Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Jestem pod naprawdę głębokim wrażeniem. Autor wykorzystał wszystkie najnowsze osiągnięcia humanistyki, by w końcu rozprawić się z polskimi mitami i wyjaśnić upadek I Rzeczypospolitej, a także nieustający od XVI wieku kryzys.

Najciekawszy był oczywiście rozdział wykorzystujący psychoanalizę lacanowską do interpretacji polskiego habitusu narodowego i związanego z nim problemami. Niemniej jednak klarowne przełożenie teorii postkolonialnych na dawny rodzimy imperializm również sprawił dużo satysfakcji intelektualnej.

Książka, a przynajmniej jej fragmenty, powinna stanowić przedmiot dyskusji na uniwersytetach, bez tego na wydziałach historycznych wciąż będziemy uczyć się o niewinnej, romantycznej Polsce, co jest jawnie szkodliwe i kłamliwe. Ten problem nie omija zresztą polonistyki czy socjologii. To stosunkowo nowa książka, ale dalej nie widzę jakiegoś ożywczego fermentu wokół niej na uniwersytetach.

Jeszcze tylko dodam, że bałem się, iż będzie to trudna pozycja. Nic podobnego. Sowa postarał się, by każda jego myśl, by każda wprowadzona teoria były poprzedzone odpowiednim rysem historycznym, społecznym i gospodarczym, dzięki czemu nic nie jest w stanie skonfundować czytelnika.

Wielkie uznania i szacunek, srsly.

Jestem pod naprawdę głębokim wrażeniem. Autor wykorzystał wszystkie najnowsze osiągnięcia humanistyki, by w końcu rozprawić się z polskimi mitami i wyjaśnić upadek I Rzeczypospolitej, a także nieustający od XVI wieku kryzys.

Najciekawszy był oczywiście rozdział wykorzystujący psychoanalizę lacanowską do interpretacji polskiego habitusu narodowego i związanego z nim...

Książka jak wielka rzeka łącząca w sobie różne nurty. Dzięki tej niby-wielowątkowości, a tak naprawdę fragmentów, strzępków i wypisów łączących się w elegancką całość, powieść wydaje się olbrzymia. Trudny temat dorastania, zbanalizowany przez zbyt płytkie nawiązywanie do niego przez różnych autorów, tutaj nabiera ciekawego kolorytu. Marianna jest wyjątkowym dzieckiem - czyta greckich tragików, rozumie dogłębnie to, co się dzieje wokół niej bez zbędnych przypisów, ma rozwiniętą samoświadomość. I właśnie przez to nie należy traktować jej jako dziecko, a jako nosicielkę najgłębszych kompleksów i pragnień wytwarzanych przez kulturę polską XX wieku; jej ojciec reprezentuje opresyjną instytucję polityczną i kulturową (patriarchat) oraz jest punktem odniesienia jej przeżyć. Czy to już feminizm? Raczej trzeźwe spojrzenie na rzeczywistość. Choć feminizm tym właśnie jest.

Książka jak wielka rzeka łącząca w sobie różne nurty. Dzięki tej niby-wielowątkowości, a tak naprawdę fragmentów, strzępków i wypisów łączących się w elegancką całość, powieść wydaje się olbrzymia. Trudny temat dorastania, zbanalizowany przez zbyt płytkie nawiązywanie do niego przez różnych autorów, tutaj nabiera ciekawego kolorytu. Marianna jest wyjątkowym dzieckiem -...

Nie mogę wystawić innej oceny manifestowi, który tak radykalnie zmienił oblicze świata. Świetne spostrzeżenia genialnych umysłów. Niewiele straciło na aktualności, wyjąwszy kilka ustępów dotyczących rewolucji i samego istnienia proletariatu oraz burżuazji, które to klasy zmieniły jedynie charakter. Twarda podstawa.

Nie mogę wystawić innej oceny manifestowi, który tak radykalnie zmienił oblicze świata. Świetne spostrzeżenia genialnych umysłów. Niewiele straciło na aktualności, wyjąwszy kilka ustępów dotyczących rewolucji i samego istnienia proletariatu oraz burżuazji, które to klasy zmieniły jedynie charakter. Twarda podstawa.