Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Tyle sie nasluchalam o tej powiesci, ze pod wplywem impulsu zapytalam o nia w ksiegarni i bardzo nie zaluje. Podoba mi sie, ze przenosimy się do dawnej i dalekiej Rusi, gdzie w głębokich lasach, niezniszczonych ludzką ręką, ludzie żyją zgodnie z naturą i wierzą w magię, bóstwa, demony i bożków. Autorka prowadzi nas przez ten swiat, stopniujac go językowo i stylistycznie wraz z dojrzewaniem Wasi, kapitalnie oddajac przy tym latwosc z jaka przychodz wykluczenie jedostki ze społeczności, szczegolnie kiedy jest ona kobietą nie dającą sie wsadzic w konkretne role spoleczne; pokazuje, na przykladzie mlodego batiuszki jak bardzo potrafimy obwinic innych, siejąc ferment, aby tylko ukryć wlasne grzechy i pragnienia, udajac niezkazitelnosc. I chyba tutaj, oprocz magicznosci, tkwi sila tej powiesci - w jej uniwersalnym i przejrzstym przekazie. Na początku bałam sie, ze bedzie to typowa młodzieżowka (basn dla dzieci jakos bym zniosła), jednak warto było zaryzykowac bo powiesc ma swoj mroczny sznyt. Polecam!

Tyle sie nasluchalam o tej powiesci, ze pod wplywem impulsu zapytalam o nia w ksiegarni i bardzo nie zaluje. Podoba mi sie, ze przenosimy się do dawnej i dalekiej Rusi, gdzie w głębokich lasach, niezniszczonych ludzką ręką, ludzie żyją zgodnie z naturą i wierzą w magię, bóstwa, demony i bożków. Autorka prowadzi nas przez ten swiat, stopniujac go językowo i stylistycznie...

Zaznaczylam przeczytane, choc do konca zostal mi jeden lub dwa rozdzialy. Mam w zwyczaju kończyć co zaczęłam ale ta powiesc koncze juz 4 rok i raczej nie doczytam, bo podejrzewam, ze sie w niej nie polapie. Poprzednie czesci podobaly mi sie zdecydowanie bardziej, i mialam do nich wiekszy szacunek. Nie jestem w stanie stwierdzić co nie podobało mi sie najbardziej ale chyba przekombinowanie calej akcji. Oczywiscie dla autora szacunek za fantazje, jednak to chyba nie dla mnie.

Zaznaczylam przeczytane, choc do konca zostal mi jeden lub dwa rozdzialy. Mam w zwyczaju kończyć co zaczęłam ale ta powiesc koncze juz 4 rok i raczej nie doczytam, bo podejrzewam, ze sie w niej nie polapie. Poprzednie czesci podobaly mi sie zdecydowanie bardziej, i mialam do nich wiekszy szacunek. Nie jestem w stanie stwierdzić co nie podobało mi sie najbardziej ale chyba...

Część ostatnia, i chyba dla mnie - najgorsza. Pomijam, że oczywiście końcowa, i że mi szkoda, bo tak w zasadzie, to fajna saga. Czytało mi się ją źle, bo było - tak po szkolnemu - za dużo niepotrzebnych opisów: okrętów, manewrów, strategii. Były takie, które były konieczne i były takie, które miałam wrażenie, że czytam po raz setny.
Rozczarowały mnie też niektóre rozwiązania fabularne, nie tak to sobie wyobrażałam, ale to już wola autora i ja to szanuję. Niektóre wątki zakończyły się zbyt szybko, jak na "obszerność" ich prowadzenia przez 2-3 tomy. Mimo wszystko jednak - sentyment pozostanie, bo to kawał dobrej SF. Polecam i dziękuję za lot :)

Część ostatnia, i chyba dla mnie - najgorsza. Pomijam, że oczywiście końcowa, i że mi szkoda, bo tak w zasadzie, to fajna saga. Czytało mi się ją źle, bo było - tak po szkolnemu - za dużo niepotrzebnych opisów: okrętów, manewrów, strategii. Były takie, które były konieczne i były takie, które miałam wrażenie, że czytam po raz setny.
Rozczarowały mnie też niektóre...

Krótko, zwięźle i na temat: nie mam się do czego przyczepić (no może, większej niż w 1 części ilości nazewnictwa technicznego oraz początków przekombinowania narracyjnego). Podobnie jak drugą część, i tą czytało mi się świetnie. Świat był znajomy, część bohaterów też i podobały mi się rozwiązania fabularne.

Krótko, zwięźle i na temat: nie mam się do czego przyczepić (no może, większej niż w 1 części ilości nazewnictwa technicznego oraz początków przekombinowania narracyjnego). Podobnie jak drugą część, i tą czytało mi się świetnie. Świat był znajomy, część bohaterów też i podobały mi się rozwiązania fabularne.

Chyba bardziej techniczna, niż pierwsza, ale bardziej przeze mnie wyczekana. Wciągnęłam nosem na raz i w zasadzie ze wszystkich części chyba pasowała mi najbardziej dlatego, że bohaterowie byli mi już znani, tech słownictwo również, a akcja była bardzo równa, mimo różnych poziomów narracji. Ogólnie to chyba lubię space opery.

Chyba bardziej techniczna, niż pierwsza, ale bardziej przeze mnie wyczekana. Wciągnęłam nosem na raz i w zasadzie ze wszystkich części chyba pasowała mi najbardziej dlatego, że bohaterowie byli mi już znani, tech słownictwo również, a akcja była bardzo równa, mimo różnych poziomów narracji. Ogólnie to chyba lubię space opery.

Moim pierwszym wrażeniem podczas czytania tej powieści było "dlaczego Chmielarz tak bardzo nienawidzi kobiet?". Bo postacie kobiece są w "Żmijowisku" naprawdę okropne: niby przebojowe, ale zawistne; marudne; mściwe. Powinnam czuć się usatysfakcjonowana po zakończeniu (bardzo hollywoodzkim, swoją drogą) ale nie jestem. Przede wszystkim dlatego, że mnie ta powieść zmęczyła. Bo jest arcyludzka, nie ma w niej ani odrobiny litości i współczucia, nie ma idealizowania, nie ma ani jednego bezinteresownego bohatera. I mimo, że przez cały czas czułam irytację i złość, to nie mogłam się oderwać od tej powieści. Szczerze polecam, piękne zwierciadło naszej rzeczywistości.

Moim pierwszym wrażeniem podczas czytania tej powieści było "dlaczego Chmielarz tak bardzo nienawidzi kobiet?". Bo postacie kobiece są w "Żmijowisku" naprawdę okropne: niby przebojowe, ale zawistne; marudne; mściwe. Powinnam czuć się usatysfakcjonowana po zakończeniu (bardzo hollywoodzkim, swoją drogą) ale nie jestem. Przede wszystkim dlatego, że mnie ta powieść zmęczyła....

Moje pierwsze spotkanie z Małeckim...i nie wiem, czy nie ostatnie. Tak bardzo podobała mi się ta opowieść, że boję się sięgnąć po następną. Był w niej straszny smutek, żal za okazjami, które pozornie zmarnowane skutkowały czymś zupełnie nowym. Było dwoje zwyczajnych-niezwyczajnych ludzi i zrządzenie losu, które ich połączyło. Czytając, czułam się jakbym siedziała w kuchni u babci i słuchała jej opowieści. Bo tak to się czyta, jakby ktoś siedział i nam opowiadał . I w tym tkwi chyba moc tej książki - świetna narracja.

Moje pierwsze spotkanie z Małeckim...i nie wiem, czy nie ostatnie. Tak bardzo podobała mi się ta opowieść, że boję się sięgnąć po następną. Był w niej straszny smutek, żal za okazjami, które pozornie zmarnowane skutkowały czymś zupełnie nowym. Było dwoje zwyczajnych-niezwyczajnych ludzi i zrządzenie losu, które ich połączyło. Czytając, czułam się jakbym siedziała w kuchni u...

Przeczytałam fragment i bardzo zapragnęłam przeczytać tą powieść. Jednak liczyłam chyba na mniej współczesności a więcej o tradycjach i legendach, a co za tym idzie, wynikającej z tego jakiejś "grozie" (bo to miała być powieść grozy aka weird fiction?). Dostałam za to barwna opowieść o nastolatkach i dorastaniu, i uśmiałam się setnie, bo w jednej z nich trochę siebie zobaczyłam. I w zasadzie to chyba ta powieść jest o tym: o dorastaniu, o wyolbrzymianiu, o metafizyce, która to dorastanie otacza oraz o własnych światach, w których się wtedy żyje a które są najważniejsze. A także o tym, że dorastanie w konkretnym regionie jest obarczone bagażem z przeszłości, który chcąc nie chcąc, musimy nieść i trochę pokazać światu. Elementy grozy u Bielawskiego uważam raczej jako dodatek, psychologiczną zagrywkę, fantasmagorię dorastającego mózgu. I chociażby dlatego warto.

Przeczytałam fragment i bardzo zapragnęłam przeczytać tą powieść. Jednak liczyłam chyba na mniej współczesności a więcej o tradycjach i legendach, a co za tym idzie, wynikającej z tego jakiejś "grozie" (bo to miała być powieść grozy aka weird fiction?). Dostałam za to barwna opowieść o nastolatkach i dorastaniu, i uśmiałam się setnie, bo w jednej z nich trochę siebie...

Długo rozmijałam się z tą książką na sklepowych półkach - i bardzo niedobrze, że się tak stało. Jest to bardzo dobra powieść, może ze średnimi bohaterami, ale za to ze świetnym światem przedstawionym, gdzie jest trochę porozumiewawczych mrugnięć okiem do czytelnika. Na początku czyta się to dość ciężko, jest sporo języka technicznego, dziwnych punktów narracji no i ciężko połapać się w "topografii". Jednak dzięki temu przydługiemu wstępowi oraz powtarzaniu akcji z perspektywy różnych bohaterów, akcja nabiera sensu oraz tempa. Polecam, warto przedrzeć się przez wstęp. I warto pamiętać, że space opera to space opera, nie można tego porównywać do Lema ;)

Długo rozmijałam się z tą książką na sklepowych półkach - i bardzo niedobrze, że się tak stało. Jest to bardzo dobra powieść, może ze średnimi bohaterami, ale za to ze świetnym światem przedstawionym, gdzie jest trochę porozumiewawczych mrugnięć okiem do czytelnika. Na początku czyta się to dość ciężko, jest sporo języka technicznego, dziwnych punktów narracji no i ciężko...

Subtelne, srebrzyste, prerafaelickie, blade, majestatyczne, niepokojące - z ilości tych i innych podobnych w brzmieniu słów, mogłabym ułożyć wiersz lepszy niż Miciński w szczycie twórczości. Język, jakim jest napisana ta powieść, jest tak egzaltowany i nadmuchany, że nawet ja, lubiąca romantyków, spirytystów i grozę, miałam dość. Ale jakby to tak przeredagować, poddać korekcie, podrasować, to wiecie co? Byłoby z tego całkiem dobre czytadło. Bo warstwa fabularna, ukryta pod tą karykaturą stylistyczną, jest ciekawa i choć zagmatwana, ma swój urok. Tak jak Kraków minionej epoki.

Subtelne, srebrzyste, prerafaelickie, blade, majestatyczne, niepokojące - z ilości tych i innych podobnych w brzmieniu słów, mogłabym ułożyć wiersz lepszy niż Miciński w szczycie twórczości. Język, jakim jest napisana ta powieść, jest tak egzaltowany i nadmuchany, że nawet ja, lubiąca romantyków, spirytystów i grozę, miałam dość. Ale jakby to tak przeredagować, poddać...