Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Na początku mnie Kącki wkurzył, bo portret, który sprawił Poznaniowi, mógłby być portretem każdego polskiego miasta i nie było w nim niczego dystynktywnego.

Ale w drugiej części książki odwołuje się więcej do historii i tym mnie kupił. Udało mu się zepsuć mi Małgorzatę Musierowicz. Zauważyłam charakterystyczne cechy tego miasta, które wcześniej wydawały mi się przypadkowe.

Nie podobało mi się to, co czytałam, ale ostatecznie mnie to przekonało.

Na początku mnie Kącki wkurzył, bo portret, który sprawił Poznaniowi, mógłby być portretem każdego polskiego miasta i nie było w nim niczego dystynktywnego.

Ale w drugiej części książki odwołuje się więcej do historii i tym mnie kupił. Udało mu się zepsuć mi Małgorzatę Musierowicz. Zauważyłam charakterystyczne cechy tego miasta, które wcześniej wydawały mi się przypadkowe....

Nie mogę się zdecydować, czy forma i język najnowszej książki Karpowicza mi zaimponowały czy mnie zdenerwowały. Chyba jednak bardziej to drugie - wątek Iwaszkiewiczów pozostawił wielki niedosyt, podobnie jak antyutopijna wizja Polski pod rządami Prawa i Swobody. Bardzo bym sobie życzyła dwóch oddzielnych książek na te tematy.

Nie mogę się zdecydować, czy forma i język najnowszej książki Karpowicza mi zaimponowały czy mnie zdenerwowały. Chyba jednak bardziej to drugie - wątek Iwaszkiewiczów pozostawił wielki niedosyt, podobnie jak antyutopijna wizja Polski pod rządami Prawa i Swobody. Bardzo bym sobie życzyła dwóch oddzielnych książek na te tematy.

To zdecydowanie najlepsza książka 2017 roku. Wzruszyła mnie, zdenerwowała i rozbawiła niezliczoną liczbę razy - tego właśnie szukam w literaturze. Paszport dla Wichy!

To zdecydowanie najlepsza książka 2017 roku. Wzruszyła mnie, zdenerwowała i rozbawiła niezliczoną liczbę razy - tego właśnie szukam w literaturze. Paszport dla Wichy!

Coś, do czego się wraca.

Coś, do czego się wraca.

Bardzo sprawnie napisana, świetna powieść, którą czyta się szybko i bez wyrzutów sumienia, że tak naprawdę bez potrzeby. Nawet ktoś, kto już temat niewolnictwa amerykańskiego nieco zgłębił, odnajdzie tu coś dla siebie.

Bardzo sprawnie napisana, świetna powieść, którą czyta się szybko i bez wyrzutów sumienia, że tak naprawdę bez potrzeby. Nawet ktoś, kto już temat niewolnictwa amerykańskiego nieco zgłębił, odnajdzie tu coś dla siebie.

Czytało mi się to tak, jak je się rosół - zawsze smakuje, ale próżno szukać tam emocji. Nie byłam poruszona, choć czytało mi się miło. Po prostu dobre.

Czytało mi się to tak, jak je się rosół - zawsze smakuje, ale próżno szukać tam emocji. Nie byłam poruszona, choć czytało mi się miło. Po prostu dobre.

Czytanie tego było jak balansowanie na krawędzi snu i jawy. Zdecydowanie oniryczne, a chwilami wręcz poetyckie jest pióro Margaret Atwood. ZDECYDOWANIE polecam.

Czytanie tego było jak balansowanie na krawędzi snu i jawy. Zdecydowanie oniryczne, a chwilami wręcz poetyckie jest pióro Margaret Atwood. ZDECYDOWANIE polecam.

Genialna.

Genialna.

Czytanie tej książki było trochę jak oglądanie brytyjskiego serialu: czekasz na kolejny odcinek, chętnie do niego wracasz, ale nie śpieszy ci się, żeby poznać zakończenie. Nie czyta się tego łapczywie, co nie znaczy, że bez zainteresowania. Dobra, choć chyba nieco na potrzeby wydawcy przedłużona.

Ale warto.

Czytanie tej książki było trochę jak oglądanie brytyjskiego serialu: czekasz na kolejny odcinek, chętnie do niego wracasz, ale nie śpieszy ci się, żeby poznać zakończenie. Nie czyta się tego łapczywie, co nie znaczy, że bez zainteresowania. Dobra, choć chyba nieco na potrzeby wydawcy przedłużona.

Ale warto.