym więcej o siostrze, która została w wiosce nad Eufratem. Jamila Yeter czyli Dość Urody to intrygująca postać a jej samotne życie i zmagania jako Dziewiczej Akuszerki byłyby idealnym materiałem do szerszego potraktowania.

Uwielbiam tą kobietę! Choć nic nie może pobić "Bękarta ze Stambułu" to i w "Honorze" dostajemy magiczną opowieść z zaskakującym zakończeniem. Pomimo tego, że już na początku dowiadujemy się o jakiego rodzaju mord honorowy chodzi, to z napięciem czytamy kolejne rozdziały, przedstawiające ciąg przyczynowo-skutkowy, który doprowadził do tej tragedii.
Czuję jednak lekki...

Genialna struktura – tak. Niezwykła narracja – tak. Mam jednak niejasne wrażenie niedosytu i lekkiego wystrychnięcia. Spodziewałam się, że naczelnym tematem będzie struktura zła i jego nieustanna obecność w każdym przejawie naszego życia. I owszem – autor przedstawia okrucieństwo tkwiące w ludzkiej naturze… ale robi to zbyt powierzchownie. Brakowało mi tego „czegoś” co sprawia, że człowieka poraża... że nie można przełknąć śliny bo w gardle staje właśnie całe zło świata. Zło to jeden z bohaterów tej monumentalnej powieści i dla mnie to przepiękna historia ale jednak historia głównie o miłości i przyjaźni.
Co zachwyca? Fenomenalna narracja (pierwszoosobowa miesza się z trzecioosobową w obrębie jednego zdania), przeplatające się wątki. Pierwsze kilkanaście stron wydają się być jednym wielkim chaosem – potem człowiek zaczyna ogarniać o co chodzi i jest już tylko lepiej. I właśnie dla tego niezwykłego eksperymentu literackiego warto poznać tą książkę.

Genialna struktura – tak. Niezwykła narracja – tak. Mam jednak niejasne wrażenie niedosytu i lekkiego wystrychnięcia. Spodziewałam się, że naczelnym tematem będzie struktura zła i jego nieustanna obecność w każdym przejawie naszego życia. I owszem – autor przedstawia okrucieństwo tkwiące w ludzkiej naturze… ale robi to zbyt powierzchownie. Brakowało mi tego „czegoś” co...

Jestem pod ogromnym wrażeniem. Dla mnie ta powieść była idealna - klimat stworzony przez Cherezińską powalił mnie na kolana.
Główna postać Przemysł II i jego cztery Wichry... towarzyszymy mu od początku - najpierw jako niedojrzałemu młokosowi, który irytuje swoją butnością ale potem... potem to już tylko podziw dla mądrości, przemieszany ze współczuciem...
Czy jest szansa na kolejne powieści tej autorki z historią Polski w tle???

Jestem pod ogromnym wrażeniem. Dla mnie ta powieść była idealna - klimat stworzony przez Cherezińską powalił mnie na kolana.
Główna postać Przemysł II i jego cztery Wichry... towarzyszymy mu od początku - najpierw jako niedojrzałemu młokosowi, który irytuje swoją butnością ale potem... potem to już tylko podziw dla mądrości, przemieszany ze współczuciem...
Czy jest szansa...

Genialny reportaż. Głównym atutem, który sprawia, że książka wzbudza takie emocje i jest odbierana tak przychylnie jest chyba szczerość i bezpośredniość - tu nie ma miejsca na rozczulanie się, na eufemizmy a już na pewno nie ma miejsca na zażenowanie w opisywaniu skrajnych patologii. Te historie są porażające - samo życie.
Pod koniec, Emma - bomżycha dworcowa, podsumowuje los takich ludzi jak ona - "Bo my, widzisz, [jesteśmy] jak nasza Rosja. Ciągle próbujemy się podnieść, ale jakoś nam nie wychodzi".

Genialny reportaż. Głównym atutem, który sprawia, że książka wzbudza takie emocje i jest odbierana tak przychylnie jest chyba szczerość i bezpośredniość - tu nie ma miejsca na rozczulanie się, na eufemizmy a już na pewno nie ma miejsca na zażenowanie w opisywaniu skrajnych patologii. Te historie są porażające - samo życie.
Pod koniec, Emma - bomżycha dworcowa, podsumowuje...

Jestem pod ogromnym wrażeniem talentu autora do tworzenia ciekawych historii. O ile tego, że wyobraźnię ma dużą dowiódł już w "Czarnym Młynie" i "Za niebieskimi drzwiami", o tyle w "Czarownicy" dodatkowo daje przykład jak fantastycznie potrafi wykorzystać dowcip. A jakby tego było mało, świetnie kupuje dorosłych sentymentalnymi wstawkami. Ależ się cieszę, że sięgnęłam po Czarownicę, humor mi się od razu poprawił a świat stał się bardzo przyjemnym miejscem. Ciabcia, gadający czarny kot, lisica Foksi, łysawa Monterowa to towarzystwo z którym życzę sobie jeszcze poobcować, dlatego mam ogromną nadzieję na kolejną część.

Jestem pod ogromnym wrażeniem talentu autora do tworzenia ciekawych historii. O ile tego, że wyobraźnię ma dużą dowiódł już w "Czarnym Młynie" i "Za niebieskimi drzwiami", o tyle w "Czarownicy" dodatkowo daje przykład jak fantastycznie potrafi wykorzystać dowcip. A jakby tego było mało, świetnie kupuje dorosłych sentymentalnymi wstawkami. Ależ się cieszę, że sięgnęłam po...

Barbara Włodarczyk jak nikt potrafi w swoich reportażach pod hasłem "Szerokie tory" oddać ducha Rosji. Kilka z nich udało mi się obejrzeć i obie wersje - zarówno telewizyjna jak i książkowa są świetne. A wersja książkowa jest bardzo wierna telewizyjnym odpowiednikom.
Autorka nie boi się przekornych i niewygodnych pytań. Cały czas miałam wrażenie, że bierze swoich bohaterów pod włos i cały czas dziwiłam się, że oni wciąż chcą z nią rozmawiać, pomimo tych bezpośrednich pytań. Ale sprzyja jej pewnie przyjazny i sympatyczny styl. Co do samej treści to myślę, że każdy w miarę interesujący się światem człowiek zdaje sobie sprawę, że Rosja to definicja różnorodności - Rublowka (skupisko milionerów) kontra głubinka czyli rosyjska prowincja, nostalgia za ZSRR i marzenia o UE, niesamowite bogactwo, gdzie młodzież z nudów bawi się w bezdomnych i dramat tych co naprawdę nie mają domu. Itd itp - tych światów jest naprawdę cała masa.

Barbara Włodarczyk jak nikt potrafi w swoich reportażach pod hasłem "Szerokie tory" oddać ducha Rosji. Kilka z nich udało mi się obejrzeć i obie wersje - zarówno telewizyjna jak i książkowa są świetne. A wersja książkowa jest bardzo wierna telewizyjnym odpowiednikom.
Autorka nie boi się przekornych i niewygodnych pytań. Cały czas miałam wrażenie, że bierze swoich bohaterów...