Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Lubicie czytać o miłości od pierwszego wejrzenia? Jeśli nie, to nie musicie się obawiać – historia Brenny i Jake’a (których mieliśmy okazję poznać już w „Pościgu”) to całkowite przeciwieństwo tego zjawiska. Co to znaczy? A no to, że ta dwójka od pierwszych chwil zamiast z sympatią – patrzyła na siebie wilkiem. Wszystko przez to, że każde z nich „grało” dla innej hokejowej drużyny – ona dla Uniwersytetu Briar, on dla Harvardu. Co więc sprawiło, że nasi bohaterowie ostatecznie się do siebie zbliżyli? Pewnego dnia Brenna została postawiona pod ścianą i wpadła na szalony pomysł, który zmusił ją do tego, by zwrócić się do Jake’a z prośbą, by ten udawał jej chłopaka. Jake się oczywiście zgodził, ale postawił pewien warunek…

Muszę przyznać, że mam bardzo mieszane uczucia względem tej książki. Jeśli chcecie wiedzieć dlaczego, to w skrócie:
1. Nie miałam problemu z wciągnięciem się w tę historię, ale też nie porwała mnie ona do tego stopnia, by przykro mi było ją odkładać.
2. Czasami byłam ciekawa, co się zaraz wydarzy, innym razem się nudziłam i chciałam, by ta książka już się skończyła.
3. Jeśli chodzi o zawarty tutaj humor, to przyznaję - kilka razy podczas czytania pojawił się na mojej twarzy uśmiech, ale czasami też pojawiało się zażenowanie z powodu tekstów jakie tutaj padały.

Zdaję sobie sprawę, że to książka z rodzaju ‘guilty pleasure’, ale nawet w tej kategorii nie spełniła ona moich oczekiwań. Jedna z rekomendacji na okładce zapewnia nas, że to historia o nienawiści, która przeradza się w miłość… Dla mnie to stwierdzenie jest mocno przesadzone. Nie mamy tu do czynienia z nienawiścią, a z lekkim dogryzaniem sobie nawzajem. Jeśli więc ktoś będzie oczekiwał po tej książce typowej relacji love/hate, to niestety będzie zawiedziony. A zostając jeszcze przy okładce – po opisie, który się tam znajduje spodziewałam się, że będzie tutaj więcej tej ‘zabawy’ w udawanie związku, ale i tu spotkało mnie rozczarowanie, bo tego było jak na lekarstwo.

Nie przeczę – jest w tej książce kilka przyjemnych momentów. Mamy tutaj także fajną chemię między bohaterami. Dodatkowo podobało mi się to, co autorka ukazała poprzez relację Brenny z jej ojcem, mianowicie – jak ważne jest, by rozmawiać o sprawach, które nas bolą. Dla mnie to jednak trochę za mało, bym mogła uznać całość za wartą uwagi.

Podsumowując: „Ryzyko” to w moich oczach książka jakich wiele. Można przeczytać, ale niewiele się straci, jeśli się tego nie zrobi.

P.S: Ostatnio pewna dziewczyna z bookstagrama spytała czym się kierujemy podczas wystawiania oceny książce. Napisałam, że ja kieruję się emocjami, które mi towarzyszą podczas czytania. Zgodziłam się z nią również, że gdy tych emocji jest dużo – można przymknąć oko na wiele rzeczy. Niestety – ta historia wywołała we mnie jakieś emocje dopiero pod koniec, więc to moje oko przez większość czasu było szeroko otwarte i dlatego było bardziej krytyczne niż zazwyczaj. W związku z tym mogłabym wymienić masę rzeczy, które mnie w tej książce drażniły. Nie zrobię tego jednak, by nie spoilerować i nie psuć innym przyjemności z poznawania tej historii.

Lubicie czytać o miłości od pierwszego wejrzenia? Jeśli nie, to nie musicie się obawiać – historia Brenny i Jake’a (których mieliśmy okazję poznać już w „Pościgu”) to całkowite przeciwieństwo tego zjawiska. Co to znaczy? A no to, że ta dwójka od pierwszych chwil zamiast z sympatią – patrzyła na siebie wilkiem. Wszystko przez to, że każde z nich „grało” dla innej hokejowej...

"Wróżka Prawdomówka" to tytuł, który skrywa bardzo krótką, ale przy tym niesamowicie uroczą i mądrą historię. Opowiada ona o pewnej wróżce, na którą został rzucony urok zmuszający ją do mówienia prawdy w każdej sytuacji. A jak wiemy - prawda bywa bolesna i nie każdy potrafi ją znieść, dlatego też nasza główna bohaterka staje się odludkiem. Jak się jednak pewnie domyślacie - nie będzie nim do końca opowiadanej przez autora historii, bowiem pewnego dnia zdarzy się coś, dzięki czemu Prawdomówka pozna kogoś wyjątkowego i przekona się, że rzucony na nią urok może przynosić prawdziwe ukojenie.

"Bo widzisz, życie Twoje jest jak głos, musisz wierzyć w siebie.
Wybór, jak tego głosu użyć - należy do Ciebie."

Matt Haig bardzo pozytywnie mnie zaskoczył tym, co postanowił przekazać dzieciom na kartach tej książeczki. Kiedy zaczęłam ją czytać, wydawało mi się, że będzie to po prostu zabawna historia, służąca głównie rozrywce. Tymczasem dostajemy opowieść ukazującą nie tylko to, że słowa mogą bardzo ranić, ale również między innymi to, że nie bylibyśmy w stanie w pełni docenić szczęścia, gdybyśmy w swoim życiu nie poznali też czym jest smutek.

Uważam, że jest to godna uwagi pozycja. Drobna rozmiarem, ale bardzo piękna - zarówno pod względem treści, jak i oprawy, bo okładka na żywo wygląda wręcz obłędnie. Dodatkowo warto wspomnieć o tym, że ukryta za nią historia jest pisana wierszem i bogata w ilustracje, więc na pewno zachwyci najmłodszych, toteż jeśli macie takowych w rodzinie - możecie śmiało podarować im ten tytuł. :)

"Wróżka Prawdomówka" to tytuł, który skrywa bardzo krótką, ale przy tym niesamowicie uroczą i mądrą historię. Opowiada ona o pewnej wróżce, na którą został rzucony urok zmuszający ją do mówienia prawdy w każdej sytuacji. A jak wiemy - prawda bywa bolesna i nie każdy potrafi ją znieść, dlatego też nasza główna bohaterka staje się odludkiem. Jak się jednak pewnie domyślacie -...

„Zdaje się, że ja też doszłam do wniosku, że całe życie polega na tym, by wspinać się, a potem spadać i znowu się podnosić. I nieważne, że czasami jesteś w dołku. Liczy się to, żeby cały czas zmierzać mniej więcej do góry. Zawsze trzeba mieć nadzieję, że tak będzie. Mniej więcej do góry.”

Zdarzyło Wam się poznać w książce bohatera lub bohaterkę, z którymi mogliście się utożsamiać do tego stopnia, że czasami czuliście się, jakbyście czytali o sobie? Ja miałam tak właśnie w przypadku tej książki i zapewne to między innymi wpłynęło na to, że tak bardzo mi się ona podobała. :)

„Spójrz mi w oczy, Audrey” przedstawia historię czternastoletniej dziewczyny cierpiącej na zaburzenia lękowe. Objawiają się one tym, że bardzo rzadko wychodzi ona z domu (wyjątek stanowią wizyty u terapeutki) i prawie zawsze (czy słońce, czy deszcz/czy to w domu, czy poza nim) ma na nosie przeciwsłoneczne okulary. A dlaczego – tego powiedzieć nie mogę. To sekret Audrey i tylko ona może Wam go zdradzić. W każdym razie, wbrew temu co się wydaje niektórym sąsiadom – dziewczyna wcale nie próbuje uchodzić za gwiazdę Hollywood.

Jak się możecie domyślić – książka ta opowiada o rzeczach trudnych i przykrych, ale robi to w wyjątkowo lekki sposób. Posiada ona również sporo zabawnych momentów, dzięki którym uśmiech niejednokrotnie zagościł na mojej twarzy, a to z kolei sprawiło, że już od samego początku miałam to uczucie z serii „Rany, jak ja nie chcę kończyć tej książki!”. :) Polubiłam nie tylko główną bohaterkę, ale też całą jej rodzinę (a zwłaszcza uroczego czteroletniego braciszka), więc zupełnie nie miałam ochoty się z nimi wszystkimi rozstawać.

Miłym dodatkiem był tutaj również delikatny wątek romantyczny. Po opisie na okładce może się wydawać, że ten wątek tutaj dominuje, ale tak nie jest. Książka skupia się na próbach powrotu do zdrowia Audrey, w czym pewien chłopak tylko jej pomaga, nie stanowi on jednak kluczowego elementu w tym procesie. Ta rola słusznie należy do doktor Sarah, która między innymi wyznacza naszej głównej bohaterce dość nietypowe, ale przy tym ciekawe zadanie, które urozmaica całą historię.

Autorka w swojej książce mówi o istotnej rzeczy, mianowicie – że czasami nasz umysł potrafi być naszym największym wrogiem i wmawia nam on wtedy rzeczy, które nie mają nic wspólnego z rzeczywistością. Myślę, że to jest coś, o czym każdy powinien się dowiedzieć – że zdarza się, że człowiek z jednej strony coś wie, a z drugiej strony robi coś innego, bo jakaś wewnętrzna siła pobudza go do reakcji sprzecznych z tym, co próbuje on sobie tłumaczyć i że nie jest to kwestia złej woli. Tak po prostu działają niektóre choroby.

W trakcie czytania doszłam do wniosku, że to przykre, o jak wielu ważnych sprawach nikt nam nie mówi. Nikt na przykład nie uczy nas w szkole o zaburzeniach, które dotykają ludzi, a to mogłoby pomóc w zrozumieniu otaczających nas osób, których zachowanie odbiega od normy i podejrzewam też, że uczyniłoby życie tych osób odrobinę łatwiejszym. Zamiast tego jednak wolą na przykład pakować nam do głów rzeczy, które poza murami szkoły nigdy nam się nie przydadzą. Może dzięki książkom takim jak ta, ktoś mający możliwości wprowadzenia zmian dostrzeże ten problem i ruszy jakiś proces uświadamiania?
A może jestem zbyt wielką optymistką? W każdym razie cieszę się, że powstają książki, które poruszają takie kwestie, jak te zawarte w „Spójrz mi w oczy, Audrey”, gdyż mają one szansę rozwinąć w ludziach empatię i przekazują wiedzę o sprawach, które mają znaczenie w życiu codziennym.

Sophie Kinsella zawarła tutaj również takie przesłanie, że każdy zalicza w życiu upadki i jest to całkowicie normalne. Najważniejsze jednak, by po każdym upadku się podnieść, a następnie iść dalej, najlepiej z podniesioną głową. :)
Jeśli tak jak ja lubicie powieści młodzieżowe – bardzo polecam Wam tę książkę. Sądzę, że jest ona u nas niedoceniona i bardzo bym chciała, by to się zmieniło. Tytułowa Audrey to jedna z tych bohaterek, o których łatwo się nie zapomina i dlatego sama na pewno kiedyś spotkam się z nią ponownie.

„Zdaje się, że ja też doszłam do wniosku, że całe życie polega na tym, by wspinać się, a potem spadać i znowu się podnosić. I nieważne, że czasami jesteś w dołku. Liczy się to, żeby cały czas zmierzać mniej więcej do góry. Zawsze trzeba mieć nadzieję, że tak będzie. Mniej więcej do góry.”

Zdarzyło Wam się poznać w książce bohatera lub bohaterkę, z którymi mogliście się...