Marek Beylin

Niezbyt ciekawa książka o niezwykle ciekawej postaci. Wychowałam się w Łodzi przecznicę od Muzeum Sztuki, gdzie spędzałam z tatą deszczowe niedziele. Dzieła Szapocznikow, fragmenty ciała zanurzone w czarnej materii, portret zwielokrotniony, dziwny, niepokojąco podobny do skóry gładki materiał, deformacje, strzępy, zlepki to była pierwsza lekcja sztuki w moim życiu. Fascynowały i wywoływały grozę. Słabość do rzeźb/obiektów Aliny Szapocznikow mam, chcąc nie chcąc, w krwioobiegu. Choć dziś patrzeniu na jej dzieła wykonane z syntetycznych materiałów towarzyszy natrętna myśl, że one ją poniekąd zabiły (nikt w lata 60-tych nie zastanawiał się na ile były toksyczne, a Szapocznikow nie była jedyną pracująca z nimi artystką zmarłą na raka). Wracając jednak do książki Marka Beylina, to jest dla mnie rozczarowaniem. Nie jest bowiem ani biografią ani analizą twórczości. Autor porusza się po cienkiej granicy co chwila przechylając się a to na stronę opowieści biograficznej, a to na stronę dywagacji historyka sztuki. Emocji i prawdziwego życia tyle w tym co kot napłakał. Mam wielką nadzieję, że na fali popularności biografii wszelkiej maści doczeka się jej i Alina Szapocznikow i Magdalena Abakanowicz, dwie wielkie postacie polskiej sztuki.